หยวนอวิ๋น เซียนผู้ครอง "หมื่นวิชา" ถูกหักหลังจากศิษย์พี่ตัวเอง หลังจากถูกสังหารผ่านไปพันปี เขาตื่นขึ้นมาในร่างเด็กหนุ่มที่มีชื่อเดียวกันในหมู่บ้านที่ยากจน เขาจะสามารถกลับมาจุดสูงได้ไหมไปติดตามกันเลย
แอคชั่น,เกิดใหม่,ไทย,จีน,สงคราม,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่1 การฟื้นคืนของเซียนหมื่นศิลป์
ตอนที่1 การสิ้นชีพของหยวนอวิ๋น ณ สงครามเทพเซียน-มาร
ณ สถานที่แห่งนึง ในดินแดนซวี่เหิงโจว มีกลิ่นอายเลือดเต็มอากาศ ร่างไร้วิญญานกองเป็นภูเขา มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"พวกเราบุกเข้าไป... ตามท่านเทพเซียนเข้าไป!"
ที่มาของเสียงคือกลุ่มคน กลุ่มใหญ่เป็นผู้ฝึกเซียนแต่ละคน ปลดปล่อยอ่อร่าและกลิ่นอายอย่างสุดขีด จนทำให้พื้นที่รอบๆ เกิดการบิดเบี้ยวของอากาศ และมีคำพูดหนึ่งดังขึ้น
"หมัดดาราสะบั้น...ตายซะเจ้ามารร้าย!"
ต้นกำเนิดเสียงมาจากท้องฟ้า บริเวณท้องฟ้านั้น มีร่างของคนสองคน กำลังห่ำหั่นกัน พื้นที่โดยรอบบิดเบี้ยว รอยแยกมิติรอบๆแตกร้าว การปะทะกันของพลังในแต่ละครั้ง สามารถทำลายทั้งดินแดนได้เลย
"หึ!...อย่างเจ้านะหรอจะสังหารข้ายังเร็วไปร้อยปี ฮ่าฮ่า!"
"เร็วไปงั้นหรือ...เร็วไปหรือไม่ข้าจะทำให้เจ้าดู"
หลังสิ้นคำพูดทั้งสองต่างปลดปล่อยพลังสุดขีด ท่วงท่ามือฉับไว เกิดเป็นทักษะการโจมตีที่รุนแรงทั้งสองฝ่าย เห็นได้ชัดว่าทั้งสองต้องการปิดฉากการต่อสู้ครังนี้แล้ว
"ลองชิมนี่ดูท่านเทพเซียน...ทักษะที่สร้างชื่อให้ข้า 'ตราฝ่ามือปีศาจล้างภิภพ'..."
ตราฝ่ามือปีศาจขนาดใหญ่ ที่เกิดขึ้นมันได้พุ่งเป้า ไปทางเทพเซียน แต่เทพเซียนหาตื่นตระหนกไม่ กลับค่อยๆปลดปล่อยทักษะออกมาหลังจากจบท่วงท่ามือ ตั้งท่าเตรียมปล่อยหนึ่งหมัด การตั้งท่าปล่อยหมัดครั้งนี้มีร่างมังกรเพลิงขนาดใหญ่ เตรียมพุ่งเข้าปะทะกับฝ่ามือปีศาจขนาดใหญ่
"ข้าก็จะให้เจ้าได้ลองเหมือนกัน...ทักษะที่ข้าคิดค้นขึ้นมา...สามารถสะทือนสวรรค์ได้เลย 'กำปั้นมังกรนภาเดือด'..."
หลังสิ้นคำพูด เทพเซียนได้ปล่อยหมัด ใส่ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่พุ่งโจมตีมา หลังจากปล่อยหมัด ร่างมังกรเพลิงขนาดใหญ่ พุ่งใส่เข้าปะทะกับฝ่ามือปีศาจขนาดใหญ่ หลังทั้งสองวิชาเข้าปะทะกันพื้นที่โดยรอบ เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง รอยแยกมิติพังทลาย การต่อสู้บริเวณอื่น ต่างหยุดชะงัก สายตาทุกคู่จับต้องไปทาง พลังที่กำลังปะทะกันอย่างรุนแรง และที่มุมหนึ่งมีเสียงพึมพัม
"หลับให้สบายนะเทพเซียน...ไม่สิศิษย์น้อง"
หลังสิ้นเสียงคนผู้นั้น ได้ปากระบี่ที่ห่อหุ้มด้วยพลังมาร ใส่ด้านหลังของเทพเซียน พลังมารในกระบี่เข้มข้นมาก เทพเซียนรู้ตัวแต่ไม่สามารถหันมาป้องกันได้ เพราะเขาต้องควบคุมพลังเพื่อปะทะกับฝ่ามือของมารทางด้านหน้า ทำให้เขาถูกแทงด้วยกระบี่ หลังจากถูกกระบี่นั้นแทง เทพเซียนเริ่มอ่อนพลังลง เหมือนว่ากระบี่เล่มนี้จะดูดพลังของเทพเซียน ทางด้านมารร้ายเมื่อเห็นเทพเซียนพลังลดลง ก็ได้เพิ่มพลังปลดปล่อยปราณเต็มที่ เพื่อเพิ่มความรุนแรงของตราฝ่ามือปีศาจ ตราฝ่ามือปีศาจที่เพิ่มพลังมา อนุภาพรุนแรงเหนือกว่าตอนแรกหลายเท่า ในตอนนี้เหมือนมังกรที่มาจากการปล่อยหมัดของเทพเซียนค่อยๆ ถูกพลังจากฝ่ามือปีศาจกัดกร่อน
"บ้าเอ้ย!..ชีวิตชั้นต้องมาจบตรงนี้หรอ อีกนิดเดียวก็จะแก้แค้นให้พ่อได้แล้วแท้ๆ"
เสียงบ่นเบาๆในใจของเทพเซียน ไม่นานมังกรจากการปล่อยหมัดของเทพเซียนก็แตกสลาย เทพเซียนกระอักเลือดคำโต ฝ่ามือปีศาจที่ทำลายกระบวนท่าของเทพเซียนได้ พุ่งตรงเข้าหาร่างของเทพเซียน ในตอนนี้เทพเซียนไม่สามารถดึงปราณยุทธมาป้องกันได้ ทำให้โดนฝ่ามือปีศาจของมารอย่างเต็มๆ เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ร่างร่างนึงที่ร่วงลงมา มีเซียนคนนึงพูดออกมาทันทีเมื่อเห็นร่างนั้น
"นั่นเทพเซียน...เทพเซียนแพ้แล้วไม่นะ!"
หลังทุกคนเห็นภาพนี้ สนามรบจากที่อึกกระทึกครึกโครมของการโรมรันต่อสู้ บัดนี้ได้มีแต่ความโศกเศร้าของฝั่งผู้บำเพ็ญเซียน ส่วนฝั่งมารต่างยินดี ดีใจในชัยชนะของเทพมารของพวกเขา
เทพเซียนที่ร่างร่วงลงพื้น ดวงตาเริ่มพร่ามัว พลังวิญญาณค่อยๆเหือดหายไป ทำให้ตอนนี้เทพเซียนได้เห็นคนที่รอบทำร้ายเค้า สายตาเทพเซียนจับจ้องไปทางร่างที่เดินเข้ามาคนนั้น ก็คือศิษย์พี่ของเค้า ทำให้เทพเซียนนึกย้อนกลับไปในอดีต
"หยวนอวิ๋น...หยวนอวิ๋นตื่นได้แล้ว"
เสียงเรียกของคนคนหนึ่งที่เรียกเด็กชายที่นอนหลับ หลังได้ยินเสียงเรียก เด็กชายที่นอนหลับอยู่ค่อยๆลืมตาแล้วหันไปทางเสียงเรียกที่ได้ยิน
"ตื่นได้แล้วเจ้าคนขี้เซา...คนอื่นเขาไปฝึกซ้อมกันหมดแล้วเจ้าบ้า"
ชายหนุ่มคนนึงพูดใส่เด็กชาย คนผู้นี้ชื่อ จางเจ้า เป็นคนตระกูลจาง ดูเหมือนมีศักดิ์เป็นศิษย์พี่ของคนที่นอนหลับ ส่วนเด็กที่นอนหลับ เขามีชื่อว่าหยวนอวิ๋น เป็นเด็กชายรูปร่างผอมเพรียว ผมยาวสีดำตัดขาว หยวนอวิ๋นเป็นเด็กกำพร้า พ่อถูกมารสังหารหลังออกไปทำภารกิจ แม่ถูกตระกูลตัวเองลักพาตัวกลับตระกูล ทำให้เค้าต้องเร่ร่อน จนมาพบกับผู้อาวุโสของสำนักเทียนจง เค้าจึงรับหยวนอวิ๋นเข้ามาเป็นลูกศิษย์ในสำนัก และได้สั่งสอนทักษะวิชาต่างๆให้ทุกแขนง หยวนอวิ๋นเป็นคนมีความสามารถสูง หลังเค้าได้ฝึกฝนเค้าสามารถเข้าใจในทุกศาสตร์ หลังจากหยวนอวิ๋นอายุ 25 เค้าได้สร้างชื่อไปทั่วดินแดน สังหารเหล่ามารที่ระดับสูงไปนับหมื่น จนมีผู้บำเพ็ญจากดินแดนต่างๆ มาขอเข้าสำนักแล้วขอเป็นผู้ติดตามหยวนอวิ๋น หลังจากนั้น เค้าเริ่มถูกมองเป็นเทพเซียน แต่กลับมีแรงแค้นและอาฆาตจากผู้เป็นศิษย์พี่ตนเอง ซึ่งสาเหตุเกิดจากหยวนอวิ๋นได้ไปสังหารมาร ที่ตระกูลจางซึ่งมารตนนั้นก็คือแม่ของ จางเจ้า ศิษย์พี่ของหยวนอวิ๋น จางเจ้าได้ขอร้องไม่ให้หยวนอวิ๋นสังหารแม่ของเขาที่เป็นมาร แต่หยวนอวิ๋นทำตามคำขอไม่ได้เนื่องจากการกระทำครั้งนี้เป็นการขอร้องมาจากชาวบ้าน ซึ่งหยวนอวิ๋นไม่สามารถปฏิเสธได้ หยวนอวิ๋นที่ยึดมั่นในการปกป้องผู้คนจากมาร หลังจากสังหารมารที่เป็นแม่ของจางเจ้า ความแค้นจึงได้ผุดขึ้นกลางใจ ของจางเจ้า ตั้งแต่นั้นมาจางเจ้าที่ใช้ชีวิตด้วยความแค้น จึงหันไปเข้ากับฝ่ายมารแล้วคอยสอดส่องการเคลื่อนไหวของผู้บำเพ็ญเซียน และคอยให้ข้อมูลแก่เผ่ามาร
ย้อนมาที่ปัจจุบัน ดวงตาเทพเซียนจ้องไปที่ร่างของชายที่เดินเข้ามา ซึ่งเทพเซียนก็คือหยวนอวิ๋น ส่วนคนที่เดินเข้ามาแล้วรอบทำร้ายหยวนอวิ๋น ก็คือ จางเจ้า ศิษย์พี่ของเขานั่นเองหยวนอวิ๋นจึงเอ่ยถามกับศิษย์พี่ของเขา
"ศิษย์พี่จางเจ้า เหตุใดจึงทำเช่นนี้"
จางเจ้าเมื่อได้ยินคำถามของหยวนอวิ๋น จึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา แฝงด้วยความรู้สึกแค้น
"เป็นเพราะเจ้าไงล่ะ...ในตอนที่เจ้าสังหารแม่ข้า...ข้าอ้อนวอนเจ้าขอร้องเจ้าทั้งน้ำตาให้ไว้ชีวิตแม่ข้าแต่เจ้ากลับยังสังหารแม่ข้า...ข้าเลยสาบานกับตัวเองว่าจะสังหารเจ้า แล้ววันนี้ก็ทำได้...ซึ่งมันทำให้ข้ามีความสุขมาก ฮ่าฮ่า!"
หยวนอวิ๋นเมื่อได้ยินคำพูดของจางเจ้า ดวงตากลับฉายแววเสียใจพร้อมเอ่ยตอบเมื่อฟังคำพูดของจางเจ้าจบ
"ด้วยเหตุนี้เจ้าจึงจึงไปขอเข้าร่วมกับฝ่ายมารแล้วคอยส่งข่าวการเคลื่อนไหวของพวกเราให้ฝ่ายมาร"
"ใช่แล้ว...แล้วตอนนี้ข้าก็ได้เป็นลูกศิษย์ของเทพมาร..อนาคตข้าก็จะแข็งแกร่งกว่าเจ้าแล้ว...เจ้าก็หายไปจากโลกนี้เถอะ ฮ่าฮ่า!" จางเจ้าเอ่ยตอบทันทีหลังหยวนอวิ๋นพูดจบ
หลังจางเจ้าพูดจบเค้าก็เดินหนีหายไป ปล่อยให้ร่างของหยวนอวิ๋นไว้ตรงนั้นคนเดียว หยวนอวิ๋นในตอนนี้ดวงตาค่อยๆเริ่มปิดลง หลังจากดวงตาหลับลงหยวนอวิ๋นก็พูดในใจกับตัวเอง
"หากข้าย้อนเวลากลับไปได้...ข้าก็จะทำเหมือนเดิมเพราะหน้าที่ของข้าคือปกป้องดินแดนจากมาร...แต่ว่าตอนนี้ข้าไม่สามารถปกป้องดินแดนซวี่เหิงโจวต่อได้แล้ว...เทพเซียนแห่งดินแดนซวี่เหิงโจวที่ทุกคนนับถือคงไม่มีแล้ว"
หลังจากพูดจบเทพเซียนหยวนอวิ๋นก็ได้สิ้นใจลง เมื่อข่าวการจากไปของเทพเซียน กระจายออกไปทั่วทั้งดินแดนซวี่เหิงโจวต่างโศกเศร้าเสียใจ เพราะทุกคนนับถือเทพเซียนมากในอนาคตนี้คงไม่มีใคร ไปถึงระดับนั้นได้อีก
แต่หารู้ไม่ในอนาคตนั้นจะเกิดปฏิหารขึ้นและเป็นเรื่องที่ทั้งดินแดนซวี่เหิงโจวต้องจดจำไปอีกนาน.....
