ชายหนุ่มเฝ้ามองผ้าเช็ดหน้าในมือ ผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวลายดอกเดซี่เล็กสีเหลืองชายผ้าถูกปักด้วยลูกไม้ สีขาว เขาเอามือลูบริมฝีปากของเขาเบาๆ นึกย้อนไปถึงช่วงเวลาเมื่อ 15 ปีก่อน จูบแรกของเขาและรักครั้งแรก
รัก,ชาย-หญิง,แอคชั่น,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีทองอมส้ม ฉาบเงาของทิวเขาที่ล้อมรอบด้วยความสงบ นทีวรรณขับรถยนต์คู่ใจอยู่บนเส้นทางสายชนบทที่มุ่งตรงสู่ไร่รินวารี เส้นทางที่เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ของธรรมชาติที่ยากจะหาใดเปรียบ พระอาทิตย์คล้อยต่ำลงไปใกล้ขอบฟ้า ฉายแสงสีทองอ่อนลงมาต้องยอดหญ้าและผืนดิน เส้นทางที่ทอดยาวเลาะเลียบไปตามทิวเขาดูเหมือนถูกโอบล้อมด้วยผ้าคลุมสีส้มอมชมพูของแสงสุดท้ายของวัน
หมอกบางเบาเริ่มโรยตัวลงมาปกคลุมยอดเขา เพิ่มความเยือกเย็นให้กับอากาศที่ค่อยๆ เปลี่ยนจากร้อนอบอ้าวเป็นเย็นสบาย ลมพัดแผ่วผ่านใบไม้ที่เริ่มพลิ้วไหว สร้างเสียงราวกับบทเพลงธรรมชาติที่ขับกล่อมจิตใจให้สงบสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มที่ยืนเรียงรายราวกับผู้เฝ้าดูเส้นทาง ขณะที่ด้านหนึ่งของถนนเผยให้เห็นวิวของทิวเขาที่ทอดตัวเป็นชั้นๆ ลดหลั่นกันไปจนสุดสายตา ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงนกตัวสุดท้ายของวันยังแว่วอยู่ไกลๆ
ขณะที่กำลังเพลินกับเสียงเพลงที่เธอเปิดฟังในขณะขับรถสายตาเธอที่เหลือบไปมองกระจกครู่หนึ่งนั้นก็ปรากฏเห็นมีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับตามเธออยู่ไกลๆ คนขับเป็นผู้ชายดูยังหนุ่มสวมเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวที่เผยให้เห็นโครงร่างล่ำสัน เผยให้เห็นซิกแพคที่ลางๆใต้เนื้อผ้าสะท้อนถึงการดูแลร่างกายอย่างดี คลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก็อตแขนยาวที่ปล่อยชายอย่างไม่เป็นทางการ เพิ่มลุคแบบสบายๆ แต่มีสไตล์ เสื้อเชิ้ตนั้นพลิ้วไหวเล็กน้อยตามแรงลมเมื่อเขาขับรถ ใบหน้าถูกปกคลุมด้วยหมวกกันน็อคสีดำสนิท เธอทบทวนความจำนึกขึ้นได้ว่าเห็นมอเตอร์ไซคันนี้ขับออกมาพร้อมๆกับเธอตอนออกจากห้างสรรสินค้าในเมืองเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
“ แปลกจัง รถคันนี้มาทางเดียวกับหรอ เอ๊ะหรือขับตามมา ไม่เคยเห็นคนและรถแบบนี้แถวนี้มาก่อนเลยนะ คงไม่มีไรหรอกคิดมากไปเองละมั้งเรา ”
นทีวรรณพึมพรำกับตัวเองเบาๆ และบังคับรถเคลื่อนไปสู่จุดหมายปลายทางต่อ ไปอย่างเร่งรีบเพราะนอกจากกลัวจะมืดค่ำแล้วก็ยังแอบกลัวรอมอเตอร์ไซค์ที่ตามมาอยู่ด้วย
ครึกๆ ครึกๆ เสียงเครื่องยนต์ที่ผิดปกติและเหมือนเครื่องจะดับลงหญิงสาวพยายามประครองรถจอดเลียบเข้าข้างทางเครื่องยนต์รถตอนนี้ดับสนิท นทีวรรณพยายามสตาร์ทรถอีกครั้งแต่เครื่องยนต์ดับสนิท เธอตัดสินใจก้าวลงจากรถ เพื่อจะไปดูอาการของรถว่าเกิดอะไรขึ้น พลางมองดูรอบๆ อย่างลำบากใจ เสียงลมพัดแผ่วผ่านใบไม้ส่งเสียงเหมือนปลอบโยน
“ อะไรกันอีกล่ะวันนี้…”
เธอบ่นพึมพำ ขณะที่พยายามเปิดฝากระโปรงรถเพื่อดูปัญหา แต่มันดูซับซ้อนเกินไปสำหรับคนที่ไม่มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์ เสียงมอเตอร์ไซค์ดังใกล้เข้ามาเธอหันไปมองพบว่าเป็นมอเตอร์ไซคันที่ตามมานั้นเองเขาจอดมอเตอร์ไซค์ตรงข้างเธอ ชายหนุ่มดับเครื่องและถอดหมวกกันน็อคออก เผยใบหน้าตี๋หล่อสะอาดสะอ้าน ริมฝีปากบางเรียบได้รูป แววตาคมเป็นประกายซ่อนความมั่นใจในตัวเองอย่างลึกซึ้ง หนุ่มน้อยวัยรุ่นรูปร่างสูงโปร่งดูโดดเด่นสะดุดตา เขามีผิวขาวเนียนตัดกับแสงอ่อนของพระอาทิตย์ยามเย็น ภาพหนุ่มน้อยตรงหน้าทำให้หัวใจของนทีวรรณเต้นไม่เป็นจังหวะและแอบเผยยิ้มมุมปากอย่างไม่ได้ตั้งตัว ใจเต้นอะไรเนี๊ยธารใสเป็นบ้าอะไร เธอดุตัวเองในใจ
“รถเสียเหรอครับเจ๊ ?
เขาถามเสียงเรียบๆ แต่แววตานั้นดูเหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ประโยคที่เขาทักเธอนี่สิช่างเรียกคนอื่นแบบไม่มีมารยาทเสียจริงเชียวนทีวรรณคิดในใจ เธอมองเขาด้วยความแปลกใจแต่จำใจต้องตอบเพื่อขอความช่วยเหลือ
“ น่าจะแบบนั้น ขับๆมาอยู่ก็ดับไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร…”
เธอตอบและแอบรู้สึกถึงความอบอุ่นแปลกๆ จากการที่เขาโผล่มาในจังหวะที่เธอเดือดร้อนพอดี
“ ให้ผมช่วยไหมละเจ๊ เดี๋ยวผมลองดูให้ก่อนดีกว่าเผื่อซ่อมได้ ”
เขาตอบแล้วเดินตรงไป ก้มลงสำรวจเครื่องยนต์รถของเธอ นทีวรรณยืนดูเขาที่ชายหนุ่มตรวจดูรถด้วยท่าทางคล่องแคล่วเหมือนคนที่คุ้นเคยกับการซ่อมเครื่องยนต์อยู่ไม่น้อย แสงแดดสุดท้ายสะท้อนบนเส้นผมและแผ่นหลังของเขา ทำให้เขาดูสง่างามท่ามกลางบรรยากาศของทิวเขาไม่นานนัก เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยแววตาสิ้นหวัง
“ เรื่องใหญ่แล้วละเจ๊ น่าจะไดชาร์จเสียรถเลยไม่สามารถชาร์จแบตเตอรี่ได้ ทำให้ไฟหมดระหว่างเดินทาง ”
“ แล้วฉันต้องทำไงละที่นี่ ”
นทีวรรณตอบเขาด้วยน้ำเสียเป็นกังวล
“ ผมว่านะคงต้องหารถมาลากไปอู่ละครับเจ๊ เจ๊พอรู้จักช่างหรืออู่แถวนี้หรือเปล่า ”
“ อืม งั้นเดี๋ยวฉันโทรหาคนมาช่วยลากรถก่อนดีกว่าจะมืดจะค่ำแล้ว ขอบคุณนายมากนะหนุ่มน้อย”
“ โอ๊ยเจ๊มาเรียกผมว่าหนุ่มน้อยได้ไง โธ่ผมมีชื่อนะผมชื่อไฟครับผม เจ๊ละชื่ออะไร ”
ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงยียวนหยอกเย้านทีวรรณ
“ เออ เออ ขอบคุณนะไฟ นายก็เหมือนกันและเลิกเรียกฉันว่าเจ้สักทีเถอะเสียมารยาทจริงๆ”
“ แล้วจะให้เรียกว่าไรละครับ เรียกว่าป้าหรา เจ๊ก็ดูไม่แก่ขนาดนั้นนะ”
“ นี่นาย ทำไมเป็นเด็กปากร้ายแบบนี้นะ นทีวรรณ ฉันชื่อว่านทีวรรณ เรียกฉันว่าคุณนทีวรรณก็ได้นะ เพราะฉันน่าจะโตกว่านายเยอะเลยละ ”
“ เรียกพี่ได้ไหมละ เรียกคงเรียกคุณแบบนั้นมันดูห่างเหินอะ”
“ ห่างเหินอะไรยะ เราเพิ่งรู้จักกัน เออจะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะฉันขี้เกียจจะเถียงกับนายละ ”
นทีวรรณตอบด้วยน้ำเสียงหงุดในขณะที่ชายหนุ่มอมยิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจที่สามารถยี่ยวนกวนใจนทีวรรณได้สำเสร็จ ท้องฟ้าที่เคยสดใสค่อยๆ มืดครึ้มเมฆฝนปกคลุมอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องดังก้องสะท้อนไปทั่วทิวเขา ลมเริ่มพัดแรงจนต้นไม้สองข้างทางโยกไหว ก่อนที่สายฝนเม็ดแรกจะตกกระทบลงบนพื้นดินกลายเป็นเสียงดังกริบๆ และในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ฝนก็ตกลงมาอย่างกระหน่ำราวกับฟ้ารั่ว
“ ฝนมาแล้ว! หาที่หลบกันก่อนเถอะ!” เตโชพูดพร้อมคว้าแขนของนทีวรรณให้วิ่งตามเขาไปอย่างรวดเร็ว สองรีบวิ่งไปยังศาลาข้างทางที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ภายในศาลาไม้เก่าๆ ที่ให้ร่มเงาอยู่พอประมาณ ทั้งสองนั่งลงตรงมุมหนึ่ง หอบเล็กน้อยจากการวิ่งฝ่าฝน เสื้อผ้าของพวกเขาเปียกชื้นไปบางส่วน เส้นผมของนทีวรรณเริ่มเกาะหน้าเธอเล็กน้อย ขณะที่เตโชหันไปมองเธอพร้อมรอยยิ้มบางๆ หญิงสาวพิมพ์ข้อความขอความช่วยเหลือส่งไปที่ไร่
“ เปียกหมดเลยคุณ…หนาวไหม?” เขาถาม ขณะที่ถอดเสื้อเชิ้ตลายสก็อตที่คลุมตัวอยู่แล้วส่งให้เธอ
“ ขอบคุณนะ… แต่ไม่เอาดีกว่าฉันไม่สะดวก”
“ รังเกียจเสื้อคนจนๆอย่างผมหรา”
“ ไม่ใช่แบบนั้นนะ ฉันแค่ไม่คุ้นเคยกับนายก็เลยเกรงใจเท่านั้น”
“ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ดูสิลมแรงขนาดนี้ฝนก็ตกหนักคุณจะหนาวตายเสียกันพอดี”
ชายหนุ่มพูดแล้วหยิบเสื้อมาคลุมลงบนร่างของหญิงสาว นทีวรรณสะดุ้งเบาๆไม่นึกว่าเจ้าเด็กนี่จะกล้าจู่โจมมาคลุมเสื้อให้เธอแบบนี้ เสียงฝนยังตกกระหน่ำลงมาบนหลังคาศาลาดังก้องไปทั่ว บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบอย่างแปลกประหลาด มีเพียงเสียงลมหอบแรงที่พัดพาฝนซัดเข้ามาบางส่วน ทั้งสองต่างนั่งเงียบกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่พระเอกจะพูดขึ้นมาเบาๆ
“ เออเจ๊ เอยพี่สาวมีชื่อเล่นไหม ชื่อเมื่อกี้มันยาวอะจำไมได้ ”
หญิงสาวถอนหายใจแอบรำคาญหนุ่มน้อยจอมกวนคนนี้อยู่เล็กน้อย แต่ก็จำใจต้องตอบบทสนทนาออกไป
“ธารใส”
เธอตอบสั้น ๆด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ ชื่อเพราะนะครับ งั้นผมเรียกพี่ธารใสละกัน”
“ ตามสบายจะเรียกอะไรก็แล้วแต่เธอละกัน
“ แต่ผมอยากให้พี่จำชื่อผมไว้ด้วยนะ ผมชื่อไฟ น้องไฟสุดหล่อ ”
เตโชพูดพลางยืนหน้าไปใกล้ๆนทีวรรณแล้วยิ้มกว้างพร้อมยกคิ้วเบาแกลมแกล้งหยอกล้อ การกระทำแบบนี้ของเตโชถึงกับทำให้เธอชะงักหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหลบ
“ อืม รู้แล้วไม่ต้องมาใกล้ขนาดนี้หรอก”
เตโชค่อยๆถอยใบหน้าเขายิ้มอมยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ เขาขยับมือจับสำรวดเสื้อยืดสีขาวของเขาไปทั่วๆ เช็คดูว่ามีเปียกหรือเปล่า เจ้าเสื้อยืดพอดีตัวที่ชื้นด้วยละอองฝนเล็กน้อยเบียดชิดกับร่างกานกำยำของชายหนุ่มเผยให้เห็นซิกแพคบนออกกว้างที่แข็งแรงของชายหนุ่ม นทีวรรณเหลือบไปมองอกกว้างของเขาครู่หนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตา เมื่อเขาหันมามองที่เธอ
“ อันแน่เจ๊ แอบมองซิกแพคผมหรา ”
เตโชพูดแล้วยิ้มกว้างแกลมหัวเราะใส่นทีวรรณ
“ จะบ้าหราใครเค้าอยากดูอะไรแบบนั้นกัน นายนิเดี๋ยวเถอะ !”
นทีวรรณตอบเขาด้วยน้ำเสียงกึ่งโมโห รู้สึกเขินอายกับสิ่งที่ชายหนุ่มพูดจนบัดนี้ใบหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ
“ แหมพี่ไม่ต้องเขินหรอก ผมไม่หวง ดูได้เลย ฮาฮาฮา”
เขาหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเบือนสายตาออกไปมองสายฝนที่เริ่มซาลงเล็กน้อย ทิ้งให้นางเอกนั่งเงียบพลางพยายามสงบสติอารมณ์ แต่หัวใจที่เต้นแรงกลับไม่ยอมสงบง่ายๆ ในบรรยากาศอึดอัดปนหวานลึกๆแบบบอกไม่ถูก ไอ้เด็กบ้านิ! เกิดมาไมjเคยเจอเด็กอะไรแบบนี้เลย เมื่อไหร่คนที่ไร่จะมานะ ไมอยากอยู่ตรงนี้แล้วเขินจะแย่ หญิงสาวพูดกับตัวเองในใจ
สายฝนที่เคยกระหน่ำอย่างหนักหน่วงเริ่มเบาบางลงจนเหลือเพียงละอองฝนโปรยปราย เสียงหยดน้ำที่กระทบหลังคาศาลาไม้เก่าดังเป็นจังหวะเบาๆ ราวกับเพลงปลอบประโลมจากธรรมชาติ อากาศรอบตัวเย็นชื้นแต่สดชื่น กลิ่นดินและหญ้าที่เปียกชุ่มอบอวลอยู่ในอากาศ
“ดูเหมือนฝนจะหยุดแล้ว”
เขาเอ่ยเสียงนุ่ม สายตาเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าที่เริ่มเปิดเผยเส้นสีทองของพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า นทีวรรณพยักหน้าช้าๆ
“โชคดีนะที่มีศาลานี้ ไม่งั้นคงเปียกกว่านี้”
เธอพูดพร้อมรอยยิ้มจางๆ
ในจังหวะนั้น เสียงเครื่องยนต์ดังแว่วมาจากระยะไกล ไฟหน้ารถสว่างจ้าตัดกับบรรยากาศหม่นๆ ของเส้นทางที่ยังเปียกชื้น รถกระบะคันหนึ่งแล่นเข้ามาใกล้ ก่อนจะจอดนิ่งตรงหน้าศาลา รถเก๋งคัยหนึ่งจอดเทียบก่อนจะมีรถหกล้ออีกคันขับตามมาจอดต่อกัน
“แม่เฮี้ยงครับ!”
เสียงลุงอินตาดังขึ้นดังขึ้นขณะที่เขาก้าวลงจากรถพร้อมร่มคันใหญ่ ลุงอินตาถือร่มแล้วรีบวิ่งมาที่ศาลาอย่างรวดเร็วเพื่อจะรับผู้เป็นนายหญิงวของเขารถ แม้ยังมีละอองฝนโปรยปรายอยู่ นทีวรรณยิ้มโล่งใจ ลุงอินตาเดินมาหยุดที่ศาลา
“แม่เลี้ยงครับ ขึ้นรถเต๊อะครับ เดี๋ยวฝนจะตกหนักกว่าเก่า ส่วนรถแม่เลี้ยง เดี๋ยวฮื้อคำตันกับคนงานช่วยลากไปไว้ที่อู่ ใกล้ๆ กับไร่เฮา”
“ ได้จ๊ะ ลุง แป๊บนะ”
หญิงสาวพูดแล้วหันไปมองที่ชายหนุ่ม
“ขอบคุณมากนะที่ช่วยดูรถให้ ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง เตโชยิ้มบางๆ พลางพยักหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกเจ๊ ไว้เจอกันรอบหน้าผมจะทวงบุญคุณละกัน”
คำตอบของเจ้าหนุ่่มทำเอาบหยน้าที่กำลังส่งยิ้มให้เขาอยู่เปลี่ยนเป็นบึ่งตึงทันที่
“ ได้! ไว้ครั้งหน้าถ้ามีโอการได้เจอกัน ฉันจะตอบแทนบุญคุณละกัน ฉันไปละอ่อแล้วนายกลับยังไงจะมืดค่ำแล้วด้วย ”
“ ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกเดี๋ยวฝนหยุดผมก็ขับมอเตอร์ไซด์กลับบ้านเองละ”
“ โอเค งั้นไปละ กลับดีๆนะ”
เขาไม่ตอบ แต่รอยยิ้มมุมปากของเขาและแววตาที่มองตามหลังเธอไปส่งคำพูดที่เธอไม่ต้องการได้ยินให้ชัดเจน หญิงสาวรีบเดินขึ้นรถไป เสียงเครื่องยนต์ของรถกระบะดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับฝนที่แทบจะหยุดสนิท ทิ้งไว้เพียงแสงสุดท้ายของวันและชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในศาลา มองรถที่แล่นหายไปในเส้นทางเปียกชื้น พร้อมรอยยิ้มที่ยังค้างอยู่บนใบหน้า
“เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอนพี่สาว ผมจะไม่ยอมให้คุณจากไปไหนอีกแล้ว ธารใส รักแรกรักเดียวของผม”
