ชายหนุ่มเฝ้ามองผ้าเช็ดหน้าในมือ ผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวลายดอกเดซี่เล็กสีเหลืองชายผ้าถูกปักด้วยลูกไม้ สีขาว เขาเอามือลูบริมฝีปากของเขาเบาๆ นึกย้อนไปถึงช่วงเวลาเมื่อ 15 ปีก่อน จูบแรกของเขาและรักครั้งแรก
รัก,ชาย-หญิง,แอคชั่น,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บรรยากาศยามเช้าในไร่รินวารี แสงแรกของวันเริ่มแตะแผ่วเบาบนยอดดอยสูงในจังหวัดเชียงราย ไอหมอกขาวลอยละล่องเหนือไร่องุ่นและไร่สตรอเบอร์รี่ที่แผ่ขยายไปจนสุดสายตา กลิ่นหอมหวานของดินที่เพิ่งชุ่มน้ำค้างคืนผสมกับกลิ่นใบองุ่นอ่อนๆ อบอวลในอากาศ ทิวเขาสูงเสียดฟ้ากลายเป็นฉากหลังที่งดงาม ราวกับภาพวาดในกรอบทอง ไร่องุ่นมีแถวต้นองุ่นเรียงเป็นระเบียบ สายเถาวัลย์ทอดยาวขึ้นซุ้มไม้ไผ่เลื้อยพันกันอย่างงดงาม ลูกองุ่นสีเขียวและสีม่วงพวงใหญ่ห้อยระย้า สะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้าให้ดูคล้ายอัญมณีที่ถูกขัดจนเงาวาว
อีกฟากหนึ่งของไร่คือแปลงสตรอเบอร์รี่ ใบเขียวสดปกคลุมทั่วแปลง มีผลสีแดงสดสลับแต้มขาวซ่อนตัวอยู่ใต้ใบหยักอย่างประณีต หยดน้ำค้างยังเกาะพราวตามยอดใบ สายลมยามเช้าเย็นสบายพัดผ่านทุ่งกว้าง ส่งเสียงกระซิบอ่อนโยนเหมือนบทเพลงจากธรรมชาติ เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วดังแทรกผ่านความเงียบสงบ คนงานในไร่สวมชุดผ้าฝ้ายพื้นเมืองเริ่มทยอยกันออกมาทำงาน บางคนเดินถือกระบุงใบใหญ่พร้อมตะกร้าสำหรับเก็บสตรอเบอร์รี่ บางคนกำลังจัดการเถาวัลย์องุ่นให้อยู่ในตำแหน่งที่พอดี เสียงพูดคุยเบาๆ ผสมเสียงหัวเราะ
แดดยามสายในเชียงรายทอดแสงอ่อน ๆ ลงมาบนไร่ละอองแสงกระทบหยดน้ำค้างที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบองุ่นและยอดสตรอเบอร์รี่ แวววาวราวกับคริสตัลกระจายอยู่ทั่วพื้นที่ คนงานหญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายพื้นเมืองกำลังก้มเก็บผลสตรอเบอร์รี่สีแดงสดใสใส่ตะกร้าใบโต มือของเธอ
“ ผ่อดี ๆ เน้อย ฟองจัน อย่าไปยะหื้อลูกสตรอเบอร์รี่ช้ำ”
เสียงนายอินตาหัวหน้าคนงานเตือนขึ้นฟองจันลูกสาวคนเดียวของตนจากอีกมุมหนึ่งของไร่ เขายืนพิงต้นเสาไม้ไผ่ กำลังชี้นิ้วกำกับฟองจันเพราะกลัวเธอจะทำผลผลิตช้ำจนเสียของ
“เปิ้นก็เก็บผ่อระวังอยู่นี่ละพ่อ จะมายืนบ่นยะหยังนัก ไปผ่อคนอื่นผ่องก่ไป วัน ๆ ก็บ่นแต่ลูกเจ้าของ บ่เบื่อพ่องกา?”
“ ยอกย้อนขนาดเนาะ ลูกคนนี้ บอกสอนอะหยัง กะยะเปิ้นฮู้ดี เอ้อ จะเก็บจะไดกะเก็บไปเต๊อะ ข้าจะไปผ่อคนงานตางนู้นละดีกว่า”
ลุงอินตาพูดอย่างหัวเสียและเดินมาดูคนงานอีกแปลงหนึ่งที่คนงานชายหลายคนกำลังช่วยกันอย่างขมักขเม่นเก็บผลสตอเบอรี่ใส่กระบุง
“ อ้าว บุญตัน ตางนี้เป็นจะไดพ่องวะ เก็บได้หลายก่อ แล้วอย่าลืมคัดลูกเสียออกก่อนเน้อ ก่อนจะเข้าไปโรงคัดขนาด สตอเบอรี่ อย่าไปยะผิดพลาดเน้อ เดี๋ยวจะเสียหายใหญ่หลวง”
“ ครับลุง”
บุญตันตอบสั้นๆแล้วก้มหน้าก้มตาตัดสตอเบอรี่ต่ออย่างตั้งใจ
“ พรุ่งนี้จะเก็บองุ่นล็อตใหม่แล้วใช่ไหมจ๊ะลุงอินตา ”
เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลังของลุงอินตา คนงานทุกคนบริเวณนั้นต่างหั่นมองตามเสียงที่คุณเลยนั้นแล้วยกไหว้ทำความเคารพถึงความพร้อมเพรียง เจ้าของเสียงนั้นคือ แม่เลี้ยงนทีวรรณ รัตนะมณี หรือ แม่เลี้ยงธารใส วัย 37 ปี เธอเป็นสาวเหนือเต็มสายเลือดหน้าตาคมคายและมีเสน่ห์ ใบหน้าโครงสร้างที่สวยงาม สมส่วน ตาโตและสดใส เรียวปากอวบอิ่มถูกทาแต่งด้วยลิปสติกสีชมพูกลีบกุหลาบ แก้มนวลแต่งตามด้วยบัชออนสีเหมาะกับผิวบางบางๆ ผมสีดำสนิทสะท้อนกับแสงแดดสวยงามสะดุดตา เรือนร่างเล็กแบบสมส่วนไม่อ้วนหรือผอมจนเกินไปมองดูสมบูรณ์น่ามองรับกับผิวสีสีผิวทองน้ำผึ้งผิวที่เรียบเนียนและดูมีสุขภาพดีเปล่งประกายชวนให้หลงใหล หญิงสาวสวมชุดกางเผ้ากงฝ้ายพื้นเมืองสีเข้ม การเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยความสง่างามและมั่นใจ เผยให้เห็นถึงความเป็นผู้หญิงสวยเก่งเป็นแม่เลี้ยงสาวที่ทุกคนในไร่ให้ความเคารพ
“ ใช่ครับ แม่เฮี้ยง เจ้าองุ่นปีนี้ลูกโตดีขนาดเหลือเกิน คงได้ราคาดีแน่ครับ”
ชายสูงวัยตอบ พร้อมใช้ปลายหมวกสานเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก
“แย่แล้ว ๆ ลุงอินตา! ”
คนงานชายนายหนึ่งรูปร่างเล็กวิ่งกระหืดกระหอบเหงื่อท่วมไปทั้งในหน้าเข้ามาหาทั้งสามคน
“ หยังของเอ็งวะไอ้อองซู วิ่งกระหืดกระหอกมา เจ๊ากับใครตาย”
“ ผู้จัดการครับ ผู้จัดการหายไปตางใดบ่ฮู้ครับ เก็บข้าวของออกไปหมดตี้ออฟฟิศเลย เหลือแต่จดหมายนี้วางไว้บนโต๊ะ เอาใดกั๋นดีล่ะครับลุง? วันนี้เฮามีลูกค้ามาผลิตผลผลิตหลายเจ้า ถ้าไม่ผู้จัดการใครจะประสานงานกับลูกค้ากั๋นครับ”
“ ฮะ หยังนะ เองว่าไงนะ ผู้จัดการหายไป หายไปได้จั๊งใด แย่แล้วสิที่นี้”
“ ไหนเอาจดหมายมาให้ฉันดูซิ อองซู เขาเขียนว่าอะไร”
นทีวรรณกล่าวแล้วดึงจัดหมายจากมือของออซูมาเปิด เมื่อเห็นข้อความในใจหมายนั้นทำเอาใบหน้าที่สดใสของเธอกลายเป็นตึงเครียดขึ้นทันที่อย่างเห็นได้ชัด
“ ผู้จัดการวิชัยเขาลาออกไปแล้วละทุกคน เขาบอกว่าได้งานใหม่แล้วทางนั้นเขาต้องการตัวด่วนเลยไม่ได้บอกกล่าวเราก่อน ”
“ เฮ้ย! เฮาจะยะจะอี้ได้จะไดครับแม่เลี้ยง? นึกจะไปก็ไป แล้วไผจะช่วยคุยกับลูกค้า ประสานงานกับลูกค้า? เปิ้นก่ฮู้เน่อว่าวันนี้มันวันเก็บผลผลิตของเฮา! ละเฮาจะเอาจะไดกันดี? ลูกค้าก็กำลังจะมารับผลผลิตแล้วเน่อ!”
“ เอาแบบนี้ละกันนะลุงอินตา คนงานว่าเก็บผลผลิตให้เรียบร้อยตามเดิมส่วนเดียวกับลูกค้าคุยกับลูกค้าฉันจะเป็นคนไปคุยเองส่วนเรื่องผู้จัดการ เดี๋ยวฉันจะพิมประกาศรับสมัครผู้จัดการคนใหม่วันนี้เลยจะได้ทันกับการดูแลประสานงานลูกค้าที่ผลไม้และต่อไป เดี๋ยวลุงช่วยไปสั่งงานคนงานในไร่ให้เรียบร้อย แล้วก็ฝากลุงไปดูคนงานที่คอยแพ็คสินค้าเตรียมส่งด้วยนะกันให้เรียบร้อยนะ อย่าให้มีอะไรผิดพลาดนะคะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปพิมพ์ประกาศหาผู้จัดการไร่ก่อนระหว่างรอลูกค้ามารับสินค้าในช่วงบ่าย
“ ได้ครับแม่เลี้ยง! เอา ๆ พวกเฮารีบเฮ็ดงาน เร่งมือเข้า จะได้ทันเวลาลูกค้ามารับสินค้าเน่อ!”
……………………………………………………………
ห้องทำงานของผู้บริหารที่บริษัทแสงสุริยะกรุ๊ป พื้นห้องปูด้วยไม้เนื้อแข็งเคลือบเงา แผ่กลิ่นอายของความอบอุ่นและมั่นคง ผนังด้านหนึ่งถูกตกแต่งด้วยกระจกใสบานใหญ่ที่มองออกไปเห็นทิวทัศน์ของเมืองที่เต็มไปด้วยตึกระฟ้าและความเคลื่อนไหวของชีวิต ด้านหลังโต๊ะทำงานเป็นชั้นวางหนังสือไม้โอ๊คที่เรียงรายไปด้วยหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจ การจัดการ และรางวัลที่สะท้อนถึงความสำเร็จในอาชีพของเจ้าของห้อง โต๊ะทำงานตั้งอยู่กลางห้อง เป็นโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ที่เคลือบเงาจนสะท้อนแสงไฟจากโคมระย้าบนเพดาน ด้านบนโต๊ะจัดเรียบง่าย มีเอกสารวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ ข้างกันนั้นคือ iPad หน้าจอสว่างเผยให้เห็นข้อมูลงานที่เปิดอยู่เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบา ๆ เติมความเย็นสบายให้ห้อง เตโชนั่งอยู่ที่เก้าอี้หนังสีดำทรงหรูที่รองรับแผ่นหลังอย่างดี ท่าทางของเขาดูมุ่งมั่น
ถ้าเตโช สุริยะกาลกุล หรือไฟ ชายหนุ่มวัย 23 ปี ผู้มีรูปร่างสูงโปร่งสมส่วน สูงประมาณ 185 เซนติเมตร ผิวขาวเนียนดูสุขภาพดีแบบคนมีเชื้อสายจีน ผมสีน้ำตาลเข้มตัดเรียบง่ายแต่มีสไตล์ ใบหน้าหล่อเหลาคมชัดแบบลูกครึ่งไทยจีน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคมกริบแฝงเสน่ห์ดึงดูด ราวกับอ่านใจคนได้ จมูกโด่งเป็นสันได้รูป และริมฝีปากบางแต่ได้รูปยิ้มแล้วเผยให้เห็นบุคลิกที่ดูอบอุ่นและมั่นใจในตัวเอง การแต่งกายเรียบง่ายแต่ดูดี ชุดเชิ้ตสีอ่อนพอดีตัวจับคู่กับกางเกงสแล็คเนื้อดี เสริมด้วยนาฬิกาข้อมือหรูดูภูมิฐาน ท่าทางสง่างามแฝงไปด้วยความมั่นใจเขาเป็นที่หมายปองของสาวน้อยสาวใหญ่ เขาเป็นลูกชายคนเดียวของประธานบริษัทแสงสุริยะกรุ๊ปที่ใหญ่ที่สุดในเครือธุรกิจแปรรูปอาหารของประเทศไทยชายเพิ่งสำเร็จการศึกษาด้านบริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยชั้นนำในสหรัฐอเมริกา
เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศและวันนี้เป็นวันแรกที่เขาเข้ามาทำงานในบริษัท พ่อของเขาต้องการให้เขากลับมารับช่วงต่อบริหารกิจการของครอบครัว นอกจากกลับมารับตำแหน่งประธารแล้วสิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่เขาจะทำมันให้สำเสร็จก็คือการตามหาเจ้าของจูบแรกของเขา รักแรกและรักเดียวของเขาเมื่อ 15 ปีก่อน พี่สาวคนสวยที่ช่วยชีวิตเขาจากการตกน้ำที่เชียงรายในครั้งนั้น พี่สาวที่ภายปอดเขาในตอนนั้น เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใครเขาจำได้แค่เพียงสัมผัสที่อ่อนนุ่มนั้นและผ้าเช็ดหน้าที่เธอเอามาเช็ดหน้าให้เขาตอนที่ฟื้นจากการสำลักน้ำเท่านั้น และเขาจะต้องตามหาเธอให้เจอให้จนได้ไม่ว่าตอนนี้เธอจะจำเขาได้หรือ หรือจะมีใครแล้วก็ตาม ขอเพียงได้พบเธออีกสักครั้งเท่านั้นเอง ชายหนุ่มเฝ้ามองผ้าเช็ดหน้าในมือ ผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวลายดอกเดซี่เล็กสีเหลืองชายผ้าถูกปักด้วยลูกไม้ สีขาว เขาเอามือลูบริมฝีปากของเขาเบาๆ
ประตูด้านหน้าห้องทำงานถูกใครบางคนผลักให้เปิด พร้อมกับหญิงสาวร่างสูงบางเดินผ่านบานประตูเข้ามาพร้อมส่งเสียงเจื่อยแจ่วทักทายคนในห้อง จนทำให้เตโชที่กำลังเหม่อลอยไปถึงหญิงสาวเมื่อ 15 ปีก่อนถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ มอนิ่งค่ะพี่ชายมาทำงานวันแรกเป็นไงบ้างค่ะ”
“ ตกใจหมดเลยยายเฟรมจะเข้ามาทำไมไม่ยอมเคาะประตูก่อนเนี๊ย เรานี่นะมันน่าทุบกะโหลกให้
“ ใครจะไปรู้ล่ะว่าพี่ไฟกำลังนั่งเหม่อลอยไปถึงสาวที่ไหนอยู่ เฟรมก็แค่จะเข้ามามาทักทายเองแหม่ขวัญนะพี่ อีกอย่างคุณพ่อก็บอกให้เฟรมมาคอยช่วยแนะนำ เป็นผู้ช่วยพี่ในการเริ่มงานวันนี้ด้วย ”
โชติกาพูดพลางเดินมาจับที่บ่าทั้งสองของพี่ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารแล้วบีบนวดเบาเบาเป็นการหยอกเย้าผู้เป็นพี่ชาย โชติกา สุริยกาลกุล หรือว่าเฟรม เป็นลูกสาวคนเล็กของ คุณทัดเทพและคุณวิยะดาสุริยะกาลกุลซึ่งคุณทัตเทพผู้เป็นบิดา ของคนทั้งสอง เป็นประธานใหญ่ของบริษัท แสงสุริยะ กรุ๊ป โชติกาสาวน้อยวัย 21 ปีรูปร่างสูงบางผิวขาว ใบหน้ากลมดวงตาตี่ฝากฤทธิ์จมูกหน่อย ตามแบบฉบับสาวหมวยลูกครึ่งไทยจีน เธอเป็นหญิงสาวที่มีบุคลิกสดใสมั่นใจในตัวตัวเอง เป็นคนใจดีมีน้ำใจสุภาพน่ารักจนเป็นที่รักของทุกคนที่ได้พบเห็น
“ เราเนี่ยนะจะมาแนะนำพี่ อ่าวแล้ววันนี้ไม่ไปมหาลัยรึไงหนังทรงหนังสือไม่เรียนหราคุณน้อง ถึงได้มามายุ่งกับพี่ “
“ วันนี้ไม่มีเรียนค่ะ แล้วก็ไม่ได้อยากยุ่งด้วยแต่ถูกคุณพ่อใช้ให้มาเป็นผู้ช่วยท่านประธานคนใหม่คุณพ่อบอกว่าบางอย่างที่เป็นรายละเอียดเล็กน้อยคุณพ่อยังไม่ได้บอกพี่ก็เลยให้เฟรมมาช่วยบอกอย่างเช่น การเข้าสื่อโซเชียลต่าง ๆของบริษัทพวก Instagram Facebook Pages Facebook TikTok อะไร พวกเนี่ย ”
“ เออเออ ขอบคุณมากนะจ๊ะคุณน้องสาวสุดที่รักของพี่ มาๆเราเริ่มดูอะไรกันก่อนดี เอางี้งั้นแกช่วยสอนพี่เข้า Instagram ของบริษัทก่อนแล้วกัน เผื่อจะมีอะไรน่าสนใจหรือจะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงอะไรในการลงข้อมูลใน Instagram ให้ทันสมัยขึ้นจะได้บอกฝ่ายไอทีไปทำ ”
“ ได้เลยเจ้าค่ะท่านประธาน ”
โชติกาพูดจบก็หยิบ iPad ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของพี่ชายขึ้นมาเปิดปลดล็อครหัสหน้าจอแล้วก็สอนพี่ชายเข้าสู่ Instagram บริษัทบอกรหัสและชื่อให้กับพี่ชายแล้วก็ใช้นิ้วเลื่อนหน้าจอให้พี่ชายดูในหน้าของ Instagram บริษัทบนหน้าจอของ iPad มีการแจ้งเตือนบางอย่างว่ามีคนโพสต์ไอจี stories และโพสต์บนหน้าไอจีซึ่งเป็น Instagram ไร่แห่งหนึ่งที่เป็นคู่ค้ากับบริษัทของเขามาอย่างยาวนานนั่นคือไร่ รินวารีนั่นเอง โชติการีบกดดูการแจ้งเตือนนั้นพบว่าเป็นการรับสมัครผู้จัดการรายด่วนมาก
“ ยายเฟรมแกไปกดดูอะไรเนี่ย ”
“ อ๋อก็ Instagramของไร่รินวารีที่เป็นคู่ค้าของเราไงพี่ไฟ ไร่เนี๊ยเจ้าของไร่สวยมากเลยนะถึงแม้ว่าจะอายุเยอะแล้วแต่ยังดูสาวและสวยมากใจดีทำงานเก่งมากๆ เป็นไอดอลของน้องเลยนะ ”
“ ขนาดนั้นเลย แล้วนี่เค้าโพสต์อะไรในไอจีที่แกเปิดดูอะ ”
“ เค้ารับสมัครผู้จัดการไร่คนใหม่ด่วนมาก ไม่รู้เกิดปัญหาอะไรนะทำไมผู้จัดการไร่ถึงออกต้องรับด่วนขนาดนี้ แปลกจัง ”
“ ไหนแกส่ง iPad มาให้พี่ดูสิ ”
ชายหนุ่มพูดพร้อมดึง iPad จากมือผู้เป็นน้องสาวเปิดดู เขาเปิดอ่านประกาศที่ขึ้นในไอจีของไร่รินวารีแล้วค่อยค่อยเลื่อนดูรูปต่างๆที่ถูกโพสต์ไว้ใน Instagramนั้น ชายหนุ่มสะดุดตาไปที่ภาพถ่ายของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ท่ามกลางต้นองุ่น หญิงสาวที่ใส่ชุดผ้าพื้นเมือง ผมยาวสลวยดำสนิทดวงตาคมกลมโตริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มเห็นฟันขาว รูปร่างเล็กไม่อ้วนไม่ผอมดูสมส่วนผิวสีน้ำผึ้งเปล่งประกายชวนหลงใหล เขาจำได้ดีว่าหญิงสาวคนนั้น คือพี่สาวคนสวยที่ช่วยชีวิตเขาไว้เมื่อ 15 ปีก่อนพี่สาวที่เขาอยากพบเจอมาตลอดตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้รักแรกของเขาจูบแรกของเขา หัวใจของเขายามนี้เต้นแรงเหมือนจะเด้งกระโดดออกมาจากอกกว้างๆของเขาในยามนี้ด้วยความตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด
“ เฟรมเฟรม เฟรมมาดูนี่ให้พี่หน่อยผู้หญิงคนนี้คือใคร ”
ชายหนุ่มพูดพร้อมชี้ไปที่รูปภาพของผู้หญิงที่อยู่ใน iPad ในมือของเขาทำให้โชติกาก้มลงมองตามนิ้วมือของพี่ชาย
“ ก็คนนี้ไงคนที่เฟรมบอกว่าเป็นเจ้าของไร่รินวารีที่เชียงรายเป็นไอดอลของเฟรม เขาชื่อว่าแม่เลี้ยงนทีวรรณหรือที่ใครเขาเรียกกันว่าแม่เลี้ยงธารใส ทำไมหรอพี่ไฟอย่าบอกนะว่าเห็นแม่เลี้ยงแล้วทนความสวยไม่ไหว เขาสวยจนพี่อยากรู้จักเลยละสิบอกแล้วว่าสวยมาก ”
“ ไม่ทำไมหรอก เค้าอายุขนาดนั้นแล้วก็คงแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วถึงจะสวยแล้วพี่จะทำอะไรได้ “
“ ยังจ้ะแม่เลี้ยงเค้ายังโสดยังไม่ได้แต่งงาน เป็นสาวโสดสวยรวยเก่งที่หนุ่มหนุ่มหลายคนต่างไล่ตามจีบหวังครอบครองหัวใจแต่แม่เลี้ยงความโสดไม่สนใจใครเลย ”
“ อ้าวทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะหรือว่าเค้าไม่ชอบผู้ชาย ”
“ จะบ้าเหรอพี่ไฟ เห็นเขาเม้ากันว่าแม่เลี้ยงเคยมีแฟนตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแต่พอเรียนจบวางแผนจะแต่งงานกันว่าผู้ชายคนนั้นก็ไปมีคนอื่นแล้วก็แต่งงานกับคนอื่น แม่เลี้ยงก็เลยเหมือนปิดตายประตูหัวใจไม่สนใจเรื่องความรักอีกเลยทำแต่งาน ”
เตโชได้ยินน้องสาวพูดเช่นนั้นก็แอบยิ้มมุมปากอย่างสุขล้นหัวใจที่ได้รู้ว่าผู้หญิงที่เค้าตามหายังไม่มีชายใดเป็นเจ้าข้าวเจ้าของครองกายใจ
“ อืม ดีดีก็ดีสิ”
ชายหนุ่ม ตอบน้องสาวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆแก้เก้อ แต่ในใจของเขายามนี้เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะราวกับว่ามันกำลังกระโดดโลดูเต้นอยู่ในหัวอกของเขา
“ พี่ไฟ พี่อย่าบอกนะว่าพี่คิดจะจีบแม่เลี้ยงเค้าโตกว่าเราเยอะมากเลยนะพี่เค้าจะมาสนใจเด็กอย่างเราหรอ ”
“ เฟรมถ้าพี่จะบอกว่าแม่เลี้ยงคนนี้คือผู้หญิงที่ช่วยชีวิตพี่จากการจมน้ำตอนที่ไปเที่ยวไร่ของคู่ค้าของเราที่เชียงรายเมื่อสิบกว่าปีก่อนกับคุณพ่อ พี่สาวแสนดีคนที่พี่ตามหามาตลอดเฟรมจะเชื่อไหม ”
“ฮะ! จริงหรอพี่ไฟผู้หญิงที่พี่บอกว่าเป็นรักแรกของพี่ แล้วพี่ก็ยังไม่เคยคิดจะรักใครจีบใคร เพราะว่ารอที่จะเจอผู้หญิงคนนี้อีกครั้งอะนะ โอ้โหเฟรมอ่ะไม่เคยคิดเลยว่าพี่จะได้เจออีกเพราะมันเป็นไปได้ยากมากไม่น่าเชื่อว่าคนที่พี่ตามหาจะคือแม่เลี้ยงใส โลกกลมพรหมลิขิตแท้ๆ ”
“ ถ้ามันเป็นแบบนี้แล้ว เฟรมแกว่าพี่ต้องทำยังไงถึงจะได้เจอเขาอีกครั้ง ”
“ ไม่ต้องทำอะไรหรอก เดี๋ยวก็ต้องได้เจออยู่แล้วเพราะว่าเรากับเขาเป็นคู่ค้าทางธุรกิจกัน เค้าต้องส่งผลผลิต เข้ามาที่โรงงานของเราเพื่อให้แปรรูปและส่งออกอยู่แล้วอีกหน่อยพี่ไฟก็อาจจะต้องไปดิวเรื่องงานกับเขาด้วยตัวเองยังไงก็ได้เจอ ”
“ แต่พี่ไม่อยากไปเจอเขาแบบคู่ค้าทางธุรกิจอะ ถ้าเจอแบบนั้นโอกาสใกล้ชิดคงจะยากเพราะเราก็บอกเองนี่ว่าเค้าไม่สนใจใคร ”
“พี่ไฟ อย่าบอกนะว่าพี่คิดจะจีบแม่เลี้ยงธารใสหรอ แน่ใจหรอว่าพี่จะเอาชนะใจแม่เลี้ยงได้เขาอายุโตกว่าเราเยอะมากเลยนะแถมเป็นผู้หญิงสวยเก่งดูแลตัวเองได้ดีด้วย ”
“ ก็นั่นไงถ้าพี่ไปเจอเขาแบบคู่ค้าแบบประธานบริษัทเค้าก็คงไม่มองพี่หรอก เพราะเค้าคงไม่ได้มองที่ผู้ชายที่ฐานะหรอก และอายุของพี่ก็น้อยกว่าเค้าเยอะด้วยนะสิ เฟรมถ้าพี่ไปสมัครเป็นผู้จัดการไร่ของเค้าเฟรมว่าดีไหมเค้าจะได้รู้จักตัวตนพี่และพี่ก็จะได้มีโอกาสได้รู้จักตัวตนเขาบางที่เขาอาจจะมีัในให้พี่ก็ได้นะ ”
“ จะบ้าเหรอพี่ไฟ เอาจริงดิคุณพ่อจะยอมหรอคุณพ่อให้พี่กลับมาบริหารธุรกิจเป็นประธานแสงสุริยะกรุ๊ป แล้วพี่จะไปเป็นผู้จัดการไล่เนี่ยนะ ”
“ มันเป็นทางเดียวที่พี่จะได้ใกล้ชิดคนที่พี่รอคอยมาตลอดและพี่ก็อาจจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับผลผลิตที่เราจะใช้แปรรูปก็ได้นะ เอาละพี่ตัดสินใจแล้วเดี๋ยวพี่ไปคุยกับคุณพ่อเลยดีกว่า ”
“ เดี๋ยวๆพี่ไฟใจเย็นๆแน่ใจแล้วหรอเอาจริงดิ ”
“ พี่ตัดสินใจแล้วพี่จะทำแบบนี้ละ แต่ข้อแม้ถ้าเราเจอกันแกห้ามทำเป็นรู้จักพี่ และพี่ก็จะห้ามทุกคนไม่ให้บอกถึงฐานะที่แท้จริงของพี่ด้วยพี่จะไปแบบคนไม่มีอะไรเลยไปเป็นผู้จัดการไล่ธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น ”
“ ตามหารักแท้ว่างั้น โอเคถ้าพี่ตัดสินใจแล้วน้องก็ไม่ขัดใจขอให้สมหวังนะคะคุณพี่ชาย สู้ๆค๊า ”
