บีคอร์นหายไปแล้ว ฉันพยายามนึกว่ามันอยู่ไหนแต่มันไม่อยู่ตรงนี้ มีบางอย่างคอยยั่วให้ฉันนึกออกแต่ยิ่งนึก ฉันก็ยิ่งหลงทาง
Le Bicorne - หน้าที่1 จดหมายของบีคอร์น โดย คุณฟุรุคาวะ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
จิตวิทยา,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Le Bicorne
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
บีคอร์นหายไปแล้ว ฉันพยายามนึกว่ามันอยู่ไหนแต่มันไม่อยู่ตรงนี้ มีบางอย่างคอยยั่วให้ฉันนึกออกแต่ยิ่งนึก ฉันก็ยิ่งหลงทาง
ผู้แต่ง
คุณฟุรุคาวะ
เรื่องย่อ
"ฉันไม่รู้จักเขา"
บันทึกฉบับนั้นถูกส่งมาถึงฉันโดยไม่มีชื่อผู้ส่ง ไม่มีตราประทับ ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของหน่วยที่เขาสังกัด
เพียงซองจดหมายขาวซีด กับลายมือสั่นไหวที่เขียนว่า:
“ฉันทำบีคอร์นหาย”
ในกองทัพ ฉันเคยเห็นคนมากมายพังทลาย บางคนกลายเป็นกองเลือดและก้อนเนื้อ บางคนกลายเป็นความเงียบที่ชวนโหยหา
แต่ฉันไม่เคยเห็นใครพังเพราะหมวกหาย
เขาเขียนเรื่องการพบเจอ
เขาเขียนถึงความคิด
เขาเขียนถึงสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ
และเขาเขียนถึงหมวกที่เหมือนจะอยู่ตรงขอบโลก
มันบ้าบอและดูน่าเชื่ออย่างน่ากลัว
ฉันไม่รู้ว่าเขาคือใคร
แต่หลังจากอ่านจบ ฉันขึ้นม้า และเริ่มขี่ไปทางทิศที่ไม่มีคำสั่งใดอนุญาต
เพื่อตามหาชายผู้ไม่มีหมวก
และบางที… เพื่อไม่ให้ฉันกลายเป็นเขา
สารบัญ
เนื้อหา
หน้าที่1 จดหมายของบีคอร์น
"ฉันทำบีคอร์นหายไปเมื่อสามวันก่อน หรืออาจจะนานกว่านั้น"
ร่างกายฉันยังอยู่ตรงนี้ แต่จิตใจเหมือนยื่นใบขอลาออกไปแล้ว
บางครั้งตอนยืนอยู่หน้ากระจก ฉันเห็นเพียงคนแปลกหน้าที่ใส่เสื้อของฉัน
บีคอร์นอาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผูกฉันกับตัวฉันไว้
มันหายไป แล้วร่างกายก็กลายเป็นซากคำสั่ง ที่เดินตามหน้าที่ที่ไม่มีใครสั่ง
.
.
.
ฉันใช้ทิชชูเช็ดปากหลังอาหารที่ไม่อิ่ม และใช้มันจดสิ่งที่ต้องจำไว้
วันนี้เขียนว่า “บีคอร์นอยู่ที่ห้องสมุด หรือในหัวของฉันไปแล้ว”
แต่ทิชชูเปื่อยง่าย เหมือนความทรงจำถึงบีคอร์นแม้แค่ลมหายใจฉันจำได้ ฉันกำลังหายใจ
ฉันเผลอเป่าจมูกด้วยมัน ฉันกำลังหายใจ ฉันสับสน มันทำฉันเหนื่อยเหลือเกิน ทำไปการหายใจมัน ทรมาน มันก็แค่หายใจ ฉันทำได้ปกติ แต่ตอนนี้ฉันแค่ต้องทำมันด้วยตนเอง
.
.
.
ซองจดหมายเปล่าหลายฉบับในกระเป๋าเสื้อ บอกว่าฉันกำลังรอคำตอบ
ฉันไม่รู้ว่ารอจากใคร หรือเคยส่งจดหมายไปหรือเปล่า
บางทีบีคอร์นอาจจะเป็นคำตอบนั้น หรือเป็นจดหมายที่ไม่มีผู้รับ
ฉันฉีกซองหนึ่งออกดู มันว่างเปล่า
แต่มีกลิ่นฝุ่น เหมือนห้องสมุดที่ฉันไม่กล้าเข้าไป แสบสมูก เหมือต้องกลับมาหายใจด้วยตนเองอีกครั้ง
.
.
.
หมอพูดเรื่องความดันต่ำ แต่ฉันคิดว่าความดันของฉันน่าจะอยู่ข้างในสมอง
ตั้งแต่บีคอร์นจากไป ฉันเดินเอียงไปเล็กน้อยเหมือนหุ่นกระบอกที่สายขาด
ความคิดก็เอียงตามไป
ฉันกินยาเม็ดหนึ่งทุกเช้า ไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร
อาจจะเป็นเม็ดยาที่ป้องกันฉันจากความคิดของตัวเองรึเปล่า เพราะฉันรู้สึก ว่างเปล่า เหมือนครั้งแรกที่ได้รับรู้