เมื่อมนุษย์ลืมตำนานตำนานจึงกลับมาทวงคืนความจริงอีกครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือจุดเริ่มต้นแห่งการล่มสลาย ของโลกอย่างแท้จริง
แอคชั่น,แฟนตาซี,ไซไฟ,ดราม่า,ผจญภัย,มนุษย์สัตว์,เอลฟ์,เอาชีวิตรอด,มอนสเตอร์บุกโลก,พระเอกเก่ง,พระเอกเทพ,ตำนาน,แอคชั่น,การต่อสู้,สงคราม,พลังพิเศษ,เวทมนตร์,ฮาเร็ม,ผจญภัย,ดราม่า,ปีศาจ,มอนสเตอร์,ไซไฟ,แฟนตาซี ,วันสิ้นโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อมนุษย์ลืมตำนานตำนานจึงกลับมาทวงคืนความจริงอีกครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือจุดเริ่มต้นแห่งการล่มสลาย ของโลกอย่างแท้จริง
ผู้แต่ง
ลูกแกะผู้โง่เขลา
เรื่องย่อ
เมื่อครั้งอดีตกาล :
วิทยาการในตำนานจบลงเพราะ สงครามของมนุษย์และปีศาจ
ครั้งหนึ่ง มนุษย์ เคยมีพลังเหนือธรรมชาติ และสามารถใช้ศาสตร์ต่างๆได้ เช่น มานา ลมปราณ พลังฉี
มนุษย์ไม่ได้อยู่เพียงลำพังในโลก ยังมีเผ่าเอลฟ์ เผ่ามนุษย์สัตว์ และเผ่าพันธุ์อื่น ๆ
แต่สงครามระหว่างมนุษย์กับ ปีศาจดำเนินยาวนานเกินไป
มนุษย์และเผ่าพันธุ์พันธมิตรจึงต้องตัดสินใจเสียสละพลังของตนเอง เพื่อผนึกพวกมอนสเตอร์และปีศาจทั้งหมด
พลังเหนือธรรมชาติหายไปจากโลก และมนุษย์รุ่นหลังคิดว่ามันเป็นแค่ "ตำนาน"
ปัจจุบัน : ผนึกถูกคลาย
วันสิ้นโลกก็มาถึง
รอยแยกมิติปรากฏขึ้นทั่วโลก ปล่อยให้ มอนสเตอร์และปีศาจกลับมาอีกครั้ง
"วันสิ้นโลก" เริ่มขึ้น มนุษย์ไม่สามารถสู้กับพวกมันได้ เพราะ ศาสตร์โบราณหายไปหมดแล้ว
แต่… บางคนเริ่มปลุกพลังได้อีกครั้ง โดยมี หลายปัจจัยที่กระตุ้นให้พลังตื่นขึ้น เช่น
เริ่มสัมผัสมานาได้
ยีนพันธุกรรมเปลี่ยน
เป็นมนุษย์ดัดแปลง
มีสายเลือดของเผ่าในตำนาน
ความทรงจำจากอดีตชาติที่เคยเป็นวีรชน
นี้คือเรื่องราวของชายหนุ่มที่เมื่อครั้งในวัยเด็ก เคยสูญเสียพ่อแม่จากการโจมตีของมอนสเตอร์เหลือแค่น้องสาวอายุ3ขวบ ขณะที่เขากำลังปกป้องเธอนั้น เขาก็ได้หมดสติ และตัดภาพมาที่ห้องสีขาว เด็กน้อยก็ได้สติกลับมา เขาติดอยู่ในนั้น ได้ราวๆ 100 ล้านปี จนในที่สุดก็ออกมาสู่โลกภายนอกได้
และนั่นก็คือ จุดเริ่มต้น แห่งการตื่นขึ้นของสัตว์ร้ายอย่างแท้จริง
หมายเหตุ:
นี่ไม่ใช่วันสิ้นโลกจากไวรัสซอมบี้ที่กลืนกินโลก
แต่มันคือวันสิ้นโลกของตำนานที่หวนคืน
สิ่งที่เคยมีอยู่เพียงแค่ในเทพนิยายหรือเรื่องเล่าที่ผู้คนหลงใหล—แท้จริงแล้ว
มันคือจุดเริ่มต้นแห่งการล่มสลายของโลก
🌅 แสงแรกของวันใหม่
ฟ้าสีครามเริ่มปรากฏขึ้นเหนือขอบฟ้า ไล่ความมืดมิดของค่ำคืนออกไป เสียงของเหล่าสิ่งมีชีวิตเริ่มแว่วขึ้นอีกครั้ง ลมยามเช้าพัดผ่านร่างของ ยองมิน ขณะที่เขาเดินข้ามซากปรักหักพังของเมือง
หลังจากจบศึกกับ อีธาน เขาใช้เวลาพักฟื้นเล็กน้อยและเดินทางต่อ เป้าหมายของเขาชัดเจน—เมืองหลบภัยที่ยังเหลือรอด
🏙 ซากเมืองที่ยังมีชีวิต
หลังจากเดินทางต่ออีกหลายชั่วโมง ท่ามกลางอาคารพังทลายและซากรถยนต์ที่ถูกทิ้งร้าง ในที่สุด… เขาก็มาถึง
ณ เมืองเอดัน
มันแตกต่างจากพื้นที่ที่เขาผ่านมา—ที่นี่มีรั้วลวดหนามสูงล้อมรอบ มีป้อมปราการเล็ก ๆ และหอคอยเฝ้าระวังที่สร้างขึ้นอย่างเร่งรีบ ร่องรอยของมนุษย์ยังคงอยู่
"ยังมีคนรอดชีวิตอยู่ที่นี่สินะ"
ยองมินพึมพำกับตัวเอง
ขณะที่เขากำลังพิจารณาว่าจะเข้าไปยังไงดี เสียงจากด้านบนก็ดังขึ้น
🛑 "หยุดอยู่ตรงนั้น!"
เสียงตะโกนจากหอคอยเฝ้าระวังทำให้ยองมินเงยหน้าขึ้นไป เขาเห็นชายร่างใหญ่ในชุดเกราะกันกระสุนเก่า ๆ กำลังเล็งปืนไรเฟิลลงมาที่เขา
"นายเป็นใคร!? มาจากไหน!?"
ยองมินยกมือขึ้นช้า ๆ เป็นเชิงบอกว่าเขาไม่ได้มาหาเรื่อง
"สวัสดีครับ ผมเป็นแค่คนเร่ร่อนที่ผ่านทางมา"
ชายบนหอคอยหรี่ตาลงอย่างระแวง เขาหันไปพูดคุยกับใครบางคนทางวิทยุสื่อสาร ก่อนจะตะโกนลงมาอีกครั้ง
"เราจะตรวจค้นตัวนายก่อน ถ้าไม่มีปัญหา จะให้เข้ามา"
🔍 การตรวจสอบและสายตาที่จับจ้อง
หลังจากผ่านกระบวนการตรวจสอบ มีคนเข้ามาตรวจค้นสัมภาระของยองมิน พวกเขาพบเพียงมีดทำครัว เสื้อผ้าเก่า ๆ และแผนที่ซึ่งได้มาจากพวกโจร
"ไม่มีอาวุธปืน… แปลกแฮะ" ชายคนหนึ่งพึมพำ
"เอาล่ะ นายเข้าไปได้ แต่อย่าก่อปัญหา"
ยองมินพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปข้างใน
🏘 ชีวิตที่ยังดำเนินต่อไป
ภายในเมืองหลบภัยมีผู้คนมากมาย—เด็ก ผู้หญิง คนชรา และชายฉกรรจ์ที่ถืออาวุธ บรรยากาศเต็มไปด้วยความระแวงและความเหน็ดเหนื่อย แต่มันยังเป็น ที่พักพิง สำหรับผู้รอดชีวิต
"แปลกจัง… นึกว่าจะเหลือแค่พวกโจรซะอีก"
ยองมินพึมพำ
เขาเดินผ่านตลาดเล็ก ๆ ที่ถูกจัดขึ้นกลางเมือง มีอาหารกระป๋อง อาวุธ และของใช้จำเป็นแลกเปลี่ยนกัน บางคนกำลังซ่อมแซมสิ่งก่อสร้าง ขณะที่บางคนมองมาที่เขาด้วยความสงสัย
💬 "เฮ้ นั่นใครน่ะ? คนแปลกหน้าเหรอ?"
💬 "แต่งตัวไม่เหมือนพวกเราเลย…"
💬 "ดูไม่เหมือนพวกโจร แต่ก็ไม่น่าใช่คนธรรมดา"
ยองมินเพียงแค่เดินต่อไปโดยไม่สนใจเสียงซุบซิบ
🕵 ข่าวลือของเด็กสาว
ขณะที่เขากำลังหาข้อมูลเกี่ยวกับ อุนยอง เขาได้ยินชาวบ้านพูดถึง "เด็กสาวลึกลับ" ที่ถูกพากลับมายังเมืองนี้เมื่อไม่นานมานี้
"เด็กสาว?" ดวงตาของเขาเปล่งประกาย
ยองมินเดินเข้าไปหากลุ่มชาวบ้านที่กำลังสนทนา เขายกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาต
"ขอโทษนะครับ… พอจะบอกได้ไหมว่าเด็กสาวที่คุณพูดถึงเป็นใคร?"
ชายวัยกลางคนหันมามองเขาด้วยสายตาระแวง
"นายสนใจเรื่องนี้ทำไม?"
"ผมกำลังตามหาน้องสาวของผม… เธออายุน่าจะ 9-10 ปี"
ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจ
"เด็กคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เธอถูกพาตัวไปโดยพวกของ 'หัวหน้าเคน'"
🔥 ชื่อที่ไม่น่าไว้วางใจ
"หัวหน้าเคน" เป็นชื่อที่ชาวบ้านกล่าวถึงด้วยความหวาดกลัว เขาเป็นหัวหน้าของกลุ่มติดอาวุธที่ควบคุมบางส่วนของเมือง และเขาไม่ได้ช่วยเหลือผู้คนเพราะใจดี… แต่เพราะมันเป็นประโยชน์ต่อเขา
"หมายความว่าไงครับ?" ยองมินถามเสียงเรียบ
ชายคนนั้นขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบเบา ๆ
"เคนไม่ได้ช่วยใครเปล่า ๆ ถ้าเด็กคนนั้นมีค่า… เขาจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ"
💢 ความโกรธที่ซ่อนอยู่
นัยตาของยองมินสั่นสะเทือนเล็กน้อย มือของเขากำแน่นโดยไม่รู้ตัว
— "ถ้าอุนยองอยู่กับคนแบบนั้น…"
เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะผ่อนออกช้า ๆ พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองเพราะอย่างน้อยเขาก็รู้ว่าอุนยองยังมีชีวิตอยู่
"หัวหน้าเคน… อยู่ที่ไหนครับ?"
ชายคนนั้นชะงักเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากยองมิน
"เขามีฐานอยู่ที่เขตอุตสาหกรรมเก่า ทางตอนใต้ของเมือง"
"ขอบคุณครับ"
มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับหัวหน้าเคน
ในเมืองเอดัน ไม่มีใครไม่รู้จักชื่อของ "หัวหน้าเคน"
เขาเป็นบุคคลที่ปกครองเขตใต้ของเมืองด้วยกำปั้น ว่ากันว่าเขาเคยเป็นนักสู้ใต้ดินก่อนวันสิ้นโลกจะมาถึง เขามีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งราวกับสัตว์ป่า และมีพละกำลังเหนือมนุษย์ปกติ
แต่สิ่งที่ทำให้เขาเป็นที่หวาดกลัวไปทั่วไม่ใช่แค่พลังของเขา
มันคือ… สายเลือดของ (ยักษา!)
มีข่าวลือว่าเขาเป็นลูกหลานของ-ยักโบราณ หรืออาจมีสายเลือดของเผ่าในตำนาน ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในช่วงที่พลังของเขาตื่นขึ้น ร่างกายของเขาจะขยายใหญ่ขึ้น กล้ามเนื้อปูดโปน ผิวเปลี่ยนเป็นสีแดง และความสามารถทางกายภาพพุ่งสูงขึ้นหลายเท่า
ชาวเมืองต่างก็พูดถึงเขา
"เคนไม่ใช่มนุษย์ เขาคือสัตว์ร้ายในร่างมนุษย์!"
"มีนักล่าที่ท้าทายเขา และไม่มีใครรอดชีวิตกลับมา"
"แค่เคนกำหมัด กระดูกของแกก็หักไปทั้งตัวแล้ว!"
ทุกคนรู้ดีว่า หากคิดต่อต้าน—จงเตรียมตัวตาย
ยองมินไม่รอช้า เขาเดินออกจากตลาด มุ่งหน้าสู่เป้าหมายต่อไป
คำพูดของชาวเมืองดังก้องอยู่ในหูของยองมิน ราวกับเสียงกระซิบจากความมืดมิด "หัวหน้าเคน...สัตว์ร้ายในร่างมนุษย์...แค่กำหมัดกระดูกก็แหลก...ข่าวลือที่น่าหวาดหวั่นเหล่านั้นไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นของเขาลดน้อยลงเลย ตรงกันข้าม มันกลับโหมกระพือความโกรธและความกังวลที่ซ่อนอยู่ภายในใจให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม
อุนยอง...น้องสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ของเขา เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีดวงตากลมโตสดใสและรอยยิ้มไร้เดียงสา หากเธอต้องตกอยู่ในมือของคนเช่นนั้น...ความคิดนี้ก็ทำให้มือของยองมินกำแน่นจนสั่นเทา ความรู้สึกผิดที่ปกคลุมจิตใจมาตลอดหวนกลับมาอีกครั้ง หากเขาแข็งแกร่งกว่านี้ หากเขาปกป้องเธอได้ดีกว่านี้...เธอคงไม่ต้องเผชิญกับอันตรายเช่นนี้
แต่ความสิ้นหวังไม่ใช่สิ่งที่ยองมินจะยอมจำนน เขาเคยผ่านความมืดมิดที่ยาวนานกว่านี้มาแล้ว ความทรมานนับล้านปีในมิติที่บิดเบี้ยวได้หล่อหลอมให้จิตใจของเขาแข็งแกร่งเกินกว่าใครจะจินตนาการได้ ความสิ้นหวังเป็นเพียงรสชาติจืดชืดที่เขาคุ้นเคยดี และทุกครั้งที่ความสิ้นหวังเข้ามาใกล้ ความปรารถนาที่จะปกป้องสิ่งที่เขารักก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น
"รอก่อนนะ อุนยอง..."
ยองมินพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง เสียงของเขาแผ่วเบาแต่หนักแน่น ราวกับคำสาบานที่ให้ไว้กับตัวเองและน้องสาว
"พี่จะพาเธอกลับมา...ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม"
เขาเดินออกจากตลาดที่วุ่นวาย แสงแดดยามบ่ายเริ่มทอประกายสีทองสาดส่องลงบนซากปรักหักพังของเมือง แต่ในสายตาของยองมินกลับมืดมัวไปด้วยความกังวล เขามุ่งหน้าไปยังทิศใต้ของเมืองอย่างไม่ลังเล เขตอุตสาหกรรมเก่า...รังของหัวหน้าเคน...สถานที่ที่น้องสาวของเขาถูกคุมขังอยู่
ระหว่างทาง ยองมินสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างละเอียด เขตอุตสาหกรรมเก่าเป็นพื้นที่กว้างใหญ่ เต็มไปด้วยโรงงานร้าง
ยองมินเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ราวกับเงาที่เลื้อยไปตามซอกตึก เขาสังเกตการณ์ป้อมยามที่ตั้งอยู่รอบนอกเขตอุตสาหกรรมเก่า มองหาจุดอ่อนและเส้นทางที่จะเข้าไปข้างในโดยไม่ถูกตรวจพบ ความกังวลเกี่ยวกับอุนยองยังคงกัดกินหัวใจ แต่ในขณะเดียวกัน ความหวังเล็ก ๆ ที่จะได้พบเธอและพาเธอกลับมาอย่างปลอดภัยก็ยังคงส่องสว่างอยู่ภายในจิตใจของเขา ราวกับแสงดาวที่ริบหรี่ในคืนที่มืดมิดที่สุด
{จบบทที่ 4}