ท่ามกลาง ท้องนภา ที่ถูกย้อม ไปด้วย สีชาด ก่อน จะเริ่ม ถูก ครอบคลุม โดย ความมืด จน แสงสะท้อน บน อารยธรรม ของ มนุษย์ ค่อยๆ หายไป
เสียง ฝีเท้า ของ ชาย ผู้หนึ่ง ดัง แผ่วเบา ไม่มี เสียงใด เกิดขึ้นเลย แม้แต่ จาก สัตว์ร้าย ที่ซ่อนตัว อยู่ ใน ความมืด
ท่ามกลาง ความเงียบสงัด มี สิ่งหนึ่ง ที่ ยองมิน สามารถ รับรู้ ได้ทันที — การ เคลื่อนไหว ของ มอนสเตอร์ รอบตัว ราวกับว่า เขารู้ว่า มีบางสิ่ง ซ่อนตัว อยู่ ใน มุมต่างๆ ของ เหมือง แต่ สายตา ของเขา มองไปข้างหน้า ไม่สนใจอะไร
พวก ก๊อบลิน หลายตัว ค่อย ๆ เริ่ม เคลื่อนตัว ออกจาก ที่ซ่อน ของมัน แต่ ยองมิน ก็ยังคง เดินไป อย่าง ไม่เร่งรีบ เขารู้ว่า พวกมัน จะโจมตี เขา ใน ไม่ช้า
เมื่อ ก๊อบลิน พุ่งเข้ามา พร้อมกัน เขา เพียงแค่ สะบัด มีดครัว ในมือ ไปในอากาศ เพียงครั้งเดียว
"ฉวะ"
เสียง มีด ปาด ผ่าน อากาศ อย่างรวดเร็ว จน ดูเหมือน เป็น การเคลื่อนไหว เพียงครั้งเดียว แต่มันคือ การ ฟัน ด้วย ความเร็ว และ ความแม่นยำ ถึง 10,000 ครั้ง ใน เสี้ยววินาที
แต่ละครั้ง ที่ มีด ฟันผ่าน กระแสลม ที่ ตามมา จาก การเคลื่อนไหว ทำให้ ร่าง ของ ก๊อบลิน แต่ละตัว แตกออก เป็น ชิ้น ๆ โดย ไม่ทันได้ มี โอกาส ป้องกันตัว เลย
"ฉัวะ!"
เสียง ของ มีด ที่ ฟัน ผ่าน อากาศ ทำให้ ร่าง ของ ก๊อบลิน หลายตัว ถูก ฟัน เป็น ชิ้น ๆ ทุกตัว ล้มลงไป อย่างไร้เรี่ยวแรง ขณะที่ ร่าง ของ พวกมัน พุ่งกระจาย ไปข้างหลัง ใน เสี้ยววินาที
ยองมิน ยืนนิ่ง อยู่ ท่ามกลาง เลือด ของ ก๊อบลิน ที่ กระจัดกระจาย และ ตกลงมา ราวกับ สายฝน ไปทั่วพื้น จน เสื้อ เลอะไป เกือบทั้งตัว แต่ เขาก็ยัง เรียบเฉย ไม่มีความ ตื่นเต้น หรือ ความรู้สึกใด ๆ เลย แม้แต่น้อย
“เคย สงสัย อยู่ว่า ทำไม เราถึง ไม่รู้สึก อะไร เวลา ทำลาย สิ่งต่างๆ? มัน อาจจะ ฟังดู แปลก แต่ หลังจาก ใช้ชีวิต ใน มิตินั้น มานานมาก เราก็เริ่มรู้สึกว่า...ทุกการฆ่า ทุกการทำลาย ทุกการต่อสู้...มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิตที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้”
เขา หันไป มอง ซาก ก๊อบลิน ที่ แตกกระจาย
"พวกมัน คงคิดว่า เรา เป็น แค่ คนธรรมดา...และคงไม่รู้หรอกว่า เรา ทรมาน มานาน แค่ไหน ใน มิติ ที่ เวลา ผ่านไป นับล้านปีนั้น เรา ไม่เพียงแค่ แข็งแกร่ง แต่ ยัง เห็น ทุกอย่าง ที่ เข้ามา โจมตี นั้น ช้า ราวกับ เวลา ที่ หยุดนิ่ง"
ยองมิน หยิบ มีดครัว เก่าๆ ขึ้นมาดู รอยเลือด ยังคง ติดอยู่ที่ ใบมีด เขามองมัน อย่าง เงียบๆ
ค่อยๆ นึกถึง อดีต ที่ แสน เจ็บปวด ของเขา
การ ใช้ มีดทำครัว ที่ ไม่ใช่ แค่ เครื่องมือ ทำอาหาร...มัน เป็น เครื่องมือ ที่ บันทึก ทุก ความทรงจำ ทุก การต่อสู้ ที่ เคยผ่านมา มัน ไม่ได้ เป็น แค่ สัญลักษณ์ ของ ความเจ็บปวด แต่มัน คือ ความทรงจำ ที่ ไม่สามารถ ลืมเลือนได้
เขา หันไป มอง ดวงตา ของ ก๊อบลิน ที่ เหลือ เพียง ไม่กี่ตัว ที่ ยังมีชีวิตอยู่
"พวกแก คง ไม่เข้าใจ หรอกว่า ผม ไม่ต้องการ ฆ่า หรือ ทำร้าย ใคร...แต่ โลก ในตอนนี้ ผม คิดว่า คนที่ อ่อนแอ มักจะ ตกเป็น เหยื่อ..โดย ไร้ซึ่ง ทางเลือก..."
ยองมิน หันไป มอง ท้องฟ้า ที่ เริ่ม เปลี่ยนสี ไป อย่าง ช้า ๆ
"โลกนี้...มัน ไม่เหมือนเดิม อีกต่อไป ทุกอย่าง มัน พังไปหมดแล้ว มนุษย์ ก็เหมือนกัน ซึ่ง ครั้งหนึ่ง ก็เคย มี รากฐาน ที่ แข็งแกร่ง แต่ ตอนนี้ มัน ก็เป็น แค่ เงา ใน อดีต"
เขา เดินไป ข้างหน้า ต่อ ครู่หนึ่ง ก่อน จะ คิดในใจว่า
[ยังไงก็ตาม... มัน ไม่สำคัญ ว่า ใคร จะเป็น ฝ่ายถูกฆ่า หรือ ใคร จะรอดชีวิต...]
จากนั้น เขาก็ เพิ่ง นึกได้ว่า
“อะ...จริงสิ แบบนี้ แกนกลาง ของมัน จะยัง แลกเปลี่ยน ได้อยู่ หรือเปล่านะ…”
เขายังคง ไม่เร่งรีบ ในการ เก็บ แกนกลาง สีเหลือง ซึ่ง กลม เหมือน ลูกแก้ว เท่า องุ่น ของ พวกมัน แต่ ค่อยๆ ตรวจสอบ แกนกลาง ของ ก๊อบลิน บางตัว แตกหัก จาก การโจมตี อัน รุนแรง ของเขา ซึ่ง มัน อาจจะ ไม่สามารถ นำไป แลกเปลี่ยน ได้ ใน สภาพนี้ แถม มันยัง เป็น แกนกลาง ของ มอนสเตอร์ ระดับต่ำ ■▪︎
เวลา ผ่านไป หลังจากที่ ยองมิน เก็บ รวบรวม แกนกลาง ห่อ ใน ผ้าเก่าๆ ที่เจอ ข้างทาง เรียบร้อยแล้ว เขาก็ เริ่ม เดินต่อ
กลางดึก อัน เงียบสงัด
ยองมิน ก้าวเดิน ไปตาม ถนน ที่ ว่างเปล่า เสียง ฝีเท้า ของเขา ก้องสะท้อน ใน ความเงียบ
แม้ ไร้ซึ่ง ความรู้สึก แต่ ลึกลงไป… เขารู้สึก แปลกประหลาด
"..เงียบ เกินไป.."
เขา พึมพำ ขณะเดิน และ มองไป ข้างหน้า
ใน โลก ที่ มีแต่ มอนสเตอร์ ปกครอง หาก ไม่มี เสียงร้อง หรือ เสียงคำราม ของ สัตว์ร้าย ก็ อาจหมายความว่า อาจ มี สิ่งที่ อันตราย กว่านั้น กำลัง เคลื่อนไหว อยู่
👁️ การ เผชิญหน้า ที่ ไม่คาดคิด
สายลม พัดเอื่อย ผ่าน ตัวเขา…
"แก… มนุษย์ สินะ?"
เสียง ทุ้มต่ำ ดังขึ้น จาก เงามืด
ยองมิน หยุดเดิน ก่อน จะ หันไป ช้า ๆ
ชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ ก้าว ออกจาก ซาก อาคาร เรือนร่าง ของเขา ดูเหมือน มนุษย์ แต่ก็ ผิดแปลก ไปอยู่ บางจุด
แขน ข้างหนึ่ง และ ตา ข้างหนึ่ง ไม่ได้ ต่างอะไร กับ อสูร
เขา ไม่ใช่ มนุษย์ธรรมดา…
"..คุณ เป็นใคร หรอ..
ยองมิน ถาม เสียงเรียบ ด้วย แววตา ไร้อารมณ์ เช่นเคย
"หึ ดูเหมือน ฉัน จะ โชคดี สินะ เจอ ของเล่น น่าสนใจ แบบนี้"
ชายคนนั้น ไม่สนใจ กับ คำถาม ของ ยองมิน
แต่ เลือก ที่ จะ ยิ้มกว้าง เผยให้เห็น ฟันคมกริบ ที่ ดูผิดมนุษย์
ยองมิน ถอนหายใจ เบา ๆ
"ทำไม ทุกคน ถึง ชอบ โจมตี ผม ก่อนเสมอ เลยนะครับ?"
"เพราะ แก เป็น เหยื่อ ไงล่ะ!"
ตึง!
ร่าง สูงใหญ่ ของ มนุษย์กลายพันธุ์ พุ่งเข้าหา ยองมิน ด้วย ความเร็ว เหนือธรรมชาติ
⚔️ ศึก ที่ จบลง ใน พริบตา
หมับ!
ก่อน ที่ หมัด ของมัน จะถึง เป้าหมาย…
"แกร๊ก!"
เสียง กระดูกแตก ดัง สะท้อน ไปทั่ว ราตรี
มือ ของ ยองมิน คว้า ข้อมือ ของ อีกฝ่าย ด้วย มือเปล่า เบา ๆ… ราวกับ จับ เศษกิ่งไม้
แต่ แรงกด ที่ ปลายนิ้ว ของเขา กลับ บดขยี้ กระดูก จน แหลกละเอียด
"อะ... อะไรนะ...?"
ดวงตา ของ มนุษย์กลายพันธุ์ เบิกกว้าง ความ หวาดกลัว แผ่ซ่าน ไปทั่ว ร่าง ของมัน
"โครม!"
ร่าง ของมัน ถูก เหวี่ยง ลง กระแทกพื้น อย่าง รุนแรง จน คอนกรีต แตกร้าว
"อึก…!"
มัน พยายาม ขยับตัว… แต่ ร่างกาย กลับ ไม่ตอบสนอง
ยองมิน ย่อตัว ลงมา ถามเขา แม้ จะไม่ สบตา
"คุณ ยัง ขยับไหว อยู่ไหมครับ?"
น้ำเสียง ของเขา ฟังดู สุภาพ และ อ่อนโยน… แต่ สำหรับ มนุษย์กลายพันธุ์ แล้ว นั่นคือ เสียง ของ มัจจุราช ที่ กระซิบ ข้างหู
"แก เป็น ใคร กันแน่…?"
เขา เมิน คำถาม และ เอ่ย ด้วย เสียงสั่นเครือ แม้ ตาคู่นั้น จะ แข็งกร้าว
ยองมิน เงียบไป ครู่หนึ่ง ก่อน จะ ตอบ
"..หมายถึง ชื่อ หรอครับ."
มนุษย์กลายพันธุ์ กลืนน้ำลาย ลงคอ อย่าง ยากลำบาก ขณะที่ ประหลาดใจ เพราะ ชาย อยู่ เบื้องหน้า เขา นั้น มี ท่าทาง ที่ ราวกับ เด็กน้อย ซึ่ง ราวกับ เพิ่งจะ เจอโลก
ยองมิน เริ่ม สบตา เขา ครั้งแรก ก่อน จะ ถาม โดย ไม่ให้ เขา เมิน อีก
"คุณ ชื่อ อะไรครับ?"
อีธาน ที่ สบตา ใน ดวงตา คู่นั้น ซึ่ง มัน มี ความรู้สึก บางอย่าง ที่ ไม่อาจ ปฏิเสธ ได้ ก่อน จะ ตอบกลับ ทันที
"...อีธาน."
"งั้นเหรอครับ คุณ เป็น แบบนี้ ได้ยังไง?"
อีธาน เงียบไป พักหนึ่ง ก่อน จะ ถอนหายใจ ยาว ดวงตา เต็มไปด้วย ความปวดร้าว
"ฉัน เคย เป็น มนุษย์ เหมือน แก"
"แต่วัน สิ้นโลก… มัน เปลี่ยน ฉัน ไป"
อีธาน เคย เป็น มนุษย์ธรรมดา
แต่ ใน วันที่ โลก พังทลาย มนุษย์ บางคน เริ่ม ตื่นขึ้น พร้อม พลัง เหนือธรรมชาติ บางคน แข็งแกร่งขึ้น… บางคน กลายเป็น สัตว์ประหลาด
และ อีธาน คือ หนึ่ง ใน ผู้โชคร้าย เหล่านั้น
"ฉัน ไม่ได้ ต้องการ เป็น แบบนี้… แต่ ฉัน ก็ ไม่อาจ ย้อนกลับ ไปได้ อีกแล้ว"
ยองมิน จ้องมอง เขา นิ่ง ๆ ก่อน จะ พูดขึ้น
"ผม ไม่สน ว่า คุณ จะเป็น อะไร"
"แต่ ถ้า คุณ ยังมี สติอยู่… คุณ ก็ ควร เลือก ทางเดิน ของ ตัวเอง ให้ดี นะครับ"
อีธาน เงียบไป พักใหญ่ ก่อน จะ พึมพำ ออกมา เบา ๆ
"แก นี่มัน… แปลกดีนะ"
"ยังไง เหรอครับ?"
"แก ดูเหมือน ปีศาจ มากกว่า ฉัน เสียอีก"
คืนนั้น… อีธาน รอดชีวิต
เขา จ้องมอง แผ่นหลัง ของ ยองมิน ที่ เดินจากไป ก่อน จะ กำหมัดแน่น ความรู้สึก บางอย่าง ก่อตัวขึ้น ภายในใจ ของเขา ดังขึ้นว่า
[.…ชายผู้..นี้ มี บางอย่าง ที่ คล้ายคลึง กับ เรา..และ นั้น คง เป็น เหตุผล ที่ เขา ปล่อย เรา..]
{จบบทที่3}
