ร้านสะดวกซื้อสุดขอบโลก - 3 กาแฟดวงจันทร์กับเมฆที่ไม่อยู่นิ่ง โดย Raine Whitmore @Plotteller

"ร้านสะดวกซื้อล่าสุดขอบโลก" คือร้านปริศนาที่โผล่ขึ้นแบบสุ่มในสถานที่แปลกประหลาดทั่วโลก เช่น บนยอดเขาเอเวอเรสต์ กลางมหาสมุทร หรือแม้แต่ในฝันของคน "กันต์" เด็กหนุ่มวัย 17 ปี ที่เพิ่งสอบตกและถูกพ่อแม่กดดันให้หางานทำ วันหนึ่งเขาเดินสะดุดเข้าร้านนี้โดยบังเอิญ และถูกบังคับให้ทำงานเป็นพนักงานชั่วคราว โดยมีเงื่อนไขว่า ถ้าทำครบ 100 วัน เขาจะได้ขอ "พรวิเศษ" หนึ่งข้อ แต่ร้านนี้ไม่ธรรมดา ลูกค้าที่เข้ามามีทั้งมนุษย์ต่างดาว แม่มดขี้โมโห ผีที่ลืมตาย และแม้แต่เทพเจ้าที่ชอบขโมยของ! กันต์ต้องรับมือกับความวายป่วง

ร้านสะดวกซื้อสุดขอบโลก - 3 กาแฟดวงจันทร์กับเมฆที่ไม่อยู่นิ่ง โดย Raine Whitmore @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผจญภัย,ข้ามเวลา,ไซไฟ,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างดาว,ต่างโลก,มิติวิเศษ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Raine Whitmore

เรื่องย่อ

แต่ร้านนี้ไม่ธรรมดา ลูกค้าที่เข้ามามีทั้งมนุษย์ต่างดาว แม่มดขี้โมโห ผีที่ลืมตาย และแม้แต่เทพเจ้าที่ชอบขโมยของ! กันต์ต้องรับมือกับความวายป่วงของร้าน พร้อมหัวหน้าพนักงานสุดเพี้ยน "พี่มิว" ที่อ้างว่าเป็นมนุษย์แต่กินข้าวด้วยตะเกียบไฟฟ้า ระหว่างทาง กันต์ค้นพบว่าร้านนี้เป็นมากกว่าที่เห็น—it’s a cosmic pitstop ที่เชื่อมทุกมิติ และพรที่เขาจะขอ อาจเปลี่ยนชีวิตเขา (และโลก) ไปตลอดกาล

สารบัญ

เนื้อหา

3 กาแฟดวงจันทร์กับเมฆที่ไม่อยู่นิ่ง

กันต์ยืนหน้าประตูกำแพงมิติอีกครั้ง มือกดรอยแตกบนกำแพงด้วยความเคยชิน บันไดแก้วลอยขึ้นมาพร้อมเสียง "กริ๊ง" ที่ตอนนี้เขาเริ่มชินจนแทบไม่สะดุ้งแล้ว เขาหันไปมองพี่มิวที่โบกมือให้อย่างร่าเริง แล้วมองลูกค้าก้อนเมฆที่ลอยนิ่งอยู่หน้าชั้นวางขนม มันส่งเสียงฟู่ๆ เบาๆ เหมือนกำลังสูดหายใจ แต่ตาคู่เล็กๆ นั่นจ้องเข้มข้นจนกันต์รู้สึกเหมือนถูกสแกน

"ชั้นสาม ขวามือ... กาแฟดวงจันทร์" กันต์ท่องในใจ เดินขึ้นบันไดด้วยขาที่เพิ่งหยุดกระตุกจากน้ำหวานดาวหางเมื่อกี้ เขาสาบานกับตัวเองว่า ถ้าผ่านวันที่สองนี้ไปได้ เขาจะไม่บ่นเรื่องโรงเรียนหรือแม่ที่ตีเขาด้วยไม้กวาดอีกเลย

พอถึงชั้นสาม โกดังอวกาศที่เขาเคยเจอเมื่อคืน กันต์รู้สึกถึงความเย็นที่พัดผ่านหน้า พื้นกระจกใสยังคงสะท้อนดวงดาวระยิบระยับเหมือนเดิม แต่คราวนี้มีหมอกบางๆ ลอยอยู่เต็มพื้นที่ มันไม่ใช่หมอกธรรมดา เพราะมันเรืองแสงสีเงินและเคลื่อนไหวเหมือนมีชีวิต เขามองไปทางขวามือตามที่พี่มิวบอก เจอชั้นวางที่เต็มไปด้วยแก้วกาแฟแบบ takeaway แต่ละใบมีฝาปิดสีดำและฉลากเขียนว่า "กาแฟดวงจันทร์ - รสฝุ่นดาว"

"ดูเหมือนกาแฟจริงๆ นะเนี่ย" กันต์พูดกับตัวเอง หยิบแก้วใบหนึ่งขึ้นมา แก้วมันเย็นจัดจนมือเขาชา ข้างในมีของเหลวสีดำสนิทที่หมุนวนช้าๆ เหมือนกาแล็กซี่จิ๋ว เขาเขย่าเบาๆ แล้วได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งเหมือนมีอะไรแข็งๆ อยู่ในนั้น

"ฝุ่นดาวจริงๆ เหรอวะ?" เขางง แต่ก็ตัดสินใจไม่เปิดดู เพราะประสบการณ์จากน้ำหวานดาวหางสอนเขาว่า ของในร้านนี้ไม่ควรทดลองเล่นเด็ดขาด

ทันใดนั้น หมอกสีเงินรอบตัวเขาก็เริ่มหนาขึ้น มันรวมตัวกันเป็นก้อนเล็กๆ แล้วลอยมาวนรอบแก้วกาแฟในมือเขา กันต์ชะงัก มองหมอกที่ตอนนี้เริ่มมีตาคู่เล็กๆ โผล่ขึ้นมา เหมือนลูกค้าก้อนเมฆข้างล่าง แต่ตัวจิ๋ว!

"เฮ้ย! นายตามขึ้นมาได้ยังไง?!" กันต์ร้อง ถอยหลังไปจนชนชั้นวาง แก้วกาแฟเกือบหล่น แต่เขาคว้าไว้ได้ทัน

"ฟู่... กาแฟ. ของ. ฉัน" เสียงเล็กๆ ดังจากก้อนเมฆจิ๋ว มันลอยเข้าใกล้แก้วมากขึ้น แล้วแขนสั้น ๆ โผล่ออกมาพยายามคว้าแก้วจากมือกันต์

"เดี๋ยว! รอก่อนสิ!" กันต์ยกแก้วขึ้นสูง แต่ก้อนเมฆจิ๋วไม่ยอม มันพุ่งตัวเข้าใส่หน้าเขาเต็มแรง กันต์สะบัดหน้าหลบ แต่หมอกสีเงินเริ่มไหลเข้าปากและจมูกเขา เขาสำลักทันที รู้สึกเหมือนสูดฝุ่นผงเข้าไปเต็มปอด

"แค่ก! อะไรเนี่ย แค่ก!" กันต์ไอแรงๆ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างเขาค่อยๆ ลอยขึ้นจากพื้น! ขาเขาห้อยต่องแต่งอยู่เหนือพื้นกระจกประมาณครึ่งเมตร แก้วกาแฟยังอยู่ในมือ แต่ตอนนี้ก้อนเมฆจิ๋วลอยวนรอบหัวเขาเหมือนดาวบริวาร

"ลงไปโว้ย!" กันต์ตะโกน โบกมือไปมา แต่ยิ่งโบก เขายิ่งลอยสูงขึ้น จนหัวเกือบชนเพดานโกดัง เขามองลงไปเห็นบันไดแก้วอยู่ไกลลิบ "พี่มิว! ช่วยด้วย!"

ไม่มีเสียงตอบจากข้างล่าง แต่ก้อนเมฆจิ๋วกลับส่งเสียงฟู่ๆ เหมือนหัวเราะ "ฟู่... อร่อย. ดี. ไหม?"

"อร่อยอะไรกัน! ลงไปเดี๋ยวนี้!" กันต์ตะโกน แต่สุดท้ายเขาต้องยอมสงบสติ หายใจช้าๆ เพื่อลดการลอย เขาค่อยๆ ลดระดับลงมา แต่ก้อนเมฆจิ๋วไม่ยอมหยุด มันพุ่งไปชนชั้นวางอีกด้าน ทำให้แก้วกาแฟดวงจันทร์หลายใบร่วงลงพื้น

"โครม!" เสียงแก้วแตกดังสนั่น ของเหลวสีดำพุ่งออกมา กลายเป็นหมอกสีดำที่ลอยขึ้นเต็มโกดัง กันต์เห็นแล้วใจหายวาบ "ไม่นะ... ไม่เอาแบบน้ำหวานอีกแล้ว!"

แต่คราวนี้มันไม่ระเบิดเป็นประกายไฟ หมอกสีดำเริ่มหมุนวนเป็นวงกลมเล็กๆ เหมือนหลุมดำจิ๋ว มันดูดทุกอย่างเข้าไป รวมถึงก้อนเมฆจิ๋วที่ตอนนี้ร้อง "ฟู่!" ดังลั่นก่อนถูกดูดหายไปในนั้น

"เฮ้ย! ลูกค้าตายป่ะเนี่ย?!" กันต์ตกใจ แต่หมอกสีดำค่อยๆ จางลง เหลือแค่แก้วกาแฟใบเดียวในมือเขา เขารีบคว้าบันไดแล้วไถลตัวลงมาด้วยความเร็วสูงสุด ขาลงพื้นได้ก็วิ่งไปที่เคาน์เตอร์ทันที

ข้างล่าง พี่มิวยังยืนคุยกับลูกค้าก้อนเมฆตัวใหญ่อยู่ มันมองกันต์ด้วยตาคู่เล็กๆ แล้วเอียงตัว "ฟู่... กาแฟ. ล่ะ?"

"นี่ครับ!" กันต์ยื่นแก้วให้แบบหอบเหนื่อย "ลูกค้าพี่มันตามผมขึ้นไปชั้นสามด้วยนะ! แล้วมันทำของแตกอีกแล้ว!"

"หืม?" พี่มิวขมวดคิ้ว หันไปมองก้อนเมฆ "คุณเมฆลม ปล่อยลูกเมฆขึ้นไปด้วยเหรอ?"

"ฟู่... ลูก. ฉัน. ชอบ. กาแฟ" ก้อนเมฆตอบช้าๆ แล้วแขนสั้น ๆ ของมันยื่นมาคว้าแก้วจากกันต์ไป "ไม่. เป็น. ไร. มัน. กลับ. มา. เอง"

"กลับมายังไงวะ?" กันต์ถาม แต่พี่มิวตบไหล่เขาเบาๆ

"อย่าคิดมาก ลูกเมฆมันแค่ส่วนหนึ่งของพ่อเมฆ ถ้าถูกดูดไปก็แค่รวมกลับมาใหม่" เธออธิบาย แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ "15 เหรียญมิติค่ะ คุณเมฆลม"

ก้อนเมฆหยิบเหรียญสีเทาออกมาจากตัวเอง มันละลายออกมาจากหมอกนั่นเลย แล้วโยนให้พี่มิว ก่อนจะลอยออกจากร้านไปช้าๆ กันต์มองตามด้วยความเหนื่อยล้าเต็มขั้น

"พี่... ผมทำงานวันนี้ครบกี่วันแล้ว?" เขาถาม เสียงอ่อนแรง

"สองวันจ้า เหลือ 98 วัน!" พี่มิวตอบร่าเริงเกินเหตุ "พักแป๊บ เดี๋ยวลูกค้าคนต่อไปมาแล้ว"

กันต์ทรุดนั่งลงกับพื้น มองกระดิ่งที่ประตูด้วยสายตาหวาดระแวง เขาเริ่มสงสัยแล้วว่า "พรวิเศษ" ที่พี่มิวพูดถึง มันคุ้มกับความวายป่วงนี้จริงๆ หรือเปล่า