"ร้านสะดวกซื้อล่าสุดขอบโลก" คือร้านปริศนาที่โผล่ขึ้นแบบสุ่มในสถานที่แปลกประหลาดทั่วโลก เช่น บนยอดเขาเอเวอเรสต์ กลางมหาสมุทร หรือแม้แต่ในฝันของคน "กันต์" เด็กหนุ่มวัย 17 ปี ที่เพิ่งสอบตกและถูกพ่อแม่กดดันให้หางานทำ วันหนึ่งเขาเดินสะดุดเข้าร้านนี้โดยบังเอิญ และถูกบังคับให้ทำงานเป็นพนักงานชั่วคราว โดยมีเงื่อนไขว่า ถ้าทำครบ 100 วัน เขาจะได้ขอ "พรวิเศษ" หนึ่งข้อ
แต่ร้านนี้ไม่ธรรมดา ลูกค้าที่เข้ามามีทั้งมนุษย์ต่างดาว แม่มดขี้โมโห ผีที่ลืมตาย และแม้แต่เทพเจ้าที่ชอบขโมยของ! กันต์ต้องรับมือกับความวายป่วง
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ผจญภัย,ข้ามเวลา,ไซไฟ,แฟนตาซี,ผจญภัย,ต่างดาว,ต่างโลก,มิติวิเศษ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กันต์ไม่เคยคิดว่าชีวิตวัย 17 ของตัวเองจะพังได้ขนาดนี้ แค่สองวันก่อน เขายังนั่งเกร็งข้อสอบปลายภาคอยู่ในห้องเรียน แต่ผลที่ออกมาคือ "F" สีแดงฉานบนกระดาษ แม่เอาไม้กวาดตีจนขาด พ่อตะโกนว่า "ถ้าไม่เรียนก็ไปหางานทำ!" สุดท้าย กันต์เลยตัดสินใจหนีออกจากบ้านตอนตีสอง คิดว่าอย่างน้อยจะได้นอนดูดาวบนเขาแถวบ้านสักคืนให้ใจเย็นลง
แต่ตอนนี้ เขายืนตัวสั่นอยู่หน้าสิ่งที่ดูเหมือนร้านสะดวกซื้อ ร้านสะดวกซื้อที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ กลางป่า! ไฟนีออนสีเขียวกระพริบคำว่า "ยินดีต้อนรับ" บนป้ายที่ดูเก่าๆ แบบในหนังยุค 90 ประตูกระจกเลื่อนอัตโนมัติเปิดออกเองทั้งที่ไม่มีไฟฟ้าแถวนี้สักสาย แถมอากาศรอบตัวยังเย็นยะเยือก แปลกประหลาดเกินกว่าที่ป่าธรรมดาจะเป็น
"เฮ้ย... ฝันอยู่รึเปล่าวะ?" กันต์พึมพำกับตัวเอง ขยี้ตาแรงๆ แต่ร้านยังอยู่ตรงนั้น เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ มือลูบคางที่เริ่มมีหนวดขึ้นบางๆ "หรือภูเขา แถวนี้มีร้านใหม่แล้วกูไม่รู้?"
เขายังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ ประตูก็เลื่อนเปิดกว้างขึ้น เสียงกริ๊งจากกระดิ่งเล็กๆ ดังแหลม แสงไฟในร้านสว่างจ้าจนกันต์ต้องยกมือบังตา เขาก้าวเข้าไปข้างในโดยไม่รู้ตัว ส่วนหนึ่งเพราะขาสั่นจากความหนาว อีกส่วนเพราะกลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ลอยมาเตะจมูก
ข้างในร้านดูเหมือนเซเว่นทั่วไป มีชั้นวางขนม แถบเครื่องดื่มเย็นๆ และเคาน์เตอร์คิดเงินที่มีเครื่องแสกนบาร์โค้ด แต่ทุกอย่างมัน... แปลก ชั้นวางเต็มไปด้วยของที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ขวดน้ำสีเงินเขียนว่า "น้ำดาวเคราะห์บริสุทธิ์" ขนมถุงสีทองเขียนว่า "รสชาติแห่งมิติที่ 5" แล้วก็มีกล่องอะไรสักอย่างที่ขยับได้เองเหมือนมีชีวิต!
"ยินดีต้อนรับสู่ร้านสะดวกซื้อล่าสุดขอบโลกค่ะ!" เสียงหวานๆ ดังจากด้านหลังเคาน์เตอร์ กันต์สะดุ้งหันไปมอง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มกว้าง เธอใส่ผ้ากันเปื้อนสีแดงที่มีชื่อปักว่า "มิว" ผมยาวสีน้ำตาลมัดหางม้า ดูเหมือนคนธรรมดา ถ้าไม่นับตะเกียบคู่หนึ่งในมือเธอที่ปลายมันมีไฟฟ้าประทุอยู่
"เอ่อ... ที่นี่ที่ไหนครับ?" กันต์ถาม เสียงแหบๆ เพราะยังไม่แน่ใจว่าควรกลัวหรือขำดี
"ร้านสะดวกซื้อไงคะ ชื่อก็บอกอยู่แล้ว" พี่มิวตอบแบบไม่สนใจความงงของเขา เธอก้มลงหยิบอะไรบางอย่างใต้เคาน์เตอร์ขึ้นมา เป็นสมุดโน้ตเก่าๆ ที่มีรอยขีดเขียนเต็มไปหมด "ว่าแต่เธอชื่ออะไร? มาทำอะไรแถวนี้?"
"ผมชื่อกันต์ครับ ผม... เอ่อ หลงทางมา" เขาตอบตามจริง มองไปรอบๆ อีกครั้ง "แล้วพี่สร้างร้านกลางป่าได้ยังไงเนี่ย? ไม่มีถนน ไม่มีอะไรเลยนะ"
พี่มิวหัวเราะเบาๆ แล้วโยนสมุดโน้ตลงตรงหน้ากันต์ "ไม่ต้องสนใจรายละเอียดปลีกย่อยหรอก ที่นี่มันไม่ได้อยู่แค่ในป่า มันอยู่ทุกที่ และไม่มีที่ไหนเลยในเวลาเดียวกัน เข้าใจมั้ย?"
"ไม่เข้าใจเลยครับ" กันต์ตอบทันควัน
"ดีมาก!" พี่มิวตบมือดังฉาด "งั้นเธอเหมาะจะเป็นพนักงานที่นี่สุดๆ ขาดคนพอดีเลย เริ่มงานเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"เดี๋ยว อะไรนะครับ?!" กันต์โวย แต่ยังไม่ทันได้เถียงอะไรต่อ กระดิ่งที่ประตูดังกริ๊งอีกครั้ง ลูกค้าคนแรกของคืนนี้เดินเข้ามา
มันไม่ใช่คน
สิ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ... อะไรสักอย่างที่สูงสองเมตร ผิวสีเขียวมันวาว มีหนวดยาวๆ โผล่จากหัวเหมือนปลาหมึก มันลอยเข้ามาเหนือพื้นนิดๆ ถือกระป๋องอะไรบางอย่างในมือ หรือหนวด? แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ "น้ำดาวเคราะห์หมดอายุรึยัง?"
กันต์อ้าปากค้าง มองหน้าพี่มิวที่ยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน "ยินดีต้อนรับลูกค้าประจำค่ะ! กันต์ ไปหยิบน้ำดาวเคราะห์มาให้หน่อยสิ อยู่ชั้นสาม ขวามือ!"
"ชั้นสาม?! นี่มันร้านชั้นเดียวไม่ใช่เหรอ?!" กันต์ตะโกน แต่พี่มิวแค่โบกมือไล่เขาไป ส่วนเจ้าสิ่งมีชีวิตสีเขียวเริ่มหันหน้ามามองเขาด้วยตาดวงโตๆ สามดวง
กันต์รู้ทันทีว่า คืนนี้จะไม่ใช่แค่คืนที่เขาได้นอนดูดาวแน่ๆ
กันต์ยืนนิ่งอยู่หน้าสิ่งมีชีวิตสีเขียวที่ลอยได้นั่นสักพัก สมองของเขายังประมวลผลไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้น ร้านสะดวกซื้อ? กลางป่า? ลูกค้าตัวเขียวมีหนวด? แล้ว "น้ำดาวเคราะห์" มันคืออะไรกัน?!
"เฮ้ย กันต์! จะยืนบื้ออยู่นานมั้ย? ลูกค้ารอนานแล้วนะ!" เสียงพี่มิวดังแทรกขึ้น กันต์หันไปมอง เธอกำลังใช้ตะเกียบไฟฟ้าของเธอคีบลูกอมจากถุงอะไรสักอย่างกินอย่างสบายใจเฉิบ
"พี่! มันไม่ใช่คนนะเว้ย!" กันต์กระซิบตะโกน มือชี้ไปที่เจ้าสิ่งมีชีวิตที่ตอนนี้เริ่มเอียงหัวมองเขาด้วยตาสามดวง ดวงนึงกระพริบช้าๆ เหมือนกำลังสงสัยอะไร
"อ้าว ก็รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่คน" พี่มิวตอบแบบไม่สะทกสะท้าน "นี่คุณกรีซัล จากดาวเคปเลอร์-22บี ลูกค้าประจำเลยนะ มาซื้อน้ำดาวเคราะห์ทุกอาทิตย์ ไปหยิบมาให้เขาหน่อยสิ!"
"หยิบยังไงวะ?! ชั้นสามมันอยู่ไหน?!" กันต์ถามกลับ เสียงเริ่มแตกเพราะความตื่นตระหนก เขามองไปรอบๆ ร้านที่ดูมีแค่ชั้นเดียว เพดานเตี้ยๆ ไม่มีบันได ไม่มีอะไรที่บ่งบอกถึง "ชั้นสาม" เลยสักนิด
พี่มิวถอนหายใจเหมือนเจอเด็กโง่ เธอชี้ไปที่กำแพงด้านหลังชั้นวางเครื่องดื่ม "ตรงนั้นไง เปิดประตูมิติไปเลย"
"ประตูมิติ?!" กันต์แทบจะกรีดร้อง แต่ก่อนที่เขาจะได้เถียงอะไร เจ้าคุณกรีซัลก็ส่งเสียงคำรามเบาๆ หนวดข้างนึงยื่นมาจ่อหน้าเขา ปลายหนวดถือกระป๋องเปล่าที่มีรอยบุบเต็มไปหมด
"น้ำ. ดาว. เคราะห์. หมด. อายุ. รึ. ยัง?" มันพูดช้าๆ แต่ละคำเหมือนต้องใช้พลังทั้งชีวิต กลิ่นคาวๆ จากหนวดลอยมาเตะจมูกกันต์จนเขาต้องกลั้นหายใจ
"เอ่อ... เดี๋ยวผมไปดูให้ครับ!" กันต์รีบพูด พลางถอยหลังไปชนชั้นวางเครื่องดื่ม เขาหันไปมองกำแพงที่พี่มิวชี้ให้ดู มันดูเป็นกำแพงธรรมดา มีรอยเปื้อนอะไรสักอย่างสีน้ำตาลจางๆ แต่ไม่มีลูกบิด ไม่มีอะไรเลย
"เปิดยังไงวะ?" เขาพึมพำกับตัวเอง มือลูบกำแพงไปมา จนกระทั่งนิ้วไปสะดุดรอยแตกเล็กๆ พอเขากดลงไปเบาๆ กำแพงก็สั่นสะเทือน ก่อนจะเลื่อนออกเผยให้เห็นช่องว่างมืดมิดที่มีแสงสีม่วงระยิบระยับลอยอยู่ข้างใน
"เฮ้ย!" กันต์ร้อง แต่ลมเย็นๆ จากช่องนั้นพัดมาแรงจนเขาต้องยกแขนป้องหน้า พอเงยหน้าขึ้นอีกที เขาเห็นบันไดวนที่ดูเหมือนทำจากแก้วลอยอยู่กลางอากาศ ทอดยาวขึ้นไปไกลสุดลูกหูลูกตา
"ชั้นสาม ทางนั้น!" พี่มิวตะโกนจากเคาน์เตอร์ "รีบหน่อยนะ คุณกรีซัลไม่ชอบรอนาน!"
กันต์กลืนน้ำลายดังเอื๊อก ไม่มีทางเลือก เขาก้าวขึ้นบันไดขั้นแรกด้วยขาที่สั่นเทา บันไดแข็งกว่าที่คิด แต่ทุกก้าวที่เหยียบลงไป มันส่งเสียงดัง "กริ๊ง" เหมือนระฆังเล็กๆ จนเขารู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในมิวสิกวิดีโอเพี้ยนๆ
พอขึ้นมาถึง "ชั้นสาม" ซึ่งจริงๆ แล้วมันเหมือนโกดังลอยอยู่ในอวกาศพื้นเป็นกระจกใส มองลงไปเห็นดวงดาวระยิบระยับ กันต์เจอชั้นวางยาวเหยียดเต็มไปด้วยขวดสีเงินที่เขียนว่า "น้ำดาวเคราะห์" เขาคว้าขวดนึงมาแบบไม่คิดอะไรมาก มองวันหมดอายุที่เขียนด้วยตัวอักษรแปลกๆ ที่เขาเดาว่าน่าจะเป็น "ยังไม่หมด" เพราะมันยังมีแสงเรืองๆ อยู่ข้างใน
"เอาละ เสร็จแล้ว!" เขาพูดกับตัวเอง หันหลังเตรียมวิ่งกลับลงไป แต่ทันใดนั้น ชั้นวางด้านหลังเขาก็สั่นสะเทือน ขวดน้ำดาวเคราะห์เริ่มลอยขึ้นทีละขวดเหมือนมีอะไรดึงมัน
"อะไรกันวะเนี่ย?!" กันต์ตะโกน ก่อนจะเห็นหนวดสีเขียวหนาๆ โผล่ขึ้นมาจากพื้นกระจกหนวดของคุณกรีซัล! มันยืดยาวขึ้นมาจากชั้นล่างได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้มันกำลังพันรอบขวดน้ำดาวเคราะห์ทุกขวดบนชั้น แล้วดึงลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย! อย่าเอาไปหมดสิ!" กันต์ร้อง เขากระโดดคว้าขวดในมือตัวเองไว้แน่น แต่หนวดอีกเส้นพุ่งมาพันรอบขาเขาแล้วดึงลงไปด้วย!
วินาทีต่อมา กันต์ร่วงลงมาจากเพดานร้านชั้นล่าง กระแทกพื้นดังโครม ขวดน้ำดาวเคราะห์ในมือยังอยู่ครบ ข้างๆ เขาคือคุณกรีซัลที่ตอนนี้มีหนวดพันขวดน้ำไว้เต็มไปหมด มันมองเขาด้วยตาสามดวงที่ดูเหมือนจะงงๆ
"กันต์! ทำอะไรเนี่ย?!" พี่มิววิ่งมาดู เธอเอามือท้าวสะโพก "บอกให้หยิบขวดเดียว ไม่ใช่ให้ลูกค้าขึ้นไปช็อปปิ้งเอง!"
"ผมไม่ได้ให้มันขึ้นไป!" กันต์เถียง ขาเขายังชาจากการร่วง "มันยืดหนวดขึ้นมาเอง!"
คุณกรีซัลส่งเสียงคำรามเบาๆ หนวดค่อยๆ คลายขวดน้ำออกกองเต็มพื้น มันหยิบขวดที่กันต์ถืออยู่ไปดู แล้วพยักหน้าช้าๆ "ไม่. หมด. อายุ. ดี."
"เออ ดีสิ!" กันต์พูดประชด แต่พี่มิวกลับตบหลังเขาแรงๆ
"เก่งมาก งานแรกสำเร็จ! เหลืออีก 99 วันก็ขอพรได้แล้วนะ!"
กันต์นั่งกองกับพื้น มองหนวดคุณกรีซัลที่ค่อยๆ หดกลับไป มองพี่มิวที่ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคิดในใจว่า เขาคงไม่ได้ออกจากร้านนี้ไปง่ายๆ แน่
