‘เรย์’ ร็อคสตาร์วัย 38 ปี ที่ได้พบ ‘นิน่า’ เด็กสาวอ่อนหวาน ที่พบกันครั้งแรกคือภาพที่เรย์เห็นเธอสวมสเวเ๖อร์สีชมพูท่ามกลางแฟนคลับในชุดสีดำ
ชาย-หญิง,ตะวันตก,รัก,ตลก,ยุคปัจจุบัน,พระเอกแบดบอยแต่อบอุ่น,นางเอกน่ารัก,Rockstar,Vtuber,โรแมนติก,โรแมนซ์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Falling the Pastel หลุ่มรักสีพาสเทล
‘เรย์’ ร็อคสตาร์วัย 38 ปี ที่ได้พบ ‘นิน่า’ เด็กสาวอ่อนหวาน ที่พบกันครั้งแรกคือภาพที่เรย์เห็นเธอสวมสเวเ๖อร์สีชมพูท่ามกลางแฟนคลับในชุดสีดำ
หลังจากวันนั้นผ่านมา วันที่เรย์ได้พบเจอเด็กสาวเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูนั้น เขาไม่สามารถเอามันออกจากหัวได้เลยทั้งๆที่เรื่องก็ผ่านมา 3-4 วันแล้ว ทำให้ช่วงการแสดงที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่ได้มีสมาธิเต็มร้อยเลย เพราะสายตาของเขานั้นของแต่กวาดมองหาหวังว่าเธอจะมาอีกจนเพื่อนๆของเขานั้นจับสังเกตได้
พอคอนเสริต์นั้นได้จบลง ลีโอวางเบสของเขาพิงกับกำแพงเอาไว้ก่อนจะเดินมาหาเรย์ เพื่อนของเขาที่กำลังปรับสายกีต้าร์ ที่ถึงมือของเขาจะตั้งใจปรับสาย แต่ลีโอดูออกเลยว่าเรย์แทบจะไม่มีสมาธิเลยแม้แต่น้อย
“แกเป็นอะไรวะเรย์ ตอนแสดงแกดูแปลกๆมาเลยนะเว้ย” ลีโอพูดขึ้นมาเป็นคนแรกหลังจากที่เห็นความผิดปรกติของเรย์
“ลีโอ?” เรย์หันไปตามเสียงของเพื่อนตัวเองและเหมือนเจ้าตัวก็พึ่งจะรู้สึกว่าเพื่อนของเขาเดินมาหา “มีอะไรรึเปล่า?” เรย์ยักคิ้วเล็กน้อยเพราะเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของลีโอ แน่นอนว่าลีโอนั้นที่ได้เห็นก็เอามือปิดหน้าและกร่นเสียงพึมพัมเบาๆ
“ลีโอเขาถามน่ะว่า นายเป็นอะไรไป” เซร่าพูดทวบขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเธอกระดกน้ำดื่มลงไป แน่นอนว่าตัวเธอก็รู้สึกแปลกใจในตัวของเรย์ที่ไม่มีสมาธิและดูผิดปรกติไปมากมาย
“อ๋อ…เอิ่ม….ถ้าฉันเหล่าให้พวกแกฟังแล้วจะเชื่อมั้ยละ?” เรย์เกาท้าทายตัวเองด้วยความเขินอายเล็กน้อย ก็แหงละมันคงจะฟังดูน่าตลกอย่างแน่นอนว่าช่วงวันที่ผ่านมาเขาหมกหมุ่นกับหญิงสาวเพียงแค่คนเดียวล่ะนะ
“ไม่เอาน่าเพื่อน…เล่ามาเถอะนายก็รู้ว่าพวกเราอะไม่โกรธหรอกน่า…”
ลีโอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะกลอกตาเบาๆเพราะความกังวลของเพื่อนตัวเองในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอะนะ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆเขา “เอ้าเล่ามา!”
“ก็…….ได้ถ้าพวกแกต้องพูดมาขนาดนี้ล่ะนะ” เรย์ขยี้ผมของตัวเองสักแปปหนึ่งเพื่อตั้งสติว่าตอนนี้ควรจะเริ่มพูดอะไรออกไป
“วันที่เราไปแสดงที่ Midnight Howlฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่งท่ามกลางฝูงแฟนคลับตรงหน้าฉัน….ฮึเธอใส่ชุดสีพาสเทลลายน่ารักๆอย่าง…ยูนิคอร์น” ไม่ว่าจะย้อนไปนึกถึงหน้าของเธออีกกี่ครั้งเรย์รู้สึกว่าตอนนี้ยิ้มไม่หุบ ในสายตาของเซร่าเองมันก็ดูตลกด้วยที่คนใบหน้าเถื่อนๆอย่างเขาทำหน้าแบบนี้จนกลั้นขำ
“อ่อววว แปลว่าเพื่อนของฉันถูกใจเด็กคนนั้นเหรอเนี่ย~” ลีโอที่ทุนเดิมก็เป็นคนที่ชอบหยอกล้อแกล้งคนอื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่พ้นการแซวเรย์เป็นอย่างแน่นอน
“เงียบไปเลย!!!” เรย์พูดออกมาและต่อยไปที่แขนของเพื่อนเขาเบาๆ พลางหัวเราะไปด้วยจากความสนิทที่มีกัยเนิ่นนาน “ฉันไม่ได้ถูกใจแค่….รู้สึกว่าเออ เธอแปลกตาดี” เรย์แก้ตัวออกมา
“นั้นแหละที่แปลว่าถูกใจ” เซร่าพูดในขณะที่ยกขาของเธอยกขาขึ้นโต๊ะไขว้กันในขณะที่มือของเธอก็เปิดเบียร์กระป๋อง เสียงฟู่ที่ดังลั่นพร้อมกับฟองเบียร์ที่แสนนุ่มฟูทำให้ความอยากดื่มของเธอนั้นห้ามไม่ได้ก่อนจะกระดกเป็นเสียง อึกๆออกมา “ฮ่า….รู้มั้ยมันแปลกดีนะที่ไม่ได้เห็นเรย์ถูกใจใครสักคนมานานแล้วมันก็แปลกใจดีรู้มั้ย” เซร่าพูดออกมา
“ไม่เอาน่า…..พวกแกก็รู้มั้ยฉันก็แค่แบบไม่รู้สิไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ทุกวันนะ” เรย์เองก็ยังคงพยายามพูดแก้ตัวต่อถึงแม้ในสายตาเซร่าและลีโอ ก็ยังคิดว่ามันแปลกไม่ใช่สิ่งที่เห็นได้ด้วยในทุกวันจริงๆ
“แล้วว่าไงล่ะไรอัน” ลีโอหันไปถามน้องเล็กสุดอินดี้ที่สุดในวงวงทีที่ตอนนี้ก็กำลังก้มหน้าสวมหูฟังและมองโทรศัพท์อยู่ไม่ได้ตอบลีโอกลับซ้วยซ่ำ
“ไรอันแกดูอะไรอยู่ล่ะนั้นไม่สนใจคนอื่นหน่อยรึไง?” ลีโอพูดในขณะที่เดินไปไรอันและแอบดูจอ
“โว้ว!! นั้นอะไรน่ะน่ารักเป็นบ้า~” ลีโออุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นพอได้เห็นอะไรบางอย่างบนหน้าจอของไรอัน จนอีกสองคนสงสัยเลยเดินมาดูด้วย
“ว๊าย! น่ารักจริงๆด้วย” เซร่าที่เห็นก็ร้องออกมาด้วยความชอบใจอีกคน
“เออ….ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะมันก็น่ารักดี…แต่…ตัวการ์ตูนที่ขยับได้มันคืออะไรเหรอ?” แต่ปฏิกิริยาของเรย์นั้นแตกต่างออกไปเขานั้นกลับรู้สึกสงสัยแทนมากกว่า
“มันเรียกว่า ‘Virtual Youtuber’หรือสั้นๆ VTuber” ไรอันหันมาอธิบายที่แก่ไรอันที่น่าจะล้าสมัยไปเล็กน้อยเพราะเวลาส่วนใหญ่ของเขาถ้าไม่ดื่มก็เล่นกีต้าร์ ไม่เล่นกีต้าร์ก็แต่งเพลง
“แล้วเอิ่ม…วีทูปเบอร์คืออะไรล่ะ” เรย์ยักคิ้วหนึ่งข้างและยังทำท่าไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดีเหมือนเดิมจนไรอันกลอกตาเบาๆ
“ไม่เอาน่าพวกนี่แกไม่รู้จักจริงๆเหรอ!” ลีโอทำหน้างงเพราะวีทูปนั้นถือว่าเป็นอะไรที่โด่งดังมาก ณ ตอนนี้ แม้แต่ตัวลีโอที่ปรกติไม่ดูอะไรเป็นพิเศษเขายังเคยเห็นผ่านตามาบ้างเลย
“เอาจริงๆนะฉันเองก็ไม่ได้แปลกใจแม้แต่นิดเดียวที่หมอนี่ไม่รู้จัก….” กลับกลายเป็นว่าเซร่าเป็นคนที่รู้สึกแปลกใจน้อยมากที่สุดแทน เธอรู้ดีว่าตัวเรย์นั้นเขามกหมุ่นกับการทำเพลงและดนตรีมากกว่า
“เอางี้นะ….วีทูปเบอร์คือคนที่ทำคอนเทนต์ผ่านอวตารที่นายเห็นอยู่ตอนนี้…นี่ไง” ไรอันพูดพร้อมยื่นมือถือให้เรย์โดยหันหน้าจอให้เขาดู
‘อ๋อ ที่เด็กซ์เตอร์เล่าให้ฟังสินะมา’ เรย์พึ่งนึกขึ้นได้เพราะตอนนั้นเขาก็ไม่ได้ตั้งใจฟังมากสักเท่าไร
“โห้ว…เป็น..อวตารที่แปลกตาจังนะ…” สิ่งที่เรย์เห็นตรงหน้าคือ อวตารรูปหญิงสาวที่ผมสีชมพูพาสเทลกับไฮไลท์สีฟ้าฟ้าอ่อน พร้อมกับชุดโลลิต้าโทนพาสเทลที่ได้รับการดีไซน์มาอย่างดี ดวงตาสีเขียวอ่อนที่มีเสน่ห์และน่าดึงดูไม่แพ้กัน แน่นอนว่าที่เด่นกว่าใครคือเขายูนิคอร์นสีขาวนวลที่ตกแต่งด้วยดอกไม้ ทั้งหมดถูกวาดและสร้างสรรค์มาอย่างดี และเธอคือ ‘Princess Uni’
“เป็นยังไงบ้างคะทุกคนสำหรับในวันนี้ ได้โปรดนะว่ารอบหน้าอย่าให้ฉันเล่นเกมผีเลยฉันกลัววจริงๆนะ” เสียงที่สดใสดังกังวาลมาจากลำโพงของไรอัน เสียงหหัวเราะที่ลอดมาในประโยคของเธอเองก็เหมือนมัดใจใจผู้ชมไม่ยากเย็นนัก
ไรอันเองก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ก็รีบพิมพ์ข้อความลงไปในช่องแชทไลฟ์สดของเธอ แน่นอนว่าสิ่งที่คนในวงเห็นคือเขาทำการโดเนทไปถึง 15 ดอลลาร์ที่ทำให้คนอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
*15 ดอลลาร์ ราวๆ 400 กว่าบาทไทย*
“ไรอัน…..แย่าบอแกนะว่า” ลีโอค่อยๆหันมามองไรอันอย่างไม่น่าเชื่อต่อเพื่อนตัวเอง
“ใช่…..” ไรอันพูดและดันแว่นขึ้นเล็กน้อย
“ฉันโอชิเธอ!!!!!” พร้อมกับประกาศกร้าวออกมาอย่างโจ่งแจ้งออกมาไม่อายใครเลยว่าตัวเขานั้นเป็นแฟนคลับของเจ้าหญิงยูนิคอร์นผู้นี้ อย่างไม่ต้องสงสัยเลย
“ว้าว!ขอบคุณมากนะคุณไรย์ที่สนับสนุนฉันน่ะ สัญญาเลยว่าเพลงที่ปล่อยมาในเดือนนี้ไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ!” เสียงที่ดีใจนั้นทำให่รู้เลยว่าเธอพร้อมที่ตอบแทนเหล่าแฟนคลับของเธออย่างไม่ต้องสงสัยเลยก็ว่าได้ ทำให้ไรอันแทบจะซูฮกแก่ Vtuber สาวน้อยคนนี้ทีเดียว
“เพลง? เธอร้องเพลงด้วยเหรอ?” เรย์ถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ เพราะเขานึกว่าวีทูบเปอร์จะแค่ไลฟ์สดพูดคุยธรรมดาๆ
“อ่า……จริงๆวีทูบเปอร์ก็เป็นเหมือนแค่อวตารล่ะนะ แต่คอนเทนท์น่ะมีหลาดหลายเลยล่ะ อย่างสายเกมมิ้ง สายASMR สายพูดคุย แน่นอนว่ามีสายที่ร้องเพลงด้วย” ไรอันอธิบายออกมา เพราะยังไงเสียเขาก็เป็นคนหนึ่งที่ตามเหล่าวีพวกนี้มาเยอะเหมือนกัน
“โห…แบบนี้ก็คงเหมือนเน็ตไอดอล?” เซร่ากอดอกและทำท่าสนใจในเรื่องที่ไรอันพูด
“ประมาณนั้นแต่วีบางคนเขาก็มีสังกัดเหมือนกันทำเป็นเหมือนวงในเจนเรชั่น นั้นๆเลย โดยมีธีมเป็นตัวหลักก็คล้ายๆการทำสัญญาตามบริษัทล่ะนะ แต่บางคนเลือกจะเป็นอิสระมากกว่าเพราะจะได้ทำคอนเท้นท์ที่อยากทำ” ไรอันอธิบายให้เซร่าฟังท แน่นอนว่าเธอก็พยักหน้าตามและสายตามีความสนใจมากจนตอนนี้ในหัวเธอคงอยากลองตามใครสักคนเลยล่ะ
“แล้วเอิ่ม…ผู้หญิงคนนี้” เรย์ถามด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อยเพราะเขาก็ไม่ใช่คนที่ทำตามกระแสและไม่ใช่คนชอบเล่นโซเชียลทุนเดิมอยู่แล้วด้วยทำให้เรียกไม่ถนัดปากมากนัก
“อ๋อ! พริ้นซ์เซส ยูนิ เธอเป็นสายอิสระน่ะ แต่เหมือนมีผู้จัดการด้วย ส่วนใหญ่เธอจะลงเพลงแต่ก็จะไลฟ์ทุกๆสองวันน่ะมีทั้งพูดคุยและเล่นเกมแต่เธอค่อนข้างขี้อายล่ะนะ แต่เพราะแบบนั้นเธอเลยมีเสน่ห์มากๆเลยไงล่ะ” ไรอันกำหมัดข้างหนึ่งและเชิดหน้าเล็กน้อย เพราะสำหรับเขาแล้ว พริ้นซ์เซส ยูนิ เป็นวีอีกหนึ่งคนที่ก็มีเสน่ห์เฉพาะตัวความขี้อายของเธอเป็นธรรมชาติ
“….ขี้อายแต่มาดันไลฟ์พูดคุยน่ะเหรอ?” ลีโอที่ฟังก็รู้สึกได้เลยว่ามันขัดแย้งแบบแปลกๆแน่นอน
“เพราะแบบนั้นไง ถึงเธอจะขี้อายแต่ก็พยายามที่จะเข้าหาคนอื่น ที่สำคัญเธอมักจะส่งของขวัญให้คนที่สมัครสมาชิกสูงสุดของเธอทุกๆเดือนๆ และมีดิสคอร์ดที่เธอเข้ามาพูดคุยกับเหล่าแฟนๆที่เป็นสมาชิกอย่างเป็นมิตรด้วย” ไรอันพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ รวมถึงไม่ต้องคิดให้ปวดหัวด้วยว่าหมอนี่เป็นสมาชิกสูงสุดแน่ๆ
“ยอมใจไอ้หมอนี่เลยว่ะ…” ลีโอพูดออกมาด้วยความตกตะลึงผสมความปลงใจ
“เอาเถอะ….มันก็แค่เราพึ่งรู้ล่ะนะว่าเขาเองก็มีมุมนี้..” เซร่าพูดต่อแลดูปลงมากกว่าลีโอเสียซะอีก
“เอาน่าๆ ก็ความชอบของเขานี่นา ยังไงก็ตามฉันจะไปร้านกาแฟ….ใครเอาอะไรบ้าง?” เรย์รีบเบี่ยงประเด็นบทสนทนากับสถานการณ์ตรงหน้าในทันที
“ยังไงก็ตามขอจบไลฟ์เพรียงเท่านี้ก่อนนะคะขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาดูไลฟ์และโดเนทนะคะไว้เจอกันใหม่~” เมื่อสิ้นเสียงคำบอกลาในไลฟ์นั้นก็เป็นเวลาเดียวกันที่เรย์จะไปซื้อกาแฟ
“มัทฉะ”
“มิลค์เชคสตอเบอรี่ผสมโยเกริต์”
“กาแฟเข้มๆสำหรับคนเข้มๆแบบฉันไง~” ไม่วายที่ลีโอจะเก็กหล่อแม้กระทั้งกับเพื่อนตัวเขาเอง
“…………” เรย์ที่หน้านิ่งกับสายตาที่เหนื่อยใจเพื่อนตัวเองก็เดินออกไปโดยไม่พูดอะไร
ณ ที่ร้านกาแฟ
เรย์ที่กำลังอ่านเมนูในร้านที่เป็นป้ายขนาดใหญ่ข้างบนทำให้เขาต้องเดินถอยหลังเล็กน้อย ทำให้ไม่ทันสังเกตเลยว่าคนบางคนเดินทำให้หลังชนเข้าเต็มๆ
“อ๊ะ!!!” เด็กสาวที่เซเล็กน้อยเกือบจะล้ม ปฏิกิริยาเรย์ตอบสนองทำให้เขาคว้าแขนเธอได้ทัน
“ผมขอโทษผมไม่ได้ตังใจ—-” เรย์รีบพูดก่อนจะเงียบลง ดวงตาเบิกกว้างเพราะเขาจำเธอได้ เด็กสาวเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูพาสเทล ใบหน้า อัตลักษณ์ของเธอยังคงฝังในใจของเขา แต่เพียงว่าวันนี้เธอเธอสวมชุดเอี่ยมสีฟ้าอ่อนกับเสื้อยืดสีขาว มันก็ทำให้เขาว่าเธอน่ารักไปอีกแบบ
“ไม่เป็นอะไร ค่ะ อ๊า! เสื้อของคุณ…” เด็กสาวคนนั้นร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะตอนจังหวะเขาคว้าเธอเครื่องดื่มของเธอก็กระชอก ออกไปเปื้อนเสื้อของเขา
“อ๋อ….นี่เหรอ….ไม่เป็นไรหรอกน่ามันเปื้อนไม่เยอะ” เรย์พูดออกมาอย่างสบายๆ พยายามทำให้เธอไม่รู้สึกผิดมากนัก
“ถึงยังไงก็ขอโทษจริงๆนะคะ….ฉันไม่น่าซุ่มซ่ามเลย..” เด็กสาวคนนั้นเปิดกระเป๋าและหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดรอยเปื้อนของเขาทันที ซึ่งเรญ์ก็ไม่ได้ห้ามอะไรอยู่แล้วหากสิ่งนี้จะทำให้เธอสบายใจ
“…..คุณจำผมได้ใช่มั้ย..” เรย์เอ่ยคำถามวัดใจออออกไป
เด็กสาวคนนั้นเงยหน้ามองเขาก่อนจะยิ้มให้
“ค่ะฉันจำได้เลยเพราะฉันไปดูคอนเสริต์ของคุณ” เธอพูดออกมาด้วยเสียงที่เบา กับท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย
“งั้นเหรอเอิ่ม….เสื้อที่คุณใส่ไปวันน้้นน่ารักดีนะ….” เรย์ที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อก็ชมเชยในสิ่งที่เธอใส่มาวันนั้น
“ฮะๆ จริงเหรอคะขอบคุณค่ะฉันนึกว่าจะทำให้คุณอารมณ์เสียนะที่ฉันใส่สีที่ไม่เข้ากับวงของคุณ” เธอหัวเราะด้วยเสียงใสออกมา มันทำให้เรย์รู้สึกตัวเบาหวิวไปชั่วขณะหนึ่ง
“ไม่หรอกๆไม่สำคัญเลยว่าคุณจะใส่อะไรมาดูคอนเสริต์แนวร็อคตราบใดที่คุณสนุกไปกับเพลงล่ะนะ ที่สำคัญคุณใส่แบบนั้นดูน่ารักกว่าด้วยซ่ำ” เรย์พูดหยอกล้อเธอก่อนจะขยิบตาให้ ทำให้เด็กสาวหน้าแดงขึ้นมาในทันที
“งั้นเหรอคะ….” เด็กสาวหน้าแดงที่ได้รับคำชมจากเขา ท่าทางที่ประหม่านั้นก็แสดงออกมาทำให้เรย์ยิ้ม รู้ได้เลยว่าเด็กสาวคนนี้ช่างน่ารักเสียจริง
“ยังไงก็ตามผ้าเช็ดหน้าผืนนี้…..” เรย์พูดพร้อมคว้าผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนคราบโกโก้จากมือเธอนิ้วที่หยาบจากการเล่นดนตรีมานานได้มือที่นุ่มนวลของเธอ ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันทำให้ใจเขาเบาหวิวอีกครั้ง
“ผมจะนำไปซักและเอามาคืนคุณ” ว่าแล้วเรย์ก็ยัดผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋ากางเกง
“ไม่ต้องก็ได้นะคะ” เด็กสาวแสดงอาการเกรงใจออกมาในทันที
“ไม่เป็นไรๆ เอางงี้นะเรามาเจอกันอีกในวันพรุ่งนี้เวลานี้…ผมเรย์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เรย์พูดพร้อมยื่นมือ ให้เธอ
“นิน่าค่ะ…ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” นิน่าแนะนำตัวก่อนจะจับมือเขาและเขย่าเบาๆ
“โอเคค่ะไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ คุณเรย์” พูดจบก่อนจะออกจากร้านนิน่าหันมายิ้มและโบกมือให้เรย์ เรย์เองก็โบกมือให้เธอเช่นกัน หัวใจของเรย์เองก็ไม่เคยรู้สึกเบิกบานแบบนี้มาก่อนเลย
ไว้เจอกันใหม่….น่ะเหรอ