ดอย แสงจันทร์ที่เงียบสงบมานานอีกไม่นานนี้ความรักและเสียงหัวเราะของคุณครูอาสาและเหล่าทหาร อารักษ์ป่า จะกำเนิดขึ้นในที่แห่งนี้ ที่ที่ไม่เหมือนใครบนผาแสงจันทร์……
รัก,ดราม่า,ตลก,ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,พี่กร,อินทร์,ใต้เเสงจันทร์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงอาทิตย์ยามเช้าทอดยาวเป็นเส้นสีทองผ่านยอดไม้สูงชะลูด ละอองหมอกจางๆ ลอยเคว้งคว้างเหนือพื้นดินชื้นๆ บนดอยแสงจันทร์ กร ทหารหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวแทนเข้มจากการทำงานกลางแจ้ง กำลังเดินตรวจตราเส้นทางรอบๆ ค่ายทหารเล็กๆ ที่ตั้งอยู่เชิงดอย เขาสวมชุดพรางที่ดูหย่อนๆ ไม่เรียบร้อยนักเพราะเพิ่งตื่นนอนและยังไม่ได้จัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเขา
"เฮ้ย! กร มึงตื่นเช้าจังวันนี้" เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง ทำให้กรหันไปมอง
"ไอ้ภู มึงนั่นแหละตื่นเช้าผิดปกติ" กรตอบกลับพร้อมยิ้มมุมปาก ภูผา เพื่อนรักและเพื่อนร่วมงานของเขาเดินมาพร้อมกับถือกาแฟสองแก้ว
ภูผาเป็นทหารร่างสันทัด ผิวคล้ำเหมือนกร แต่ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนกว่าและยิ้มของเขาก็เป็นแบบที่ทำให้คนรอบข้างอารมณ์ดีไปด้วย "มีข่าวว่าวันนี้ครูอาสาคนใหม่จะมา มันเลยตื่นเช้าหน่อย จะได้ไปรับที่ทางลงดอย"
"ครูอาสา?" กรขมวดคิ้ว รับแก้วกาแฟจากมือเพื่อนมาถือไว้ "มึงรู้จักเหรอ?"
"เปล่า แต่ได้ยินว่าเป็นคนกรุงเทพฯ ดูเหมือนจะเป็นเด็กจบใหม่ แล้วมาเป็นครูอาสาที่โรงเรียนบนดอย"
กรพยักหน้าช้าๆ ดวงตาคมเหลือบมองไปทางเส้นทางที่ทอดยาวขึ้นไปบนดอย "คนกรุงเทพฯ มาอยู่บนดอย เดี๋ยวก็ทนไม่ไหวหรอก ไม่กี่เดือนก็คงกลับ"
"มึงอย่าด่วนตัดสินคนสิ" ภูผาเอ่ยพร้อมกับจิบกาแฟ "บางทีคนเราก็มีเหตุผลของตัวเองที่ต้องการมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่คนกรุงเทพฯ ทุกคนจะอ่อนแอขนาดนั้น"
กรยักไหล่ไม่ตอบอะไร เขาไม่ได้สนใจเรื่องครูอาสาที่จะมาใหม่เท่าไหร่ สำหรับเขาแล้ว หน้าที่คือการดูแลความเรียบร้อย ป้องกันการบุกรุกป่า และคอยช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านบนดอย ไม่มีเวลามานั่งสนใจว่าใครจะมาเป็นครูที่โรงเรียน
"ไปกินข้าวกันเถอะ ผู้กองบอกว่าเที่ยงนี้จะให้พวกเราขึ้นไปส่งของที่โรงเรียนพอดี" ภูผาชวน "มึงจะได้เจอครูคนใหม่ด้วย"
"ไม่เห็นต้องไปเจอเลย" กรบ่น แต่ก็เดินตามเพื่อนไปที่โรงอาหารของค่าย
ขณะที่พระอาทิตย์ค่อยๆ สูงขึ้นบนท้องฟ้า อีกด้านหนึ่งของดอยแสงจันทร์ ณ จุดจอดรถที่เป็นทางขึ้นดอยอินทร์ ชายหนุ่มร่างโปร่งผิวขาว ท่าทางอ่อนโยน กำลังยืนมองวิวรอบตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ เขาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ธรรมดา แต่ดูโดดเด่นท่ามกลางธรรมชาติรอบข้าง
"ว้าว..." อินทร์พึมพำกับตัวเอง ขณะที่สายตากวาดมองทิวทัศน์อันงดงามของดอย "สวยจริงๆ..."
"ครูอินทร์ใช่ไหมครับ?" เสียงทักของชายร่างสูงทำให้อินทร์หันไปมอง
"ครับ ผมเอง" อินทร์ตอบพร้อมยิ้ม
"ผมสมหมาย คนขับรถของโรงเรียนครับ มารับครูขึ้นดอย" ชายคนนั้นแนะนำตัว "ครูมีสัมภาระเยอะไหมครับ?"
"ไม่มากครับ แค่กระเป๋าใบนี้กับกระเป๋าเป้ใบเล็กนี้เท่านั้น" อินทร์ชี้ไปที่กระเป๋าวางไว้ข้างตัว "ของอื่นๆจะทยอยส่งมาทีหลัง"
สมหมายพยักหน้ารับและช่วยอินทร์ขนสัมภาระขึ้นรถกระบะเก่าๆ ที่จอดอยู่ไม่ไกล "ครูเพิ่งเรียนจบมาเหรอครับ?"
"ครับ จบมาได้ไม่นาน พอดีมีโครงการครูอาสา ผมเลยสมัครมา อยากมาใช้ชีวิตบนดอยสักระยะ" อินทร์ตอบพลางปีนขึ้นนั่งข้างคนขับ
"ดีครับ เด็กๆ ที่โรงเรียนต้องดีใจแน่ๆ ที่มีครูคนใหม่มา หลายเดือนแล้วที่ขาดครูสอนภาษาอังกฤษ" สมหมายสตาร์ทรถและเริ่มขับขึ้นเส้นทางดอยที่คดเคี้ยว
อินทร์มองออกไปนอกหน้าต่าง เส้นทางขึ้นดอยทั้งสวยงามและน่าหวาดเสียวในเวลาเดียวกัน ด้านหนึ่งเป็นภูเขาสูงชัน อีกด้านเป็นหน้าผาที่มองลงไปเห็นทิวทัศน์กว้างไกล แต่ก็น่าหวาดเสียวเพราะไม่มีราวกั้น
"ครูอาสาส่วนใหญ่อยู่ได้ไม่นานนะครับ" สมหมายเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ "เพราะความเป็นอยู่บนดอยค่อนข้างลำบาก บางครั้งไฟฟ้าก็ดับ น้ำก็ไม่มี แถมหน้าฝนถนนก็ลื่น ขึ้น-ลงดอยลำบาก"
"ผมพอรู้มาบ้างครับ แต่ผมว่ามันเป็นประสบการณ์ที่ดี" อินทร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม "ชีวิตในเมืองบางทีก็วุ่นวายเกินไป ผมอยากมาใช้ชีวิตเรียบง่ายบ้าง"
สมหมายยิ้มเล็กน้อย "ครูมีใจรักจริงๆ นะครับ เด็กๆ ต้องชอบครูแน่ๆ"
รถกระบะแล่นขึ้นดอยไปเรื่อยๆ ระหว่างทางอินทร์ได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม ท้องฟ้าสีครามสดใสตัดกับสีเขียวของต้นไม้ บางช่วงรถผ่านหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีบ้านไม้เรียงรายอย่างเรียบง่าย มีเด็กๆ วิ่งเล่นและโบกมือทักทายเมื่อเห็นรถของโรงเรียนผ่านมา
"ระหว่างทางนี้มีค่ายทหารด้วยนะครับ" สมหมายชี้ไปยังบริเวณที่มีรั้วลวดหนามล้อมรอบ และมีป้อมยามเล็กๆ อยู่ด้านหน้า "พวกทหารคอยช่วยดูแลความปลอดภัยบนดอย และคอยระวังพวกลักลอบตัดไม้ด้วย"
"ทหารบนดอยเยอะไหมครับ?" อินทร์ถาม ด้วยความสนใจ
"ไม่เยอะครับ แค่สิบกว่าคน แต่ก็คอยช่วยเหลือชาวบ้านดี บางครั้งก็มาช่วยซ่อมโรงเรียนให้ด้วย" สมหมายตอบ "ตอนหลังๆ มีพวกนายทุนพยายามเข้ามาตัดไม้ในเขตป่าสงวนบ่อยๆ ทหารที่นี่ก็คอยตรวจตรา"
อินทร์พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะถามต่อ "แล้วโรงเรียนอยู่ไกลจากค่ายทหารไหมครับ?"
"ไม่ไกลครับ ขับรถประมาณ 15 นาทีก็ถึง บางครั้งทหารก็ขึ้นมาที่โรงเรียน มาช่วยสอนกีฬาหรือช่วยซ่อมแซมอาคารเรียน" สมหมายตอบพลางบังคับรถผ่านทางโค้ง "เอ้า นั่นแหละครับ โรงเรียนของเรา"
อินทร์มองตามสายตาของสมหมาย เห็นอาคารเรียนชั้นเดียวทาสีเหลืองอ่อน ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่มีสนามหญ้าเล็กๆ อยู่ด้านหน้า และเสาธงตั้งอยู่กลางสนาม ดูเรียบง่ายแต่อบอุ่น
"สวยจัง" อินทร์เอ่ยออกมาด้วยความประทับใจ "ผมรู้สึกว่าเลือกไม่ผิดเลยที่มาที่นี่"
"ครูจะต้องชอบที่นี่แน่นอนครับ แม้จะลำบากหน่อย แต่ธรรมชาติสวยงามมาก โดยเฉพาะช่วงกลางคืนดาวเต็มท้องฟ้า และพระจันทร์ก็สว่างมาก นั่นแหละที่เป็นที่มาของชื่อดอยแสงจันทร์" สมหมายอธิบายขณะที่รถเริ่มเข้าใกล้โรงเรียน
รถกระบะจอดหน้าอาคารเรียน อินทร์ก้าวลงจากรถพร้อมกับสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด เขารู้สึกโล่งอกที่ในที่สุดก็ได้มาถึงที่หมาย หลังจากที่วางแผนและตัดสินใจมาเป็นครูอาสาที่นี่
"ครูอินทร์!" เสียงเรียกดังมาจากประตูอาคารเรียน หญิงวัยกลางคนใบหน้ายิ้มแย้มเดินมาหา "ฉันอัญชลีครูใหญ่ของโรงเรียนค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะ"
"สวัสดีครับครูใหญ่" อินทร์ยกมือไหว้ "ขอบคุณที่ให้โอกาสผมมาทำงานที่นี่นะครับ"
"โรงเรียนเราต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ ที่เสียสละมาสอนเด็กๆ" ครูอัญชลียิ้มอย่างอบอุ่น "มาค่ะ ฉันจะพาคุณไปดูห้องพักครู แล้วค่อยพาเดินดูโรงเรียนทั้งหมด"
อินทร์พยักหน้ารับและเดินตามครูใหญ่เข้าไปในอาคารเรียน ทุกอย่างดูเรียบง่ายแต่สะอาดเรียบร้อย มีหลายสิ่งที่ต้องซ่อมแซมบ้าง แต่โดยรวมแล้วโรงเรียนก็ดูน่าอยู่
"นั่นใครครับ?" อินทร์ถามเมื่อสังเกตเห็นหญิงสาวร่างเล็กกำลังจัดอุปกรณ์การเรียนอยู่ในห้องเรียนห้องหนึ่ง
"อ๋อ นั่นต้นสนค่ะ ครูสอนวิทยาศาสตร์ของเรา เธอมาก่อนคุณประมาณหนึ่งปี" ครูอัญชลีตอบ "ต้นสน! มานี่หน่อย มาเจอครูคนใหม่"
ต้นสนเงยหน้าขึ้นและยิ้มกว้าง เธอวางของในมือลงและเดินออกมาจากห้องเรียน เธอเป็นหญิงสาวร่างเล็ก ผมสั้นประบ่า ใบหน้าสดใสมีรอยยิ้มเป็นมิตร
"สวัสดีค่ะ ฉันต้นสนค่ะ" เธอยกมือไหว้อินทร์ "คุณต้องเป็นครูอินทร์สินะคะ ครูสอนภาษาอังกฤษคนใหม่ที่ทุกคนรอคอย"
"ครับ ผมอินทร์" อินทร์รับไหว้และยิ้มตอบ "ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ฉันดีใจมากที่มีเพื่อนร่วมงานใหม่" ต้นสนเอ่ยอย่างตื่นเต้น "ฉันเหงามากเลยนะ เพราะครูคนอื่นๆ เป็นคนในพื้นที่ ฉันเป็นคนเดียวที่มาจากข้างนอก จนกระทั่งคุณมา"
อินทร์หัวเราะเบาๆ "งั้นผมก็ดีใจที่ไม่ต้องเหงาคนเดียวเหมือนกัน"
"เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปที่บ้านพักครู พวกคุณสองคนจะได้คุยกันให้มากขึ้น" ครูอัญชลีเอ่ย "แต่ก่อนอื่น มาดูห้องพักของคุณก่อนดีกว่า"
บ้านพักครูเป็นอาคารไม้หลังเล็กๆ อยู่ไม่ไกลจากอาคารเรียน แบ่งเป็นห้องๆ สำหรับครูแต่ละคน ห้องของอินทร์อยู่ปลายสุดของระเบียง เป็นห้องเล็กๆ มีเตียงเดี่ยว โต๊ะทำงาน และตู้เสื้อผ้าขนาดกลาง มีหน้าต่างบานเล็กมองออกไปเห็นทิวเขาสวยงาม
"ห้องเล็กหน่อยนะคะ แต่คิดว่าคงพอสำหรับคุณ" ครูอัญชลีเอ่ย
"สบายมากแล้วครับ" อินทร์ตอบพลางวางกระเป๋าลงข้างเตียง "ผมชอบมากเลย โดยเฉพาะวิวจากหน้าต่าง"
"ห้องฉันอยู่ถัดไปนี่เอง" ต้นสนชี้ไปที่ห้องข้างๆ "ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลยนะ"
อินทร์พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกอบอุ่นที่ได้รับการต้อนรับอย่างดี แม้จะเพิ่งมาถึงแต่ก็รู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่แล้ว
"ก่อนที่เด็กๆ จะเลิกเรียน ฉันจะพาคุณไปรู้จักพวกเขา" ครูอัญชลีเอ่ย "แต่ตอนนี้คุณพักผ่อนก่อน จัดของให้เรียบร้อย แล้วค่อยมาเจอกันที่โรงอาหารตอนเที่ยงนะคะ"
"ขอบคุณมากครับ" อินทร์ตอบ
หลังจากครูอัญชลีออกไปแล้ว ต้นสนยังยืนอยู่ที่ประตู "ถ้าจัดของเสร็จแล้ว อยากให้ฉันพาเดินดูรอบๆโรงเรียนไหม?"
"ดีเลยครับ" อินทร์ตอบรับทันที "ขอเวลาผมจัดของแป๊บนึงนะครับ"
ต้นสนพยักหน้าและออกไป ปล่อยให้อินทร์ได้จัดการกับข้าวของของตัวเอง เขาเริ่มนำเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าและจัดวางในตู้ พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ทิวทัศน์ของดอยแสงจันทร์ช่างงดงามเกินคำบรรยาย
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา อินทร์และต้นสนกำลังเดินชมบริเวณโรงเรียน ต้นสนพาอินทร์เดินดูห้องเรียนแต่ละห้อง ห้องสมุดเล็กๆ ที่มีหนังสือไม่มากนัก และสนามเด็กเล่นที่มีอุปกรณ์เก่าๆ แต่ยังใช้งานได้
"นี่เรามีนักเรียนทั้งหมดกี่คนครับ?" อินทร์ถาม
"ประมาณ 60 คน จากอนุบาลถึง ป.6" ต้นสนตอบ "ส่วนใหญ่เป็นลูกหลานชาวบ้านบนดอย มีบางส่วนที่เป็นเด็กชาวเขาจากหมู่บ้านข้างๆ ด้วย"
"แล้วครูทั้งหมดมีกี่คนครับ?" อินทร์ถามต่อ
"รวมคุณก็เป็น 5 คน" ต้นสนยิ้ม "มีครูอัญชลี ครูใหญ่ของเรา ครูสมศักดิ์สอนคณิตศาสตร์ ครูวิไลสอนภาษาไทย ฉันสอนวิทยาศาสตร์ และคุณสอนภาษาอังกฤษ"
"ครูน้อยจังเลยนะครับ" อินทร์ทำหน้าประหลาดใจ
"ใช่ค่ะ บางครั้งก็ต้องรับผิดชอบหลายวิชา แต่พวกเราก็ช่วยกัน" ต้นสนตอบ "ที่นี่อาจจะไม่สมบูรณ์แบบแต่ทุกคนก็พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อเด็กๆ
อินทร์ได้แต่มองเด็กๆด้วยสายตาที่อ่อนโยนและได้คิดกับตัวเองว่าเรื่องราวของเขาต่อจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป......................................
