ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 29 บทแห่งสุข โดย Nyx Stellarion @Plotteller

"จากห้องผ่าตัดสู่ตำหนักหลวง! แพทย์หนุ่มมือใหม่หัดเป็นหมอในยุคโบราณ จะเอาตัวรอดจากเหล่าขุนนางและองค์หญิงอย่างไร?"

ทะลุมิติมาเป็นนักปรุงยา ในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบสร้างยาที่ไม่จำกัด [จบ] - บทที่ 29 บทแห่งสุข โดย Nyx Stellarion @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีน,ผจญภัย,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ผจญภัย,ดราม่า,จีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Nyx Stellarion

เรื่องย่อ

ลู่หยาง แพทย์หนุ่มผู้มีความสามารถโดดเด่นด้านการแพทย์สมัยใหม่ เกิดอุบัติเหตุระหว่างการผ่าตัด ทำให้เขาพลาดเข้าสู่มิติใหม่และมาปรากฏตัวอยู่ในยุคจีนโบราณ ในร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ป่วยหนัก

เมื่อฟื้นขึ้นมา ลู่หยางพบว่าความรู้ทางการแพทย์ในยุคนี้ยังคงล้าหลัง และโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ กำลังคุกคามชีวิตผู้คนเป็นจำนวนมาก ด้วยความรู้และทักษะที่สั่งสมมา เขาจึงตัดสินใจใช้ความสามารถของตนในการช่วยเหลือผู้คนในยุคนี้

สิ่งที่น่าสนใจคือ ลู่หยางไม่ได้มาเพียงลำพัง เขามีระบบสร้างยาที่ไม่จำกัดติดตัวมาด้วย ระบบนี้สามารถสร้างสมุนไพรและยาที่หายากได้ทุกชนิด เพียงแค่เขามีส่วนผสมที่จำเป็นและสูตรยาเท่านั้น ทำให้ลู่หยางสามารถรักษาโรคที่ไม่เคยมีใครรักษาได้ และสร้างชื่อเสียงให้กับตนเองในฐานะหมอเทวดา

เรื่องราวของลู่หยาง จะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและน่าติดตาม เขาจะต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมาย ทั้งจากการต่อต้านของแพทย์แผนโบราณ การเมืองในราชสำนัก และความรักที่ซับซ้อน

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 29 บทแห่งสุข

มู่หยุนรินน้ำชาลงถ้วยแล้วยื่นให้ลู่หยาง กล่าวด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
“เจ้าลองชิมดู ชานี้เป็นชาที่ดีที่สุดในย่านนี้”

ลู่หยางรับถ้วยชาไว้ ลองจิบเพียงครู่เดียว นัยน์ตาเขาก็ฉายแววประหลาดใจ พลางกล่าวว่า
“รสดีมาก ข้าไม่เคยลิ้มรสชาที่ดีเช่นนี้มาก่อน”

แสงอาทิตย์เคลื่อนคล้อยจากฟากฟ้าสูง สาดส่องไล่เงาตามถนนหินเรียงสู่ทิศตะวันตก กาลเวลาล่วงเลยจากยามเที่ยงสู่ยามบ่าย ยามบ่ายสู่ยามเย็น จวบจนเมื่อสุริยันเริ่มลับขอบฟ้า เมืองทั้งเมืองแต่งแต้มด้วยแสงสีของอาทิตย์อัสดง

ณ ตลาดอันคึกคัก ผู้คนสัญจรขวักไขว่ ท่ามกลางเสียงเจรจาต่อรองของพ่อค้าแม่ขาย ลู่หยางและมู่หยุนก้าวเดินเคียงกันไป ดวงตาสอดส่องสินค้าหลากหลาย แต่ภายในใจกลับสงบอย่างน่าประหลาด

ลู่หยางทอดถอนใจเบา ๆ ก่อนกล่าวขึ้นว่า
"ช่างเป็นบรรยากาศที่เงียบสงบยิ่งนัก แม้จะอยู่ท่ามกลางฝูงชน ข้าก็มิได้รู้สึกอึดอัด… นานทีปีหนข้าจึงจะได้ออกมาเดินเล่นเช่นนี้"

มู่หยุนยิ้มบาง กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
"จริงดังที่เจ้าว่า… ข้าเองก็รู้สึกเป็นสุขยิ่งนัก เวลาว่างหาได้ง่ายเสียที่ไหนกัน"

ลู่หยางหัวเราะเบา ๆ ก่อนกล่าวต่อ
"นั่นสินะ… แต่เจ้ากับข้าก็แตกต่างกันอยู่บ้าง ข้าเป็นเพียงหมอผู้รักษาผู้คน ส่วนเจ้าเป็นขุนนางผู้ดูแลราชการแผ่นดิน แม้หน้าที่ต่างกัน แต่ล้วนต้องเผชิญกับผู้คนมากมาย… ข้าต้องพบเจอคนไข้ทุกรูปแบบ ส่วนเจ้าก็คงต้องรับมือกับเหล่าขุนนางและเรื่องในราชสำนักใช่หรือไม่?"

มู่หยุนพยักหน้ารับ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง
"เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง… ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ของตนที่ต้องแบกรับ"

เมื่อยามโพล้เพล้ (เวลาพลบคํ่า) มาเยือน ลู่หยางจึงเดินไปส่งมู่หยุนถึงเรือนพัก เรือนหลังใหญ่โอ่อ่าตระการตา ภายในตกแต่งด้วยเครื่องเรือนชั้นสูง หยกงามล้ำค่าวางประดับตามชั้นตู้ คล้ายสะท้อนถึงฐานะของเจ้าของเรือนได้เป็นอย่างดี

ลู่หยางทอดสายตามองรอบเรือน ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"ท่านพักผ่อนให้มากเถิด วันนี้ข้ามีความสุขและสนุกมากนัก"

มู่หยุนหันกลับมามองลู่หยาง ดวงตาฉายแววอ่อนโยน ก่อนกล่าวเบา ๆ
"เจ้าก็เช่นกัน…"

ณ โรงยาภายในวังหลวง

ลู่หยางก้าวผ่านประตูของโรงโอสถ กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ยังอบอวลอยู่ในอากาศ หลังจากวันที่ยาวนาน เขาตรงเข้าไปชำระกาย น้ำอุ่นช่วยปลดเปลื้องความเหนื่อยล้า ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนอน

ทันใดนั้น แสงสว่างจากหน้าต่างพลันส่องวาบขึ้น พร้อมกับตัวอักษรเรืองรองลอยเด่นในอากาศ—

“ภารกิจเสร็จสิ้น ท่านสามารถกลับสู่โลกเดิมได้ตามที่ต้องการ”

ลู่หยางขมวดคิ้ว นัยน์ตาทอประกายฉงน เขาผุดลุกขึ้นนั่ง มองข้อความตรงหน้าด้วยความลังเล ก่อนจะพึมพำกับตนเองว่า

"กลับบ้านเหรอ?"

ดวงตาของเขากวาดมองไปยังตัวเลือกสองทางที่ปรากฏอยู่—

[ยอมรับ] และ [ปฏิเสธ]

ข้อความเพิ่มเติมปรากฏขึ้นว่า

“ท่านยังมีเวลาตัดสินใจอีก 30 วัน”

ลู่หยางทอดถอนใจ พิงกายลงกับพนักเตียง พลางจมดิ่งสู่ห้วงความคิดของตนเอง

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์แรกของวันทอดผ่านช่องหน้าต่าง เผยให้เห็นบุรุษในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มผู้หนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้า นั่นคือ เฟยหยาง

"ท่านอาจารย์ กำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือขอรับ? ข้าเห็นท่านจมอยู่กับความคิดตั้งแต่ยามเช้าแล้ว หรือว่ามีเรื่องใดให้กลัดกลุ้ม?" เฟยหยางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

ลู่หยางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เขาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนตอบกลับไปว่า

"หาได้มีสิ่งใดไม่ ข้าเพียงครุ่นคิดเรื่อยเปื่อยเท่านั้น"

เฟยหยางพยักหน้ารับรู้ แม้แววตาจะแฝงไว้ด้วยความไม่แน่ใจนัก

"เช่นนั้นก็ดีแล้วขอรับ แต่ข้าน้อยขอเตือนว่า อย่าได้ครุ่นคิดมากจนเกินไป มิฉะนั้นจิตใจอาจว้าวุ่นได้"

ลู่หยางคลี่ยิ้มจาง ๆ แต่ในใจกลับแฝงไว้ด้วยความหนักอึ้ง—

"ไม่ได้... ฉันจะให้เฟยหยางรู้ความจริงไม่ได้เด็ดขาด ว่าฉันนั้นไม่ใช่คนของโลกนี้"

เขาพลันเปลี่ยนเรื่องสนทนา หันไปถามขึ้นว่า

"เฟยหยาง ช่วงนี้มีผู้ป่วยหนักที่ต้องการรักษาตามชานเมืองบ้างหรือไม่?"

ท่ามกลางสายลมอ่อนที่พัดผ่าน เรือนร่างของเฟยหยางยืนนิ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความหนักแน่น

“มีขอรับ ผู้ที่เจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรังไร้หนทางรักษา เป็นสตรีผู้หนึ่ง นางมีผื่นขึ้นทั่วทั้งร่าง ขอรับ”

สิ้นคำกล่าวของเฟยหยาง ลู่หยางที่เงียบฟังอยู่พลันพยักหน้ารับ ดวงตาของเขาฉายแววแน่วแน่ ริมฝีปากแย้มเอ่ยอย่างไม่ลังเล

“เช่นนั้นหรือ... หากเป็นเช่นนั้น เตรียมตัวให้พร้อมเถิด เฟยหยาง! เราจะออกเดินทางบัดนี้”

สุ้มเสียงของลู่หยางหนักแน่น ราวกับจะตัดผ่านทุกสายลม ทุกสรรพสิ่งรอบกายพลันเงียบงัน คล้ายว่าฟากฟ้ากำลังจับจ้องการเดินทางของพวกเขาอย่างเงียบงัน…

โปรดติดตามตอนต่อไป
敬請期待下一集。