“เมียพี่เวลาอยากนี่โคตรฮอตเลย” เหมราชยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับกดจูบลงไปหาหญิงสาวอีกครั้ง “แล้วคุณเหมไม่อยากเหรอคะ ตรงนั้นของพี่คงจะแข็งจนปวดแล้วนะ” เพียงฟ้าสบตากลับอย่างท้า
ผู้ใหญ่,ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ซาดิส & มาโซฯ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไฟปรารถนา
“เมียพี่เวลาอยากนี่โคตรฮอตเลย” เหมราชยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับกดจูบลงไปหาหญิงสาวอีกครั้ง “แล้วคุณเหมไม่อยากเหรอคะ ตรงนั้นของพี่คงจะแข็งจนปวดแล้วนะ” เพียงฟ้าสบตากลับอย่างท้า
“เมียพี่เวลาอยากนี่โคตรฮอตเลย” เหมราชยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับกดจูบลงไปหาหญิงสาวอีกครั้ง
“แล้วคุณเหมไม่อยากเหรอคะ ตรงนั้นของพี่คงจะแข็งจนปวดแล้วนะ” เพียงฟ้าสบตากลับอย่างท้า
“ได้... !!!!!” เธอรอจังหวะนี้เมื่อเขาปลดพันธนาการ เธอมองซ้ายแลขวา สำรวจเส้นทางเข้าออกของคนงานมีอะไรบาง เธออยู่ตรงไหนของไร่ เขาจับตาเฝ้ามองไม่หางเธอไปไหน เขาไปด้วยเหมือนเงาติดตามตัว เธอเลี้ยวตัวตาขุ่นเขียว
“จะตามไปถึงไหนฉัน...ไม่หนีไปไหนหรอกน่า...” อย่าเผลอแล้วกันไอ้คนชั่ว เธอสูดอากาศบริสุทธิ์นับอาทิตย์ตั้งแต่โดนจับมา เธอไม่ค่อยได้หายใจโล่งเช่นนี้นัก
“ดีนี่...!!!!” เสียงหวนทักเยาะหยัน สบายใจไปรึเปล่าแม่คุณ งานไม่ต้องทำเดินเอ้อระเหยลอยชาง ดั่งเช่นเป็นเจ้าของอีกคนหนึ่ง
“โน่น... ลงไปเสียที่...” เขาผลักไสให้เดินลงเขาอย่าช้า เพียงฟ้าเมินเฉยเธอเหนื่อยเต็มทน เมื่อเขาคล้อยหลังไปไกลเธอวิ่งหนีหายไปในพงหญ้า เรื่อยตามคอกม้า แปลงองุ่น โรงรถ แต่เธอขับมันไม่เป็นเดินตัดทาง ตรงไปเรื่อยๆ ไปพบถนนเข้าตัวเมือง
“เยส…หนีได้สักที่...” เธอดีใจนึกได้ไปจากไร่บ้าๆ ได้แล้ว เปล่าเลยเขายืนตะคุ่มกระตุกยิ้ม เสียงเขาตวาดสวนกลับ
“จะไปไหนเมียจ๋า...” เพียงฟ้าชะงักถอยตาเบิกกว้างหวาดหวั่น เตรียมตัวผละวิ่งช้ากว่า เขากระชากแบกขึ้นบ่าแกร่งตบสะโพกสองสามที สั่งสอนที่ริอาจคิดหนี
“ไอ้บ้าปล่อยสิ...ฉันเจ็บ ไอ้หมาบ้า ไอ้สัตว์นรก ไอ้เหี้ย ปล่อยสิวะ...” เพียงฟ้าไม่หยุดด่าทอ ชายหนุ่มโยนเธอลงบนดินแข็งๆ ข้างเป็นแอ่งน้ำเฉอะแฉะ
“แก...ไอ้เลวถุย...” เพียงฟ้าถ่มน้ำลายรดหน้าชายหนุ่ม เหมราชปาดมันทิ้ง เขากัดกร้ามกำมัด ฉวยท้ายทอยรั้งเข้าเงื้อมือคิดต่อยผู้หญิง
“เอาสิ๊... ต่อยเลยสมเป็นตัวผู้ดีนี่...” เพียงฟ้าหันแก้มชี้ให้ต่อย คนตัวโตปล่อยมือฉุดแขนเสื้อ พาไปล้างปากเน่าๆของเธอ
“นายทำอะไรปล่อยสิ... ไม่นะ ไม่..” เขาตักน้ำราดรดหัวจรดเท้า เขารั้งปะทะแผงหนา หัวเธอกระแทกคางคม เขากอดแนบแน่นอยากจะแยกออก
“ปล่อยไอ้ชั่ว..”
“ยังไม่หยุด..” เขากระซิบเสียงพร่า ลำตัวแกร่งดุ้นร่องขาสาว เพียงฟ้าผวาเฮือกหยุดดิ้นดันอกสบตาเขา มองเธอมีเล่ห์นัย
“ฉะ.. ฉันไม่...” สำลักน้ำลายตัวเองกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น เธอหันลีหันขวางมองไปทางไหน มีแต่คนของเขาเต็มไปหมด ถึงหนีไปได้คนเขาจับกลับมาอยู่ดี ตามเขาไปจะโดนอะไรเธอก็น่าจะรู้
“นายปล่อยฉันสักวันเถอะ... ถือว่าเอาบุญ”
“ใช่ ถือว่าเอา...” เขาพูดอะไรทำตัดคำแค่นั้น หนทางหนีมีเพียงทางเดียวรอเขาเบื่อ หรือไม่เขาโยนให้คนงายชายกลัดมั่นแถวนี้
“คุณ ฟ้าขอโทษ ฟ้าจะไม่พูดคำหยาบอีกฟ้าสัญญา... คืนนี้ฟ้าขอ” พูดไปเสมือนเป่าปีให้เขาฟัง แรงอันมหาศาลจากชายฉกรรจ์อย่างเขา เธอจะสู้ได้เช่นไร เพียงฟ้าตะเกียกตะกาย ไขว่คว้าหาทางรอดจากคนกักขฬะ มืดแปดด้านหันไปทางไหนกำแพงหนา ต้องฝืนทนความหยาบช้าที่เขายัดเยียด
“ขอร้องล่ะ กรุณาเบาๆ ฟ้าเจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัว” เมื่อหนาบีบเคล้นแขนผลักนอนหงายหลัง เขาโดดคร่อมร่างดึงเสื้อผ้าขาดวิ้น มือเรียวพร้อมปัดป้องไม่เขากระทำได้สำเร็จ
“จะยอมดีๆ รึจะเจ็บตัวอีกสักรอบ ฮะ...” เขาไม่ได้ขู่นัยน์ตาบอกเขาเอาจริงถ้ายังไม่หยุด เพียงฟ้าปล่อยแขนทิ้งข้างลำตัว ปล่อยให้เขาจ้าบจ้วงความสาวเธอหนำใจ เธอเบือนหน้าไปทิศทางทีแสงสว่างของดวงจันทร์สาดส่องเขา กระทบร่างปวดร้าวกับคราบคาวตัณหาที่เขามอบมันโดยไม่เต็มใจ
ต่อไปนี้ฟ้าจะไปสู้หน้าใครได้อีก เขาทำไร้ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของฟ้าไปหมดสิ้น.. แม่จ้าช่วยฟ้าด้วย ฟ้าเหนื่อย ฟ้าเจ็บ ฟ้าไม่เคยรู้จักแต่เขาตราหน้าฟ้าเป็นคนผิดเพราะเหตุผลกลใด
“ฟ้าขอนอนนะ ฟ้าเพลีย...” เธอเอ่ยคำพูดแสนเหน็ดเหนื่อย เพื่อเขาจะพักบางสักวินาที เสียงทุ้มต่ำในลำคอสั่งเสียงคำรามเบาๆ
“อืม!!!!” เขายังคงโอบกอดแนบกาย เบียดเนื้อนุ่มซบหน้าซุกไซ้เกยก่าย เพียงฟ้าร้อนวูบวาบภายในก้อนเนื้อด้านซ้าย ทำไมกันถึงรู้สึกใจเต้นตุบๆ เอะ รึเราไม่จริงเราไม่คิดอะไรกับคนใจทรามอย่างนี้ ไม่มีวันเพียงฟ้าเธอต้องหยุด
“นี่คุณ ฟ้าอึดอัดปล่อยได้แล้ว” มือข้างหนึ่งดันแขนล่ำอีกข้าง ผลักอกให้ตะแคงตัวนอนอีกฟากของเตียง กลิ่นนี้มันชวนอ้วก คนบ้าอะไรตัวเหม็นเน่ายังกับซากศ ได้อาบน้ำบางรึเปล่า เห็นชอบว่าแต่คนอื่น ตัวเองนอนทั้งกลิ่นเหล้า เธอแหกตาเขาเป่าลมให้เขารู้สึก เขาละเมอรึอะไรกันแน่
“อย่ายุ่ง...” ร่างบอบช้ำหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่าง ไม่อยากให้เขากอดไปตลอดทั้งคืน เธอครึ่งหลับครึ่งตื่นกลัวเขาขึ้นมาทำบ้าๆ อีกรอบ
“เขายังไม่ตื่น โชคดีไป...” เขาตื่นก่อนเธอสองนาทีได้มั้ง เขาแกล้งหลับอยากฟังเธอด่าอีก ไม่แค่นั้นจะดิ้นทำหอกอะไร เดียวจัดชุดใหญ่รอบเช้าให้เลยนี้
“แปลก ปกติตวาดเสียงดังลั่น วันนี้มาไม้ไหน...แล้วนี้จะไม่ลุกไปอาบน้ำกินข้าว...พูดถึงก็หิว เรายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...” เขยิบถดถอยกลัวมัจจุราชตื่นอาละวาด เขารั้งเอวกอดนอนทาบทับ
“อุ๊ย...ปะ ปล่อยค่ะ...” เธอร้องแผ่วเบา จ้องตาคู่คมกริบราวกับใบมีด ท้อประกายว้าววับน่าประหลาดใจ เขากวาดตามองผ่านมือเกลี่ยผ้าห่ม เลื่อนต่ำสอดผสานมือควานลวงกลีบกุหลาบแดงฉ่ำ เพียงฟ้าไหวสะดุ้งเพราะความเจ็บมันครอบง่ำช่วงล่าง
“ฟ้าปวดคะ... อย่าทำฟ้า” เขาหยุดมือผุดลุกนั่งชันเข่าขอดูร่องขาสาว ดูว่ามีอะไร เขาก้มมองนัยน์เยิ้มบ่งบองถึงความหิวกะหายในรสกาม เวลานี้เธอร้าวระบม สวนกึ่งกลางมากจนยากจะรับเขาไว้
“อ้าขา ขอดู...ไม่ทำอะไรหรอกน่า ถ้าไม่กวนโมโห....” เธอยอมเผยส่วนนั้นให้เขาดู เขาจับไล่มือลูบเบาๆ เธอผวาเจ็บยากจะบรรยาย
“เดียวฉันตามหมอมาให้...” ส่ายตาหญิงสาวลุกวาวเมื่อเขาพูดถึงหมอ หมายความเธอกำลังได้พบคนอื่นที่ไม่ใช่เขาและเหล่าคนงานชายฉกรรจ์
“หมอมาแล้วครับนาย...” เขาไปตามมาตอนไหน เธอเป็นใครทำไมถึงดูไม่เหมือนหมอ หยดเทียนแนะนำตัวเธอเป็นพยาบาลแล้วคนยืนนอกตัวกระท่อมคือสามีเธอ เพียงฟ้ายื่นแขนรั้งเขาไว้กลัวคนแปลกหน้าดูของเธอ
“อย่าไป...” เสียงอ่อนลงเมื่อเขาบึ้งตึงตะคอกใส่หน้า เขาโกรธเธอได้ไม่นานอย่างที่ปากพูด เขาจับมือเรียวจิกเนื้อ หลับตาปี๋กลัว เขาอดขำเมียสาวไม่ได้ฉุกคิดบางเรื่องขึ้น อย่างนี้ก็ดีสิเธอกลัวคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเขา ยิ้มภูมิใจนี้เธอจะไม่ต้องตามหึงตามห่วงดั่งเช่นที่ผ่านมา
“ไม่เป็นอะไรมากค่ะนาย เธอต้องการพักสักเดือนหนึ่ง และนี่ยาค่ะตัวนี้ฆ่าเชื้อทานหลังอาหาร นี่ยาแก้ปวดค่ะทานหลังอาหารเช่นกัน ส่วนนี่น้ำยาทำความสะอาดรอบบริเวณรอบๆ ค่ะ” ทั้งสองออกไปปล่อยสองหนุ่มสาวฟาดฟันกันต่อ เพียงฟ้าชะเง้อตามคนทั้งสองมือกุมผ้า
“มองเขาทำไม พวกนั้นเขาช่วยเธอไม่ได้หรอกนะจะบอกให้...” ชายหนุ่มอมยิ้มยียวนร่างบาง เพียงฟ้าลูบท้องหิวข้าวเช้า
“จ๊อกๆ”
“เดี๋ยวรอหน่อย...” เขาก็หิวไม่ต่างกัน แม่บ้านวัยกลางคนนำอาหารเช้าวางข้างเตียง เพียงฟ้ายิ้มรับขอบคุณเป็นมิตร เธอผู้นั่นมองเหยียดๆ แกมสมเพชเห็นเธอในสภาพนี้
“ป้าครับออกไปก่อน...” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกเอ่ยไล่แม่บ้าน ตวัดหางตามองเมียเชลย งอตัวหวาดกลัวเขา ร่องรอยบทรักอันแสนป่าเถื่อน ตามขามีรอยฟันคมเขี้ยวจ้ำ
“เอ้า กินซะสิ...” เขาสั่งถ้วยข้าวจอหน้า เพียงฟ้ายื่นมือไปรับทันที ทันใดผ้าล้นลงหน้าตักเพียงเท่าเขาแอบกลืนน้ำลายดัง
“เฮือก!!”
ภาวนาอย่าให้ใครเข้ามาตอนนี้เลย ไม่งั้นเขาได้ฆ่าใครตาย เขาถอดเสื้อปกปิดเรือนกาย มือไม้เขาสั่นระรั่วไม่ต่างจากใจที่ตุ้มๆ ต่อมๆ เลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง
“สงบสิวะสงบ... นิ่งๆ ไว้” เขาสถบว่าตัวเอง เธอตักกินจนคำสุดท้าย เขายกน้ำและยาส่งให้ถึงมือ แล้วถลกผ้าร่ามขาเธอไว้ตามเดิม
“คุณอย่าร่ามฟ้าอีกเลยนะ...ฟ้าไม่หนีอีกแล้ว ฟ้า...” คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงขยาด