ย้อนยุค,จีน,ชาย-หญิง,รัก,ทะลุมิติ,จีน ,จีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่1
-การพบกันครั้งแรก(ในร่างใหม่)-
เสียงกีบม้าดังเข้ามาในจวนแม่ทัพพร้อมขบวนคุ้มกันที่มาถึงในช่วงเย็นของวัน หลี่เจิ้งหานกลับมาจากการตรวจแนวชายแดนก่อนกำหนด
บ่าวไพร่ในจวนต่างรีบจัดเตรียมทุกสิ่งให้พร้อม แม้จะไม่มีใครรู้ว่าเขาจะกลับมาในวันนี้ก็ตาม แต่ข่าวเรื่องฮูหยินที่รักษาผู้คนและเป็นที่กล่าวขวัญนั้น… คงทำให้เขาอยากกลับมาด้วยตัวเอง
ภายในเรือนกลาง ไป๋เสวี่ยอิงกำลังนั่งบดสมุนไพรอยู่เงียบ ๆ เสี่ยวถงกำลังเรียงตำราให้อยู่ใกล้มือ ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังใกล้เข้ามา พร้อมบานประตูที่ถูกผลักเปิดออกอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ไป๋เสวี่ยอิง!”
เสียงนั้นทุ้มต่ำ หนักแน่น แต่เต็มไปด้วยแรงกดดันบางอย่าง เธอเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ พลันสายตาก็สบเข้ากับชายหนุ่มในชุดเกราะสีเข้ม ดวงตาคมดุดันราวกับเสือสงบที่พร้อมพุ่งตะปบทุกเมื่อ
เธอกะพริบตาปริบ ๆ แล้วหันไปกระซิบเบา ๆ กับเสี่ยวถง
“ใครกันเหรอ? ทำไมเดินเข้ามาแบบนั้น…”
เสี่ยวถงเบิกตากว้างก่อนจะรีบกระซิบตอบ “ฮูหยิน! นั่น…นั่นท่านแม่ทัพ!”
“แม่ทัพ?” ไป๋เสวี่ยอิงทวนคำอย่างมึนงง แล้วหันกลับไปมองชายตรงหน้าอีกครั้ง
เธอกวาดสายตามองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า—ผิวที่เข้มขึ้นเล็กน้อยจากแดดสนามรบ ดวงตาคมดุ คิ้วหนา และท่าทีที่แผ่รังสีเย็นชารอบตัว
“ท่าน…คือสามีข้า?”
คำถามที่หลุดออกมานั้น ทำเอาทั้งห้องเงียบงัน
หลี่เจิ้งหานนิ่งค้าง ราวกับเสียงเธอตบหน้าเขาเข้าอย่างจัง ไม่ใช่เพราะถ้อยคำหยาบคาย แต่เพราะการที่นาง “ไม่จำเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว”
“เจ้าจำข้าไม่ได้?” น้ำเสียงเขาเย็นลงโดยไม่ตั้งใจ แต่ภายในกลับสับสนยิ่งกว่าเดิม “ข้า…คือหลี่เจิ้งหาน แม่ทัพของแคว้นนี้… และเป็นสามีของเจ้า”
ไป๋เสวี่ยอิงยกมือขึ้นแตะขมับเบา ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดปนสงสัย
“ข้าขอโทษ… แต่ความทรงจำของข้ามีช่องว่างมากมาย… ข้าไม่รู้ว่าท่านเคยปฏิบัติต่อข้าอย่างไร หรือว่าข้าเคยรู้สึกยังไงกับท่าน”
เขานิ่ง ไม่ตอบอะไรในทันที แค่จ้องเธอราวกับต้องการค้นหาความจริงในดวงตาคู่นั้น
“นี่ไม่ใช่ไป๋เสวี่ยอิงที่ข้าเคยรู้จัก”
“แต่…ก็ดีกว่าเดิมเสียอีก”
ความเงียบที่ปกคลุมนั้นไม่อึดอัดอย่างที่ควรจะเป็น มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ
ไป๋เสวี่ยอิงเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง
“แม้ข้าจะจำไม่ได้ว่าเราเคยเป็นอะไรกัน แต่…หากท่านต้องการให้ข้าทำหน้าที่ภรรยา ข้าก็จะทำในแบบของข้า”
หลี่เจิ้งหานไม่ตอบในทันที แต่ริมฝีปากแข็งกร้าวของเขากลับกระตุกขึ้นน้อย ๆ รอยยิ้มจาง ๆ ที่แม้ตัวเขาเองก็ไม่ทันได้รู้ตัว
ตั้งแต่วันที่เขากลับมาถึงจวน หลี่เจิ้งหานก็เริ่มสังเกต “ภรรยาในนาม” ของเขาอยู่เงียบ ๆ
นางไม่ใช่ผู้หญิงขี้โรคที่เอาแต่นอนซมอยู่บนเตียงเหมือนในความทรงจำของเขา
ไม่ใช่สตรีที่เอาแต่หลบสายตา หรือพูดจาเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
ตรงกันข้าม…
นางเดินไปทั่วเรือน หยิบสมุนไพรสารพัดชนิดออกมาวิเคราะห์ จดบันทึกในกระดาษด้วยลายมือเรียบร้อย แม้แต่ยามนางก้มหน้า ริมฝีปากนั้นก็ยังขมวดเบา ๆ เหมือนกำลังใช้สมองคิดอะไรสักอย่างตลอดเวลา
“นาง…เปลี่ยนไปจริง ๆ”
เขาเคยได้ยินคำนี้จากเสี่ยวถง แต่ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้
หลี่เจิ้งหานมักมายืนอยู่ในเงามุมระเบียง ยามเงียบ ๆ เฝ้ามองนางทดลองผสมตัวยาอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่…เขาเริ่มยืนนานขึ้นกว่าที่ตั้งใจไว้
วันหนึ่ง เขาเดินผ่านลานในเรือนที่นางกำลังทดลองต้มน้ำยาอยู่ บ่าวหญิงคนหนึ่งทำหม้อทองเหลืองหล่นจนของเหลวที่เพิ่งเริ่มร้อนกระเด็นใส่มือของเสี่ยวถง
“อ๊ะ!” เด็กสาวร้องเบา ๆ
ไป๋เสวี่ยอิงรีบจับมือนั้นขึ้นมาดู ดวงตาเต็มไปด้วยสมาธิ ไม่ตกใจแม้แต่น้อย
“เจ็บใช่ไหม เสี่ยวถง ทนหน่อยนะ เดี๋ยวข้าจะหาใบสดตำพอกให้ก่อน แล้วตามด้วยขี้ผึ้งที่ข้าทำไว้…”
เสียงเธอนิ่ง สุขุม และนิ้วมือที่เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว…
แม้จะต่างยุคต่างวิธี แต่เขากลับสัมผัสได้ถึง “ความชำนาญ” ที่เหนือกว่าหมอทั่วไป
หลี่เจิ้งหานยืนพิงเสา หรี่ตามองผ่านม่านไม้ไผ่ที่พลิ้วตามลม
“เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ ไป๋เสวี่ยอิง…”
“หรือว่า… ข้าไม่เคยรู้จักเจ้าเลยตั้งแต่แรก?”
คืนวันนั้น เขานอนไม่หลับ
ภาพหญิงสาวที่เคยเป็นเพียงชื่อในทะเบียนสมรสกลับเริ่มแทรกซึมเข้ามาในหัวทีละน้อย…
เช้าตรู่วันต่อมา ขณะนางกำลังเลือกสมุนไพรที่เพิ่งตากแห้งอยู่ในสวนสมุนไพร
เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าใบเหมันต์จะช่วยลดพิษร้อน?”
ไป๋เสวี่ยอิงหันขวับ ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะเอียงคอนิด ๆ อย่างครุ่นคิด
“ข้าอ่านเจอในตำราของท่านหมอจาง… แล้วก็ลองเปรียบกับสิ่งที่ข้าเคยเรียนมา… ไม่สิ… ที่ข้าเคยรู้มาก่อนหน้านี้น่ะ”
เธอพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
ไม่มีความกลัว ไม่มีการยกย่องสรรเสริญในคำพูดเหมือนสตรีอื่น
“ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ ท่านลองมาดูด้วยตาตัวเองสิ”
เธอส่งตำราที่เปิดอยู่ในมือให้เขา
เขารับมาเงียบ ๆ และเมื่อสายตาสัมผัสกับลายมือบนกระดาษ
หลี่เจิ้งหานก็รู้…
…นี่คือผู้หญิงที่เขาไม่ควรมองข้ามอีกต่อไป
—-
ยามค่ำ
ใต้แสงโคมริบหรี่ หลี่เจิ้งหานนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน มือกำรายงานฉบับหนึ่งแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
“ฮูหยินเปลี่ยนไปมาก…ทั้งท่าทาง น้ำเสียง สายตา และแม้แต่ความรู้”
คนที่เขาเคยมองว่าอ่อนแอจนแม้แต่ยืนยังแทบไม่ไหว กลับกล้าก้าวออกจากเรือนเพียงลำพัง
คนที่เคยกลัวแม้แต่เงาตัวเอง กลับใช้มือเปล่ารักษาบ่าวที่บาดเจ็บด้วยท่วงท่ามั่นใจ
และคนที่เคยพูดน้อย ดวงตาหม่นหมอง กลับพูดจาหนักแน่นด้วยคำศัพท์แปลกหู…
“เป็นไปไม่ได้” เขาพึมพำในลำคอ
หลี่เจิ้งหานเงยหน้าขึ้น ก่อนหันไปเอ่ยกับองครักษ์คนสนิทที่ยืนอยู่เงียบ ๆ มาตลอด
“ไป๋เสวี่ยอิง…ก่อนหน้านี้ นางไม่เคยแสดงความรู้ทางการแพทย์ หรือพูดจาฉะฉานแบบนี้ใช่หรือไม่”
“ขอรับ นายหญิง…เอ่อ ฮูหยินเคยเป็นคนขี้โรคและขี้อายมาตั้งแต่ก่อนเข้าจวน พูดแทบไม่เกินสองคำต่อวัน…แม้แต่ท่านผู้เฒ่ายังเคยเอ่ยว่า คงอยู่ได้ไม่นาน”
ดวงตาคมของแม่ทัพหลี่หรี่ลงเล็กน้อย
“แต่บัดนี้นางกลับสามารถผสมยาเอง ตรวจชีพจรเอง และวินิจฉัยโรคด้วยหลักเกินกว่าจะเป็นแค่ผู้เรียนรู้สามวัน”
เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ไปสืบอย่างเงียบที่สุด…ข้าต้องการรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาง ตั้งแต่ก่อนแต่ง…จนถึงวันที่นางประสบอุบัติเหตุจมน้ำที่ลำธารในป่า”
“ขอรับ!”
.
..
…
เรือนรับรองด้านหลัง ซึ่งตอนนี้กลายเป็นที่พักผ่อนและศึกษาตำราแพทย์ของไป๋เสวี่ยอิง กลับกลายเป็นสถานที่ที่สายตาในเงามืดเริ่มจับจ้องอย่างเงียบงัน
ชายชุดดำคนหนึ่งแฝงตัวเข้ามาในยามดึก เขาคือ “อวี้เหวิน” องครักษ์เงาของแม่ทัพหลี่ ผู้เชี่ยวชาญด้านการลอบเข้าออกโดยไม่มีใครรู้ตัว
เขาใช้เวลาไม่นานในการสำรวจห้อง พยายามไม่แตะต้องสิ่งของให้ผิดตำแหน่ง จนกระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับ กล่องไม้เล็ก ๆ ใต้โต๊ะเขียนหนังสือ ที่มีผ้าคลุมไว้บาง ๆ
เมื่อเปิดออก…
ในนั้นคือ สมุดเล่มหนึ่งที่ทำจากกระดาษบางเนื้อดีผิดยุค เขาเปิดอ่านช้า ๆ ทีละหน้า
“Antiseptic = ฆ่าเชื้อโรค… suture = เย็บแผล… adrenaline = ใช้เร่งการเต้นของหัวใจ”
ตัวหนังสือที่จดบันทึกลงไป…ไม่ใช่อักษรแคว้นต้าหลิงอย่างชัดเจน
แถมยังเต็มไปด้วยคำแปลกหูมากมาย พร้อมคำอธิบายด้วยศัพท์ทางการแพทย์ที่แม้แต่หมอหลวงก็อาจไม่เข้าใจ
บางหน้ามีภาพวาดเหมือน “เข็มปลายกลม” และ “กล่องโลหะเล็ก ๆ” ซึ่งเขียนกำกับว่า ชุดปฐมพยาบาล
อวี้เหวินขมวดคิ้ว
“นี่มัน…ตำราของแคว้นอื่น? หรือว่า…”
ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ เขาเก็บสมุดลงที่เดิมอย่างรวดเร็วแล้วล่าถอยออกทางหน้าต่างอย่างเงียบกริบ
ห้องหนังสือของแม่ทัพหลี่
“ท่านแม่ทัพ” อวี้เหวินคุกเข่าพร้อมส่งสมุดอีกเล่มที่เขาลอกสำเนามาไว้บางส่วน
หลี่เจิ้งหานเปิดดูพลางเลื่อนสายตาไล่ไปทีละบรรทัด สีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงแววครุ่นคิด
“คำเหล่านี้…ไม่ใช่ภาษาใดในแผ่นดินต้าหลิง แม้แต่ภาษาต่างแคว้นก็ไม่มีคำที่คล้ายเช่นนี้”
เขาหลับตาลงชั่วครู่
“ยังมีอะไรอีกไหม”
“นอกจากนี้ ข้าน้อยได้ยินจากบ่าวคนหนึ่งว่านายหญิงเคยพูดคำว่า ‘อ็อกซิเจน’ กับ ‘ซึนามิ’ ในตอนรักษาอาการหายใจติดขัด…ซึ่งไม่มีผู้ใดเข้าใจคำเหล่านั้นเลย”
หลี่เจิ้งหานพับสมุดในมืออย่างเงียบงัน ดวงตาคมปลาบก้มลงมองกองกระดาษแปลกประหลาดที่อยู่เบื้องหน้า
“นาง…เป็นใครกันแน่?”
หลังจากข่าวลือเรื่อง “ฮูหยินแม่ทัพรักษาโรคแปลกประหลาดได้ด้วยยาวิธีพิสดาร” เริ่มแพร่สะพัดไปทั่วจวน แม่ทัพหลี่เจิ้งหานก็ตัดสินใจกลับมาจวนเร็วกว่าปกติ
เช้าวันนี้ เขาเดินทอดน่องไปยังเรือนพักของภรรยา โดยไม่ให้ผู้ใดส่งข่าวล่วงหน้า
“ข้าอยากพบฮูหยิน” เขาเอ่ยกับบ่าวประตูด้วยเสียงเรียบนิ่ง
บ่าวหน้าซีดเผือด รีบพานำไปทันที
เรือนในของไป๋เสวี่ยอิง
เสียงฝีเท้าหนักแน่นใกล้เข้ามา ไป๋เสวี่ยอิงซึ่งกำลังเขียนบันทึกเกี่ยวกับสมุนไพรชนิดใหม่ เงยหน้าขึ้นก่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย
ชายร่างสูงในชุดแม่ทัพสีเข้มก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม เส้นผมดำขลับถูกรัดไว้เรียบร้อย ดวงตาคมปลาบประเมินเธออย่างเงียบงัน
เธอลุกขึ้น…ก่อนจะนิ่งงันไปเล็กน้อย
“ท่านแม่ทัพ!”
“สามีของเจ้า ทำไมไม่เรียกข้าว่า ท่านพี่ล่ะ” เขาตอบทันที ดวงตาไม่แสดงความรู้สึก
ไป๋เสวี่ยอิงกระพริบตา “อ้อ…ท่านพี่หลี่” เสียงของเธอฟังดูคลุมเครือ ก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อนอย่างแนบเนียน
แต่ความลังเลแค่ชั่ววูบนั้น…กลับไม่รอดพ้นสายตาของแม่ทัพผู้เคยจับผิดนักโทษมานับไม่ถ้วน
เขานั่งลงอย่างสง่างามพลางเอ่ยเรียบ ๆ “ได้ยินว่าเจ้ากำลังศึกษาวิธีรักษาแปลกประหลาด ข้ายินดีที่เจ้ากระตือรือร้น…แต่ข้ามีคำถามเพียงเล็กน้อย”
เขาหยิบสมุนไพรแห้งห่อหนึ่งออกมาวางตรงหน้า “สมุนไพรชนิดนี้ เจ้าเรียกว่าอะไร?”
เธอหยิบขึ้นมาดู ก่อนตอบ “หญ้าอึ้งเซี่ยน…ใช้ลดไข้และขับพิษบางประเภทได้”
“จริงหรือ? แต่ข้าเคยได้ยินเจ้าบอกเสี่ยวถงว่า ‘มันทำงานเหมือน paracetamol’ ”
ไป๋เสวี่ยอิงนิ่ง…
…เพียงเสี้ยววินาที สายตาเธอหลุดความตกใจเล็กน้อย
แต่เธอกลับตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่สงบ “อ้อ…ข้าชอบตั้งชื่อให้สมุนไพรแบบเล่น ๆ เพื่อให้ง่ายต่อการจำเท่านั้นเองเจ้าค่ะ ‘พารา-เซ-ตา-มอล’ ก็ดูคล้ายชื่อแคว้นตะวันตกดีมิใช่หรือ?”
แม่ทัพหลี่เจิ้งหานจ้องเธอเงียบ ๆ เหมือนจะมองทะลุทะลวงไปถึงข้างในจิตใจ
ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “น่าสนใจ…เช่นนั้นเจ้าไม่คุ้นเคยกับข้าเลย ก็เพราะ…เจ้า ‘ตั้งชื่อใหม่ให้ข้า’ ด้วยหรือไม่?”
ไป๋เสวี่ยอิงกลั้นใจ หัวใจเต้นแรงเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน “ข้าเพียง…กำลังพยายามจดจำท่านใหม่ในฐานะบุรุษที่เคยเพิกเฉยต่อข้า”
>~<! เกือบโป๊ะแล้วไหมล่ะ ~~~
หลังจากคืนที่ถูกแม่ทัพหลี่เจิ้งหานจับพิรุธจนเกือบตั้งตัวไม่ทัน เช้าวันถัดมา ไป๋เสวี่ยอิงก็พยายามอย่างเต็มที่…เพื่อ “หลอมรวมเข้ากับชาวต้าหลิง”
แม้จะยังงงกับหลายเรื่อง แต่วันนี้เธอตัดสินใจ “ช่วยทำกับข้าว” กับบ่าวในครัว เพราะคิดว่า ถ้าจะสร้างสัมพันธ์ในเรือน…ต้องเริ่มที่กระเพาะ!
“ข้าจะทำไข่เจียว” เธอประกาศอย่างมั่นใจ ขณะใส่ผ้ากันเปื้อนผืนเล็ก (ที่จริงคือผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่) ที่เธอดัดแปลงเอง
บ่าวทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“เอ่อ…ไข่เจียวนั้นมันคือ…?”
“ขอแค่มีไข่ น้ำมัน กับกระทะก็พอ!” ไป๋เสวี่ยอิงตบโต๊ะเบา ๆ แล้วลุย
…
เสียง “ปังงงง!” ดังลั่นจากเตาไฟ
“ไฟไหม้แล้วเจ้าค่ะฮูหยิน!”
“เจ้าจะทอดหรือจะระเบิดเรือนกันแน่!”
ไป๋เสวี่ยอิงไอแค่ก ๆ มือถือตะหลิวไหม้ไปครึ่งด้าม
“ก็ไฟมันแรงไปหน่อย…แล้วก็…น้ำมันมัน…มันร้อน!”
เธอรีบยกกระทะลง…แต่น้ำมันกระเซ็นจนโดนผ้ากันเปื้อนกระดาษของเธอขาดเป็นริ้ว
แม่ครัวสูงวัยรีบวิ่งมาดึงตะหลิวจากมือเธอ
“ฮูหยินเจ้าขา…ได้โปรดกลับไปต้มยาเถิดเจ้าค่ะ…ครัวนี้ข้าน้อยขอยึดคืน!”
ไป๋เสวี่ยอิงยืนขำก๊าก ทั้งเปรอะน้ำมัน ทั้งเลอะขี้เถ้า แต่เธอกลับหัวเราะจนแก้มแดง
“โอเค ๆ!“
ไป๋เสวี่ยอิงนั่งปัดขี้เถ้าบนชายเสื้ออยู่มุมเรือนครัว มืออีกข้างวางอยู่บนเข่า แววตาเหม่อลอยอย่างประหลาดใจ…กับตัวเอง
“ทำอาหารไม่เป็นเลยจริง ๆ …”
“ก็แน่ล่ะ จะให้หมอผ่าตัดมาทอดไข่เจียว มันก็ไม่ต่างจากให้แม่ครัวไปผ่าต่อมไส้ติ่ง”
เธอหัวเราะเบา ๆ พลางถอนใจอย่างรู้สึกขมขื่นนิด ๆ
จำได้ว่าในยุคของเธอ โรงพยาบาลคือบ้านหลังที่สองหรือจะพูดให้ถูก คือลมหายใจเดียวที่เธอรู้จัก
ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน เธออยู่เวรแบบไม่มีวันหยุด ฝากท้องกับข้าวกล่องเย็นชืดจากตู้กด หรือไม่ก็มินิมาร์ตร้านเดิมหน้าห้องฉุกเฉิน
“ข้าวปั้นรสไข่เค็ม…ราดน้ำจิ้มสุกี้” เธอบ่นกับตัวเอง “กินอยู่แบบนั้นทุกคืนจนลิ้นไม่รู้รสแล้วมั้ง”
เวลาคนอื่นกลับบ้าน เธอเข้าเวร
เวลาคนอื่นนอนหลับ เธอใส่ถุงมือผ่าตัด
ไม่มีใครอยู่รอให้กลับ
ไม่มีห้องที่เปิดไฟไว้
ไม่มีใครถามว่า “วันนี้เหนื่อยไหม”
ดวงตาของไป๋เสวี่ยอิงค่อย ๆ เศร้าลง…
“อยู่คนเดียวจนเคยชินแล้วสินะ…”
แต่ในตอนนั้นเอง…
“ฮูหยินเจ้าคะ!”
เสียงของเสี่ยวถงดังมาแต่ไกล ก่อนที่เด็กสาวจะวิ่งหอบ ๆ มาพร้อมถาดไม้เล็ก ๆ ในมือ
“เห็นว่าท่านทำอาหารไม่สำเร็จ ข้ากับป้าแม่ครัวเลยช่วยกันทำข้าวต้มขิงใส่หมูบดให้เจ้าค่ะ!”
“ท่านจะได้ไม่ต้องหิวจนเวียนหัวอีก…”
ไป๋เสวี่ยอิงมองถ้วยข้าวต้มร้อน ๆ ที่มีกลิ่นขิงหอมฟุ้ง ไอน้ำลอยขึ้นฟู เบียดกับความรู้สึกบางอย่างในอกเธอจนแน่นไปหมด
เธอยิ้ม ยิ้มที่แฝงทั้งความประหลาดใจ ความอบอุ่น และอะไรบางอย่างที่แสนเงียบงัน
“ขอบใจนะ เสี่ยวถง” เธอพูดเบา ๆ
“ข้า…ไม่ได้มีคนทำข้าวให้กินมานานมากแล้ว”
เสี่ยวถงทำหน้าสงสัย “เจ้าคะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก” ไป๋เสวี่ยอิงยิ้มอีกครั้ง
“แต่ข้าคิดว่า…ข้ากำลังเริ่มมี ‘บ้าน’ ขึ้นมาจริง ๆ แล้วล่ะ”
—
ค่ำคืนที่จวนแม่ทัพเงียบสงบ…
พระจันทร์ครึ่งดวงลอยอยู่กลางฟ้า แสงเงินที่ทอดผ่านยอดไม้ลงมากระทบพื้นกรวดในสวนของจวนแม่ทัพ ทำให้ทุกอย่างดูเย็นสงบและชวนฝัน
แม่ทัพหลี่เจิ้งหานเดินกลับเข้าจวนช้ากว่าปกติ หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมกับขุนนางฝ่ายทหาร แผ่นหลังกว้างใต้ชุดคลุมดำขลิบเงินขยับเงียบ ๆ แววตาเข้มสงบ…แต่คืนนี้ กลับไม่ตรงกลับเรือนของตนอย่างเคย
อะไรบางอย่างพาเขาเดินเลียบผ่านสวนหลังจวนใหญ่—ที่ซึ่งไร้คนเดินและมืดมิดในยามนี้
แต่เสียงเล็ก ๆ เบา ๆ ก็ทำให้ฝีเท้าเขาชะงัก
“ร้อนจัง…แต่ก็อร่อยแฮะ…”
เสียงของสตรีผู้หนึ่งดังลอดมาจากศาลาเล็กใต้ต้นหลิว
เขาเดินช้า ๆ เข้าใกล้เงาที่นั่งอยู่ใต้แสงโคมจันทน์ ก่อนจะเห็นร่างบางในชุดนอนเรียบง่าย สวมเสื้อคลุมทับอีกชั้น…นั่งขัดสมาธิอยู่กับถ้วยข้าวต้มที่วางอยู่บนตัก
หญิงสาวใช้ช้อนตักอย่างระมัดระวัง เป่าช้า ๆ แล้วส่งเข้าปาก พร้อมพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“ให้ตายสิ…แค่ข้าวต้มร้อน ๆ ใส่ขิงกับหมูบดธรรมดา ทำไมถึงรู้สึกเหมือนได้กินอาหารเหรียญทองมิชลินแบบนั้นกันนะ…”
แม่ทัพหลี่เจิ้งหานนิ่งงันในเงามืด
เขาจำได้ว่า…หญิงตรงหน้าคือภรรยาที่เขาไม่เคยแม้แต่จะแลตามองมานาน
คนที่เคยเอาแต่นั่งก้มหน้า ป่วยง่าย จิตใจอ่อนแอ
แต่ตอนนี้…นางยิ้มให้ถ้วยข้าวธรรมดาราวกับเป็นของล้ำค่า ดวงตาเป็นประกายแม้จะอยู่เพียงลำพัง
“เธอ…ดูมีชีวิตชีวามากกว่าที่ข้าเคยจำได้”
เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร…ที่เริ่มจับตามองนาง
หรือบางทีอาจเป็นตั้งแต่วันนั้น—วันที่เห็นนางช่วยรักษาคนในเรือนใหญ่ด้วยวิธีแปลกประหลาดแต่ได้ผล
หรือ…อาจเป็นตั้งแต่เห็นรอยยิ้มที่ต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง
สายลมพัดเบา ๆ พาเอากลิ่นขิงและกลิ่นของดอกหลิวจาง ๆ ลอยมาชนจมูก
แสงโคมสั่นไหวเล็กน้อยบนใบหน้าของหญิงสาวที่กินข้าวต้มอยู่เงียบ ๆ คนเดียว
นางไม่ได้รู้ตัวเลย…ว่ามีใครคนหนึ่งยืนมองอยู่เงียบ ๆ ในความมืด
เฝ้ามองอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน…
และเฝ้าคิด…ว่าสตรีตรงหน้า
ยังเป็นภรรยาคนเดิมอยู่จริงหรือไม่!
