“เมื่อหญิงสาวในชุดไทยข้ามกาลเวลามาพบยูทูปเบอร์ปัจจุบัน ความรักและปาฏิหาริย์จึงเริ่มต้น”
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ข้ามเวลา,รัก,ตลก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดแสบตาทะลุม่านเมฆลงมากระทบพื้นถนนยางที่ร้อนระอุจนเห็นคลื่นลมไหว ลำแสงสะท้อนระยิบระยับทาบลงกลางสี่แยกไฟแดง ทำให้ทุกสิ่งราวกับลอยอยู่เหนือความจริง
แก้วมุกดาหรี่ตา ยกมือขึ้นบังแสงแดด พลางหันไปมองตึกสูงตระหง่านที่ทอดเงายาวลงมาถึงปลายเท้าของตน หัวใจเต้นรัวราวกับจังหวะพิณที่เคยบรรเลงในพระบรมมหาราชวังยังสะท้อนอยู่ในอก เธอไม่เข้าใจว่าฟ้าผ่าจากงานเฉลิมฉลองกลางลานในสมัยรัชกาลที่ 5 ทำไมจึงพาเธอมายังโลกนี้
เสียงแตรรถแหลมบาดหู ทำเอาเธอสะดุ้ง ใบหน้าเธอยังคงซ่อนความสงบ แต่สายตาเต็มไปด้วยความกังวลและงุนงง เสียงฝีเท้าเดินจ้ำ ๆ ของผู้คนแทรกไปมาไม่ขาดสาย ราวกับเมืองนี้ไม่รู้จักคำว่าหยุดนิ่ง
แก้วมุกดายืนนิ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน ราวกับรูปปั้นกลางความเร่งรีบ ซิ่นไหมลายราชวัตรสีเขียวเข้มแซมดิ้นทอง สไบสีชมพูอ่อนปักลายดอกพิกุลทอง ประกายทองล้อแสงแดดสะท้อนทำให้เธอเหมือนภาพวาดที่มีชีวิต
ผู้คนรอบตัวแตกตื่นและหันมามอง ราวกับเห็นสิ่งที่ผิดธรรมชาติ มือหลายคู่ยกมือถือขึ้นถ่ายคลิป ช่างภาพสมัครเล่นและนักท่องเที่ยวพลุกพล่าน แอปโซเชียลบนจอมือถือโชว์ชื่อคลิปและยอดวิวพุ่งขึ้นทันตา
แก้วมุกดาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ความงามสง่างามของเธอและผ้าที่เธอสวมทำให้ทุกสายตาต้องหยุดชั่วขณะ เธอพยายามก้าวถอยหลัง แต่ฝูงชนรอบตัวเหมือนเป็นกระแสน้ำที่พาเธอไปไม่ได้
เสียงอึกทึกของถนนกับหัวใจที่เต้นแรงของเธอผสมกันจนเกิดความวุ่นวาย แต่ก็มีความงดงามอย่างประหลาดในความโกลาหลนี้ สายตาของแก้วมุกดาจับจ้องไปยังสิ่งต่าง ๆ ที่ไม่คุ้นเคย: ป้ายไฟ LED ขนาดใหญ่ รถยนต์สีสันฉูดฉาด และโครงสร้างเหล็กสูงตระหง่านที่ไม่เคยเห็นในสมัยของเธอ
เสียงคนพูดกระซิบและหัวเราะเบา ๆ คละเคล้ากันไปในสี่แยก “เธอเป็นใครกัน…?” “แต่งชุดไทยโบราณมาจากงานวัดหรือเปล่า?” บางคนชี้นิ้ว บางคนยกมือถือขึ้นถ่ายคลิปต่อเนื่อง
แก้วมุกดาหันซ้ายหันขวา พยายามปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ แต่ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนพาเธอเข้าไปในความฝัน ตึกสูงรถติด เสียงแตรควันคลุ้ง และสายตาทุกคู่ที่จับจ้อง ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
สไบสีชมพูอ่อนที่ปักดอกพิกุลทอง ลื่นไหลตามการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ของร่างกาย ประกายดิ้นทองบนซิ่นลายราชวัตรสีเขียวเข้มสะท้อนแสงแดดราวกับมีชีวิต ทุกย่างก้าวของแก้วมุกดากลายเป็นภาพวาดเคลื่อนไหวที่ผู้คนไม่อาจละสายตา
“เฮ้ย…ถ่ายคลิปไว้นะ เดี๋ยวไวรัลแน่ ๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ขณะที่มือถือหลายเครื่องเปิดแฟลชพร้อมกัน คลิปภาพของเธอเริ่มแพร่กระจายบนโลกโซเชียลทันที
แก้วมุกดาไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้ เธอรู้แค่ต้องหาทางรอดในโลกที่ไม่คุ้นเคย และพยายามจดจำเส้นทางรอบตัวอย่างละเอียด ผ้าที่เธอสวมทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างคุ้มครอง เธอรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนเล็ก ๆ ในเนื้อผ้า ราวกับมันเตือนว่าเธอไม่ควรตกใจเกินไป
สายตาคนจำนวนมากยังคงจับจ้อง แก้วมุกดาจึงค่อย ๆ เคลื่อนไปยังริมถนน ปล่อยให้ผ้าสีเขียวทองและชมพูอ่อนไหวลมอย่างงดงาม ปล่อยให้ทุกสายตาต้องหลงใหลในความงามของเธอ
จากฝั่งถนนหนึ่ง เสียงกล้องถ่ายวีดีโอและเสียงพูดคุยของวัยรุ่นดังขึ้น “โอ้โห นี่ต้องคลิปเด็ดแน่ ๆ” หนุ่มคนหนึ่งถือกล้องพร้อมไมค์ เขากำลังทำคอนเทนต์ยูทูบเกี่ยวกับแฟชั่นย้อนยุคในกรุงเทพฯ และสายตาเขาจับไปที่แก้วมุกดาพอดี
เติร์ส ยูทูปเบอร์หนุ่มผมดำ ใส่เสื้อยืดสีขาวสบายตา และกางเกงยีนส์ เขาหยุดเดินเมื่อเห็นเธอในชุดไทยโบราณแปลกตา ซิ่นลายราชวัตรสีเขียวเข้มและสไบปักดอกพิกุลทองสะดุดตาจนเขาต้องปรับโฟกัสกล้อง
“เฮ้ย…นี่มัน…?” เติร์สพูดกับตัวเอง ครั้นจะเดินเข้าไปใกล้ก็ต้องเบาใจเพราะผู้คนจำนวนมากล้อมรอบเธอ แต่ความสนใจและสัญชาตญาณการทำคอนเทนต์ของเขาบอกว่า นี่คือโอกาสไม่ซ้ำใคร
เขาเล็งกล้องใกล้ ๆ พร้อมกดถ่าย เธอยืนเด่นท่ามกลางสี่แยก ปล่อยให้ลมพัดสไบสีชมพูทองให้พลิ้วไหวอย่างอ่อนช้อย เติร์สรู้สึกเหมือนภาพนี้เป็นผลงานศิลปะที่มีชีวิต ทุกการเคลื่อนไหวของแก้วมุกดาเหมือนถูกตัดต่อด้วยมือโปรของธรรมชาติเอง
หลังจากสังเกตการณ์สักพัก เติร์สตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้แก้วมุกดา “เอ่อ…คุณครับ อยากให้ผมช่วยอะไรไหม?” เขาใช้เสียงนุ่ม ๆ พยายามไม่ทำให้เธอตกใจ
แก้วมุกดามองชายหนุ่มด้วยสายตางุนงง แต่ก็สังเกตว่าเขาไม่มีท่าทีเป็นภัย เธอพยักหน้าเล็ก ๆ เติร์สจึงชวนไปยังเซเว่นใกล้ ๆ เพื่อให้เธอได้กินน้ำและขนม
ระหว่างทาง ผู้คนยังมองทั้งคู่ด้วยสายตาประหลาด ขณะที่แก้วมุกดาเริ่มชินกับความแปลกใหม่ของเมืองใหญ่ ผ้าไหมลายราชวัตรและสไบปักดอกพิกุลทองของเธอยังคงเปล่งประกายสะดุดตา เติร์สสังเกตเห็นความวิจิตรและเก็บรายละเอียดไว้ในใจ เขานึกได้ว่านี่อาจเป็นเนื้อหาคอนเทนต์ที่ไม่เหมือนใคร
เมื่อกลับถึงคอนโด เติร์สช่วยให้แก้วมุกดานั่งพักบนโซฟา เธอยังคงมองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความประหลาดใจ ขณะที่เติร์สหยิบผ้าที่เธอสวมออกมาดูใกล้ ๆ ก็พบว่ามีลายบางอย่างที่สะท้อนแสงเป็นประกายแปลกตา ราวกับมีชีวิตอยู่ภายในผ้า
“นี่…มันเหมือน…มีอะไรบางอย่างอยู่ในผ้านะ” เติร์สพูดพลางเอามือสัมผัสผ้าไหม แก้วมุกดามองเขาอย่างสงสัย แต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมหัวใจของตนถึงเต้นแรงผิดปกติราวกับจะหลุดออกมาจากอก ทุกสิ่งรอบตัว—เสียงรถ เสียงฝีเท้า เสียงลมพัดผ่าน—กลับกลายเป็นภาพและเสียงที่เธอไม่เคยพบเห็นในชีวิตมาก่อน
แก้วมุกดายังไม่ละสายตาจากสิ่งรอบกาย แม้เพียงก้าวเข้ามาในห้อง เธอก็ยืนจ้องสิ่งของทันสมัยราวกับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ “นี่...ตู้เย็นนี่คือสิ่งใดกันเจ้าคะ? เห็นปิดสนิท แต่ทำไมไม่ต้องใส่น้ำแข็ง?” เสียงหวานแผ่วเบาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
เติร์สยิ้มอย่างอดใจไม่อยู่ เขาก้าวเข้ามาใกล้ แบ่งอธิบายแบบง่าย ๆ “นี่คือตู้เย็นครับ ใช้เก็บอาหารให้สด ผมก็ไม่ต้องใส่น้ำแข็งเองทุกวัน มันทำงานอัตโนมัติ”
แก้วมุกดายกมือไปแตะประตูตู้ด้วยความระมัดระวัง “อัศจรรย์นัก! ในยุคของข้า หากอยากเก็บอาหารคงต้องใส่เกลือและน้ำแข็งขนาดใหญ่”
เติร์สหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะชี้ไปยังโทรทัศน์จอใหญ่ “ส่วนนี้เรียกว่า ทีวี ดูข่าว ดูละคร หรือดูภาพยนตร์ได้”
เธอขมวดคิ้ว ค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ และเอียงคอจ้องอย่างพิศวง “อา...ภาพเคลื่อนไหวบนจอเดียว! ข้าเคยเห็นแต่ภาพวาดหรือโปสเตอร์นิ่ง ๆ เท่านั้น”
เติร์สยกโทรศัพท์มือถือขึ้น และยื่นให้เธอจับ “นี่คือโทรศัพท์มือถือ ใช้สื่อสาร พิมพ์ข้อความ หรือแม้แต่ถ่ายภาพได้”
แก้วมุกดาก้าวถอยหลังเล็กน้อย เหมือนจะกลั้นลมหายใจ เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรง ๆ “โธ่...เล็กกระทัดรัดเพียงนี้แท้ ๆ แต่สามารถส่งสารถึงไกลได้ราวกับเวทมนตร์?”
เติร์สพยักหน้า “เวทมนตร์สมัยใหม่ก็ว่าได้ครับ ผมจะสอนให้คุณใช้แบบง่าย ๆ ก่อน”
ระหว่างนั้น แก้วมุกดาเหลือบไปเห็น ผ้าลายพิกุลที่ตกอยู่บนโซฟา เธอหยิบขึ้นมาถือไว้ด้วยความผูกพัน มันชวนให้นึกถึงอดีต ผ้าลายพิกุลลายเดิมที่เธอสวมในงานฟ้าผ่ากลางพระบรมมหาราชวัง ความอบอุ่นในใจเธอกลับมาอีกครั้ง เหมือนเป็นเข็มทิศให้เธอมั่นคงในโลกที่แปลกใหม่
เติร์สสังเกตสีหน้าเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ผ้านี้สวยมากนะครับ ดูเหมือนคุณจะคุ้นเคยกับมัน”
แก้วมุกดายิ้มบาง ๆ กำผ้าแน่น “เจ้าค่ะ…นี่คือผ้าที่ข้ารัก มันทำให้ข้ารู้สึกว่าตนเองยังมีรากเหง้า แม้ในที่นี้ ข้าไม่หลงทาง”
เติร์สพยักหน้าเข้าใจ ความรู้สึกของเธอทำให้เขาต้องการให้เธอ ปรับตัวสบายใจที่สุด “ไม่ต้องรีบทำความเข้าใจทุกสิ่งครับ ค่อย ๆ เรียนรู้ไป ผมอยู่ข้างคุณ”
แก้วมุกดาเดินสำรวจห้องต่อไป เธอแตะลิฟต์ด้วยความสนใจ แล้วถามด้วยน้ำเสียงทึ่ง “นี่คือสิ่งอันใดอีกหรือเจ้าคะ?”
“นี่ลิฟต์ครับ ขึ้นลงระหว่างชั้นโดยไม่ต้องใช้บันได” เติร์สอธิบาย
“อา...สุดแสนสะดวกเหลือเกิน” เธอตบมือเล็ก ๆ อย่างตื่นเต้น ก่อนจะยืนมองไปรอบ ๆ ห้อง รับรู้ถึงโลกใหม่ที่ทั้งทันสมัยและน่าหลงใหล แต่ก็ไม่ลืมอดีตที่แน่นอยู่ในหัวใจของเธอ
เติร์สยิ้มมองแก้วมุกดา แล้วคิดในใจว่า ต่อจากนี้ ทุกอย่างจะเป็น การผจญภัยข้ามยุคสมัย สำหรับเธอ และเขาจะเป็นผู้คอยแนะนำด้วยความใจเย็น
ความเงียบแผ่ซ่านรอบตัวแก้วมุกดา ตาเธอจ้องไปยังโซฟาและผนังห้องที่เต็มไปด้วยสิ่งแปลกตา ราวกับทุกสิ่งล้อมรอบเธอด้วยความลึกลับ
เติร์สนั่งลงตรงข้าม ยกน้ำเย็นให้เธอ เธอรับด้วยมือสั่นเล็กน้อย น้ำหยดลงแก้วแล้วสะท้อนแสงเหมือนผ้าไหมที่เธอสวม
“นี่…ฉันอยู่ที่ไหนกัน…” เธอถามเบา ๆ เสียงสั่น
เติร์สเพียงมองเธอ ยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดว่า “บางที…สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ…”
แก้วมุกดายืนนิ่ง จิตใจเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างราวกับกระซิบเตือน…
ติดตามตอนต่อไป…
