เมื่อเบริล ลูกคุณหนูที่สุดแสนจะสบาย ต้องไปอยู่ในยุคที่โคตรจะยากลำบาก “สกปรก อย่ามาจับตัวฉัน”
ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ข้ามเวลา,รัก,คลั่งรัก,ดื้อ,ยุคหิน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อเบริล ลูกคุณหนูที่สุดแสนจะสบาย ต้องไปอยู่ในยุคที่โคตรจะยากลำบาก “สกปรก อย่ามาจับตัวฉัน”
ผู้แต่ง
Jring.
เรื่องย่อ
นายเอก เบริล อายุ 22 ผิวขาวเนียนผ่องไร้รอยแผลเป็น ผมทองเงางามตัดสั้นถึงบ่า ใบหน้าสวยหวาน ดวงตาสีเขียวน้ำทะเล นิสัยดื้อนิดหน่อย แต่เอาแต่ใจมากๆ
พระเอก นิธ อายุ 25 ครึ่งหมาป่าดำ ผิวคล้ำแดด เส้นผมดำตัดสั้น รูปร่างสูงแข็งแรงมีกล้ามเนื้อเรียงตัวสวย ดวงตาสีทองลึก นิสัย ภายนอกสุขุม ในใจเลือดร้อน พร้อมปะทุทุกครั้งที่หึง แอบซาดิส
พระเอก อาติ อายุ 25 ครึ่งหมาป่าน้ำตาล ผิวแทน ผมน้ำตาลเงา ดวงตาคมสีแดงเลือด รูปร่างสูงแข็งแรงมีกล้ามเนื้อเรียงตัวสวย นิสัย อ่อนโยน มีแววตาอบอุ่นตลอด แต่แอบโรคจิตเล็กๆ
พระเอก ไซ อายุ 25 ครึ่งหมาป่าสีขาว ผิวคล้ำแดด เส้นผมสีเงิน ดวงตาคมสีเหล็ก รูปร่างสูงแข็งแรงมีกล้ามเนื้อเรียงตัวสวย นิสัย ขี้เล่น ขี้อ้อน มีรอยยิ้มสนุกสนานอยู่ตลอด แต่หูลู่ทุกครั้งที่เบริลจะทิ้ง แอบลามกเล็กๆ
ทุกคนเข้ากันได้ดี (มั่ง) หวังว่าน้องเบริลจะอยู่ในยุคนี้ได้อย่างปลอดภัย
ฝากติดตามด้วยนะคะ
“แด๊ดดี้” ร่างบางเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ ใบหน้าน่ารักบึ้งตึง ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลมองชายร่างใหญ่ที่มีใบหน้าหล่อเหลาแม้จะมีอายุ 50 ต้นๆ ก่อนริมฝีปากสีสวยจะเอ่ยเอาแต่ใจ “แด๊ดดี้ห้ามน้องไปเข้าค่ายหรอ”
“ครับ แด๊ดไม่อยากให้น้องไป มันลำบากนะครับ” อีธาน หรือเจ้าของบริษัทรักษาความปลอดภัยรายใหญ่ เอ่ยกับลูกชายคนเล็กด้วยน้ำเสียงทุ้มอ่อนโยน
“แต่น้องอยากไปวิจัยพืชที่นั่น แด๊ดก็รู้ว่าน้องชอบ”
“แด๊ดซื้อมาให้น้องวิจัยที่นี่ก็ได้ครับ”
“ไม่เหมือนกัน พืชพวกนี้เป็นพืชโบราณเคลื่อนย้ายไม่ได้ มันจะตาย น้องอยากไป น้องจะไป”
“…ครั้งนี้แด๊ดขอนะครับน้องริล แด๊ดไม่อยากให้น้องไปเลย”
“เฮีย!” เบริลเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อไม่ยอมใจอ่อน ก็หันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายคนโตทันที
“ครั้งนี้เฮียก็ไม่ให้ไปครับ มันไกลและอันตรายเกินไป” คีย์ ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อ เอ่ยกับน้องชายคนเล็กอย่างมีเหตุผลและอ่อนโยน
“น้องไม่คุยกับแด๊ดกับเฮียแล้ว!” ใบหน้าสวยหวานบึ้งตึงเมื่อโดนขัดใจ ก่อนร่างกายบอบบางจะกระทืบเท้าออกจากห้องไปทันที
อีธานและคีย์มองหน้ากัน ก่อนจะเป็นชายหนุ่มไฟแรงที่เอ่ยกับผู้เป็นพ่อ “น้องใจเย็นกว่านี้ เดี๋ยวผมจะคุยกับน้องเองครับ”
“ฝากด้วย”
ด้านเบริล
“ฮื้ดด เบื่อแด๊ดกับเฮียที่สุดเลย เค้าอายุ 22 แล้วนะ แฟนก็ไม่ให้มี เที่ยวก็ไม่ได้ ดื่มก็ไม่ได้” ริมฝีปากเล็กบ่นพึมพำ “ครั้งนี้ยังไม่ให้ไปทำตามความฝันอีก คอยดูนะ เค้าจะไม่คุยด้วยทั้งวันเลย”
“ครับคุณหนู แต่ตอนนี้คาดเข็มขัดนิรภัยก่อนครับ” คนขับรถเอ่ยอย่างเอ็นดูคุณหนูของคฤหาสน์ คุณหนูถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักและการตามใจของคนทั้งสองเพราะเสียมารดาตั้งแต่เด็ก เลยมีนิสัยเอาแต่ใจเล็กน้อย
“รู้แล้วน่า ขับรถไปเลย” เบริลเอ่ยด้วยสีหน้าบูดบึงก่อนจะดึงเข็มขัดมาคาดตัวเองเอาไว้ด้วยท่าทางขัดใจ
คนขับรถเห็นแบบนั้นจึงเคลื่อนรถออกสู่ถนนใหญ่ ทว่าในเวลานั้นเอง อยู่ๆ ก็มีรถพ่วงวิ่งจากด้านหลังมาด้วยความเร็ว คนขับรถตั้งตัวทันทว่าไม่อาจขับรถหลบทัน
“คุณหนูระวังครับ!!”
โครมมมม!!
“คุณหนู!!!”
ด้านอีธาน
บรื๋อออออ~
คีย์เหลือบมองโทรศัพท์ของบิดา ก่อนจะหันกลับไปสนใจงานต่อ
อีธานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อลูกชายคนเล็กริมฝีปากหนาก็ยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะกดรับสาย “น้องริล หายงอนแด๊ดแล้วหรอครับ โทรหาแด๊ดมีอะไรหืม?”
[ขอโทษด้วยนะครับ คุณเป็นญาติของเจ้าของมือถือใช่ไหมครับ]
“!? นายเป็นใคร ทำไมมีโทรศัพท์ลูกชายฉัน!” อีธานกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มดุดันทันที ใบหน้าหล่อเหลาดั่งชายมีอายุมืดครึ้มลงหลายเท่า ในใจสั่นกลัวต่อบางสิ่ง
คีย์เหลือบมองบิดาอีกครั้ง ใจตื่นตระหนกไม่แพ้กัน ในใจคิดว่าน้องชายของเขาอาจถูกลักพาตัวเหมือนครั้งยังเด็ก
[ทำใจดีๆ นะครับ ตอนนี้เจ้าของมือถือจากไปแล้วครับ]
“อะไรนะ!!” อีธานเมื่อได้รับข้อความจากปลายสาย ก็ลุกพรวดขึ้นทันทีด้วยอาการตื่นตระหนก ตัวของเขาชาวาบ พร้อมหัวใจล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม “ไม่จริง!!”
[ตอนนี้เราอยู่ที่ถนน xx ครับ] ก่อนชายเจ้าหน้าที่จะตัดสาย เพื่อทำงานกู้ภัยของตัวเองต่อ
“ค คีย์ น้องประสบอุบัติเหตุ” อีธานเอ่ยกับลูกชายคนโตเสียงสั่น ก่อนเขาจะลงจากบริษัทตรงไปที่ลานจอดรถ ในใจหวังให้มันเป็นเรื่องตลก
“อะไรนะครับ!!!” คีย์หลุดขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน รีบเดินตามหลังบิดาไปทันที ใจของเขาตื่นตะหนก ในหัวขาวโพลนไม่กล้าคิดเรื่องร้ายๆ
ทว่าเมื่อไปถึง พวกเขาทั้งสองก็เห็นร่างเล็กไร้ลมหายใจถูกห่อด้วยผ้าสีขาวแล้ว
“มะ ไม่จริง น้องริลครับ ตื่นขึ้นมาให้เฮียตามใจก่อน” คีย์กระซิบกับร่างน้องชายในอ้อมแขนด้วยท่าทางอ่อนแรง ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนน้ำตาอีกครั้งหลังจากที่เขาไม่เคยปล่อยให้มันไหลออกมาอีก
“แด๊ดขอโทษ… แด๊ดจะไม่ขัดใจน้องแล้ว อย่าทำแบบนี้ เด็กดีของแด๊ด”