เสียงฝนโปรยปรายลงมาครอบคลุมฟ้ากรุงเทพฯ ยามค่ำ คีรินทร์เดินลงจากรถเบนซ์สีดำอย่างสง่า ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มแวะมาเจรจาธุรกิจกับทางมหาวิทยาลัย เพราะเตรียมซื้อพื้นที่ฝั่งตรงข้ามเพื่อลงทุนโครงการคอนโดมิเนียม และนั่นเป็นครั้งแรกในรอบ 7 ปี...ที่เขาได้เห็นหน้าเธออีกครั้ง
รัก,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สัญญารักในเงาใจเสียงฝนโปรยปรายลงมาครอบคลุมฟ้ากรุงเทพฯ ยามค่ำ คีรินทร์เดินลงจากรถเบนซ์สีดำอย่างสง่า ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มแวะมาเจรจาธุรกิจกับทางมหาวิทยาลัย เพราะเตรียมซื้อพื้นที่ฝั่งตรงข้ามเพื่อลงทุนโครงการคอนโดมิเนียม และนั่นเป็นครั้งแรกในรอบ 7 ปี...ที่เขาได้เห็นหน้าเธออีกครั้ง
คืนวันนั้น... หลังจากที่อัญญาเดินออกจากบริษัทของคีรินทร์ไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วน เธอกลับถึงคอนโดฯ และพยายามไม่คิดถึงเขา แต่เธอก็หยิบ “กล่องความทรงจำ” ใบเล็ก ๆ ใบหนึ่งจากใต้เตียงขึ้นมาเปิด...ภาพถ่ายใบหนึ่งร่วงลง
แฟลชแบ็ก: 8 ปีก่อน — มหาวิทยาลัยชื่อดังทางภาคเหนือ
คืนนั้นอากาศเย็นลมพัดแรง อัญญาในวัย 22 ปี สวมเสื้อกันหนาวตัวเก่าเดินข้างคีรินทร์ หนุ่มวิศวะปี 4 ที่หน้าตานิ่งขรึม แต่ยอมเดินอ้อมเมืองเพื่อไปส่งเธอถึงหอทุกวัน
อัญญา (ยิ้ม): “รู้ไหม ถ้าเราต้องเดินแบบนี้ไปอีกสิบปี ฉันก็ยังไม่เบื่อนะ”
คีรินทร์ (มองหน้าเธอ): “ถ้าฉันยังไม่มีเงิน ไม่มีงาน ไม่มีอะไรเลย…เธอยังจะอยู่ไหม?”
อัญญา: “อยู่สิ ก็ฉันไม่ได้รักกระเป๋าเงินคุณ…” เขาหยุดเดิน ก่อนจะยื่นมือมาโอบไหล่เธอไว้
คีรินทร์: “อย่าพูดแบบนี้กับใครอีก เข้าใจไหม…”
อัญญา (ขำ): “หวงเหรอ?”
คีรินทร์: “เปล่า…แต่ถ้าใครเอาคำพูดเธอไปหลอกใช้ ฉันฆ่ามันทิ้งแน่” เธอหัวเราะเบา ๆ
และนั่นคือวันที่เขาบอกเธอว่า “ฉันอยากสร้างอนาคตให้เธออยู่ในบ้านที่มีเรา”
แฟลชแบ็ก: 6 ปีก่อน — กรุงเทพฯ คืนที่เขาหายไป
เธอเดินทางมาเยี่ยมเขาที่กรุงเทพฯหลังเรียนจบ เขาเพิ่งเริ่มทำธุรกิจเล็ก ๆ จากห้องเช่าเล็ก ๆ ที่มีโต๊ะไม้เก่าเพียงตัวเดียว
คีรินทร์: “อัญ ถ้าวันหนึ่งฉันต้องหายไป...เธอจะรอไหม?”
อัญญา: “อย่าหายไปไหนก็พอ…”
คีรินทร์: “ฉันไม่อยากให้เธอลำบากไปกับฉัน…” และวันรุ่งขึ้น เขาหายไปจริง ๆ ไม่มีคำลา ไม่มีข้อความ ไม่มีคำอธิบาย
ฉากปัจจุบัน – คอนโดของอัญญา
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนภาพถ่าย
อัญญา (พึมพำ): “คุณไม่ได้ทิ้งแค่ฉัน...คุณทำลายคำว่า ‘อนาคต’ ของเราทิ้งด้วย”
เสียงข้อความในมือถือดังขึ้น...เป็นชื่อของคนที่เธอคิดถึงที่สุด
"คีรินทร์: คืนนี้ ฉันจะไปหา" หัวใจเธอสั่นไหวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้…เธอจะไม่ยอมให้มันง่ายเหมือนเดิม