โคมไฟในคืนผีเสื้อเฝ้ามอง - ตอนที่ 1 ทำดีได้ชั่ว โดย Wind chimes @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ทุกครั้งที่ผมหันไป... ดวงตาคู่นั้นก็ยังอยู่ตรงนั้น มองผมเหมือนจะกลืนกิน

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

เกศริน...เด็กหนุ่มจากห้อง ม.4/1 ผู้เป็นเหมือน โคมไฟ ในค่ำคืนอันมืดมนของโรงเรียน เขามีหัวใจใสซื่อ ซุ่มซ่าม และชอบช่วยคนแปลกหน้า

คืนวันศุกร์ แสงจันทร์ซีดส่องผ่านม่านเมฆบาง เสียงจิ้งหรีดระงมทั่วตรอกแคบด้านหลังโรงเรียน

เกศริน นักเรียน ม.4/1 เด็กวงโยขี้ซุ่มซ่ามประจำห้อง หิ้วกล่องเครื่องดนตรีกลับบ้านด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

เขาบ่นพึมพำกับตัวเองขณะเดินผ่านเสาไฟที่กระพริบแสงเป็นจังหวะชวนขนลุก

 “เฮ้อ... ไม่น่าซ้อมดึกเลย ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย”

เขากดเปิดโทรศัพท์ — 19:42 น.

ค่อนข้างดึกมากสำหรับเด็กมัธยมปลาย

และที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่า คือภาพตรงหน้าที่ข้างถังขยะ ร่างชายคนหนึ่งนอนจมกองเลือด เสียงครางแผ่วเบาดังลอดออกมาท่ามกลางความเงียบ

 “ฮึก...”

เกศรินผงะขาสั่น ไหล่กระตุกแต่ไม่ใช่เพราะความกลัว... กลับเป็นสัญชาตญาณบางอย่างที่ผลักให้เขาเดินเข้าไปใกล้

“คุณครับ... เป็นอะไรรึเปล่า? ให้ผมโทรเรียกรถพยาบาลไหม?”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย — ก่อนที่มือเปื้อนเลือดจะคว้าข้อเท้าเขาไว้แน่น

ชายแปลกหน้าขยับศีรษะขึ้นช้า ๆ เปลือกตาเปิดออกเผยดวงตาที่ว่างเปล่าไร้แวว แต่แฝงไว้ด้วยความฝังใจน่าขนลุก

 “...หนูเหรอ... ยัยหนูของพี่ใช่ไหม...”

เกศรินเบิกตากว้าง

“ผมไม่ใช่! ผมไม่รู้จักคุณ!”

แต่แทนที่อีกฝ่ายจะถอยกลับ เขากลับโน้มตัวเข้ามา ยิ้มช้า ๆ จนเลือดที่เปื้อนแก้มไหลซึมตามรอยยิ้ม

นิ้วหัวแม่มือลูบแก้มเขาเบา ๆ อย่างอ่อนโยน... แต่นัยน์ตานั้นเต็มไปด้วย ความหม่นลึกและความบิดเบี้ยวในรัก

 “แหม... อย่าล้อเล่นกับพี่สิคะ ยัยหนู... พี่รอหนูมาตลอดเลยนะ”

ทันใดนั้นร่างเปื้อนเลือดก็ทรุดลงในอ้อมแขนของเขา ราวกับหมดแรง

เกศรินจำต้องกัดฟัน พาชายแปลกหน้ากลับไปยังบ้านของตัวเองเสียงหมาหอนดังระงมตลอดทางจนเขาอดพึมพำออกมาไม่ได้

 “แปลกจัง... ฉันเดินผ่านทางนี้ประจำ ไม่เคยได้ยินเสียงหมาหอนเลย... ทำไมคืนนี้ถึงได้หอนนักนะ…”

เขาแบกชายปริศนาเข้าบ้าน พาไปนอนที่เตียง และจัดแจงปฐมพยาบาล

ก่อนจะชะงักเมื่อพบว่า...

“ไม่มีแผล... ถ้าเลือดทั้งหมดนี่ไม่ใช่ของเขา... แล้วมันเป็นของใคร?”

ในห้องนอนที่เงียบสนิท เสียงพัดลมหมุนช้าดังอืดอาดแต่เสียงหัวใจของเกศรินกลับดังลั่นในอกขณะเขาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเปื้อนเลือดออกทีละเม็ด... ทีละเม็ดเนื้อผ้าถูกแหวกออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นตึงกลิ่นเหงื่ออุ่นจัดปะทะปลายจมูก เขาบอกตัวเองว่า...

 “แค่จะเช็ดตัว... แค่นั้น...”

มือเรียวหยิบผ้าชุบน้ำ วางลงบนแผ่นอกตรงหน้าแต่ยังไม่ทันได้เช็ดให้เรียบร้อย — 

มือของชายแปลกหน้าก็คว้าข้อมือเขาไว้แน่น ราวกับตื่นจากฝัน เสียงกระซิบแหบต่ำคลอเคลียริมใบหู

 “แหม... ยัยหนูเนี่ย... หื่นจังเลยนะครับ”

เกศรินสะดุ้งเฮือก ร่างสูงกว่าโน้มลง ริมฝีปากแทบจะสัมผัสลำคอขาว

“มะ... ไม่ได้หื่นสักหน่อย!”

เขาดิ้น ร้อง ประท้วง แต่ชายแปลกหน้ายังจับจ้องเขาอย่างลุ่มลึกหัวเราะเบา ๆ พลางไล้นิ้วที่ริมฝีปากล่างของเขา

 “แต่พี่ว่าหนูเช็ดลึกเกินความจำเป็นแล้วนะ...”

ติดตามตอนต่อไป