เพราะความเมาทำให้ทัตพิชาเผลอไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเจ้านายของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ใครจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นมันคือความจริงใจของบอสตัวร้ายที่คิดกับเธอมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้อง
ผู้แต่ง
พรสุรางค์เรื่องย่อ
บทนำ
ทัตพิชาลืมตาขึ้นมาในอ้อมกอดของเสฏฐวุธเจ้านายของเธอด้วยสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน เธอไม่แน่ใจกับภาพที่ปรากฏต่อสายตาเธอจึงหลับตาลงสะบัดหน้าเร่า ๆ ขับไล่ภาพพวกนั้นออกไปจากสมองก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ภาพมันชัดเจนยิ่งกว่าเก่าเสียอีก เธอกับเขาต่างก็ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าสักชิ้นเดียวจริง ๆ ดวงตากลมโตกระพริบถี่หอบจนอกสะท้อน ทัตพิชาหายใจอย่างตื่นตระหนก เธอดีดตัวลุกขึ้นย่องกริบไปคว้าเอาเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่อย่างตะลีตะลาน เสฏฐวุธขยับตัวทำท่าเหมือนกำลังจะตื่น ทัตพิชารีบซอยเท้าเร็ว ๆ วิ่งหลบเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูขังตัวเองเอาไว้
“ทำไงดี ทำยังไงดี? ” ทัตพิชาหน้าซีดขาวเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพราวเต็มใบหน้า เธอหมุนตัวไปมาอยู่ภายในห้องน้ำอย่างคิดอะไรไม่ออก เมื่อคืนนี้เธอจำได้ว่านั่งดื่มเป็นเพื่อนเขา พอพยายามนึกภาพบางอย่างผุดขึ้นมาในสมอง เธอกอดเขา เขาจูบเธอมันเป็นจูบที่หวานละมุนราวกับความฝัน แล้วหลังจากนั้นก็… ทัตพิชาใจหายวูบ เธอรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าแรงสูงวิ่งผ่านไปทั่วร่าง นี้เธอกับเขา “ไม่จริง มันต้องไม่เป็นอย่างนั้น”
ก๊อก ก๊อก…
เสียงเคาะประตูทำให้ทัตพิชาสะดุ้งสุดตัวสติกระเจิดกระเจิง เธองุ่นง่านหยิบจับอะไรไม่ถูกเหงื่อกายแตกจนตัวเปียก
“พิชาครับคุณแต่งตัวเสร็จแล้วรึยัง ผมอยากเข้าห้องน้ำ” เสฏฐวุธพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนเมื่อคืนนี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
ทัตพิชาสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง เธอพยายามรวบรวมสติที่เตลิดกลับมา “เสร็จแล้วค่ะ” เสียงที่ตอบออกไปสั่นน้อย ๆ
ชายหนุ่มยกยิ้ม “เสร็จแล้วก็ออกมาสักทีซิครับลงไปเตรียมอาหารเช้าให้ผมด้วยนะ” เขาสั่ง
ทัพติชาแทบจะกรีดร้องออกมาดังๆ นี่เขาช่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรบ้างเลยหรืออย่างไรนะ เธอทั้งโกรธและอาย “ค่ะบอส” เธอร้องตอบด้วยความเหลืออด
ทัตพิชาเปิดประตูห้องน้ำช้า ๆ เสฏฐวุธยืนใช้มือข้างหนึ่งเท้ากับผนังห้องมองทัตพิชาราวกับจะกลืนเธอเข้าไปอย่างนั้น พอเห็นเธอขยับจะเดินออกมาแขนอีกข้างก็ยกขึ้นกักร่างของเธอเอาไว้
ทัตพิชากระดากอายจนไม่กล้าสบตาเขา “บอสช่วยหลบไปหน่อยซิคะ” เธอบอก
เสฏฐวุธยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ทัตพิชาหายใจติดขัด “ขอไข่ลวกผมสักสามฟองด้วยนะ เมื่อคืนคุณทำให้ผมหมดแรงเลยรู้มั้ย” เขาจ้องเธอ
ทัตพิชาร้อนผ่าวที่ใบหน้า เธอช้อนตาขึ้นมองหน้าเขา “ค่ะ” เธอตอบเหมือนกระซิบ
เสฏฐวุธขยับตัวหลบ ทัตพิชาจึงรีบวิ่งออกไปจากห้องนอนของเขา
“ค่อยๆ เดินก็ได้เดี๋ยวหกล้มนะ” เสฏฐวุธร้องเตือนพลางหัวเราะอย่างชอบใจ
ตึง ตึง… เสียงทัตพิชาวิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็วทำเอาเสฏฐวุธโคลงศีรษะ เขากัดริมฝีปากเบาๆ นึกถึงเรือนร่างเล็กๆ ที่สมบูรณ์พร้อมด้วยอกอิ่มสวย เอวคอดกิ่ว สะโพกและก้นกลมกลึงนั้น แล้วยังกลิ่นกายหอมละมุนของเธอที่เขาไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้จากผู้หญิงคนไหนเลย เขานี่ช่างโชคดีจริงๆ เสฏฐวุธต้องขอบคุณไวน์แดงสามขวดที่กลิ้งอยู่บนพื้นนั่นเพราะมันทำให้ทัตพิชายอมเป็นของเขา
“ผมจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งคุณไปเด็ดขาดพิชา” สีหน้าและน้ำเสียงของเสฏฐวุธนั้นจริงจังเสียยิ่งกว่าเวลาทำงานเสียอีก