ศาสตร์แห่งการเยียวยารักษา - EP.1 The First Lesson of Life บทเรียนแรกของชีวิต โดย KEIJI @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

จิตวิทยา,ตลก,ดาร์ค,สะท้อนปัญหาสังคม

เมื่อช่วงชีวิตหนึ่งของมนุษย์ได้หมดความมุ่งมั่นและยอมรับกับความสิ้นหวัง แรงบันดาลใจในการเขียนเรื่องราวเล่าศาสัตร์นี้จึงเกิดขึ้น #ไม่มีสิ่งใดยังคงอยู่ไปตลอดการ #ไม่มีสิ่งใดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด #ไม่มีชีวิตใดไม่สู้กับปัญหาของตัวเอง #ไม่มีความจริงสำหรับคนโกหก #ไม่มีสิ่งใดเป็นเริศในทุกด้าน >ในความมืดอาจทำให้มีทางสว่างขึ้นมา< ติดต่อ คำปรึกษา id: poisson_ivey54 [ แชทมาได้เสมอนะอาจตอบช้าหน่อยนะ ] TikTok : poisson_ivy54 Fack Book : poisson ivy >ไว้เจอกันในอนาคตที่ฉันชนะตัวเอง< INFJ ผู้เพ้อเจ้อพร้อมล่ะ

ผู้แต่ง

KEIJI

เรื่องย่อ

ความลับอีกอย่างของโลกที่เราเหมือนจะรู้แต่กลับไม่สามารถเข้าใจบริทบของมันได้ หลายคนตกเป็นผู้รับจากความสิ้นหวัง มันจะค่อยๆกัดกินจิตใจจนชินชา

ศาสตร์แห่งการเยียวยารักษา-EP.1 The First Lesson of Life บทเรียนแรกของชีวิต

[< บทเรียนแรกของชีวิต >]

                                .

                                .

                                .

                                .

                                .

                                .

                                .

     ( เมื่อชีวิตที่เกิดมาจะต้องดับสูญ )

  ทำไมเราต้องพยายานดิ้นรนในขณะที่.    รู้สึกไม่ยุติกรรม 

 

คนเราเกิดมาไม่ได้เหมือนกันไปทั้งหมดไม่ว่า.   จะเป็นเรื่องของ. 

         [การคึกษา]     [การเงินที่บ้าน]       

 [ความฝัน]       [นิสัยส่วนตัวที่ติดมาแต่เกิด]       

  [ความงดงาม]         [การแปรเปลี่ยนชีวิตตนเอง   

[ความสามารถที่ติดมาพร้อมกับความเสวหา]                   

[ความพร้อมของสติปัญญา]         [ความรู้สึก]

[แม้แต่ความลำพังในชีวิต]   [ความรักก็หมดกัน]

คนบางกลุ่มมักเป็นผู้ล่าเสวหาผลประโยชน์

คนบางกลุ่มเป็นเหยือของความไม่รู้ในตัวเอง

เดิมทีแล้วมนุษย์มีหน้าที่อะไรกันแน่หรือเป็นเพียงมดตัวเล็กสำหรับบางสิ่งที่มีอำนาจกว่าเรากันแน่

นั้นเป็น คำถามสำหรับผู้กล้าที่ยอมทิ้งทุกสิ่ง

แต่สำหรับคนธรรมดาใช้ชีวิตเพียงความสุข.               ไปวันๆ  และ ยึดมั่นกับสิ่งที่ตัวเองสัมผัสมันได้

แล้วดื่มดำกับช่วงเวลาที่ตัวเองทำสำเร็จ.

เรื่องจริงอย่างแรกในชีวิตทุกคนก็คือ.

มนุษย์ทุกคนเกิดมาแล้วล้วนมีความไม่แน่นอนติดตัวมาตั้งแต่แรกเกิดไม่ว่ากับใครก็เหมือนๆกัน

ชีวิตตั้งแต่ก้าวแรกนั้นมีความสุขและมีเสียงของอบอุ่นความยินดีจากคนที่ตั้งใจให้เรานั้นเกิดมามันยิ่งกว่าทุกสิ่งบนโลกใบนี้ ความรักของพ่อแม่นั้นมาพร้อม.          ความรับผิดชอบต่อลูกอั้นเป็นแก้วตาดวงใจ

โชคชะตาของต่างล่ะคนต้องเดินไปคนล่ะทางเหมือนการแยกย้ายกันไปเติบโตระหว่างทางนั้นการต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์และการเรียนรู้จากสิ่งรอบข้าง  ไม่มีคำพูดใดสำคัญเท่ากับ การตีตราจากภายใน

พูดดูเหมือนโกหก [มนุษย์กลัวการไม่มีตัวตน]

วินาทีที่ เราลืมตามองโลกใบนี้เราพบการความจริงอย่างหนึ่ง  ทุกอย่างไม่ได้สวยงามอย่างที่ห็น

ชีวิตไม่ต่างกับเกมแข่งขันเเราต้องสู้กับคนไม่รู้จักในประเทศที่เกิดด้วยสติปัญญาของตัวเองและความสมารถที่เราหัดฝึกฝนและเชื่อมั่นว่าตัวเองจะสำเร็จ

การดิ้นรนให้ชีวิตของตัวเองต้องดีขึ้นอาจเป็นแรงผลักดันหรือเปล่าเราจะต้องกล้าที่จะเหยียบหัวคนอื่น

แม้แต่ความโลภเองก็เปลี่ยนผู้คน.

                        ความรักของใครสักคนกำลังตาย.

ใครบางคนกำลังถูกลืมจากความทรงจำ.

              ผู้คนกำลังอดอยากจากความหิวโหย.

น้ำตาของใครบางคนกำลังถูกเยียยา.

                 ใครบางคนกำลังหลับไปตลอดการ.

 ในโลกใบนี้ยังคงมีเรื่อง < แย่ๆ >

  เราไม่ใช่คนเดียวที่ปัญหาวิ่งใส่เสมอยังคงมีผู้คนอีกมากมายที่ต้องเผิญหน้ากับความไม่แน่นอน.

          หายใจเข้าลึกๆ และ ยอมรับกับมันในแบบที่ควรทำ และ ควรจะต้องเป็น.

เรายังต้องเต้นไปกับบทเพลงชีวิตราวกับเป็นส่วนหนึ่งที่สะท้อนตัวเรา.

เพลงที่ดังที่สุดไม่ใช่เพลงที่เพราะที่สุด.

แต่เป็นเพลงที่มาจากตัวเราเองและยอมรับมัน.

เคยสังสัยไหม?   ทำไมคนที่เราชอบไม่ชอบเรา

เราไม่มีอะไรให้พวกเขาชอบไง

 .

.

.

.

เราต้องยอมรับสภาพตัวเองก่อน 

เปลี่ยนแปลงเพื่อคนอื่น

เราไม่ได้เป็นเหมือนทุก สิ่งที่สมบูรณ์.

.

.

.

มายาคติ เป็นเพียงภาพล้วนตาที่จับต้อง

ไม่อาจสัมผัสมันได้อย่างแท้จริง

ชีวิตที่เราเกิดมาเองก็เหมือนกัน.

  เป็นความจริงเสมือนภาพแค่จับต้องได้แต่ไม่ถวาร

 เหมือนมีแค่ตัวตนในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต.

ทุกคนต่างดิ้นรนเอาชีวิตให้รอดจากความลำบาก

มันไม่ใช่คำสาปแต่เป็นพันธะตั้งแต่ลืมตามองโลก

ความลำบาก   ทำใครสักคน รวย และ จน

ทำให้ใครสักคนนั้นมีความปรารถนาในการใช้ชีวิตต่อให้จะลำบากต่อให้ต้องเกิดมากับความยากจน

.

.

.

ไม่มีชีวิตใดไม่ดิ้นรนเพื่อตัวเอง

เอาจริงๆ [เราไม่ควรมองข้ามเรื่องพวกนี้นะ]

มนุษย์ที่เกิดมา [แย่งและแข่งขัน]

เพื่อปากท้องตัวเองกลับถูกมองว่าถูกต้อง

มีสิทธิในการกระทำนั้นๆ เพื่อความเป็นอยู่

.

.

.

กลับคนจนที่ยิ่งใหญ่เป็นยิ่งกว่าคนบาป

ในทุกๆ การกระทำที่ไม่พึงพอใจในสายตา

คนมีกินมีใช้ น่าเสียดายที่ เราต่างแก้ไขไม่ได้.

.

.

มนุษย์ไม่ใช่คนดีเสมอ ยังคงมีเศษเสี้ยวของบาป

จิตใจที่โหยหาชีวิตที่ต้องการมันช่างแรงกล้า

ความมืดของมนุษย์ไม่ว่าสังคมไหนต่างก็ไม่อยากให้เหิดขึ้นแต่รากเหง้าของความชั่วมันอยู่ลึกฝภายในจิตใจของแต่ละคน รอวันที่จะเกิกขึ้นอย่างช้าๆ

     กลับกันมีมนุษย์อยู่ไม่น้อยที่สามารถ

              เข้าใจและสร้างสรรค์

  [ทุกสิ่งจากจิตใจที่พร้อมทำเพื่อคนอื่น]

ไม่ใช่เพราะว่าเป็นคนดีแต่เป็นเพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นสร้างความแตกต่างและสนับสนุนให้กับชีวิต

เพื่อนพ้องได้ทุกคนด้วยใจพร้อมข้างกาย

                     

                                    *ใช่มันไม่ยุติธรรม*.

*มันไม่ใช่หน้าที่*.

                  *ทำไมคนดีต้องเจ็บตัวตลอด*.

*เป็นคนไม่ดีได้ดีกว่าเยอะ*.

>โลกไม่ได้ร้ายกับเรามีแต่ผู้คนเท่านั้นที่ทำ<

-พออ่านมาถึงตอนนี้-

อย่างที่ 2 ที่นักเขียนอยากบอกตอนนนี้

ประเทศไทยไม่ใช่คำตอบสำหรับคนไทย

แต่เป็นทางผ่านของผู้เสพความสุขอย่างดิบเถื่อน

ใครจะคิดยังไงกับตัวฉันก็ได้

แต่ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ถึงจุดจบของประเทศนี้

รบกวนของให้ทุกท่านไม่ว่าจะเป็นใครหรือเป็นเพศไหม้ราควรมีความสุขมากกว่านี้นะ.

ชีวิตมนุษย์มันสั้นและทุกข์ทรมาน

.

.

.

ยิ้มให้มากๆกับความเชื่อที่ว่าสักวันมันต้องดี

   กว่าเดิมดีกว่าที่เราอยู่ตอนนี้

ต่อเราเกิดมาอย่างยากลำบากแค่ไหน

                  เราก็ต้องสู้และอดทนต่อสิ่งต่างๆ

เอาชนะชีวิตและโชคชะตาที่

                             โลกมอบให้แก่เราให้ได้

สู้ด้วยสติปัญญาสู้ด้ววความภาคเพียง

   ก้าวแรกของทุกคนสำคัญอย่าทอดทิ้งเลย.