“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สยองขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ในห้องพักราคาถูกที่ใครๆ ก็เมิน…เธอพบกระจกเก่าใบหนึ่งที่ไม่เคยสะท้อนเพียงเงา แต่สะท้อนความตาย ความลับ และอดีตที่ไม่มีวันหลุดพ้น”
ผู้แต่ง
Aranya726
เรื่องย่อ
เมื่อ ลีน่า นักศึกษาหญิงปีสุดท้าย ย้ายเข้าหอพักเก่าที่เคยถูกปิดตายไปนานหลายปี เพราะค่าเช่าราคาถูกจนเหลือเชื่อ เธอจึงไม่ลังเล…แต่กลับพบว่าในห้องพักของเธอมีกระจกบานหนึ่งตั้งอยู่ตรงมุมห้องกระจกที่ไม่มีใครกล้าแตะ และไม่เคยสะท้อนเธอเพียงคนเดียว
คืนแล้วคืนเล่า เธอได้ยินเสียงกระซิบ แว่วหัวเราะจากที่ว่างเปล่า เงาดำเริ่มเคลื่อนไหวในมุมสายตา และเพื่อนร่วมหอเริ่มหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ลีน่าต้องสืบหาความจริงว่า ใคร คือเงาในกระจก และ ทำไม ห้องพักนี้จึงไม่มีใครกล้าอยู่มานานถึง 27 ปี พร้อมทั้งเปิดโปงปริศนาเกี่ยวกับ “อีฟ” เด็กสาวที่เคยอยู่ห้องนี้…และไม่เคยจากไปจริงๆ
แต่ยิ่งเธอเข้าใกล้ความจริงมากเท่าไหร่…สิ่งที่สะท้อนในกระจกกลับยิ่ง “อยากเป็นเธอ” มากขึ้นทุกที
หลังจากกลับมาจากหอสมุด ลีน่ารู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวเธอกำลังเปลี่ยนไป
เธอไม่แน่ใจว่านั่นคือผลจากความกลัว หรือว่า…มันเริ่ม จริงขึ้นทุกที
เธอยืนอยู่หน้าห้อง 402 มือสั่นเล็กน้อยก่อนจะ ไขกุญแจเข้าไป
แสงแดดยามบ่ายคล้อยสาดผ่านหน้าต่างบานแคบๆ แต่ภายในห้องกลับเย็นเยียบผิดปกติ กลิ่นอับชื้นโชยขึ้นมาจางๆ ราวกับความตายซ่อนตัวอยู่ในอากาศ
กระจกตั้งอยู่ตรงจุดเดิม ใกล้เตียง ใกล้ประตู
เธอไม่กล้ามองตรงๆ แต่ก็รู้ว่ามันกำลัง “เฝ้าดู”
เธอค่อยๆ นั่งลงที่พื้น พลิกบันทึกของอีฟกลับมาเปิดอีกครั้ง
ข้อความสุดท้ายยังค้างคาในหัว
“อย่าไว้ใจคนในกระจก…”
ทำไมอีฟถึงเขียนแบบนั้น?
ถ้าเงาที่เธอเห็นไม่ใช่อีฟ…งั้นมันคือใคร?
ขณะที่เธอกำลังคิด เสียงดัง กรอบแกรบ ดังขึ้นจากผนังด้านข้าง
ลีน่าหันขวับไปทันที ไม่มีใครอยู่ แต่เสียงนั้นยังไม่หยุด
เธอค่อยๆ ลุกขึ้น เดินเข้าไปใกล้ผนังจุดที่เสียงนั้นดังขึ้น
มือเธอสัมผัสกับพื้นผิวเรียบเย็นของผนัง ก่อนจะสังเกตเห็นบางสิ่งที่เปลี่ยนไป
ตรงมุมของผนังเหนือปลั๊กไฟ มีรอยเส้นสีแดงจางๆ
เธอก้มลงมอง…มันคือ รอยเลือด
ลีน่าหัวใจเต้นแรงขึ้น
เธอคว้าไฟฉายจากมือถือ ส่องเข้าไปตรงผนังที่เริ่มมีรอยปริ
แล้วเธอก็เห็น…รอยครูดเล็กๆ เหมือนเล็บคนจิกข่วนจากด้านใน
เธอรีบคว้ามีดพกเล็กๆ จากกระเป๋า สิ่งที่พ่อให้ไว้ตั้งแต่เด็ก แล้วเริ่มเซาะผนังเบาๆ ตรงจุดนั้น
แกรก… แกรก…
เศษปูนร่วงลงเล็กน้อย ก่อนจะเผยให้เห็นช่องว่างบางอย่างด้านใน ช่องลับหลังผนัง
ข้างในเป็นกล่องเหล็กเก่าๆ มีสนิมขึ้นที่ขอบ
เธอเปิดมันออก…สิ่งที่อยู่ในนั้นคือ สมุดอีกเล่มหนึ่ง ที่เก่ากว่าบันทึกของอีฟ สีหน้าปกดำเหมือนถูกเขียนด้วยหมึกเลือด
เธอเปิดมันอย่างช้าๆ
ข้างในมีข้อความเขียนด้วยลายมือรีบเร่ง ขยุกขยิก คล้ายกำลังสติแตก
“ฉันไม่ใช่คนเดียวที่เห็นเธอในกระจก”
“เธอคือเงาที่สะสมความเจ็บปวดของทุกคนไว้”
“ทุกครั้งที่มีคน ‘ยอมเชื่อ’ ว่าเธอมีจริง เธอก็มีตัวตนมากขึ้น”
หน้าถัดไป มีภาพวาดผู้หญิงผมยาวคนหนึ่ง ไม่มีตา ไม่มีปาก ใบหน้าว่างเปล่า
และมีข้อความเขียนไว้ข้างภาพนั้นว่า:
“เมื่อเธอมีหน้าตาเมื่อไร…เธอจะได้ออกมา”
ลีน่าชะงัก เธอหันกลับไปมองกระจกทันที
คราวนี้เธอเห็นเงาของหญิงสาวในกระจกยืนอยู่ ไม่เหมือนทุกครั้งที่เป็นเงาซ้อนทับเธอเองอีกแล้ว
หญิงคนนั้น “มีใบหน้า” หน้าตาเหมือนเธอทุกอย่าง…
แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นบิดเบี้ยวจนเกินจะเป็นมนุษย์
ดวงตากลวงโบ๋ และปากแสยะยิ้มกว้างถึงข้างแก้ม
ลีน่ากรีดร้อง ทันทีที่ร่างนั้น “เอื้อมมือ” ออกมาจากกระจกช้าๆ ปลายนิ้วยาวเหมือนกรงเล็บ กรีดผ่านพื้นผิวกระจกจนเป็นเสียงเสียดแหลม
กรืดดดดดด…
เธอถอยหลังล้มลงกับพื้น มือคว้ากล่องเหล็กอย่างบ้าคลั่ง แล้วปาเข้าไปใส่กระจกเต็มแรง
เพล้ง!
กระจกร้าว…แต่ไม่แตก
และรอยยิ้มในนั้นก็ไม่หายไป มันยิ่ง “ชัดขึ้น”
ก่อนจะเลือนหายไปช้าๆ ราวกับจมกลับเข้าไปในเงามืดของตัวมันเอง
แต่เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินชัดเจนคือ…
“อย่าคิดหนีนะ…เพราะตอนนี้ฉัน ‘มีหน้า’ แล้ว”