คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ไทย,วัยว้าวุ่น,ดราม่า,เจ้านาย,ชู้,แก้แค้น,แก้ไขอดีต,ดรามา,พล็อตสร้างกระแส,รัก,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก,รักโรแมนติด,18+,NC,NC+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คลับเลอซานไม่ใช่แค่สถานที่จัดปาร์ตี้ แต่เป็นเวทีที่เขาใช้แสดงเสน่ห์ของตัวเอง เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยผูกมัด และไม่เคยให้ความหวังกับใคร มันคือกฎของเขา
ผู้แต่ง
Raine Whitmore
เรื่องย่อ
กรุงเทพฯ ในคืนวันศุกร์คือเมืองที่ไม่เคยหลับใหล และที่คลับเลอซาน ทุกอย่างยิ่งทวีความร้อนแรงเป็นสองเท่า ธาวิน หรือที่ทุกคนในวงการเรียกขานว่า “วิน” ยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของคลับ มือหนึ่งถือแก้ววิสกี้สีอำพัน มองลงไปยังฝูงชนด้านล่างด้วยสายตาที่ทั้งเฉยเมยและเจ้าเล่ห์ ใบหน้าคมคายของเขาถูกแสงไฟสลัวสาดส่อง ทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูราวกับซ่อนความลับที่ไม่มีใครล่วงรู้
วินอายุ 32 ปี เป็นเจ้าของเลอซานและนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในวงการบันเทิงและอสังหาริมทรัพย์ เขาคือผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนในเมืองนี้อยากครอบครอง และผู้ชายทุกคนอยากเป็น เสน่ห์ของเขาไม่ใช่แค่หน้าตาหรือเงินทอง แต่เป็นท่าทางที่มั่นใจ รอยยิ้มที่ดูเจ้าเลห์เเละแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง และน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนถูกสะกด.
คืนนี้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่ตึงแน่นและรอยสักเล็ก ๆ รูปเงานกที่เหมือนกำลังบินหนี ผมสีดำถูกเซ็ตอย่างตั้งใจให้ดูยุ่งเล็กน้อย เพิ่มความดิบให้กับลุคของเขา ผู้หญิงหลายคนด้านล่างแอบมองขึ้นมาที่เขา บางคนส่งยิ้มยั่วยวน บางคนยกแก้วขึ้นราวกับเป็นการทักทาย แต่สายตาของวินยังคงเย็นชา เขาดูเหมือนกำลังมองหาบางสิ่งหรือบางคนที่แตกต่างออกไป
“วิน คืนนี้มึงจะเลือกใครดีล่ะ?” เสียงของเจ เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนในคลับ ดังขึ้นจากด้านหลัง
คืนวันพุธ, คลับเลอซาน
คลับเลอซานในคืนวันพุธยังคงคึกคักเหมือนเคย เสียงดนตรีดังกระหึ่ม แสงไฟนีออนสีม่วงและน้ำเงินสาดส่องไปทั่วพื้นเต้นรำ ผู้คนในชุดราตรีและสูทหรูหราเคลื่อนไหวราวกับอยู่ในโลกที่ไม่มีวันพรุ่งนี้ วินยืนอยู่ที่บาร์ชั้นบน มือหนึ่งกำแก้ววิสกี้แน่น สายตาของเขาว่างเปล่าแต่เต็มไปด้วยความตึงเครียด
ภาพของอลิซที่เดินออกจากคลับเมื่อคืนนี้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นเขากับมิรายังคงฝังอยู่ในใจของเขา เขาเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้เธอเข้าใจผิด แต่ที่เขาเกลียดยิ่งกว่าคือความจริงที่ว่ามิรากำลังเล่นเกมที่เขายังไม่เข้าใจ เขารู้ว่าเธอต้องการมากกว่าการกลับมาทักทายและความกลัวว่าอลิซจะกลายเป็นเหยื่อของเกมนั้นทำให้เขานอนไม่หลับ
เจเดินมาหาเขา สวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ทำให้เขาดูเหมือนเงามืดในแสงไฟของคลับ "มึงดูเหมือนกำลังจะฆ่าใครสักคน" เขาพูดพร้อมยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นจางลงเมื่อเห็นสีหน้าของวิน "เกิดอะไรขึ้น?"
วินจิบวิสกี้ สายตาของเขายังคงจับจ้องที่ฝูงชนด้านล่าง "มิรา" เขาตอบสั้น ๆ "กูรู้ว่าเธอกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง และกูจะไม่ยอมให้เธอแตะต้องอลิซ"
เจยกคิ้ว "มึงแน่ใจเหรอว่าเป็นแค่มิรา?" เขาถาม "หรือมึงกลัวว่าอลิซจะรู้ความจริงเกี่ยวกับมึงเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน?"
คำถามของเจเหมือนมีดที่กรีดลงในใจของวิน เขากำแก้วแน่นจนข้อนิ้วขาว "กูจัดการได้" เขาตอบ แต่ในใจของเขา เขาไม่แน่ใจ เขารู้ว่าอดีตของเขา อุบัติเหตุที่พรากทุกอย่างไปจากเขา กำลังคืบคลานกลับมา และมิรารู้วิธีใช้มันทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด
ในขณะเดียวกัน มิรายืนอยู่ที่มุมหนึ่งของคลับ สวมชุดเดรสสีดำที่รัดรูปจนเน้นทุกส่วนโค้งของร่างกาย เธอมองวินจากระยะไกล สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความโกรธที่ซ่อนอยู่ เธอรู้ว่าเขากำลังปกป้องอลิซ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอยิ่งอยากทำลายทุกอย่าง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความถึงชายลึกลับที่ทำงานให้เธอ: "เริ่มเฟสแรกได้แล้ว อย่าให้เขารู้ว่าเราอยู่เบื้องหลัง"
วันพฤหัสบดี, สำนักงานของอลิซ, สีลม
ในสำนักงานขนาดกะทัดรัดของอลิซบนถนนสีลม เธอนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พยายามจดจ่อกับงานที่ต้องส่งให้ลูกค้าคนอื่น แต่ความคิดของเธอกลับลอยไปที่วินและมิรา คำพูดของมิราในคืนวันอังคาร "วินเป็นคนที่ทิ้งรอยแผลไว้กับทุกคนที่เข้ามาใกล้" ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ เธอรู้สึกถึงความกลัวที่ค่อย ๆ กัดกินเธอ กลัวว่าเธอกำลังตกหลุมรักผู้ชายที่อาจจะทำร้ายเธอ
ลิลลี่โทรมาในช่วงบ่าย เสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น "มึงว่างหรือเปล่า?" เธอถาม "กูเจอบางอย่างเกี่ยวกับวินที่มึงอาจจะอยากรู้"
หัวใจของอลิซเต้นแรง "อะไร?" เธอถาม เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่าเธอพร้อมสำหรับสิ่งที่ลิลลี่จะบอกหรือไม่
"ไม่ใช่เรื่องใหญ่" ลิลลี่ตอบ "แต่กูเจอบทความเก่า ๆ ในอินเทอร์เน็ต เกี่ยวกับอุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน วินมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่รายละเอียดมันคลุมเครือ กูคิดว่ามึง ควรรู้ เผื่อมันสำคัญ"
คำว่า "อุบัติเหตุ" ทำให้อลิซรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ซึมเข้ามาในตัวเธอ เธอนึกถึงบทความที่เธอเคยเห็นแต่เลือกที่จะไม่เปิดอ่าน "ส่งมาให้ดูหน่อย" เธอพูดในที่สุด แม้ว่าในใจของเธอ เธอจะกลัวสิ่งที่อาจจะพบ
เมื่อลิลลี่ส่งลิงก์มา อลิซนั่งจ้องหน้าจอนานหลายนาทีก่อนจะตัดสินใจคลิก บทความนั้นพูดถึงอุบัติเหตุรถยนต์ที่เกิดขึ้นบนถนนสายหนึ่งนอกกรุงเทพฯ มีผู้หญิงคนหนึ่งเสียชีวิต และชื่อของวินถูกพาดพิงถึงในฐานะคนขับรถ แม้ว่าจะไม่มีหลักฐานว่าเขาผิด แต่ข่าวลือและความสงสัยยังคงตามหลอกหลอนเขา อลิซรู้สึกถึงความสับสนที่ถาโถมเข้ามา วินเป็นคนแบบไหนกันแน่?
เธอปิดคอมพิวเตอร์ทันที มือของเธอสั่นเล็กน้อย เธอบอกตัวเองว่าเธอไม่ควรสนใจ แต่ความจริงคือ เธอสนใจมากเกินกว่าที่เธอจะยอมรับ
วันศุกร์, งานเลี้ยงการกุศล, โรงแรมหรูในกรุงเทพฯ
งานเลี้ยงการกุศลเพื่อเด็กกำพร้าถูกจัดขึ้นในโรงแรมห้าดาวใจกลางกรุงเทพฯ ห้องบอลรูมขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยโคมไฟคริสตัลและผ้าม่านกำมะหยี่สีแดงเข้ม แสงไฟนวลตาสะท้อนบนพื้นหินอ่อนเงาวับ ผู้คนในชุดราตรีและทักซิโด้เดินไปมาพร้อมแก้วแชมเปญในมือ เสียงหัวเราะและบทสนทนาดังก้องไปทั่ว
วินยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง สวมทักซิโด้สีดำที่ทำให้เขาดูทั้งสง่างามและอันตราย สายตาของเขากวาดมองฝูงชน แต่ใจของเขากลับอยู่ที่อลิซ เขารู้ว่าเธอจะมาในฐานะที่ปรึกษาของเขา และความคิดที่ว่าเขาจะได้เห็นเธอทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น
อลิซเดินเข้ามาในงาน สวมชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มที่ตัดเย็บอย่างประณีต เน้นส่วนโค้งของร่างกายและทำให้ผิวขาวเนียนของเธอดูเปล่งประกาย เธอพยายามดูมั่นใจ แต่ในใจของเธอ เธอยังคงรู้สึกถึงน้ำหนักของบทความที่เธออ่านเมื่อวาน เธอสัญญากับตัวเองว่าเธอจะรักษาระยะห่างจากวิน อย่างน้อยก็ในคืนนี้
เมื่อสายตาของทั้งคู่สบกัน วินรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นในตัวเขา เขาเดินเข้าไปหาเธอ มือของเขาล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อซ่อนความตื่นเต้น "คุณดูสวยมาก" เขาพูด เสียงของเขานุ่มแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ
อลิซยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นฝืดฝืน "ขอบคุณ" เธอตอบ สายตาของเธอหลบไปที่ฝูงชน "เราควรไปทักทายแขกบางคน"
วินพยักหน้า แต่เขาสังเกตเห็นความเย็นชาในน้ำเสียงของเธอ เขารู้ว่าเธอกำลังปิดกั้นเขา และความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกต่อยเข้าที่ท้อง
งานดำเนินไปด้วยความราบรื่น วินและอลิซเดินเคียงข้างกัน ทักทายนักธุรกิจและผู้สนับสนุนด้วยรอยยิ้มที่เป็นมืออาชีพ แต่ความตึงเครียดระหว่างทั้งคู่เหมือนระเบิดที่รอการจุดชนวน อลิซพยายามจดจ่อกับงาน แต่ทุกครั้งที่มือของวินสัมผัสหลังของเธอเพื่อนำทาง เธอรู้สึกถึงกระแสไฟที่วิ่งผ่านร่างกาย
ในช่วงหนึ่งของงาน มิราเดินเข้ามาในห้อง สวมชุดเดรสสีทองที่ส่องประกายราวกับแสงอาทิตย์ เธอยิ้มให้วินจากระยะไกล ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายแขกคนอื่น ๆ อลิซรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ซึมเข้ามาเมื่อเห็นเธอ และความรู้สึกหึงหวงที่เธอปฏิเสธทำให้เธอกำแก้วแชมเปญแน่น
"คุณรู้จักเธอดีแค่ไหน?" อลิซถามกะทันหัน สายตาของเธอจับจ้องที่วิน เธอรู้ว่าเธอไม่ควรถาม แต่ความอยากรู้รุนแรงเกินกว่าที่เธอจะควบคุม
วินชะงัก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความลังเล "มิราเป็น... อดีตของผม" เขาตอบในที่สุด "แต่มันจบไปนานแล้ว"
คำตอบของเขาทำให้หัวใจของอลิซบีบแน่น เธออยากถามต่อ ถามเกี่ยวกับอุบัติเหตุ เกี่ยวกับสิ่งที่มิราพูด แต่ความกลัวในใจของเธอทำให้เธอนิ่งเงียบ "ดี" เธอพูดสั้น ๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
วินรู้สึกถึงรอยร้าวที่เริ่มก่อตัวระหว่างทั้งคู่ เขาอยากบอกเธอทุกอย่าง เกี่ยวกับมิรา เกี่ยวกับอุบัติเหตุ เกี่ยวกับความเจ็บปวดที่เขาแบกไว้ แต่ความกลัวว่าเธอจะเดินจากไปทำให้เขากลับนิ่ง