ให้รักคงอยู่ - 3 ความรู้สึกนี้ยังไงกันนะ โดย สุดทางฝัน. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,หญิง-หญิง,อาชญากรรม,รัก

ฆาตกรรม,สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,ผู้ชายข้ามเพศ

ความรักที่เธอเฝ้ารอกับคำสัญญาที่เขาพยายามรักษาไว้ไม่ต่างอะไรกับการวิ่งเทรลมีอุปสรรคมากมายรออยู่ ปลายทางที่วาดฝันร่วมกันสุดท้ายอาจไม่ใช่คำตอบของหัวใจเพราะระหว่างทางมีอะไรให้ต้องค้นหาให้ต้องคิดทบทวนตลอดเวลา บางทีการปล่อยมือกันอาจเป็นวิธีที่ดีกว่า

ผู้แต่ง

สุดทางฝัน.

เรื่องย่อ

ให้รักคงอยู่-1 มีคนเดินจากไป มีคนเดินเข้ามา,ให้รักคงอยู่-2 ความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น,ให้รักคงอยู่-3 ความรู้สึกนี้ยังไงกันนะ

 บรรยากาศสดใสของเช้าวันใหม่แสงแดดอ่อนทอแสงเปร่งประกายระยิบระยับเมื่อกระทบหยดน้ำฝนที่ตกลงมาในเมื่อคืนไอรดาตื่นนอนแต่เช้าแล้วเดินเข้าห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าไว้รอพี่สาวเธอมีความสุขกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทุกครั้งที่ได้ทำให้คนที่เธอรักอย่างเช่นการเข้าครัวทำกับข้าวในเช้านี้แม้จะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยแต่ความรักความห่วงใยที่ใส่ไปนั้นไม่เล็กเลยการทำอาหารเช้าในบางวันคงจะเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำให้พี่สาวได้ในตอนนี้ 

"หอมจังเลยเช้านี้น้องสาวคนสวยของพี่ทำอะไรให้กินนะ" ยุพาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินเข้าครัวมาดูน้องสาวเผื่อจะมีอะไรให้ช่วย

“ข้าวต้มกุ้งค่ะ”

 "ว้าวต้องเป็นข้าวต้มที่อร่อยกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาแน่เลยเพราะช่วงนี้คนทำกำลังมีความรัก"

"พี่ยุพูดอะไรของพี่ใครมีความรัก!"

"ไม่มีก็ไม่มีสิทำไมต้องเสียงดังใส่พี่ด้วยพี่ก็คิดว่าน้องสาวจะฝึกทำอาหารไว้ให้แฟนกินเสียอีก" ยุพายังคงหยอกล้อน้องสาวต่อไม่หยุด

 "หยุดแซวได้แล้วกินข้าวไปเลยค่ะไอร์ยังไม่ได้มีแฟนสักหน่อยหนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

"จ้า" 

ยุพากินข้าวจนอิ่มแล้วก็ยังไม่เห็นน้องสาวลงมาสักที "ไอร์โว้ย!! แต่งตัวยังไม่เสร็จอีกเหรอสายแล้วนะจะไปโรงเรียนทันเข้าแถวไหมเนี่ย"

"เสร็จแล้วค่ะคนเเก่ขี้บ่นจัง"

"นี่จะแต่งให้สวยขนาดไหนแค่ไปโรงเรียนเองนะมากินข้าวได้แล้ว" ยุพาเริ่มหงุดหงิดน้องสาวตัวเองอะไรจะขนาดนั้นแต่งตัวชุดนักเรียนเฉยๆ เป็นชั่วโมง

"ไอร์ทำไปชิมไปจนอิ่มแล้วค่ะ"

"แน่ใจนะถ้าปวดท้องเจอก้านมะยมแน่"

"ไอร์ไม่ใช่เด็กแล้วนะ"

"จ้าโตเป็นสาวแล้วจ้า…ไปโรงเรียนได้แล้ว" 

สองสาวพี่น้องช่วยกันสำรวจความเรียบร้อยภายในบ้านก่อนจะออกไปโรงเรียน

"พี่ยุคะ"

"ว่ายังไง"

"ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่รันเลย" "ช่วงนี้มันเตรียมตัวสอบนายร้อยอยู่น่ะเลิกเรียนเเล้วบางวันมีเรียนพิเศษต่อเลยบางวันก็เข้ายิมดูแล้วน่าจะไม่มีเวลาว่างเลยช่วงพักเที่ยงบางวันก็ไม่กินข้าวกินแค่ขนมปังก้อนเดียวอ่านหนังสือจนถึงบ่ายโมงเห็นแล้วเหนื่อยแทนมันทุ่มเทมากพี่ก็หวังว่ามันจะสมหวังอย่างที่ตั้งใจไว้ไอร์ก็อ่านหนังสือบ้างนะใกล้จะสอบแล้ว"

"ค่ะพี่ยุหนูอ่านทุกวันหนูก็จะเป็นคุณครูให้ได้"

"ดีมากคนเก่งของพี่ถึงโรงเรียนแล้วแยกกันตรงนี้เลยแล้วกันตั้งใจเรียนนะ"

"ค่ะ ฝากบอกพี่รันด้วยนะคะว่าให้ดูแลสุขภาพด้วยอย่าหักโหมมากเกินไปแล้วก็ฝากบอกด้วยว่าน้องไอร์คิดถึง” 

"ได้ๆ เดี๋ยวบอกให้พี่ไปก่อนนะ"  

ห้อง6/4

"รันนี่เพื่อนรักนั่งทำอะไรอ่านหนังสืออยู่เหรอ"

"อือรู้แล้วยังจะถาม"

"ดุนะเราพันธุ์อะไรคะเนี่ย"

"บางแก้วมั้งไอ้เพื่อนบ้าไปเล่นไกลๆ ไป"

"ก็อยากเล่นอยู่ใกล้ๆ" "แกต้องการอะไรจากฉันกวนประสาทอยู่ได้"

"โอ๋โอ๋โอ๋ อย่าพึ่งโกรธเค้านะคือเพื่อนอยากหยอกอยากให้ผ่อนคลายรู้ว่าเครียดเป็นห่วง"

"อือ ขอบใจ"

"น้องไอร์ฝากความคิดถึงมาให้ด้วยบอกให้ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ อย่าหักโหมมากเกินไปกินข้าวกินน้ำบ้างถ้าไม่กินไอร์จะมาป้อน อันนี้ฉันพูดเอง แฮร่"

"ฝากขอบใจน้องด้วยนะพี่รันก็คิดถึงน้องไอร์เหมือนกัน"

"เหม็นความรัก"

"อะไรของแกวะอย่าไปพูดแบบนั้นที่ไหนนะถ้าคนอื่นได้ยินเขาจะเข้าใจผิดได้น้องไอร์มีน้ำใจเป็นห่วงกันฉันก็แค่ตอบรับน้ำใจน้องกลับก็เท่านั้นไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้เลย"

"แล้วถ้าไอร์ชอบแกขึ้นมาจริงๆ ละแกจะว่ายังไง"

"เป็นไปไม่ได้หรอกเจ้าชัยยังมีสิทธิ์เป็นไปได้มากกว่าฉันอีกถึงเช้าถึงเย็นขนาดนั้น"

"ถ้าคนมันไม่ได้รักทำยังไงก็ไม่รักหรอกนะถ้าคนจะรักไม่ได้เจอกันเลยเป็นอาทิตย์เขาก็จะฝากความคิดถึงมาให้แบบนี้แหละ"

"พูดอะไรของมึงวะยุมีอะไรอีกมั้ยกูจะอ่านหนังสือให้ได้สักบทก่อนไปเข้าแถวเคารพธงชาติ"

"ตามสบายเลยฉันไม่กวนแล้วจะอยู่เงียบๆ"

............................................

 "รันนี่เลิกเรียนแล้วกลับบ้านกัน" 

"แกรีบไปเถอะเดี๋ยวน้องไอร์รอนานวันนี้ฉันไม่ได้กลับด้วยมีติวหนังสือที่สถาบันฯหน้าโรงเรียน"

"วันนี้น้องไอร์ก็มีติวหนังสือกับเพื่อนที่โรงเรียนเหมือนกันน่าจะกลับดึกเลยฉันต้องกลับบ้านคนเดียวเหรอเนี่ย"

"ไปก่อนนะแกก็กลับบ้านดีๆ ละ"

"เออๆ หาอะไรกินรองท้องด้วยละกว่าจะได้กลับบ้านคงหิวแย่"

"รู้แล้วขอบใจที่เป็นห่วงแยกกันตรงนี้เลยนะ บาย"

“บาย”

 

 ชรันยาติวหนังสือจนถึงสองทุ่มก่อนจะกลับบ้านเปิดโทรศัพท์ให้กลับมาใช้งานโหมดปกติหลังจากปิดเครื่องไว้ตั้งแต่เข้าห้องติว

ติ๊ง

ติ๊ง

ติ๊ง

ติ๊ง

ติ๊ง

แจ้งเตือนทั้งโทรทั้งไลน์ของยุพาคนเดียวก็เกินกว่าสิบข้อความ

‘มันเป็นอะไรหรือเปล่าวะทั้งโทรทั้งไลน์มาเยอะขนาดนี้’ ชรันยารีบกดโทรออกหาคนที่ส่งข้อความมารัวๆ

ชรันยา : ฮัลโหล ว่ายังไงยุมีเรื่องด่วนอะไรถึงโทรมาหลายสายขนาดนี้

 ยุพา : แกอยู่ไหนกลับบ้านหรือยัง

 ชรันยา :กำลังจะกลับ

 ยุพา : รบกวนหน่อยช่วยแวะไปดูไอร์ที่โรงเรียนให้ทีน้องยังไม่กลับบ้านเลยไลน์ไปไม่อ่านโทรไม่ติดไม่รู้ว่าแบตหมดหรือยังไง

ชรันยา :ทำไมพึ่งมาบอกตอนนี้วะมันกี่โมงกี่ยามแล้วไม่เป็นห่วงน้องเลยหรือไง"

ยุพา :ก็ต้องห่วงสิวะนั่นน้องสาวกูนะเว้ยก็มึงปิดเครื่องกูก็ไม่รูจะทำยังไงวันนี้พ่อกลับบ้านเร็วกว่าปกติกูออกไปไม่ได้เลยกูบอกพ่อว่าน้องช่วยงานครูอยู่ที่โรงเรียนกับเพื่อนอีกหลายคถ้าพ่อรู้ความจริงว่าโกหกมีหวังยัยไอร์ไม่ได้ออกไปไหนแบบนี้อีกแน่

ชรันยา : แล้วจะโกหกพ่อทำไม

ยุพา : ถ้าบอกความจริงว่าน้องมันติวกันเองไม่มีครูอยู่ด้วยพ่อไม่ยอมให้ไปหรอก

ชรันยา :" เออๆ หวังว่าน้องไอร์จะแค่แบตหมดนะแค่นี้ก่อนแล้วกันแบตกูก็ใกล้จะหมดแล้วเหมือนกันยังไงถ้าเจอน้องแล้วฉันโทรไปบอกอีกทีนะแกรออยู่บ้านนั่นแหละไม่ต้องมา"

ยุพา : "ได้ได้เจอไอร์แล้วโทรมาบอกหน่อยนะ"

ชรันยา: อือ

............................…...............…...............

"แบตมาหมดอะไรตอนนี้เนี่ยพี่ยุต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ เลย"

“ไอร์เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมสีหน้าดูไม่ดีเลย”

"แบตหมดนะสิแล้วก็ดันลืมเอาที่ชาร์จมาด้วยน่ะเรายืมที่ชาร์จหน่อยสิ"

"ได้สิแต่เราจะกลับกันแล้วนะไปชาร์จที่บ้านจะดีกว่าไหม"

"ก็ได้งั้นรีบกลับกันเลยดีกว่าป่านนี้พี่ยุเป็นห่วงแย่แล้ว"

“ได้สิไอร์รอตรงนี้แปบนึงนะเราไปเข้าห้องน้ำก่อน"

"เดี๋ยวไปรอที่หน้าโรงเรียนดีกว่าตรงนี้มันมืดน่ากลัว"

"ชัยแกจะลงไปพร้อมไอร์เลยหรือเปล่า"

"เดี๋ยวตามไปนะขอไปฉี่ก่อน"

"งั้นเจอกันที่หน้าโรงเรียนเลยนะ"

 

ไอรดาเดินเรื่อยๆ มาหยุดรอเพื่อนอยู่แถวๆ ประตูหน้าโรงเรียนภายในใจยังคงกังวลอยู่กับโทรศัพท์เธอไม่น่าลืมเอาที่ชาร์จมาเลยป่านนี้พี่สาวคงเป็นห่วงหากจะรีบกลับไปก่อนเพื่อนก็ยังจำทางกลับบ้านไม่ค่อยได้

“สวัสดีครับน้องมาทำอะไรอยู่คนเดียวค่ำๆ มืดๆ แบบนี้”

วัยรุ่นสองคนโผ่ออกมาจากความมืดอีกฝั่งของกำแพงโรงเรียนไอรดาตกใจกลัวจนเดินถอยหลังไปแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวเผื่อจะมีใครอยู่แถวนี้บ้างหันไปทางป้อมยามที่เคยมีลุงยามอยู่ประจำตอนนี้ก็ว่างเปล่าหันหลังกลับไปทางที่ตัวเองพึ่งเดินมาหวังว่าเพื่อนจะมาถึงแล้วก็ไร้วี่แวว

“ไม่ต้องทำท่าทางกลัวขนาดนั้นก็ได้พี่สองคนไม่ใช่โจรนะอีกอย่างเราก็อยู่โรงเรียนเดียวกันจำพวกพี่ไม่ได้เหรอแต่พี่จำน้องได้นะ”

ไอรดาเงยหน้ามองทั้งสองคนเธอจำไม่ได้เลยว่าเคยเห็นหน้ามาก่อนหรือเปล่าแต่คงไม่แปลกอะไรถ้าจะจำไม่ได้เพราะเธอพึ่งย้ายมาที่นี่ได้ไม่นาน

“นี่ก็ดึกมากแล้วกลับคนเดียวมันอันตรายให้พวกพี่สองคนไปส่งจะดีกว่านะ”

“ไม่เป็นไรค่ะหนูไม่ได้มาคนเดียวเพื่อนกำลังตามมา”

"นานขนาดนี้เพื่อนคงไม่มาแล้วแหละให้พวกพี่ไปส่งดีกว่าจะส่งให้ถึงหน้าบ้านเลย"

 ไอรดาก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณแต่หนีไม่พ้นมือหนาที่คว้าข้อมือเล็กของเธอเอาไว้แล้วฉุดกระชากลากเข้าไปใกล้ๆ

“ปล่อยนะ! หนูจะไปหาเพื่อน” น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลอาบสองแก้มแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ชายหนุ่มตรงหน้าสงสารเธอเลยหนำซ้ำยังกระชากเธอจนตัวปลิวเซตามไปถึงแม้เธอจะออกแรงดึงดันไว้ไม่ยอมตามไปแต่ไม่อาจสู้แรงได้

ไอรดาตกใจกลัวหนักขึ้นเมื่อถูกจับแขนอีกข้างหนึ่งฉุดกระชากจนเซถลาเข้าอ้อมกอดของใครอีกคนที่ออกมาจากเงามืดของกำแพงโรงเรียนเท้าอีกข้างของเขาถีบเข้ายอดอกของชายหนุ่มจนล้มหงายหลังลงพื้นดิน

“โอ้ย!แม่งเอ้ยใครวะ”

เสียงร้องของเพื่อนทำให้ชายอีกคนที่นั่งค่อมมอเตอร์ไซด์รออยู่ไม่ไกลลงจากรถปรี่ตัวเข้าประคองเพื่อนลุกขึ้น

ชรันยาผลักน้องออกไปด้านข้างแล้วถีบชายหนุ่มทั้งสองซ้ำไม่ให้ตั้งตัวได้ฟาดไม้หน้าสามยาวสองเมตรใส่ไม่ยั้งหัวแตกเลือดอาบวิ่งหนีตายเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าสองคนนั่นจะเป็นหรือตาย

“อ๊าก!"

“โอ้ย!"

“โอ้ย!”

“เจ็บๆ!ยอมแล้วๆ”

“โอ้ย!”

“โอ้ย!ช่วยด้วย!”

"กูจะฆ่าพวกมึงให้ตาย"

“พี่รันพอเถอะค่ะเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่” ไอรดากอดเอวชรันยาจากทางด้านหลังไม่ให้อีกคนตามสองคนนั่นไป

“ห้ามพี่ทำไมแค่นี้ยังน้อยไปกับสิ่งที่พวกมันกำลังจะทำ”

“พี่ฟังก่อนนะไอร์รู้ว่าพี่เป็นห่วงแต่ไอร์ก็เป็นห่วงพี่รันเหมือนกันถ้าพี่ตีสองคนนั่นจนตายหรือเจ็บสาหัสต้องมีเรื่องคดีความตามมาแล้วความฝันของพี่ละคะจะเป็นยังไงต่อไป” ไอรดาพูดออกมาทั้งเสียงสะอื้อเธอไม่ต้องการให้อนาคตเขาสะดุดเพราะเรื่องของเธอ

ชรันยาปล่อยไม้ทิ้งลงพื้นหันกลับมากอดไอรดาแน่น

“ขอบใจนะที่ช่วยเตือนสติพี่” “ไอร์ต่างหากที่ต้องเป็นคนขอบคุณพี่รัน”

 "ไม่เป็นไรแล้วนะคะคนเก่งพี่อยู่ตรงนี้แล้วจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายน้องไอร์ได้" ชรันยาลูบเรือนผมไอรดาเบาๆ ปลอบประโลมให้คลายจากความกลัว

"ขอบคุณนะคะถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้ไม่รู้ป่านนี้ไอร์จะเป็นยังไงบ้าง" อ้อมกอดอบอุ่นมือที่กำลังลูบสัมผัสเรือนผมอยู่นั้นทำให้ไอรดารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นหัวใจ

ชรันยาคลายอ้อมกอดแล้วถอยออกมาหนึ่งก้าวก้มลงมองหน้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคงทำให้ผู้หญิงตรงหน้าหวาดกลัวมากจนน้ำตาไหลเป็นสายเขาสอดฝามือแนบพวงแก้มทั้งสองข้างของน้องนิ้วโป้งทั้งสองข้างเกลี่ยน้ำตา

 “โอ๋โอ๋ไม่ร้องนะคนเก่ง" ชรันยาดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้อีกครั้งกรัชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

 "พลั่ก!! โครม!!" 

"พี่รัน!! มึงกำลังจะทำอะไร" เอกชัยทนไม่ได้กับภาพบาดตาบาดใจตรงหน้าทำให้ขาดสติกระโจนเข้าต่อยชรันยาล้มลงพื้น

 "ชัย!ต่อยพี่รันทำไม" ไอรดาพยุงชรันยาลุกขึ้นยืน

เอกชัยไม่สนใจคำพูดของใครเดินเข้าไปหยิบไม้หน้าสามที่วางไว้ไม่ไกลง้างมือขึ้นฟาดใส่ชรันยาแต่ไอรดาเอาตัวขวางไว้ประจวบกับนริสราดึงแขนเอกชัยเอาไว้ก่อนทำให้ไม่มีใครบาดเจ็บ

"หยุดนะชัยมึงมีสติหน่อย"

“ห้ามกูทำไมมึงไม่เห็นเหรอว่าไอ้พี่รันมันกำลังทำอะไร”

"มึงสองคนไปไหนมา" ชรันยาตวาดเสียงดังจนไอรดาสะดุ้งตกใจ

"กูถามว่ามึงสองคนไปไหนมาทำไมปล่อยให้ไอร์อยู่คนเดียวถ้าเมื่อกี้กูมาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น"

"ไอร์เกิดอะไรขึ้น" นริสราเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ไอรดาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเธอถึงได้ทำให้ชรันยาโมโหได้ขนาดนี้

"มีเรื่องนิดหน่อยแต่ไม่ต้องห่วงนะไอร์ไม่ได้เป็นอะไรพี่รันมาช่วยไว้ทันเพอดี" ไอรดาฝืนยิ้มให้นริสราเธอยังไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้

"กลับบ้านกันได้แล้ว" ชรันยาพยายามข่มอารมณ์โกรธไม่ให้เรื่องแย่ไปกว่าเดิม

นริสราถึงแม้จะเป็นห่วงเพื่อนและอยากรู้มากแค่ไหนว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอรดาแต่ก็ต้องยอมกลับบ้านไปก่อนวันนี้เพื่อนของเธอคงยังไม่พร้อมจะเล่าอะไรให้ฟังอย่างน้อยตอนนี้ไอรดาก็ปลอดภัยแล้วเอาไว้พรุ้งนี้ค่อยถามดูอีกทีก็แล้วกัน

 ทั้งสี่คนแยกย้ายกันกลับบ้านเอกชัยกลับไปพร้อมกับนริสราอย่างไม่เต็มใจเขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมชรันยากับไอรดาถึงต้องใกล้ชิดกันขนาดนั้น

"กลับบ้านกันค่ะเดินไหวหรือเปล่าถ้าไม่ไหวก็ขี่หลังพี่ได้นะ"

"จะดีเหรอค่ะไอร์เกรงใจ"

"งั้นก็เดินไปค่ะ"

"โห่พี่รันใจร้ายจัง"

 "อย่ามัวพูดเล่นขึ้นหลังมาไวๆ จะได้รีบกลับบ้านกันมันดึกมากแล้ว" ชรันยาย่อตัวลงให้น้องขึ้นขี่หลังได้ง่ายๆ

"ก็ได้ค่ะ"

"ถ้าง่วงก็หลับได้เลยนะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ชรันยาค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวังไม่ให้ไปเตะอะไรเข้าถ้าเกิดมีเสียงดังขึ้นมาคนที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่อาจจะตื่นได้

'ความรู้สึกที่มีกับน้องเป็นแบบไหนกันแน่นะเป็นห่วงรู้สึกดีที่อยู่ใกล้แต่ก็ยังไม่ถึงกับขาดไม่ได้ถ้าจะบอกว่ารักต้องนี้ก็ยังไม่ใช่จะให้ลองคบก็คงไม่ได้ไม่อยากทำให้ใครเสียใจแล้วก็ยังไม่พร้อมจะเสียใจเพราะใครตอนนี้ขอตั้งใจเรียนก่อนก็แล้วกัน’

"ถึงบ้านแล้วค่ะน้องไอร" ชรันยาปลุกคนน้องที่หลับมาตลอดทางเดิน

“หลับไปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยไม่เห็นรู้ตัวเลย” ไอรดาลงจากหลังชรันยาแล้วมายืนอยู่ข้างๆ กัน

“ก็ตั้งแต่ยั้งไม่พ้นกำแพงโรงเรียนเลย”

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยน้องไอร์ไว้และยังอุตส่าห์มาส่งถึงบ้านอีก”

“ค่ะ ต่อไปก็ดูแลตัวเองดีๆ อย่าไปไหนตามลำพัง”

“ไอร์คงไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียวแล้วแหละค่ะ”

“ทำไมไม่ให้ไอ้ยุมันช่วยติวให้”

“หนูกับพี่ยุนะเหรอคะตีกันตายก่อนพอดีค่ะ”

"เอางี้ ต่อไปพี่จะมาช่วยติวให้เอาเป็นวันศุกร์เสาร์ก็แล้วกันนะส่วนวันอื่นไอร์ก็อ่านทบทวนเอง"

"พี่รันพูดจริงเหรอคะ"

"จริงสิเริ่มสัปดาห์หน้าก็แล้วกันนะ"

"เย้!!ขอบคุณนะคะพี่รัน"

 

แกร๊ก...เอี๊ยดด เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับยุพาเดินก้าวออกมาจากประตูเล็ก

ไอรดาโผเข้ากอดพี่สาวตัวเองทันทีที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ กัน

“เป็นยังไงบ้างโทรไปก็ไม่มีใครรับสายเลย"

“มีเรื่องนิดหน่อยนะเข้าบ้านไปแล้วแกค่อยถามน้องก็แล้วกัน”

"ขอบใจแกมากเลยนะรันนี่ก็ดึกมากแล้วคืนนี้นอนค้างที่บ้านฉันนี่แหละนะ"

"อย่าเลยกลับไปนอนบ้านตัวเองดีกว่าแปบเดียวก็ถึงเเล้ว"

"ฝันดีนะคะพี่รัน”

"ฝันดีค่ะน้องไอร์"

"กลับบ้านดีๆ นะแก" 

"อือ"