จากสตรีสามัญชน สู่ว่าที่พระชายาแห่งองค์รัชทายาท—ทว่าเส้นทางของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ศัตรูในวังหลวงพร้อมจะทำลายเธอ ขุนนางชั้นสูงต้องการขับไล่เธอ และความลับของ กระจกศักดิ์สิทธิ์ อาจเป็นกุญแจ
รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ผจญภัย,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,ดราม่า,ผจญภัย,รัก,ข้ามเวลา,ย้อนยุค,ย้อนเวลา,ราชวงศ์,โรแมนติก,โรแมนติก ,โรแมนติกแฟนตาซี,แฟนตาซี ,แฟนตาซีน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"คุณหนู... ถึงเวลาลุกจากที่นอนแล้วเจ้าค่ะ"
เสียงของนางกำนัลดังขึ้นนอกรั้วไม้ไผ่ อาริสะสะดุ้ง ก่อนจะรีบขานรับ "ขะ... ข้ารู้แล้ว"
เธอลุกขึ้นจากฟูกนอน ก่อนที่บานประตูไม้กระดาษจะถูกเลื่อนเปิดออก เหล่านางกำนัลในชุดกิโมโนเดินเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ พวกนางถืออ่างน้ำอุ่น ผ้าขนหนู และกล่องเครื่องสำอางของยุคเฮอัน
"ข้าจะช่วยคุณหนูแต่งตัวนะเจ้าคะ"
"เอ่อ... ไม่เป็นไร ข้าทำเองได้" อาริสะรีบโบกมือปฏิเสธอย่างประหม่า
แต่ดูเหมือนพวกนางจะไม่สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด...
ยี่สิบนาทีต่อมา อาริสะก็นั่งมองเงาตัวเองในกระจกน้ำอย่างอึ้ง ๆ
เธอถูกจับแต่งตัวในชุดกิโมโนชั้นในหลายชั้น สีขาว ครีม และชมพูอ่อนซ้อนกันอย่างวิจิตร แม้จะรู้สึกหนักและเทอะทะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันดูงดงามอย่างน่าประหลาด
ผมของเธอถูกปล่อยยาวลงมาตามสไตล์หญิงชั้นสูงของยุคเฮอัน ปลายผมถูกรวบเป็นระเบียบและประดับด้วยปิ่นไม้เล็ก ๆ แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่ค่อยชินกับการแต่งกายแบบนี้ แต่ก็ยอมรับว่าเธอดูไม่เหมือน "นักศึกษาธรรมดา" อีกต่อไป
"คุณหนู โปรดตามข้ามา องค์ชายมิโนรุรับสั่งให้พาท่านไปชมวังหลวง"
อาริสะเดินตามนางกำนัลไปตามทางเดินไม้ของตำหนัก เสียงฝีเท้าของเธอกระทบพื้นไม้เป็นจังหวะสม่ำเสมอ สวนกว้างที่เธอเห็นเมื่อวานในยามค่ำคืน ตอนนี้เผยให้เห็นความงดงามของมันอย่างชัดเจน
แมกไม้สีเขียวเรียงรายอยู่รอบ ๆ สระน้ำ บึงที่เต็มไปด้วยดอกบัวสะท้อนเงาของพระอาทิตย์ยามเช้า เหล่านกกระเรียนขาวเดินทอดน่องอยู่ตามริมบึง และสะพานไม้สีแดงทอดตัวยาวข้ามลำธารเล็ก ๆ
ทว่า...
สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอมากที่สุดก็คือบุรุษที่ยืนรออยู่ใต้ต้นซากุระใหญ่ตรงกลางสวน
องค์ชายมิโนรุในชุดกิโมโนสีน้ำเงินเข้มขลิบทอง ผมยาวถูกมัดไว้หลวม ๆ ที่ท้ายทอย ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอราวกับประเมินอะไรบางอย่าง
"เจ้าสวมชุดกิโมโนได้ดี" เขาเอ่ยขึ้นทันทีที่เธอเดินเข้ามาใกล้
อาริสะกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเม้มปากเล็กน้อย
"ข้าก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก"
มิโนรุเลิกคิ้วเล็กน้อย "ยังปากกล้าเหมือนเดิม"
"หา?"
"ปกติแล้ว หญิงในวังหลวงมักจะสงบเสงี่ยมเจียมตัว... แต่เจ้าดูไม่เหมือนพวกนางเลยสักนิด"
"ข้าแค่เป็นตัวของตัวเอง" อาริสะตอบกลับโดยไม่คิดมาก แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอทำให้องค์ชายมิโนรุเผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว
"ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปดูวังหลวง"
วังหลวง
อาริสะเดินตามองค์ชายมิโนรุไปตามทางเดินของวังหลวง สถาปัตยกรรมของที่นี่อลังการเกินกว่าที่เธอเคยจินตนาการไว้
อาคารไม้สูงหลังคาสีดำขลิบทอง ศาลาและสะพานเชื่อมต่อกันด้วยทางเดินไม้ หินกรวดเรียงตัวเป็นระเบียบอยู่ตามแนวรั้ว ทุกอย่างดูสวยงามราวกับภาพวาดในตำรา
แต่ในความงดงามนั้น เธอกลับรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล
ข้าราชบริพารที่เดินผ่านต่างมองมาที่เธอด้วยสายตาสงสัย บ้างก็กระซิบกระซาบกันเบา ๆ
"หญิงนางนี้เป็นใคร?"
"เหตุใดองค์ชายถึงให้ความสนใจนาง?"
"บางทีนางอาจเป็นสายลับจากตระกูลศัตรูก็ได้..."
อาริสะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงกระซิบเหล่านั้น ดูเหมือนว่าการที่เธอได้รับความสนใจจากองค์ชายจะไม่ใช่เรื่องดีนัก
"พวกเขามองข้าแปลก ๆ" เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
"เพราะเจ้าเป็นคนแปลกหน้า" มิโนรุตอบเสียงเรียบ "และการมาอยู่ในวังแห่งนี้... ไม่ใช่เรื่องง่าย"
อาริสะหันไปมองเขา ดวงตาขององค์ชายดูเรียบเฉย แต่เธอสัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้าที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ
"องค์ชาย... ทรงมีศัตรูเยอะหรือเพคะ?"
มิโนรุชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
"เจ้ากล้าถามข้าตรง ๆ เช่นนี้เชียวหรือ?"
"ข้าแค่อยากรู้ความจริง"
มิโนรุเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นช้า ๆ
"ในวังแห่งนี้... ไม่มีใครไว้ใจใครได้ แม้แต่สายเลือดเดียวกัน"
อาริสะเบิกตากว้าง หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
และองค์ชายมิโนรุ... อาจมีศัตรูที่พร้อมจะแทงข้างหลังเขาได้ทุกเมื่อ
อาริสะเดินตามองค์ชายมิโนรุผ่านโถงทางเดินที่ทอดยาวของวังหลวง ความโอ่อ่าของสถานที่ทำให้เธอรู้สึกราวกับกำลังเดินอยู่ในฉากภาพยนตร์ย้อนยุคที่สมจริงเกินไป
แต่ไม่ว่าจะชื่นชมสถาปัตยกรรมสวยงามเพียงใด เธอก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อสายตานับสิบคู่ที่จับจ้องมาที่เธอได้
"นางเป็นใคร?"
"เหตุใดจึงอยู่ข้างองค์ชาย?"
"เป็นเพียงสามัญชนหรือมีฐานะมากกว่านั้นกันแน่?"
เสียงกระซิบกระซาบเหล่านั้นแผ่วเบาแต่ก็ชัดเจนพอให้เธอรับรู้
“ทุกคนดูสงสัยในตัวข้ามาก” อาริสะเอ่ยเบา ๆ
"เป็นเรื่องปกติ" มิโนรุพูดเสียงเรียบ "ในวังแห่งนี้... ทุกการเคลื่อนไหวล้วนมีความหมาย"
อาริสะขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ ๆ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากอีกฟากของโถงทางเดิน
หญิงสาวผู้หนึ่งก้าวออกมาพร้อมข้ารับใช้สองคน เธอสวมกิโมโนสีแดงเข้มปักลวดลายดอกโบตั๋น ผมยาวดำขลับถูกรวบไว้ด้วยปิ่นปักผมทองคำ ทุกอิริยาบถของเธอสง่างามราวกับภาพวาดโบราณ
เธอหยุดยืนตรงหน้าองค์ชายมิโนรุ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
"องค์ชายเพคะ ทรงพานางมาที่นี่ด้วยเหตุใดหรือ?"
น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา
อาริสะรู้สึกถึงบรรยากาศตึงเครียดทันทีที่หญิงผู้นี้ปรากฎตัว
"อาริสะเป็นแขกของข้า" มิโนรุตอบสั้น ๆ
"แขก... อย่างนั้นหรือ?" หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ พลางเหลือบมองอาริสะตั้งแต่หัวจรดเท้า "ข้านึกว่านางเป็นสาวใช้คนใหม่เสียอีก"
อาริสะกำมือแน่น รู้ได้ทันทีว่าหญิงคนนี้ไม่ได้เป็นมิตรกับเธอ
"ท่านหญิงอายาเมะ" มิโนรุกล่าวเสียงเรียบ "ข้าไม่มีเวลามาตอบคำถามเจ้า"
ท่านหญิงอายาเมะ...
อาริสะนึกขึ้นได้ทันที นามนี้คือชื่อของ สนมเอกขององค์จักรพรรดิ และยังเป็นบุตรสาวของเสนาบดีผู้ทรงอำนาจแห่งราชสำนัก
หญิงคนนี้... ไม่ใช่คนที่เธอควรมีปัญหาด้วยแน่ ๆ
“หม่อมฉันเพียงแค่แปลกใจเพคะ” อายาเมะกล่าว “ปกติองค์ชายทรงไม่ค่อยทรงให้ความสนพระทัยกับสตรีนัก แต่กลับทรงดูแลหญิงสามัญชนเช่นนางถึงเพียงนี้”
"เรื่องของข้า" มิโนรุตอบสั้น ๆ ก่อนจะหันไปทางอาริสะ "ไปกันเถอะ"
เขาเดินนำออกไปโดยไม่แม้แต่จะมองอายาเมะอีก
อาริสะลังเลเล็กน้อย แต่ก็รีบเดินตามเขาไป ก่อนที่อายาเมะจะเอ่ยขึ้นช้า ๆ
"ขอให้เจ้าโชคดี... หญิงสามัญชน"
อาริสะชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามมิโนรุออกไปโดยไม่ตอบโต้อะไร
