ลิขิตรักเทพบรรพกาลเมื่อโชคชะตาลิขิตให้นางต้องเผชิญด่านเคราะห์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปฐมจิตแตกสลาย วิญญาณกระจัดกระจายไปทั่วสามภพ...เขา—เทพสูงศักดิ์ผู้ทำลายนางในอดีต กลับเป็นผู้เดียวที่ออกตามหานางในชาติภพนี้
ผู้แต่ง
ปูรัชญาเรื่องย่อ
ในอดีตกาล ณ ลานพิธีแห่งสวรรค์ ไป๋หรงเซียน เทพอารักษ์สาวผู้มีใจบริสุทธิ์ ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ทรยศต่อสวรรค์ โทษหนักถึงขั้นทำลายปฐมจิตจนวิญญาณแตกสลาย — โดยน้ำมือของ หลี่อวิ่นหลง เทพหนุ่มผู้เคยเป็นทั้งรักและผู้ทำลายนาง พันปีให้หลัง ไป๋หรงเซียนฟื้นคืนในภพใหม่ ภายใต้เงามืดแห่งความแค้น ความทรงจำที่พร่าเลือน และพลังที่ยังหลับใหล
ในภพใหม่นี้ นางมุ่งหมายจะเปิดโปงความจริง ทวงคืนศักดิ์ศรี และลบล้างพันธะที่ไม่เคยได้รับความยุติธรรม ทว่าการเผชิญหน้าอีกครั้งกับหลี่อวิ่นหลง กลับปลุกเร้าความรู้สึกซับซ้อนระหว่างความรักและความแค้น เขาตามมาชดใช้ความผิดในอดีต ด้วยหัวใจที่ยังยึดมั่นในรักเดิม ขณะที่ศัตรูจากอดีตเริ่มเปิดเผย และพันธสัญญาลับก็เริ่มคลี่คลาย
ไป๋หรงเซียนต้องเลือกระหว่างการให้อภัยหรือการล้างแค้น ระหว่างอดีตที่เจ็บปวดหรืออนาคตที่อาจเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง หากโชคชะตาเคยลิขิตให้พวกเขาแตกสลาย... ชาตินี้ นางจะเป็นผู้ลิขิตทุกสิ่งด้วยหัวใจของตนเอง!
-----------------------------------------------
บทนำ: ปฐมบทแหงความแค้น
ณ ลานพิธีแห่งสวรรค์ สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านท้องนภาหม่นหมอง
กลิ่นคาวเลือดอบอวลไปทั่วลานพิธี ร่างของหญิงสาวในอาภรณ์สีขาวสะอาดนอนแน่นิ่งอยู่กลางลาน พื้นหินศิลาถูกย้อมเป็นสีแดงฉาน เลือดของนางค่อย ๆ ซึมซับลงไปในรอยแตกร้าวของลานศิลา ดวงหน้าของนางงดงามราวภาพวาด ทว่าแฝงไว้ด้วยความเงียบงันและความสิ้นหวัง รอบด้านเต็มไปด้วยเสียงกระซิบจากผู้คนที่มุงดูเหตุการณ์นี้
"นางสมควรได้รับโทษ!"
"ช่างน่าหัวเราะ…เทพอารักษ์ที่บังอาจคิดต่อต้านบัญชาสวรรค์"
"ทรยศเช่นนี้ สมควรถูกลบหายไปจากห้วงภพ" แม้เสียงเหล่านั้นจะดังแค่ไหน แต่สำหรับนาง มันกลับแผ่วเบาราวสายลมไกลโพ้น…
นางมิใช่ผู้ทรยศ… นางเพียงแค่…รักผิดคน ร่างกายของนางกำลังเย็นเฉียบลงทุกขณะ แต่จิตวิญญาณของนางกลับเต็มไปด้วยเพลิงแค้น นางใช้แรงเฮือกสุดท้ายกวาดสายตามองไปรอบตัว และแล้ว…ดวงตาของนางก็หยุดลงที่บุรุษผู้หนึ่ง บุรุษในอาภรณ์ดำทะมึน… ผู้ที่ลงมือทำลายปฐมจิตของนาง ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับสวรรค์สรรสร้างยืนอยู่ไม่ไกล สายตาของเขานิ่งลึกดั่งห้วงมหาสมุทร มองดูร่างของนางอย่างเงียบงัน
"เจ้า…" เสียงของนางแผ่วเบาราวสายลม พยายามยกมือขึ้นอย่างอ่อนแรง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมีเพียงความเงียบงัน เขา…ไม่เอื้อมมือมาหานางเลยสักนิด เงาของเขาค่อย ๆ เลือนรางลงพร้อมกับสติของนางที่ดับวูบ… และในวินาทีนั้น ก่อนที่จิตวิญญาณของนางจะแตกสลาย
พลังลี้ลับบางอย่างกลับห่อหุ้มร่างของนางไว้ แสงสีทองส่องประกายเป็นครั้งสุดท้าย… ก่อนที่นางจะถูกกลืนหายไปในห้วงอเวจี
--- พันปีให้หลัง… ท่ามกลางความเงียบสงัดของสุสานโบราณ แสงจันทร์สีเงินสาดส่องลงบนร่างของหญิงสาวที่นอนหลับใหล ดวงตาที่ปิดสนิทพลันกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะเปิดขึ้นเผยให้เห็นดวงตาคู่สวยเย็นชา ชาตินี้…นางจะไม่ยอมให้ใครทำลายสิ่งใดของนางได้อีก
__ภพใหม่ ชะตาใหม่ แต่ความแค้นเดิมยังคงฝังลึก __