รัก,จีน,เกิดใหม่,ครอบครัว,ชาย-หญิง,ชีวิตใหม่ของอ้ายปิง ,ตัวประกอบที่จืดจาง,เกิดใหม่,นิยายรักจีนโบราณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การใช้ชีวิตเป็นอนุปิงหรือเหรินอ้ายปิงของชโลธรถ้าหากจะบอกว่าง่ายมันก็ไม่ง่ายแต่ว่าจะยากมันก็ไม่ยากเพียงแค่มันราบเรียบมากจนน่าเบื่อสำหรับคนที่วันๆ เคยทำแต่งานจนหัวปั่นโดยช่วงหนึ่งเดือนแรกของการฟื้นขึ้นมาในร่างของมารดาผู้บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจผู้นี้นั้นเธอต้องทั้งอยู่ไฟฟื้นฟูระบบภายในของสตรีรวมทั้งกินยาสมุนพรต้มเพื่อรักษาและบำรุงร่างกายไม่สามารถเดินออกไปไหนได้ไกลกว่าประตูหน้าห้องนอนของตัวเองด้วยท่านหมอเกรงว่าการเดินมากไปในระยะนี้อาจทำให้นางตกเลือดขึ้นมาได้อีก
แต่ก็ดีอยู่อย่างหนึ่งที่ไม่ค่อยมีใครเข้ามาวุ่นวายนอกจากฮูหยินฟ่านกับคุณหนูเล็กที่จะขยันมาเยี่ยมเหรินอ้ายปิงแทบจะทุกวันแต่พวกนางก็มาในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ด้วยว่าอยากให้คนป่วยพักผ่อนให้ได้มากที่สุดในระยะนี้ดวงวิญญาณของชโลธรที่อยู่ในร่างของตัวประกอบที่จืดจางจึงค่อยๆ คิดทบทวนเรื่องราวในนิยายตั้งแต่ต้นอีกครั้งว่ามีสิ่งใดที่นางมองข้ามไปบ้านหรือเปล่ารวมทั้งใช้เวลาไปกับการสำรวจร่างกายรวมไปถึงความทรงจำของเหรินอ้ายปิงเพื่อที่จะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไม่มีติดขัดและไม่มีปัญหา
“จะครบหนึ่งเดือนที่อยู่ไฟแล้วนะปิงเอ๋อร์แต่หลังจากนี้อีกสองเดือนเจ้าจะยังทำงานหนักไม่ได้แล้วไม่ต้องคิดจะขอเข้าไปยุ่มย่ามในครัวเลยข้าไม่มีทางให้เจ้าไปหรอก” ซิ่วเฟยเมี่ยวที่บอกข่าวดีพร้อมกับพูดดักคอน้องสาวต่างสายเลือดที่นั่งดื่มยาสมุนไพรอยู่บนเตียงอย่างรู้ทัน
“ข้าออกไปนอกเรือนบ้างได้หรือไม่พี่เมี่ยวอยากออกไปเดินเล่นเหยียดแข้งเหยียดขาเสียหน่อยข้าใช้ชีวิตบนเตียงมานานเกินไปแล้วนะ” ไม่ให้ทำงานอย่างน้อยๆ ก็ขอให้ได้ออกไปเดินยืดเส้นยืดสายเปิดหูเปิดตามองโลกภายนอกที่ไม่ใช่แค่ห้องนอนสี่เหลี่ยมนี้ก็ยังดี
ตัวเหรินอ้ายปิงยังไม่คิดถึงขั้นออกไปท่องโลกกว้างหรอกเพราะว่ามันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมถ้าหากว่ามีความพร้อมกว่านี้นางบอกเลยถ้าตัวเองมีเงินทองและร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงนางรวมถึงมีช่องทางทำมาหากินก็จะติดปีกให้ตัวเองบินจากไปจากจวนสกุลฟ่านอย่างแน่นอน
เพราะนิยายที่อ่านมาชีวิตตัวละครตัวนี้มันสิ้นสุดลงที่เหรินอ้ายปิงตายไปและเรื่องราวของนางก็ไม่ได้ถูกกล่าวถึงอีกเพราะฉะนั้นเหรินอ้ายปิงคนใหม่คนนี้จึงกำลังคิดหาเส้นทางชีวิตของตนเองซึ่งแน่นอนว่านางจะอยู่ให้ห่างจากตัวละครเอกในนิยายเรื่องบุปผาร้อยพิษให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่การจะออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองนั้นยังต้องมีการเตรียมการหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นที่อยู่อาศัยหรือว่าเงินที่จะต้องใช้ตั้งตัวซึ่งเรื่องเงินทองนั้นนางไม่ค่อยห่วงเพราะที่ผ่านมาทั้งฮูหยินฟ่านกับคุณชายฟ่านก็ มอบแก้วแหวนเงินทองให้จำนวนหนึ่งแม้ลองรวบรวมดูแล้วจะไม่สามารถใช้จ่ายสบายไปทั้งชาติแต่ก็คิดว่าคงไม่ลำบากหากจะใช้พวกมันในการตั้งตัวสร้างกิจการเล็กๆ ของตนเองขึ้นมาเพื่อหาเลี้ยงชีพ
และอีกสิ่งหนึ่งที่เหรินอ้ายปิงจำเป็นต้องเรียนรู้เพิ่มเติมให้ได้มากที่สุดคือวิชาการครัวจากท่านป้าซิ่วจูเพราะพื้นฐานนิสัยเดิมไม่ว่าจะร่างนี้หรือว่าดวงวิญญาณใหม่ต่างก็เป็นคนที่ชื่นชอบการทำอาหารด้วยกันทั้งสิ้นนางจึงคิดว่าจะทำอาชีพที่เกี่ยวกับการทำอาหารนี่แหละ
อ่านนิยายมาเยอะก็พอจะรู้ว่าไม่ต้องมีเงินทองถึงขั้นเปิดร้านใหญ่โตก็ได้ขอแค่มีฝีมือและเปิดแค่ร้านแผงลอยเล็กๆ ก็น่าจะพอหาเลี้ยงชีพตัวเองแล้ว
“วันสองวันนี้ท่านหมอจะมาตรวจเจ้าอีกครั้งหากว่าแข็งแรงดีแล้วคงจะอนุญาตอดทนรอหน่อยนะ”
“ข้าเข้าใจแล้วพี่เมี่ยว” เมื่อได้ยินพี่สาวคนสนิทว่าเช่นนั้นเหรินอ้ายปิงก็ได้แต่กระหยิ่มยิ้มในใจอยู่ผู้เดียวด้วยที่ผ่านมานางทั้งอดทนกินยาสมุนไพรขมๆ โดยไม่ปริปากบ่นอีกทั้งยังกัดฟันทนความเจ็บปวดจากการฝังเข็มรักษาที่แม้มันจะไม่ได้เจ็บจนทนไม่ไหวแต่เมื่อเวลาที่ท่านหมอถ่ายพลังอะไรสักอย่างผ่านเข็มเงินลงไปช่วยกระตุ้นการไหลเวียนเลือดลมภายในร่างกายก็ทำให้เหรินอ้ายปิงรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟวิ่งพล่านไปทั่วร่างทุกทีถ้าที่นี่มีไฟฟ้าใช้นางก็คงคิดว่าตัวเองกำลังถูกไฟดูดอยู่แน่ๆ
“ท่านหมออนุญาตให้เจ้าออกไปเดินเล่นได้แล้วนะปิงเอ๋อร์ส่วนเรื่องอาหารการกินเจ้าสามารถกินทุกอย่างได้ตามปกติแล้ว ยาสมุนไพรก็ลดลงเหลือแค่วันละหนึ่งมื้อก่อนนอนก็พอ”
เป็นคุณชายใหญ่ฟ่านไฉที่เข้ามาบอกข่าวดีหลังจากที่ท่านหมอมาตรวจร่างกายของนางอยู่นานแม้จะรำคาญเล็กน้อยที่มีอะไรท่านหมอไม่ได้บอกกับตัวนางตรงๆ แต่จะไปบอกกับสามีให้เขามาบอกต่อนางอีกทีแต่ก็เข้าใจได้ว่ามันเป็นเรื่องค่านิยมของยุคสมัยและเพราะแบบนี้อย่างไรเล่านางจึงอยากออกไปใช้ชีวิตด้วยตนเองจะได้ไม่ต้องรอคนอื่นมาบอกนู่นบอกนี่หรือมาสั่งให้ทำอะไร
“เจ้าค่ะคุณชายใหญ่”
“แต่เจ้ายังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงานอะไรนะโดยเฉพาะงานหนักในครัวช่วงนี้ก็หาอะไรเบาๆ ทำแก้เบื่อไปก่อนจะปักผ้าหรือว่าคัดอักษรทำอะไรก็ได้ที่เจ้าชอบ” เห็นสีหน้าของคนที่นั่งฟังอย่างตั้งใจอยู่บนเตียงแล้วฟ่านไฉก็เบาใจลงไปหลายส่วนเพราะใบหน้าจิ้มลิ้มของเหรินอ้ายปิงกลับมามีสีสันอย่างที่มันควรจะเป็นได้สักทีเขาไม่ชอบเลยในตอนที่ใบหน้านางซีดเผือดเหมือนสีเต้าหู้เพราะมันดูไร้ชีวิตชีวา
“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” ที่ตอบไปสั้นๆ เพราะนางกำลังมีหลายสิ่งที่ต้องคิดทบทวนอยู่ในหัวในเมื่อเข้าครัวไม่ได้นางก็ควรจะหาความรู้เพิ่มเติมในเรื่องอาหารเพื่อเตรียมการเอาไว้ก่อนจะดีหรือไม่นะ
“ทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไร เจ้ามีอะไรที่อยากได้อย่างนั้นหรือ” คนถามก็ถามเหมือนมานั่งอยู่ในหัวของเหรินอ้ายปิงทันทีที่เขาพูดจบนางก็คลี่ยิ้มบางเบาซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ฟ่านไฉเพิ่งได้เห็นมันตั้งแต่เกิดเรื่องราวสะเทือนใจขึ้น
“ข้าอยากได้ตำราเจ้าค่ะ พวกตำราอาหารแล้วก็ตำราสมุนไพรอยากได้หลายๆ เล่มเลย”
จากการได้ศึกษาเล่าเรียนกับอาจารย์ที่ฮูหยินฟ่านจ้างมาสอนบุตรสาวอยู่ระยะหนึ่งก็ทำให้ความรู้เขียนอ่านของเหรินอ้ายปิงพัฒนาขึ้นมามากกว่าแต่ก่อนในตอนนี้นอกจากคัดอักษรแล้วนางก็ยังสามารถอ่านตำราได้คล่องมากขึ้นแม้บางคำจะยังติดขัดแต่นางก็รู้ความหมายของตัวอักษรทั้งหมดแล้ว
“ถ้าเจ้าอยากได้ตำราอาหารเช่นนั้นระหว่างที่รอให้ร่างกายเจ้าแข็งแรงขึ้นพี่จะปรับปรุงครัวให้เจ้าใหม่ดีหรือไม่ อยากทำอาหารก็ทำที่เรือนได้เลยจะได้ไม่ต้องเดินไปที่ครัวใหญ่ทุกวัน แต่ถ้าเจ้าอยากออกไปพบปะท่านป้าซิ่วจูหรือคนอื่นๆ ก็ไปได้นะข้าไม่ได้ห้าม”
เพราะเข้าใจดีว่าการถูกจำกัดบริเวณนั้นย่อมจะอึดอัดและอีกอย่างเหรินอ้ายปิงนั้นก็เติบโตมาได้เพราะบ่าวในโรงครัวช่วยกันเลี้ยงดูนางข้อนี้ฟ่านไฉรับรู้จึงเข้าใจความรู้สึกของนางเป็นอย่างดี
“ขอบคุณคุณชายใหญ่มากนะเจ้าคะ” เหรินอ้ายปิงยังคงประหยัดถ้อยคำและสงวนท่าทีเป็นอย่างมากด้วยไม่อยากทำอะไรที่มันเป็นพิรุธให้อีกคนจับได้แค่เวลาที่อยู่กับพี่เมี่ยวแล้วลืมตัวเผลอพูดมากไปหน่อยนางยังทักถูกจนเสียความมั่นใจและหวาดระแวงไปตามประสาคนที่มีความลับต้องปิดบัง
“แล้วนี่เมื่อไหร่เจ้าจะเรียกพี่ว่าท่านพี่ได้สักทีเล่าปิงเอ๋อร์เหตุใดจึงไม่เลิกเรียกคุณชายใหญ่สักที” เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ฟ่านไฉบอกกับอนุภรรยาผู้นี้มานานแล้วแต่นางก็ยังคงเคารพ เกรงใจและเจียมตัวอยู่เสมอแต่สำหรับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างเขานั้นยังต้องการความเป็นกันเองพอๆ กับที่ต้องการให้ภรรยาเกรงใจตน
“ไม่เป็นไรเอาที่เจ้าสะดวกเถิดส่วนเรื่องครัวพี่จะรีบคุยกับนายช่างให้เจ้านะระหว่างที่ต่อเติมอาจจะมีเสียงดังไปบ้างหากว่ารำคาญจะย้ายเข้าไปพักที่เรือนหลักก่อนก็ได้พี่อนุญาต”
คุณชายใหญ่จากไปเมื่อเขาพูดคุยธุระจบแล้วอันที่จริงฟ่านไฉก็ยังไม่ได้อยากจะไปไหนหรอกแต่เพราะมีสินค้ามาส่งที่ร้านค้าข้าวจึงต้องออกไปช่วยน้องชายคนรองดูแลงานก่อนโดยระยะนี้เขากำลังฝึกฟ่านเฉินให้รับผิดชอบหน้าที่การงานของตัวเองมากขึ้นไม่ใช่แค่การขายสินค้าไปวันต่อวัน
น้องชายคนรองต้องเริ่มหัดเข้ามาจัดการระบบของร้านค้าทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นการติดต่อซื้อขายกับพ่อค้าคนกลางที่เป็นคู่ค้าเดิม การเสาะหาสินค้าและคู่ค้าใหม่ๆ รวมไปถึงการตรวจรับสินค้าอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพื่อป้องกันการผิดพลาดที่จะส่งผลต่อคุณภาพสินค้าและชื่อเสียงของร้าน
วันแรกของการได้รับอนุญาตให้ออกมาเดินเล่นนอกเรือนได้เหรินอ้ายปิงเริ่มต้นวันด้วยการขอให้ซิ่วเฟยเมี่ยวตั้งโต๊ะรับประทานอาหารเช้าของนางกับคุณชายใหญ่ขึ้นที่ในสวนหย่อมเล็กๆ หน้าเรือนที่มีทั้งสระบัวและศาลาที่ร่มรื่นเป็นอย่างมาก ซึ่งเมื่อฟ่านไฉพบว่านางรู้จักสั่งการทุกอย่างกับสาวใช้แทนที่จะลงมือทำเองไปทั้งหมดเข้าก็สบายใจที่นางรู้จักปรับตัวกับสถานะของตนเองแม้จะต้องใช้เวลาไปเกือบหนึ่งปีก็ตาม
จะว่าไปแล้วสถานะของอนุภรรยาก็ยังนับว่าต่ำต้อยแต่สำหรับฟ่านไฉที่ยังไม่มีฮูหยินหรือว่ารับภรรยาคนอื่นเพิ่มเติมก็นับว่าในเรือนหลังนี้รองจากเขาผู้เป็นเจ้าของเรือนแล้วก็มีแต่เหรินอ้ายปิงนี่แหละที่มีอำนาจสามารถจัดการทุกอย่างภายในเรือนได้เช่นเดียวกันเพราะฉะนั้นการที่นางควบคุมคนในความปกครองได้ก็นับว่าเป็นเรื่องดี
“ดูเจ้าสดชื่นขึ้นนะเวลาที่ได้ออกมานอกห้องนอน” แม้จะรู้ว่าการอยู่แต่ในห้องที่ปิดหน้าต่างประตูมิดชิดเพื่ออยู่ไฟรักษาร่างกายให้อบอุ่นทั้งยังมีแต่กลิ่นของสมุนไพรอบอวลอยู่ตลอดเวลาย่อมทำให้รู้สึกว่าบรรยากาศไม่น่าพิสมัยแต่ฟ่านไฉก็ไม่คิดว่ายามที่เหรินอ้ายปิงได้ออกมาต้องลมต้องแสงตะวันภายนอกเรือนแล้วนางจะดูมีชีวิตชีวามากขึ้นถึงเพียงนี้
“อากาศด้านนอกปลอดโปร่งยิ่งนักเจ้าค่ะ ท่านพี่” แม้จะทำใจมาทั้งคืนที่จะเรียกคนที่ได้ชื่อว่าสามีด้วยสรรพนามที่ต่างไปจากเดิมแต่เมื่อถึงเวลาเหรินอ้ายปิงก็ยอมรับว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย
“แต่พอสายหน่อยเจ้าก็ต้องกลับเข้าไปในเรือนแล้วนะอากาศร้อนไปหรือเย็นไปย่อมไม่ดีต่อสุขภาพแล้ววันนี้ที่ครัวทำอาหารอะไรมาบ้างเล่ามีของโปรดเจ้าหรือไม่”
อันที่จริงฟ่านไฉก็ไม่รู้หรอกว่าอนุภรรยาของตนนั้นโปรดปรานสิ่งใดบ้างเพราะที่ผ่านมานั้นถึงจะรับประทานอาหารร่วมกันบ่อยแต่ก็ไม่ได้เคยพูดอะไรกันนอกไปเสียจากการทักทายไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบทั่วไป
จนเมื่อเขาเกือบเสียนางไปเมื่อครั้งนั้นฟ่านไฉจึงกลับมาคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างตนเองกับเหรินอ้ายปิงแล้วตั้งปณิธานเอาไว้ในใจว่าหลังจากนี้จะดูแลเอาใจใส่นางให้ดีมากยิ่งขึ้นไม่ใช่เพียงแต่เอาใจใส่เรื่องความเป็นอยู่หรือเงินทองแต่เขาจะเอาใจใส่ความรู้สึกของนางให้มากขึ้นด้วยเพราะฉะนั้นการเริ่มต้นจากการพูดคุยอย่างเป็นกันเองระหว่างมื้ออาหารน่าจะช่วยได้มาก
“ข้าไม่มีอะไรที่ชอบกินเป็นพิเศษเจ้าค่ะแต่ขาหมูต้มถั่วลิสงวันนี้ดูจะน่าสนใจดี” ที่ว่านางไม่มีอาหารจานโปรดนั้นเป็นเรื่องจริงแม้จวนสกุลฟ่านจะไม่ได้เลี้ยงบ่าวไพร่ให้อดอยากแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าบ่อยครั้งคนเห็นแก่ตัวก็มักจะมือไวเก็บอาหารดีๆ เอาไว้กินเองไม่ก็เก็บเอาไว้ให้พวกพ้องเสียหมดนั่นทำให้นางกลายเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายไปโดยปริยาย
“ถ้าเช่นนั้นก็ลองชิมดูหากชอบก็กินเยอะๆ ได้เลย” คุณชายฟ่านตั้งใจตักขาหมูต้มถั่วลิสงในชามใบใหญ่ใส่ถ้วยให้เหรินอ้ายปิงอย่างระมัดระวังจากนั้นก็เริ่มตักน้ำซุปเข้าปากตัวเองก่อนคำแรกเพื่อเป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้นมื้ออาหารที่ผู้อาวุโสหรือสามีจะต้องเริ่มรับประทานอาหารคำแรกก่อนเสมอ
