เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,ไทย,PWP,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
เรียนไปก็ปวดหัว มีผัวก็ปวด... งั้นถ้าจะต้องทนปวด... ก็ขอปวดแบบได้เงินด้วยละกัน! เลิศๆๆๆๆ
เอิร์ธเด็กเอ็นท์
Mr. Host Club
[PWP]
Written by Darkriku93
เปิดเรื่อง 04/01/2023
ประกาศ!!!
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว PWP ไม่เน้นความสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ อ่านเอาฟีลลิ่ง อ่านเอามันเฉยๆ น้าาาาา
หลังจากเหตุการณ์ที่โรงละครในวันนั้นไอ้พี่กันก็ปล่อยให้ผมได้ใช้ชีวิตส่วนตัวแบบที่ไม่เข้ามายุ่มย่ามอยู่หลายวัน เพราะพี่มันเองก็ดูเหมือนจะติดธุระอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้องเข้าๆ ออกๆ เกาะอยู่หลายวัน ผมเห็นเดี๋ยวพี่มันก็ขึ้นเรือออกจากเกาะไปสามสี่วัน แล้วก็กลับเข้ามาใหม่แถมยังไม่ขอมีอะไรกับอีกด้วยซึ่งมันก็อ้างว่าช่วงนี้มันทำงานเหนื่อยเลยไม่มีอารมณ์สักเท่าไหร่ แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี อาจจะเป็นโชคดีของผมที่ช่วงนี้ได้พักผ่อนบ้าง ร่างกายจะได้มีโอกาสฟื้นฟูตัวเองหลังจากที่ต้องตกระกำลำบากทำงานตรากตรำรับใช้ความใคร่ให้กับไอ้พี่กันติดต่อกันมานาน
ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็เลยเหมือนกับว่าผมได้มากพักผ่อนเพื่อท่องเที่ยวบนเกาะนี้จริงๆ จังๆ สักที แต่ก็อย่างว่าแม้ไอ้พี่กันจะทิ้งให้ผมต้องอยู่ตัวคนเดียวแต่มันก็ไม่ได้ลำบากสักเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อยก็ยังพี่ต้อมที่ไอ้พี่กันทิ้งเอาไว้ให้คอยดูแลรับใช้ผมอยู่ดี
ตอนนี้ผมก็เลยรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นลูกคุณหนูยังไงยังงั้น...
เพราะมีคนคอยตามดูแลตลอดเวลาไม่ว่าจะอยากไปที่ไหนก็ตาม มีรถตู้คอยไปรับไปส่ง ผมมีหน้าที่อย่างเดียวคือรับเงินจากไอ้พี่กันมาแล้วก็เอาไปใช้ได้ตามอัธยาศัย
แต่เวลาแห่งความสุขมันมักจะผ่านไปเร็วเสมอ หลังจากที่ผมได้ใช้เวลาพักผ่อนมาได้เป็นอาทิตย์ จู่ๆ พี่กันก็กลับมาอยู่ที่เกาะแห่งนี้เหมือนเดิมพร้อมกับบอกผมว่าเคลียร์ธุระในกรุงเทพเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้จะกลับมาทำกิจกรรมบนเกาะนี้ให้สำเร็จเพราะยังเหลือมิชชั่นที่คนดูออนไลน์และคนบนเกาะรอดูอีกมาก ให้ผมเตรียมตัวให้พร้อม
ยังจะมีอะไรให้ต้องเตรียมตัวอีกงั้นเหรอ?
เพราะไอ้ที่ผ่านๆ มาก็ค่อนข้างที่จะหนักหน่วงพอสมควรแล้วนะสำหรับผม กับการที่ต้องมาทำหน้าที่เด็กเอ็นท์ที่มันเกินกว่าคำว่าเด็กไปอยู่มากโข แบบนี้เรียกว่าซื้อมาเป็นทาสอาจจะยังเหมาะสมกว่า...
ติดต่อใครก็ไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าไอ้มิคกับเจ๊เปรี้ยวจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
เหมือนโดนจับมาขังไว้บนเกาะเหมือนนะ บางทีผมก็รู้สึกแบบนั้นแต่ก็เอาเถอะโดนขังแบบได้เงินใช้ไปด้วยก็ยังดีกว่าถูกมาจับขังไว้จริงๆ แม้จะต้องมีเรื่องให้เจ็บตัวบ้าง อับอายบ้างก็ไม่เป็นไร เพราะเงินที่ได้ก็ถือว่าค่อนข้างคุ้มอยู่เหมือนกัน
“พี่กันไปไหนครับ” ผมเอ่ยถามหลังจากที่เดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวเพราะพี่ต้อมเดินไปบอกผมว่าแม่บ้านเตรียมอาหารเช้าไว้พร้อมแล้ว
“ออกไปวิ่งตั้งแต่เช้าแล้วครับ อีกเดี๋ยวคงกลับมา”
“อ่อครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณเอิร์ธ” พี่ต้อมเอ่ยถามผมกลับ
“ไม่มีอะไรครับ ผมนึกว่าพี่กันกลับไปทำงานกรุงเทพเฉยๆ ครับ” ผมตอบแล้วยิ้มก่อนจะหันไปหาคุณป้าแม่บ้านที่เดินเอาจานข้าวมาเสิร์ฟให้กับผม “ขอบคุณครับ”
“คุณเอิร์ธอยากได้อะไรเพิ่มเติมเรียกป้าได้เลยนะคะ”
“ครับผม”
พอป้าแม่บ้านเดินออกไปผมก็เริ่มสอดส่ายสายตาไปมองยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเมนูไว้หลากหลายจนเต็มโต๊ะไปหมด ซึ่งมันเยอะเกินกว่าที่คนหนึ่งคนจะกินได้หมด มันเยอะเสียจนเรียกได้ว่าเป็นการฟุ่มเฟือยเกินจำเป็นที่จะต้องเตรียมอาหารไว้เยอะขนาดนี้ เพราะอันที่จริงมีแค่เพียงเมนูเดียวผมก็คิดว่ามันมากเกินพอแล้วสำหรับหนึ่งมื้อ
วูบหนึ่งผมนึกไปถึงคนที่บ้านของผมเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้พ่อกำลังทำอะไรอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะได้กินข้าวแบบมีความสุขบ้างมั้ย เพราะตั้งแต่ผมหนีออกมาวันนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกลับไปอีกเลย แต่ลองคิดดูอีกทีเขาอาจจะไม่ได้คิดถึงผมเลยก็ได้ก็ในเมื่อวันนั้นเขาไล่ผมซะขนาดนั้น
ผมเอื้อมมือไปตักเอาไข่เจียวมาวางบนจานข้าวของตัวเองพร้อมด้วยราดซอสมะเขือเทศในขวดที่วางอยู่ข้างๆ ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก รสชาติยังอร่อยเหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกที่มาถึงที่นี่ ฝีมือการทำอาหารของแม่ครัวที่บ้านพี่กันนี่ต้องยอมรับเลยว่าอร่อยมากจริงๆ นับว่าเป็นอีกเรื่องที่ทำให้ผมยังอยู่ที่นี่ได้แบบมีความสุข
“อร่อยมั้ยครับ” เสียงคุ้นดังขึ้นจากด้านหลังของผม
“เอ้า! พี่กัน กลับมาแล้วเหรอครับ” ผมร้องทักเมื่อหันไปเห็น
“อื้อ”
“กับข้าวอร่อยเหมือนเดิมครับ” ผมยิ้มตอบ “ทานด้วยกันสิฮะ”
“เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนละกัน เดี๋ยวมานั่งกินด้วย”
“ได้ครับ”
ไอ้พี่กันเดินออกไปหลังจากที่ผมเอ่ยบอกแบบนั้น แต่ยังไม่ทันที่มันจะเดินผ่านพ้นจากห้องที่ผมนั่งกินข้าวไป มันก็หันหลังแล้วเดินกลับมาหาผมอีกครั้งก่อนจะหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ต่อหน้าพี่ต้อมแล้วรีบเดินออกไป ทำเอาผมรู้สึกแปลกใจเพราะไม่คิดว่ามันจะมาทำแบบนี้
ไอ้พี่กันมันเป็นอะไร...
ผมเองก็งงไม่ใช่น้อย
แต่ก็นั่นแหละพอปล่อยให้ตัวเองได้ตั้งคำถามอยู่ครู่ใหญ่ ผมก็ได้สติเพราะเสียงท้องร้องเรียกเพราะกระเพาะกำลังต้องการอาหารเช้าอย่างหนักหน่วง ผมก็เลยหันไปสนใจมื้ออาหารบนโต๊ะแทนที่จะมานั่งรออีกฝ่ายอยู่เฉยๆ
ผมใช้เวลาไม่นานในการกินมื้อเช้าที่มีอยู่เต็มโต๊ะ ซึ่งเอาจริงๆ ผมเองก็กินไม่หมดหรอกครับ บางเมนูบนโต๊ะแทบไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่เพียงเพราะว่าไม่อยากกินแต่เป็นเพราะว่ามันอิ่มมากต่างหาก กว่าไอ้พี่กันจะอาบน้ำเสร็จแล้วเดินมาที่โต๊ะอาหารผมก็กินอิ่มไปจนเรียบร้อย
“มาแล้ว” เสียงพี่กันดังลอยมาหลังจากผมดื่มน้ำเสร็จ
“ครับ”
“อิ่มละเหรอ”
“ใช่ครับ”
“อิ่มเร็วจัง” พี่กันเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“พี่กันนั่นแหละ อาบน้ำช้าเอง” ผมบ่นพลางลุกขึ้นยืนเพราะตั้งใจว่าจะเดินออกไปรอพี่กันที่ห้องนั่งเล่นแล้วดูหนังรอ
หมับ!
พี่กันคว้าข้อมือของผมเอาไว้ทันทีที่ผมลุก ผมก็เลยหันขวับมามองหน้าพี่เขาอย่างสงสัย แต่พี่เขาก็ได้แต่มองหน้าผมไม่พูดอะไรก่อนจะออกแรงดึงให้ผมนั่งลงที่เดิม
“อยู่ด้วยกันก่อน”
“ครับ?”
“นั่งรอพี่ก่อน เดี๋ยวกินข้าวเสร็จพี่จะพาไปเที่ยว” พี่กันพูดเสียงนิ่ง
“อ่อ ครับ”
ผมก็เลยได้แต่จำยอมที่จะหย่อนตัวลงนั่งอีกครั้งเพื่อที่จะได้รอให้อีกฝ่ายกินข้าวเช้าจนเสร็จแล้วจะได้ไปเที่ยวไหนต่อไหนแบบที่พี่กันเอ่ยบอกเมื่อครู่ เอาล่ะ พูดแบบนี้มาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าผมจะต้องไปเผชิญหน้ากับอะไรแปลกๆ อีกหรือเปล่า
แล้วก็ตามเคย เพราะความต่อนยอนของไอ้พี่กันที่เวลาทำอะไรแต่ละทีก็ค่อยเป็นค่อยไป ไม่เคยจะนึกคิดว่าเวลามันเป็นสิ่งสำคัญ กินข้าวได้แบบเนิบช้ามากเสียจนผมถอนหายใจไปหลายรอบ มือถือก็ไม่มี ให้นั่งมองแต่หน้าพี่มันกินข้าว งงมาก ทำไมเป็นคนที่ทำอะไรได้เชื่องช้าขนาดนี้ แต่เวลามีอะไรกันทีไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้าง เอาแต่เร็วและรัวไม่ยั้งจนหลายครั้งผมก็เกือบทนไม่ไหวอยู่เหมือนกัน
“พี่กันครับ...” ผมเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกินอาหารใกล้เสร็จแล้ว
“หื้ม?”
“ผมขอมือถือคืนได้มั้ยครับ”
“ไม่!” พี่กันเอ่ยตอบผมเสียงแข็ง ทำเอาผมตกใจอยู่เหมือนกัน
“ครับ..” ผมตอบรับเสียงนิ่ง
อันที่จริงก็คิดเอาไว้อยู่แล้วแหละว่าคำตอบจากพี่กันจะออกมาในรูปแบบนี้ ก็เล่นยึดเอาไว้ตั้งแต่ก้าวแรกที่มาถึงเกาะ คงไม่อยากให้ใช้มือถือในสถานที่แห่งนี้จริงๆ นั่นแหละ
ผมแค่อยากจะใช้มือถือแก้เบื่อเวลาที่ผมไม่มีอะไรทำบ้าง อีกอย่างตลอดระยะเวลาที่ไอ้พี่กันไม่อยู่นั้น พี่ต้อมก็พาผมไปเที่ยวหลายๆ สถานที่บนเกาะแห่งนี้ที่มันโคตรสวยแต่ผมก็ทำได้เพียงเก็บความประทับใจเอาไว้ในความทรงจำเพียงเท่านั้นเพราะไม่มีอะไรมาบันทึกภาพเก็บเอาไว้ชื่นชมตอนหลังได้ ก็แอบเสียดายอยู่บ้างแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ดันมาอยู่ภายใต้การดูแลของคนใหญ่คนโตอย่างไอ้พี่กันมันนี่หว่า
“ไปกันเถอะ” เสียงพี่กันพูดขึ้นหลังจากที่เขากินข้าวเช้าเสร็จ ส่วนผมที่นั่งหน้าเซ็งหลังจากได้ยินคำตอบจากไอ้พี่กันต้องจำใจลุกเดินตามหลังมันไป
เซ็งชะมัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี แล้วนี่จะพาผมไปไหนอีกก็ไม่รู้...
“พี่กันจะพาผมไปไหนครับ” ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ตามมาเหอะ เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”
“เห้อ” ผมเผลอถอนหายใจออกไปเสียงดัง