คดีที่ไม่มีที่สิ้นสุดเหยื่อทุกรายล้วนมีบุปผาแปลกตาระดับข้างกายา
ร่องรอยคนร้ายที่เป็นปริศนายังไม่แม้แต่จะเจอเลย ครานี้พวกเราจะทำยังไง
แฟนตาซี,อาชญากรรม,สืบสวนสอบสวน,เรื่องสั้น,นักเขียนวัยจิ๋วมาป่วนพล็อตเทลเลอร์,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ พี่คะ ฮือ เราเหลือกกันแค่สองคนแล้ว ฮึก ”
“ พ่อกับแม่ตายแล้ว พี่กับหนูจะอยู่ด้วยกันนะคะ ”
“ พี่คะ หนูจะหางานทำส่งพี่เรียนเองค่ะ! ”
“ พี่คะ วันนี้พี่เหนื่อยไหมคะ ”
“ พี่คะ วันนี้หนูมีดอกไม้มาให้ด้วยนะ ”
“ พี่คะ หิวไหมคะ ”
“ พี่ป่วยหรอคะ มาเดี๋ยวหนูดูแลพี่เอง! ”
“ พี่คะ หนูทำอะไรผิดรึเปล่า ”
“ พี่คะ พี่จะไม่ทิ้งหนูไปใช่ไหมคะ ”
“ สัญญาแล้วนะคะ ว่าจะไม่ทิ้งหนู ”
“ พี่คะ ”
“ พี่ จะพาหนูไปไหนหรอคะ ”
“ พี่คะ หนูขอโทษ อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ ”
“ สัญญากันแล้วนิคะ ทำไม ”
“ ทำไม ”
บุคคลแปลกหน้าในชุดกาวเดินเข้ามาใกล้เราสองคน เจ้าดอกไม้ประหลาดนั้นแกะติดมือของผู้หมวดแน่นยิ่งขึ้น นั้นเป็นสัญญาณว่าบุคคลนี้เป็นผู้สร้างมัน
“ ถอยออกจากเขาเดี๋ยวนี้ ” ชายคนนั้นเปล่งออกเสียงแข็งกร้าว ชี้หน้าของนักสืบอย่างโกรธแค้น เขาเข้าใกล้ประชิดตัวไม่สนผู้หมวดกับเจ้าดอกไม้นั้น สิ่งที่เขาหมายมองคือหล่อนคนเดียว ชายตรงหน้าขมวดคิ้วจนทั้งสองข้างมาจูบกัน ริมฝีปากเต็มไปด้วยแผลที่เกิดจากการกัด
“ นังฆาตกร ” คำพูดนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง หล่อนสั่นสะท้านด้วยแรงของชายตรงหน้าที่กระชากเสื้อสีครีม สายตาสีน้ำเงินทะเลทั้งสองคู่จ้องประสานกัน คู่หนึ่งมองด้วยความแค้น และ อีกหนึ่งมองด้วยความโศกเศร้า
“ หยุดเดี๋ยวนี้เลยครับ ” กระบอกปืนสีดำทมิฬถูกตั้งขึ้นตั้งฉากชี้ไปทางของคนปริศนา เมื่อรู้ได้ถึงปืนฉ่อหัว เขาปล่อยหญิงสาวพร้อมชูมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นการแสดงความยอมแพ้ แต่สายตาและความโกรธแค้นยังคงอยู่เหมือนเดิม เขาคนนั้นกำลังจะเปิดปากต่อว่าแต่กับถูกขัดด้วยคนที่อยู่บนเตียง
“ คะ คุณหมอครับ? ” แลทันทีที่เขาได้ยินเสียงนั้น ชายผู้นั้นรีบพุ่งตัวไปหาในทันทีไม่สนกระบอกปืนที่ผู้หมวดถืออยู่ เขาเข้าไปประคับประคองอีกฝ่ายเพื่อยืนขึ้น ใบหน้าเมื่อครู่ที่แข็งกร้าวบัดนี้กับอ่อนโยนเมื่ออยู่กับอนาสตาเซีย หญิงสาวคนนั้นที่ครั้งหนึ่งเคยมีผมยาวสลวยบัดนี้กับสั้นลงเหมือนทรงของเหล่าชายผู้เติบใหญ่ แลเหมือนน้องสาวจะรู้ถึงการมีอยู่ของผู้อื่นที่มิใช่คนรักตน
และเมื่อน้องสาวที่ถูกพี่สาวเคยเป็นดั่งโลกทั้งใบได้พบเจอกันเสียอีกครั้ง
ดวงตาที่เคยมองด้วยความรักบัดนี้มีแต่ความเกลียดชัง
อนาสตาเซียรีบลุกขึ้นเอาร่างกายตัวเองป้องกันหมอไว้ มือรีบคว้ามีดที่อยู่ข้างกางเกงของตน
“ จะตามมาฆ่าผมอีกรอบรึไง ” ดวงตาสีเหลืองทองอรามส่องแสงออกมา น้องสาวเธอไม่ใช่มนุษย์แล้ว เพราะในนัยน์ตานั้นไม่มีลูกตากลมสีดำ เล็บมือสีม่วงของหล่อนที่กำอาวุธป้องกันตัวไว้เป็นข้อพิสูจน์
“ อนาสตาเซียพี่ไม่ได้มาฆ่าน้อง ” หล่อนกล่าว
“ พี่มาจับตัวคนร้ายที่ฆ่าคนมาหลายราย ”
“ พี่หวังว่ามันคงไม่ใช่หนู ”
เมื่อสิ้นคำพูด อนาสตาเซียหัวเราะขึ้นทันที เสียงที่ออกมานั้นเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งแลเหมือนคนขาดสติ มีดบนมือชี้มายังผู้เป็นอดีตพี่สาวของตน คุณหมอด้านหลังมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น
“ ฮ่าฮ่า น่าเสียดายจังเลยครับพี่สาว ฆาตกรคนนั้นคือผมเองไง ” เขาลากเสียงยาวยียวนกวนประสาทอีกฝ่าย แต่กลับกันผู้เป็นพี่สาวต่างตกใจ ตาเบิกกล้างอย่างไม่เข้าใจ หล่อนไม่คิดว่าน้องสาวหล่อนจะทำเช่นนี้
“ ทำไม? ” ด้วยความไม่เข้าใจ ปากเลยพลันพูดออกไปโดยมิตั้งใจ
“ น้องคนนี้ก็แค่ทำตามที่พี่สาวสอนไงคะ ”
“ ฆ่าให้ตายแล้วเอาดอกไม้กลบซะ ”
อนาสตาเซียว่ากล่าว มือทั้งสองข้างโอบคอพี่สาวไว้สายตาของหล่อนเงยหน้ามอบมองแด่หล่อน
“ พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้วอนาสตาเซีย ขอร้องละ มอบตัวแล้วไปกับพี่นะ ” หล่อนจับไหล่ของผู้เป็นน้องสาวของตน ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาน้ำเสียงขอร้องอ้อนวอนแก่น้องสาวของตน
“ เมื่อก่อนหนูทำตามที่พี่ต้องการเสมอ เพราะพี่คือครอบครัวคนเดียวที่หนูเหลืออยู่ ”
“ แต่พี่สาวคะ ตอนนี้หนูมีครอบครัวที่รักหนูจริงๆ ยอมรับที่หนูเป็น ไม่ใช่พี่ที่ฆ่าหนูตาย ”
ในขณะที่สองพี่น้องกำลังทะเลาะกันอยู่นั้น ผู้หมวดที่คอยดูสถานการณ์ด้านนอกนั้นต่างเต็มไปด้วยความสับสน ใจหนึ่งของเขาต่างคิดทบทวนไปมาว่าทั้งหมดที่ได้ยินคืออะไร คุณนักสืบฆ่าน้องสาวตัวเอง น้องสาวของนักสืบที่ไล่ฆ่าผู้คน น่าจะเพราะอาการป่วยจิตที่ถูกคนไว้ใจหักหลัง
“ ทุกคนยกมือขึ้นครับและมอบตัวซะ ” เสียงที่ดังขัดจังหวะสองพี่น้อง คุณหมอยอมทำตามทันที น้องสาวเองก็เช่นกัน กลับกันพี่สาวดังโวกเวกโวยวายแทน ถ้าคุณจับน้องสาวฉันไปมันไม่มีใครหลอกนะคะ คนตายไปแล้วนะ แต่อยู่ๆก็ฟื้นขึ้นมาเนี่ยนะ
“ ผมไม่สนหรอกครับว่าเรื่องมันเป็นยังไง ต่อไปค่อยให้ทางกฎหมายดำเนินการเถอะครับ ”
“ แต่ผู้หมวด แล้วเจ้าเด็กนั้นละ คุณจะจับมันเข้าคุกลงหรอ ” เมื่อไร้หนทาง หล่อนเลยเบนประเด็นไปสู่เจ้าดอกไม้ประหลาดนั้นแทน
“ ไม่ต้องห่วง เจ้าหนูนั้นทำได้แค่ช่วยเหลืองานกับทำให้คลายเครียดด้วยละอองนะ เพราะฉะนั้นยอมรับสารภาพเถอะครับ ” คุณหมอที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นอธิบายถึงเจ้าหนูคนโปรดของผู้หมวด ส่วนคุณนักสืบนั้นพ่ายแพ้กัดริมฝีปากของตนจนโลหิตเปรื้อนลงคางแหลม พลันหันหัวกลับไปมองทั้งสองอย่างโกรธเคือง ไม่ได้จุดจบของฉันจะเป็นเช่นนี้ไม่ได้ ที่ผ่านมาฉันพยายามอย่างมากเพื่ออะไรกัน ฉันจะมาจบที่คุกไม่ได้เด็ดขาด ทำไม ทำไมโลกถึงได้โหดร้ายกับฉันอย่างนี้
“ ทำไมพวกแกถึงได้ยอมละ ที่ผ่านมาก็ฆ่าคนตั้งเยอะ กะอีแค่ผู้หมวดคนเดียวทำไมถึงไม่ฆ่ามันทิ้งซะ แล้วหนีกันไป ” หล่อนตะโกนลั่น แต่หล่อนจะรู้บ้างไหมว่าคำพูดของตนนั้น เสียดแทงลงกลางอกของผู้หมวดที่ตกหลุมรักหล่อน
“ คนทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิครับพี่สาว ไม่เห็นจะยากเลย ” รอยยิ้มกวนประสาทปรากฏขึ้นให้แก่พี่สาว
“ นังน้องบ้านี้ บังอาจมาก ฉันจะฆ่าแกอีกรอบ ” หล่อนหันไปด่าทอ และหมายจะมุ่งไปบีบคือน้องสาวของตน แต่หล่อนก็ทำมันมิได้เสีย เพราะลูกกระสุนถูกปล่อยออกจากกระบอกปืนอย่างรวดเร็วแลมุ่งตรงไปที่ไหล่ของหล่อน ความเจ็บป่วยแล่นเข้าร่างกายทั้งที่ เสียงก้าวเท้าเข้ามาใกล้ตามมาด้วยแรงหวดที่หนักแน่นจนหล่อนสลบไป ผู้หมวดที่เป็นคนทำทั้งหมด ล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ การที่คนเราอยากเป็นอย่างที่ชอบมันผิดหรอครับ ”
“ ผมผิดหวังในตัวคุณมากเลย ” ผู้หมวดจ้องมองคุณนักสืบที่เขาเคยปลื้มในตัวเธอ บัดนี้ มันหายไปอย่างรวดเร็ว
“ ถ้าคุณอนาสตาเซียและคุณหมอ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ช่วยกเธอไปทีนะครับและตามผมมา ” พวกเขาพยักหน้าและทำตามที่ผู้หมวดสั่งไว้ ไม่มีขัดขืนเพราะความจริงแล้วเป้าหมายหลักของพวกเธอคือการแก้แค้นพี่สาวเท่านั้น แล้วทำไมถึงต้องฆ่าผู้อื่น ความจริงแล้วคนที่พวกเขาฆ่าล้วนเป็นแบบเดียวกับคุณนักสืบทั้งนั้น ฆ่าคนปิดปากแล้วใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั้งทีตนนั้นแหละคือฆาตกร
พวกเขาถูกทางศาลจับเข้าคุกไปประมาณ 2เดือน หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ถูกประหารชีวิตลงพร้อมกัน อนาสตาเซียกับคนรักมองกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจึงหลับไปชั่วนิรันดร์ ส่วนคุณอดีตนักสืบถูกพบหมอจิตแพทย์ในคุกเป็นเวลานานจนกว่าจะหายดี แต่ต่อให้หายดีแล้วไปใช้ชีวิตด้านนอกต่างกับถูกผู้คนเกลียดจนสุดท้ายต้องจบชีวิตลงด้วยการฆ่าตัวตาย เหลือเพียงผู้หมวดที่ตอนนี้มีคู่หูช่วยงานเป็นเจ้าดอกไม้ประหลาด
แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น ผู้หมวดก็ไม่เคยคิดถึงคนที่เขาเคยตกหลุมรักเลย
เพราะตอนนี้เขามีความสุขกับเจ้าหนูนี้มากๆเลยละ
ไม่ต้องการใครคนอื่นแล้ว
จบบริบูรณ์
สืบดอกไม้ประหลาด
