ยอมเสียความบริสุทธิ์เพื่อแลกกับเงิน และของมีค่าเกือบ 20 ล้านบาทกะว่าถึงฝั่งจะชิ่งหนี ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกผลักให้เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้ง
"ว่าไงเมียจ๋า มาหาผัวถึงที่เลยเหรอ"
'ซวยแล้วไง...โอ๊ยยยยย!'
รัก,มาเฟีย,สายลับ,พระเอกคลั่งรักมาก,นางเอกปล้นเก่ง,โรมานซ์,หลงเมีย,Spy,รักเมีย,พระเอกรวยมาก,ฟีลกูด/feelgood,ไม่มีนอกกายนอกใจ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
![นายใหญ่ปราบเด็ก [Mafia Pandorica] โดย Fortune_289 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JCYNTJG63Y9WV2FEPHSD80FV/cover/01JCYNTJG63Y9WV2FEPHSD80FV-1731901344263 "นายใหญ่ปราบเด็ก [Mafia Pandorica] โดย Fortune_289 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
ยอมเสียความบริสุทธิ์เพื่อแลกกับเงิน และของมีค่าเกือบ 20 ล้านบาทกะว่าถึงฝั่งจะชิ่งหนี ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกผลักให้เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้ง
"ว่าไงเมียจ๋า มาหาผัวถึงที่เลยเหรอ"
'ซวยแล้วไง...โอ๊ยยยยย!'
ผู้แต่ง
Fortune_289
เรื่องย่อ
ยอมเสียความบริสุทธิ์เพื่อแลกกับเงิน และของมีค่าเกือบ 20 ล้านบาทกะว่าถึงฝั่งจะชิ่งหนี ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกผลักให้เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้ง
"ว่าไงเมียจ๋า มาหาผัวถึงที่เลยเหรอ"
'ซวยแล้วไง...โอ๊ยยยยย!'
ไมลส์ เวลลีย์ นายใหญ่แห่ง Pandorica เจ้าของธุรกิจเรือสำราญ มีท่าเรือเป็นของตัวเอง ร่ำรวยเป็นเจ้าของธุรกิจหลานแสนล้าน เขาชอบปาร์ตี้นั่งมองลูกค้าสาวสวยที่ร่ายรำอยู่บนเรือสำราญราคาแพง แต่ทว่าวันหนึ่งกลับไปหลงเด็กเสิร์ฟบนเรือของตัวเองเสียอย่างนั้น
"สวยวะ...!"
"กูอยากได้..."
"กูจะเอา..."
ใบพัด พัชชาภา ดรุณากิจ สายลับสาวสวยสุดเซ็กซี่ ภายนอกเธอเป็นคนธรรมดา และไม่มีใครรู้ว่าหญิงสาวประกอบอาชีพอะไร แต่แล้ววันนึงความซวยก็มาเยือนเมื่อบ้านที่อาศัยอยู่กำลังจะถูกยึด อย่าเพิ่งมารู้ความจริงว่าคุณพ่อเอาไปจำนองเพื่อมาใช้หนี้พนันจนหมดตัว
"แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน ทำไมพ่อทำแบบนี้ล่ะ หนูอุตส่าห์หาเงินมาจุนเจือครอบครัว ไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำแบบนี้"
"แล้วฉันจะไปหาเงินจากไหนมาไถ่บ้านเนี่ย โอ๊ย...! ทำไงดีเนี่ย"
"มีงานให้หนูทำไหม ร้อนเงินอะ"
"มี... ถ้าสำเร็จเอาเงินไปเลย 2 ล้านบาท"
"2 ล้านบาท! งานอะไรทำไมเงินดีแบบนี้"
"ฆ่าคน"
คำเตือน...
มีเนื้อหารุนแรง คำหยาบ มีการใช้อาวุธ
ไม่มีนอกกายนอกใจ ไม่มีทำร้ายร่างกาย
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...!!
นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ ไรท์ พสุมันตรา
ห้ามนำไปคัดลอกหรือดัดแปลงเด็ดขาด
หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้
ฝากกดติดตามและเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ
ขอบคุณที่สนับสนุนการมาตลอด 🙏
หญิงสาวขับรถออกมาจากท่าเรือด้วยความเร่งรีบ ใช้ความเร็วในการขับถึง 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง หนีออกมาให้ไกลที่สุด เพื่อที่ชายหนุ่มจะได้ไม่ตามเจอ และเป็นที่แน่นอนแล้วว่าหญิงสาวสามารถรอดพ้นจากมาเฟียจอมหื่นกามได้สักที
"ในที่สุดฉันก็ออกมาได้แล้ว เย้!"
หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะรีบขับรถตรงกลับไปที่บ้านของตัวเอง ซึ่งใช้เวลานานหลายชั่วโมงเลยทีเดียว เนื่องจากว่าท่าเรือของชายหนุ่มอยู่ไกลพอสมควร จึงทำให้เธอต้องขับรถมาหลายสิบกิโลเมตรเพื่อมาทำงานยังเรือสำราญแห่งนี้ และหลังจากนี้เธอคงไม่รับงานพวกนี้อีก เพราะตอนนี้มีเงินมากพอที่จะตั้งตัวได้แล้ว
"สงสัยต้องเอาของมีค่าไปขายก่อน ส่วนเงินในบัญชี 1 ล้านจะต้องไปไถ่บ้านออก ถ้าเกิดว่าเราเอาของมีค่าที่มีไปขายทั้งหมดรวม ๆ ก็น่าจะได้ 20 กว่าล้านบาท โห! เยอะมากเลยนะ ผู้ชายคนนั้นก็สายเปย์อยู่ไม่น้อยนะเนี่ย"
ใบพัดกำลังคำนวณว่าจะมีเงินเท่าไหร่ในการไปตั้งตัว และอาจจะต้องหนีออกไปอยู่ที่อื่น เพราะถ้าเกิดว่ากลับไปอยู่ที่บ้านอาจจะถูกตามตัวได้ เนื่องจากว่านายใหญ่แห่ง Pandorica เป็นคนเดียวที่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ อีกอย่างปล้นเงินเขามาขนาดนั้นไม่มีทางที่ชายหนุ่มจะยอมปล่อยไปแน่
"เอายังไงดีนะ"
เธอสะบัดหน้าไล่ความคิดพวกนั้นออกไป สิ่งแรกที่ต้องทำคือไปไถ่บ้านให้พ่อกับแม่ก่อน หลังจากนั้นค่อยเอาของมีค่าทั้งหมดไปขาย แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะหนีไปอยู่ที่ไหน
และเมื่อหญิงสาวขับรถมาถึงที่บ้านก็เป็นช่วงเย็นแล้ว เธอจอดรถ และเอากระเป๋าของตัวเองที่สะพายหลังออกมาถือไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะชะงักไปเมื่อซิบถูกเปิดอยู่
"อ้าว... ลืมรูดซิปเหรอเนี่ย"
ใบพัดรูดซิปกระเป๋าให้แน่นสนิท จากนั้นก็อุ้มไว้ในอ้อมกอดแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านทันที คุณพ่อกับคุณแม่เมื่อเห็นรถของลูกสาวขับเข้ามาก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะรีบวิ่งออกมาต้อนรับเพราะว่าเธอหายไปประมาณสองอาทิตย์ แถมยังติดต่อไม่ได้อีก
"ไอ้ใบพ่อกับแม่คิดถึงจะแย่ ทำไมถึงติดต่อเอ็งไม่ได้เลย"
"พ่อกับแม่มีอะไรเหรอจ๊ะ"
หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ปกติก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน หายไปเป็นเดือนยังไม่โทรตามเลย เธอก็คิดว่าพวกท่านอาจจะรู้ว่ากำลังปฏิบัติภารกิจ ไม่ควรที่จะโทรไปรบกวน จึงไม่ได้สนใจ และแคร์ว่าพวกท่านจะเป็นห่วงหรือเปล่า
"พ่อกับแม่ก็เป็นห่วงเอ็งไง ช่างเหอะ! เอ็งกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว ส่วนเรื่องบ้าน..."
"เดี๋ยวฉันโอนเงินให้แม่ 700,000 บาท แล้วก็เอาไปไถ่บ้านคืนมาด้วยนะ"
"แกเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ อย่าบอกนะว่าไปรับงานที่เสี่ยงอันตรายอะไรมาอีกแล้ว"
คนเป็นแม่จ้องมองลูกสาวด้วยความเป็นห่วง ตอนแรกพวกเขาไม่ได้คิดอะไรเลย เห็นลูกหาเงินมาได้เยอะก็เลยใช้จ่ายโดยไม่แคร์ และไม่เคยเอ่ยถามว่าลูกทำงานอะไร แต่ช่วงหลังพอจะรู้ว่าเธอทำงานที่เสี่ยงอันตราย ยิ่งได้เงินมากก็ยิ่งเสี่ยงมาก
"ช่างมันเถอะแม่เรื่องนั้น แต่หนูจะไถ่บ้านให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ หลังจากนี้หนูจะไปมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง ขอร้องนะแม่ ขอร้องนะพ่อ หยุดสักทีเถอะหนูไม่อยากไปทำงานเสี่ยงตายแบบนั้นอีกแล้ว นี่ก็ไม่รู้ว่าคนที่หนูไปล้วงความลับเขาจะมาเอาคืนเมื่อไหร่ ถ้าพ่อกับแม่ยังรักหนูบ้างอย่าสร้างปัญหาอีกเลยนะ"
ใบพัดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขอร้องอ้อนวอนผู้มีพระคุณด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า พวกท่านหันไปมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมา
"พ่อขอโทษที่ทำตัวไม่ดีมาตลอด หลังจากนี้พ่อสัญญาว่าจะเลิกเล่นการพนันอย่างเด็ดขาด ส่วนบ้านหลังนี้เดี๋ยวพ่อจะโอนเป็นชื่อเอ็ง จะได้ไม่ต้องคิดมากว่าพ่อกับแม่จะเอาไปจำนองอีก"
"ถ้าคิดได้แบบนั้นก็ดีแล้วจ๊ะ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันเพิ่มให้อีกแสนนึงเอาไว้ใช้นะ พรุ่งนี้หนูจะต้องออกไปทำธุระ ยังไงพรุ่งนี้คุยกันนะ"
ใบพัดหยิบโทรศัพท์มากดโอนเงินไปให้คุณแม่ 800,000 บาท จากนั้นก็กลับขึ้นไปที่ห้องด้วยใบหน้ายิ้มอย่างมีความสุข และเธอก็คาดหวังว่าพ่อกับแม่จะคิดได้ ไม่สร้างภาระหรือปัญหาให้คนเป็นลูกอย่างเธออีก
เมื่อหญิงสาวขึ้นมาถึงที่ห้องก็เปิดกระเป๋าหยิบของมีค่าจะออกมาตรวจเช็คความเรียบร้อย แต่ทว่าก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อกระเป๋าใบเล็กที่เธอเอาของมีค่าทั้งหมดใส่ไว้ไม่อยู่ในกระเป๋าใบใหญ่
"หายไปไหนอ่ะ"
เธอรีบหยิบกุญแจรถวิ่งลงไปชั้นล่าง ทำการเปิดรถ และเข้าไปค้นทุกซอกทุกมุม ทว่าในนั้นก็ไม่มีเหมือนกัน
"ซวยแล้ว...! กระเป๋าของมีค่าอยู่ที่ไหน"
ทางด้านของนายใหญ่แห่ง Pandorica เขาเดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ในเวลาต่อมา ในมือถือถุงใบเล็กที่มีของมีค่าทั้งหมดที่เขาซื้อให้ใบพัดตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
"ของมีค่าหายแบบนี้ ท่าทางจะหัวเสียมากแน่นอนเลยครับ"
"ก็แน่นะสิ ปล้นฉันไปตั้งเยอะสรุปไม่ได้อะไรไปเลยสักอย่างเดียว พวกนายไปตามตัวยัยบ้านั่นมาให้ฉัน ถ้าเกิดว่าจะต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องทำ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน พวกนายจะต้องพาใบพัดกลับมาหาฉันให้ได้"
"รับทราบครับนายใหญ่"
เช้าวันต่อมา...
ใบพัดในสภาพเหมือนคนเป็นซอมบี้ เมื่อคืนเธอร้องไห้อย่างหนัก เพราะของมีค่าทั้งหมดหล่นหายไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ จำนวนเงินหลัก 20 ล้านหายไปแล้ว หายไปไหนก็ไม่รู้
"ฮือออออออ"
เธอร้องไห้ออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องเลวร้ายพวกนั้น ทำไมชีวิตเธอถึงซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้ไม่เลิก เสียตัวเสียความบริสุทธิ์ให้กับไอ้คนโรคจิต นึกว่าจะหนีรอดออกมาได้ สรุป... แม้แต่ของมีค่าเพียงเล็กน้อยเธอก็ไม่ได้กลับมา
"นึกว่าจะตั้งตัวได้แล้วเชียว โธ่เว้ย!"
เธอหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหารุ่นพี่ เพื่อจะไปรับงานที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายต่อ เมื่อของมีค่าหลุดลอยหายไปแล้ว เธอคงทำได้เพียงแค่ก้มหน้าก้มตาทำงานหาเงินต่อไป และงานที่ได้เงินดีก็มีเพียงไม่กี่อย่าง ซึ่งการเสี่ยงตายสำหรับเธอก็เป็นงานที่ทำเงินได้ดีที่สุด
(ว่าไงน้องรักกลับจากเรือสำราญแล้วเหรอ)
"กลับมาแล้ว มีงานอะไรให้ทำอีกไหมอยากได้ที่แบบว่าเงินเยอะ ๆ เลยอ่ะ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายก็ได้ ขอแบบหลักล้านเลยมีไหม"
รุ่นพี่ของเธอได้ยินแบบนั้นก็นิ่งเงียบไปอยู่พักใหญ่ จนหญิงสาวเริ่มรู้สึกแปลกจึงเอ่ยย้ำถามอีกครั้ง
"พี่เงียบทำไมเนี่ย"
(ช่วงนี้ไม่มีงานเลย แต่มีอยู่งานหนึ่งนะไม่รู้ว่าแกจะรับหรือเปล่า ถ้าทำสำเร็จจะได้เงิน 2 ล้านบาท)
เมื่อหญิงสาวเห็นเงินจำนวนนั้นก็ตาโตทันที เงินตั้ง 2 ล้านบาทใครไม่รับงานก็โง่แล้ว ก็ยังดีที่มันมาฮีลใจเธอได้ หลังจากที่ของมีค่าทั้งหมดหายไปเธอก็ไม่มีแรงแม้แต่จะทำอะไรเลย แต่พอเห็นจำนวนเงิน 2 ล้านบาทเข้ามาอยู่ในหัว ก็เริ่มรู้สึกว่ามีแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"เอาดิเงินตั้ง 2 ล้านบาท ให้ทำอะไรว่ามาเลยเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายฉันทำได้ทุกอย่างพี่ก็รู้"
(คราวนี้ไม่ได้ไปล้วงข้อมูลเหมือนอย่างที่เคยทำนะ เพราะงานนี้จะต้องไปฆ่าคน)
"อะไรนะ...! ฆ่าคนเลยเหรอ"
(ใช่... ฆ่าคนเพื่อแลกกับเงิน 2 ล้าน แต่ไม่ได้เข้าไปแล้วก็ยิงนะ น้องจะต้องแฝงตัวเข้าไปอยู่ในบ้านในตำแหน่งคนใช้ แล้วก็จัดการวางยาเจ้าของบ้าน เพียงแค่นี้ก็จะได้เงิน 2 ล้านเลย)
หญิงสาวเธอมีสีหน้าที่คิดหนัก ตัวเองก็ไม่เคยถึงขั้นทำร้ายชีวิตของใครซะด้วยสิ จะทำได้อย่างนั้นเหรอ แต่เงินก็เยอะนะเอายังไงดีล่ะ
"หนูก็ทำใจฆ่าคนไม่ลงซะด้วยสิ ถ้าเกิดหนูวางยาไปแล้วเขากินแต่เขาไม่ตายล่ะ หนูจะโดนอะไรไหม"
(ไม่เป็นไรหรอก ให้รู้ว่าเราได้ใส่ยาให้กินไปแล้ว อย่าให้ใครจับได้แค่นั้นก็พอแล้ว ตกลงจะรับไหม)
"รับก็ได้ ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีงานด้วย แล้วมีรูปถ่ายคนที่จะต้องจัดการไหม"
(เดี๋ยวพี่ส่งข้อมูลที่อยู่ของเขาไปให้ในเมลนะ คนที่จ้างเขาไม่ได้ให้รูปถ่ายไว้ บอกแค่ว่าเมื่อเข้าไปในคฤหาสน์ จะมีมาเฟียที่เป็นเจ้าของคฤหาสน์อยู่ที่นั่น ซึ่งคนนั้นแหละคือคนที่น้องต้องไปจัดการ)
"ถ้าให้ไปวางยาฆ่าคนแต่ไม่ระบุว่าเป็นใคร ให้คำใบ้มาแค่เป็นเจ้าของคฤหาสน์เนี่ยนะ จะบ้าตายรายวัน เฮ้อ! เอาเถอะขึ้นชื่อว่าเป็นมาเฟียก็คงเป็นคนเลวแหละ หรือว่าสมควรตายเพราะฉะนั้นเธอสบายใจได้"