You Are Frist Love - เนื้อหา YouAreFristLove โดย PedTalk @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ตลก,หญิง-หญิง,ไทย,เรื่องสั้น

รัก,ตลก,หญิง-หญิง

เสียงกรีดร้องที่เกิดขึ้นภายในใจ...บางทีอาจจะกำลังโหยหาสิ่งที่ขาดหายไป

ผู้แต่ง

PedTalk

เรื่องย่อ

You Are Frist Love-เนื้อหา YouAreFristLove

"เห้ยมึง ยัยเมมาแล้ว" เสียงใสเล็ก ๆ เอ่ยบอกกับอิม เพื่อนสาวที่ยืนรอรถด้วยกันอยู่กับเธอ

"เออรู้แล้ว เมื่อไหร่จะเลิกตะโกนแบบนี้สักที บอกฟ้าหลายครั้งแล้วใช่มั้ย ว่ามันแสบแก้วหู!?" อิมดุกลับหญิงตัวเล็กที่ตะโกนข้างหูของเธอเมื่อครู่

หญิงร่างสูงเดินปรี่เข้ามาหาพวกเธอทั้งสอง เอ่ยพูดกับเพื่อนสาวของเธอด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

"ขอโทษนะ ใช้เวลาเตรียมตัวนานไปหน่อย" เมเปิ้ลเอ่ย

"เอาน่า มาทันรถก็ดีแค่ไหนละ ว่าแต่มึงเป็นไรสีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ" อิมขมวดคิ้วพูดกับเพื่อนของเธอด้วยความสงสัย ฟ้าเองก็มีความสงสัยไม่ต่างกับอิมเหมือนกัน

"ไม่ได้เป็นไร...รถมาแล้วไปมอเถอะ" น้ำเสียงและใบหน้าที่เรียบนิ่งพูดกับเพื่อนสาวทั้งสองและเดินขึ้นรถไปอย่างไม่คิดอะไร

ตกเย็นหญิงร่างสูงเดินกระสับกระส่าย มีใบหน้าที่ซีดเซียว เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของร่างกายเธอ จึงพยายามเดินไปให้ถึงรถเมลล์เพื่อกลับไปที่บ้าน แต่แล้วเธอหน้ามืดทำให้ทรุดลงไปในทันที

แต่ทว่า........

"น นี่! เป็นอะไรหรือเปล่า ได้ยินที่พูดมั้ย" หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น รับตัวของเมเปิ้ลไว้ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น

หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับลมหายใจที่ร้อนผ่าวกระทบกับคนที่มาช่วยเธอถึงกับสัมผัสไอร้อนนั้นได้ หญิงปริศนาไม่มีทางเลือกจึงพยุงร่างของเมเปิ้ลขึ้นรถและตรงกลับไปที่บ้านของเธอ

"ค คุณแม่...มาหาหนูหรอคะ..." หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนรถได้ละเมอออกมาเรียกคุณแม่ของเธอ มินเหลือบสายตามองคนข้าง ๆ ที่นอนครางในลำคอ น้ำตาไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง

คนขับรถได้แต่คิดและสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องสงบความสงสัยลงเพราะในตอนนี้เธอมาถึงบ้านแล้ว

"น้องคะ ลุกไหวหรือเปล่าคะ"

"อือ~ ไม่ไหว..." เสียงครางจากลำคอเล็กๆ เผยให้เห็นเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง มินถอนหายใจออกมา และรู้ว่าในตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอีกแล้ว จึงอุ้มตัวของเมเปิ้ลไว้ในท่าเจ้าหญิงที่อยู่ในอ้อมอกของเธอ

"น้องคนนี้...ตัวเบาจัง" มินเอ่ยทั้งยิ้มให้กับคนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมอกของเธอ

เวลาผ่านไปชั่วโมงครึ่ง เมเปิ้ลที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มกับผ้าห่มอุ่น ๆ เปลือกตาของเธอค่อย ๆ เปิดขึ้นและพบว่าบรรยากาศรอบๆ ตัวของเธอเปลี่ยนไป

"...นี่เรายังฝันอยู่หรือไงนะ" หญิงสาวมองไปรอบ ๆ กับภาพนัยต์ตาที่ชัดมากขึ้น เธอพบกับ ผู้หญิงหน้าตาดีที่นอนอยู่ข้างเตียง เมเปิ้ลทำอะไรไม่ถูกเหลือบสายตาไปเห็นเข้ากับจานอาหารและกระดาษโน๊ตที่แนบไว้กับจาน

ตื่นแล้วให้กินข้าวต้มและยาที่เตรียมไว้ด้วย จากมิน

"พี่สาวคนนี้ชื่อมินหรอ...จำได้ว่าเราเดินออกมาหน้ามอ แล้วล้มลงเหมือนมีคนมาช่วยคือพี่สาวคนนี้งั้นหรอเนี่ย..." เมเปิ้ลพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่บ้านของมินได้ แม้ว่าเธอยังไม่ค่อยแน่ใจ แต่คนที่ช่วยเธอไว้ต้องเป็นพี่สาวคนนี่อย่างแน่นอน

มินตื่นขึ้นมา เห็นหญิงที่เธอช่วยเอาไว้กำลังกินข้าวต้มที่เธอทำ และเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ด้วยว่าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว

"อร่อยหรือเปล่า?" มินเอ่ย

"อ อร่อยดีค่ะ...คุณมินใช่หรือเปล่าคะ?" เมเปิ้ลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่นุ่มนวลกว่าที่เคย อาจเป็นเพราะอาการป่วยของเธอก็ได้

"ค่ะ แต่เรียกคุณดูห่างเหิน เรียกพี่มินแทนได้มั้ยคะ"

"...พี่มิน"

"ดีมากค่ะ แล้วน้องชื่ออะไรคะ? ตอนนี้ดีขึ้นบ้างแล้วหรือยังคะ" มินยิงคำถามกับเมเปิ้ลมาสองคำถาม หญิงสาวที่กำลังเบลอจึงใช้เวลาในการตอบสนองค่อนข้างช้า

"...ชื่อเมเปิ้ลค่ะ เรียกเมก็ได้ ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ ขอบคุณพี่มินมากนะคะ" เมเปิ้ลโค้งลำตัวเป็นการขอบคุณหญิงสาวที่ช่วยเหลือเธอ แต่มินได้จับตัวของเธอไว้ เพราะไม่อยากให้เธอทำแบบนั้น

"คำขอบคุณก็พอแล้วค่ะ ยังไงคืนนี้ก็นอนพักที่นี่สักคืนนะ พรุ่งนี้พี่จะพาไปส่งค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

"ต้องบอกเลยนะว่าน้องเมโชคดีมากเลยนะคะ ที่ได้มาค้างที่บ้านของพี่ตอนที่พี่สาวของพี่ไม่อยู่บ้านแบบนี้" มินล้มตัวนอนข้าง ๆ เมเปิ้ลบอกกับเธอด้วยความสนุกตอนที่น้าของเธอไม่อยู่บ้าน

"คุณพี่สาวของพี่มินน่ากลัวหรอคะ"

"ไม่หรอก แต่ถ้าผู้หญิงเข้าบ้านพี่มักจะโดนสอบสวนอย่างกับไปทำอะไรใครไว้เลยน่ะ ถ้าให้พูดตามตรงน้าเขาค่อนข้างจะหวงพี่น่ะ"

"เป็นคุณพี่ที่แปลกดีนะคะ"

"ฮ่า ๆ นั่นสิ...เอาล่ะ ถ้ากินเสร็จแล้วก็นอนพักต่อนะคะ จะได้หาย" เมเปิ้ลพยักหน้ารับคำจากพี่สาวมิน เธอกินยาและหลับไปโดยดี โดยที่มีมินเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เธอ

ในเช้าวันต่อมา มินขับรถมาส่งเมเปิ้ลถึงบ้านของเธอ เมเปิ้ลเอ่ยชวนให้เข้ามาพักข้างในบ้านของเธอก่อนที่จะไป

"พี่มินเข้าดื่มน้ำข้างในก่อนสิคะ"

"อืม ขอโทษนะคะ แต่พี่ต้องรีบไปทำงานแล้วนะ ถ้ามีโอกาสแล้วพบกันใหม่นะ พักผ่อนให้เยอะ ๆ ด้วยค่ะ"

"ขอบคุณพี่มินอีกครั้งนะคะ ที่ดูแลเมเปิ้ลทั้งที่จะเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เห็นแบบนั้นใครจะกล้าปล่อยไว้ได้ล่ะ" มินยิ้มตอบกลับเมเปิ้ลและขอตัวอีกครั้งเพื่อไปทำงาน หญิงสาวโบกลากับมินที่เธอเพิ่งเจอครั้งแรก

จะมีโอกาสได้ตอบแทนหรือเปล่านะ

"พี่เมตื่นได้แล้ว สั่งให้หนูปลุกตอนเจ็ดโมงไม่ใช่หรอ" น้ำเสียงใสของเด็กสาววัยสิบขวบเอ่ยขึ้น เพื่อมาปลุกคุณอาของเธอ

"อืม ตื่นแล้ว...เมื่อคืนนี้พี่ไม่ได้ฝันจริง ๆ หรอ"

"อะไรค่ะ?"

"ก็ที่ว่าจินจะมาอยู่กับพี่สี่วันไงล่ะ" เมื่อวานในช่วงเวลาตกเย็น น้าสาวของเมเปิ้ลพาจินมาฝากไว้กันเธอ...หญิงสาวที่เหนื่อยจากไปมหาลัยและทำงานพิเศษของเธอก็มีีแต่ความเหนื่อยล้า ทำให้ความทรงจำบางช่วงขาดหายไป

"ไม่ดีใจที่หลานคนนี้มาหาพี่เมหรอคะ..." คนตัวเล็กทำท่าจะร้องไห้ หญิงสาวที่เห็นแบบนั้นจึงรีบเข้าไปปลอบในทันที เมเปิ้ลยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กคนนี้มักจะอ้อนเธอมากกว่าใครคนอื่น แต่ทำได้เพียงแค่สงสัย....

"สองอาทิตย์แล้วสินะ...จากตอนนั้นที่ได้เจอกับพี่มิน" หญิงสาวพูดพึมพำกับตัวเอง หลานสาวที่เดินจับมืออยู่ข้าง ๆ เธอก็แปลกใจว่าทำไมจู่ ๆ คุณอาของเธอถึงพูดคนเดียวได้

ทั้งสองคนเดินจับมือกันมาจนถึงป้ายรถเมล์ อิม ฟ้า และโมจิ ทั้งสามคนที่ยืนรอเธออยู่ก็เห็นสิ่งผิดปกติคือ เด็กที่เดินมากับเพื่อนของเธอ

"เมเปิ้ล!! นี่แกทำลงไปจนได้สินะ!?" ฟ้าเอ่ย

"ไม่ต้องห่วงนะ พวกเราจะช่วยเก็บเป็นความลับเอง" อิมเอ่ยเสริม

"พวกเราสามคนจะช่วยเก็บเป็นความลับให้เองนะคะ ไม่ต้องคิดมากนะ" โมจิเอ่ยเสริมต่อจากเพื่อนอีกสองคนที่พูดก่อนหน้า

เมเปิ้ลและหลานสาวของเธอ ขมวดคิ้วและจ้องกับทั้งสามด้วยความมึนงงว่าพวกเธอคิดจะทำอะไรกันอีก

"อะไรอ่ะ?" เมเปิ้ลเอ่ย

"ก็แค่ไปลักพาตัวเด็กคนนี้มาไม่ใช่หรอ!?" ฟ้าเอ่ย ตบไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่าย และเหลือบสายตาไปมองเด็กสาวที่จับมือเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

"พูดบ้าอะไรเนี่ย...เด็กคนนี้คือหลานของเรา พี่สาวเขาแค่เอามาฝากไว้สี่วัน...แนะนำตัวสิ จิน" เมเปิ้ลเปลี่ยนสีหน้าและยิ้มให้กับหลานของเธอ แม้ว่าปกติเธอจะเป็นคนที่ยิ้มยากแต่มักจะยอมให้กับเด็กสาวคนนี้ตลอด

"น หนูชื่อ จิน สิบขวบค่ะ...ฝากตัวด้วยนะคะ" น้ำเสียงเล็ก ๆ เอ่ยออกมาด้วยท่าทางเขินอาย ที่ใครเห็นเป็นอันต้องเอ็นดูกับความน่ารักไร้เดียงสานี้

"โห้ย! น่าร้าก น้องจินกินขนมมั้ยคะ พี่ฟ้ามีเยอะมากเลยค่ะ" ฟ้าก้มตัวลงคุยกับคนตัวเล็กที่ไม่ค่อยกล้าที่จะโผล่หน้ามาให้เธอเห็น

"อย่าล่อลวงจินด้วยขนมสิ ที่พามาด้วยเพราะเป็นเหตุจำเป็นอ่ะ เข้ามหาลัยคงไม่เป็นไรหรอกมั้งเนอะ..." เมเปิ้ลย่นคิ้วลงพร้อมถามคำถามกับเพื่อนสาวทั้งสามคนด้วยความลังเลใจ

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพวกเราก็จะช่วยแกดูเอง แค่นี้ภาระแกก็เยอะจนท่วมหัวอยู่ละ" อิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น

"ขอบใจนะ ขึ้นรถเถอะ รถมาละ" เมเปิ้ลจูงมือเล็ก ๆ ของจินเดินขึ้นรถไปด้วยกัน ท่ามกลางเพื่อนสาวทั้งสามคนของเมเปิ้ล ทำให้เด็กน้อยคนนี้เป็นจุดที่สนใจมากที่สุดในกลุ่มพวกเธอ

"พี่เม ทำไมถึงเอาแต่ถอนหายใจอย่างเดียวอ่ะ" จินเอ่ย

"พี่แค่คิดถึงคนที่พี่เคยเล่าให้จินฟังน่ะ ผ่านมาตั้งสองอาทิตย์แล้วแต่ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย..." เมเปิ้ลพูดออกมาด้วยความลืมตัวที่ เพื่อนสาวทั้งสามคนก็ยังอยู่กับเธอ

"คุณเมคะ ไปโดนสาวคนไหนหลอกมาถึงได้มานั่งถอนหายใจแบบนี้คะ หรือว่า จะ เป็น คน ที่ พูด ถึง เมื่อ กี้~" อิมยิ้มและพูดออกมาในเชิงหยอกล้อ เธอมองกลับไปหาคนที่เธอพูดด้วยเมื่อครู่ ในตอนนี้บทสนทนาทุกอย่างเงียบลง รถที่จอดตรงป้ายได้เปิดประตูออกมา

เมเปิ้ลจูงมือจินและเดินไปด้วยกันสองคนโดยทิ้งเพื่อนทั้งสามเอาไว้อย่างนั้น ทั้งสองคนเดินมาจนถึงร้านชานมที่เมเปิ้ลมักจะซื้อดื่มในทุก ๆ วัน กระทั่ง....

"น้องเมเปิ้ลใช่หรือเปล่าคะ?" เสียงเล็กใสของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เมเปิ้ลและจินหันหน้าไปพร้อมกันตามเสียงเรียก

"พ พี่มิน..." หญิงร่างสูงตาค้างไปชั่วขณะ เมื่อพบกับคนที่เธอกำลังคิดถึงอยู่ ในตอนนี้ได้ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าเธอแล้ว

"หลังจากตอนนั้น อาการเป็นยังไงบ้างคะ หายดีแล้วหรือยัง" มินถามพร้อมกับสังเกตุเด็กสาวตัวน้อยที่ตั้งท่าป้องกันไม่ให้เข้าใกล้อาสาวของเธอ

"แล้วเด็กน้อยคนนี้เป็นใครกันน้า ดูหวงพี่สาวจังเลย" มินเอ่ยทั้งลูบหัวเด็กสาวที่ถูกสยบด้วยมือที่เรียวบาง

"เด็กคนนี้ชื่อจินค่ะ เป็นหลานของเมเอง"

"อ๋อ แล้วน้องเมเรียนอยู่ที่มอนี้หรอคะ?"

"ค่ะ แต่ก็ต้องกระเตงเจ้าหลานตัวแสบคนนี้ไปด้วย จะให้อยู่คนเดียวก็ไม่ได้" เมเปิ้ลพูดด้วยท่าทางที่อ่อนล้า มินที่เห็นแบบนั้นก็อดหุบยิ้มเอาไว้ไม่ได้

"ลำบากจังเลยนะ...พี่ว่าพี่ไปก่อนดีกว่าค่ะ สายตาอาฆาตจากเพื่อนน้องมาลอยมาแล้ว" เมเปิ้ลหันไปตามมินแล้วพบกับเพื่อนของเธอทั้งสามคนจริง ๆ

แอบตามกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

มินที่กำลังเดินจากไป เธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอได้นำนามบัตรมอบให้ไว้กับเมเปิ้ลและเดินหายลับสายตาไปอย่างรวดเร็ว

ตกกลางคืน เมเปิ้ลกลับมาถึงบ้านด้วยความอ่อนล้าที่โดนหลานสาวของตัวเองป่วนกวนตลอดทั้งวัน

"พี่เม...หิวอ่ะ..." จินเอ่ย

"กินข้าวกับน้ำปลาไปก่อนนะ พี่ขี้เกียจลุก" หญิงสาวพูดติดตลกออกมา แต่ร่างของเด็กสาวค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเธอและทำหน้าบึ้งใส่เธอ

โดนความหิวบังตาสินะ

"พี่จะรีบทำให้เดี๋ยวนี้ล่ะ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นสิ มันน่ากลัวนะ"

"พี่เมแกล้งหนูก่อนเองเพราะงั้น ขออาหารที่ดูแพง ๆ ด้วยค่ะ" จินยืนเท้าเอวพูดกับกับคนพี่ที่กำลังลุกไปในครัว

"ปลากระป๋องแบบฝรั่งเศษแล้วกันนะ"

"พี่เมแกล้งอีกแล้วอ่า!!"

เมื่อถึงเวลาเข้านอน เมเปิ้ลที่กำลังหลับตาลงก็นึกขึ้นมาได้ว่า มินได้ให้บางอย่างกับเธอไว้ คิดได้อย่างนั้นก็รีบลุกไปค้นหาในกระเป๋าทันที

"นามบัตร? ช่องทางติดต่อครบซะด้วย..." หญิงสาวหรี่ตาลงกำลังครุ่นคิดว่าควรทำยังไงกับนามบัตรที่มินให้กับเธอมา

เมเปิ้ลส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเพิกเฉยแล้วกลับไปนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ของเธออีกครั้งหนึ่ง....

"ไอเม!! แกรีบตื่นเร็วเข้า!!" เช้าวันต่อมา หลังจากที่เมเปิ้ลเอาแต่คิดเรื่องเมื่อวานจนนอนไม่ค่อยหลับ เธอลุกขึ้นมาด้วยอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น พบกับฟ้าที่เคาะประตูบ้านและตะโดนเรียกเธอ

"มีอะไรวะฟ้า เคาะขนาดนี้ข้างบ้านด่าพอดี"

"ห่วงตัวเองก่อนที่จะห่วงคนอื่นเถอะ...รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงแล้ว!?" หญิงสาวยืนคิดและส่ายหน้าไม่รู้ จินเดินตามเมเปิ้ลออกมาจากห้อง ก็ยืนมองสองสาวที่กำลังพูดต่อตอบอย่างเงียบ ๆ กระทั่งฟ้าเอ่ยขึ้นต่อด้วยท่าทางร้อนรน

"ตอนนี้ใกล้จะสิบโมงละ แกลืมป่าวว่าวันนี้มีเรียนตอนเช้า" สีหน้าของเมเปิ้ลเปลี่ยนไปในทันที และรีบดึงตัวของจินไปเปลี่ยนชุดกับเธอเพราะตอนนี้เธอกำลังจะไปเข้าคลาสสายเต็มทีแล้ว

ฝั่งของมินที่กำลังหลับอยู่ที่โต๊ะทำงานหลังโต้รุ่งทำงานของเธอ

"เด็กคนนี้ทำงานยันเช้าอีกแล้วหรอเนี่ย"

"ปลุกให้กลับไปนอนบ้านดีกว่ามั้ยเธอ..."

"เด็กบ้างานแบบนี้จะยอมฟังที่บอกหรือเปล่านะ" หญิงสาวปริศนาทั้งสองคนปรากฏตัวขึ้น ทั้งพูดพึมพำเกี่ยวกับการทำงานของมินก่อนจะปลุกให้ตื่น

มินตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย เธอขยี้ตาและมองไปยังคนที่มาปลุกเธอ ทำให้ตัวสะดุ้งตัวตื่นขึ้นในทันที

"พ พี่มิ่ง ไม่ใช่ว่าพี่กลับบ้านไปแล้วหรอกหรอ!?"

"นี่มันเช้าแล้วต่างหากล่ะยัยบ้า...ไหนบอกพี่มาซิ เมื่อคืนที่บอกว่าจะไปนอนค้างที่บ้านด้วยแต่สุดท้ายก็ไม่ได้กลับมันเพราะอะไร"

"มันใกล้จะถึงเวลาส่งผลงานแล้ว ก็นึกอยากเอาชนะเอาพี่ขึ้นมาน่ะ"

"เห็นพี่เป็นศัตรูหรอกหรอเนี่ย..." มิ่งพี่สาวของมิน ที่ทำงานในออฟฟิศเดียวกัน และยังเป็นหัวหน้าของมินที่ทำงาน พูดกับผู้ที่เป็นน้องสาวด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก

"ล แล้วพี่ซันไปไหนล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันหรอ"

"หึ กลับหลังหันสิ" มิ่งไหวไหล่ตอบกลับไปสั้น ๆ มินที่ยืนงงเพราะไม่รู้ว่าพี่สาวของเธอเป็นอะไร แต่เมื่อเธอหันหลังกลับก็ตกใจอย่างสุดขีด เมื่อเห็นคนใส่หน้ากากสยองขวัญมาหลอกเธอ

เสียงหัวเราะภายใต้หน้ากากดังขึ้น มินมีสติกลับมาอีกครั้งและรีบเดินเข้าไปถอดหน้ากากนั้นออกและพบว่าภายใต้หน้ากากนั้นคือ ซัน แฟนสาวของมิ่ง และยังเป็นผู้จัดการออฟฟิศแห่งนี้

"การแกล้งมินยังคงสำเร็จอยู่ตามเคย เป็นไงบ้างล่ะ รู้สึกตื่นหรือยังคะ" มินเอ่ยถามกับหญิงสาวที่กำลังก้มหน้า และตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น

"พี่ซัน...." มินเอ่ยด้วยถ้อยคำสั้น ๆ และเงยหน้าจับไหล่ของอีกฝ่ายเอาไว้อย่างรวดเร็ว จึงทำให้คนตรงหน้าเธอต้องรีบขอโทษเธอในทันที

มินเดินออกมาจากออฟฟิศด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่สุดคูลที่พี่สาวของเธอเตรียมไว้ เธอค่อนข้างถูกใจเสื้อผ้าที่พี่สาวเธอเลือก เพราะเขารู้ว่าตัวของเธอนั้นชอบอะไร

"พี่มิน วันนี้มาเช้าจังนะคะ แถมเสื้อผ้าไม่ใช่แบบทุกทีด้วย" หญิงสาวสองคนที่เป็นรุ่นน้องในออฟฟิศ วิ่งกรูเข้ามาหามินด้วยความตื่นเต้น และตาเป็นประกายเมื่อเห็นรุ่นพี่ที่พวกเธอเคารพแต่งตัวเท่ขนาดนี้

"พี่กำลังจะกลับน่ะ เมื่อคืนพี่มาค้างที่ออฟฟิศ วันนี้เลยได้กลับบ้านค่ะ"

"ถ้าอยากนั่งรถกลับกับพี่มินต้องทำยังไงคะ" หญิงคนหนึ่งทำหน้าอ้อนเป็นนัยบางอย่างที่กำลังแอบแฝง

"เอาน้ำแดงมาถวายแล้วกรอกใบสมัครรอคิวเลยค่ะ" มินพูดกลับแบบติดตลกและขอตัวออกมาในทันที

ฝั่งเมเปิ้ลที่กำลังจดโน๊ตตามที่อาจารย์สอน เธอก็ไม่สามารถตั้งสมาธิได้เลยเมื่อมีตัวป่วนมาเดินวนอยู่รอบ ๆ ตัวเธอ

"ทำอะไรน่ะจิน เอาแต่เดินจ้องพวกพี่มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ" เด็กสาวที่ได้ยินคุณอาพูดแบบนั้นก็จมูกย่นลงในทันที และตอบกลับไป

"ก็พวกพี่เอาแต่ก้มหน้าดูแท็ปเล็ตนี่ จินแค่อยากได้รับความสนใจบ้างอ่ะ"

"รอพวกพี่อีกสิบนาทีนะค เรียนเสร็จเดี๋ยวจะไปเล่นด้วยแน่นอนค่ะ" โมจิเอ่ยแทนเมเปิ้ลที่กำลังจะเปิดปาก

เด็กสาวยอมนั่งรอแต่โดยดีกระทั่งทั้งสามคนเรียนเสร็จแล้วได้ทำตามคำสัญญาของเด็กน้อยที่เอาแต่อ้อนพวกเธอ

เมื่อเล่นกันไปได้พักใหญ่ เมเปิ้ลเห็นคนที่คุ้นหน้าคร่าตา จึงได้ขอตัวจากเพื่อนสาวทั้งสามก่อนจะจับมือของจินแล้ววิ่งออกไปกันสองคน

"แย่จัง รถดันมาเสียเอากลางทางซะได้" ฝั่งมินที่กำลังท้อใจที่รถเกิดดันเสียระหว่างทางกลับบ้าน แต่แล้วเสียงเรียกหนึ่งดังแว่วเข้ามาในหูของเธอ

"พี่มินคะ!" เสียงนั้นเป็นของเมเปิ้ลที่วิ่งมาหามินอย่างรวดเร็วเธอหันกลับไปมองทั้งสองคนที่วิ่งมาด้วยอาการเหนื่อย

"น้องเมนี่เอง เรียนอยู่ที่นี่หรอคะ?"

"อืม พี่มินมาทำอะไรที่นี่คะ"

"รถเสียระหว่างทางกลับบ้านน่ะ แต่ดันมาเสียอยู่ตรงนี้พอดีเลย พี่เพิ่งจะโทรตามช่างไป แต่ไม่รู้ว่าจะมาตอนไหน" หญิงสาวพยักหน้ารับคำและเอ่ยขึ้นต่อ

"งั้นให้เมรอเป็นเพื่อนไหมคะ"

"เกรงใจค่ะ แถมจินก็คงจะเบื่อด้วย...." มินหันมองเด็กสาวแต่ทว่าแววตาที่เปล่งประกายทำให้รู้ว่าตัวของเธอในตอนนี้ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก

"เมคิดว่าพี่มินควรถามเจ้าตัวเองน่าจะดีกว่าการเดานะคะ" เมเปิ้ลเลิกคิ้วหรี่ตามองไปทางเด็กสาวสลับกับมินที่ยังตกใจกับท่าทางของเด็กน้อยคนนี้

ทั้งสามคนคุยเล่นกันจนกระทั่งช่างที่มาซ่อมรถซ่อมจนเสร็จ แต่ก็กินเวลาไปนานพอสมควรจนฟ้าเริ่มสลัวเข้าไปทุกที มินอาสาที่จะไปส่งเมเปิ้ลและจินกลับบ้าน แต่เมเปิ้ลได้ปฏิเสธกลับมาในทันที

"ถ้าไม่กลับพร้อมกันแล้วทั้งสองคนจะกลับยังไงล่ะ เวลานี้ก็ไม่น่าจะมีรถวิ่งแล้วด้วยนะ"

"เดินกลับเอาค่ะ ปกติเมเดินทุกวัน" มินเงียบลงเมื่อได้ยินคำตอบจากอีกฝ่าย เธอพยักหน้ารับคำและหันมองเด็กสาวที่กำลังส่งซิกให้แก่เธอ

มินเดินอ้อมไปข้างหลังของเมเปิ้ล ทำท่าจะขึ้นแต่กลับเปลี่ยนไปอุ้มหญิงสาวแล้วให้จินเปิดประตูรถให้แทน

"ด เดี๋ยว!? พี่มินจะทำอะไร!"

"ก็พูดดี ๆ แล้วไม่ฟังหนิก็ต้องมีบังคับกันบ้าง...จินเปิดประตูรถให้พี่ทีค่ะ"

"รับแซ่บ!"

เมเปิ้ลไร้ทางขัดขืนจึงได้ปล่อยตัวยอมให้หญิงสาวที่อุ้มเธออยู่ทำตามต้องการ 

สี่ล้อเคลื่อนตัวออกห่างจากมหาลัย เส้นทางที่คนขับ ขับไปนั้นเป็นคนละทางกับทางกลับบ้านของเธอ 

"นี่ ๆ พี่สาวจะพาไปไหนอ่ะ" จินเอ่ย

"เย็นขนาดนี้แล้ว ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่านะคะ ทั้งสองคนมีอะไรอยากเสนอไหม ?" มินเหลือบมองกระจกหลังสลับกับมองถนน เด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังก็ครุ่นคิดกับสิ่งที่ตนอยากกิน

"จินนึกออกแล้ว ! ก่อนหน้านี้เคยบ่นใหัพี่เมฟังแหละว่าอยากกินซูชิ แต่พี่เมก็ไม่พาไปเลยน่ะสิ..."

"ทำไมขายพี่กันต่อหน้าพี่มินแบบนี้ล่ะยัยเด็ก" เมเปิ้ลหันหลังไปหยิกแก้มเด็กสาวที่เพิ่งจะแฉเรื่องของกินให้กับมินได้ฟัง 

มินหัวเราะออกมา และทำให้เธอคิดขึ้นว่าการที่รถเธอเสียอยู่ที่หน้ามหาลัยที่เมเปิ้ลเรียน คงจะเป็นโชคชะตาที่อยากจะให้พวกเธอได้เจอกันก็ได้

"อยากสั่งอะไรก็สั่งได้เต็มที่นะคะ มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง" หลังการขับรถอันยาวนานเพื่อหาสถานที่ทานข้าว มินได้เลือกข้อเสนอที่จินพูดขึ้นมาโดยพามากินซูชิร้านที่มินมักจะมากับคุณน้าของเธอเป็นประจำ

"ไม่คิดเลยว่าพี่มินจะรู้จักร้านแบบนี้ด้วย ให้อารมณ์สไตล์แบบญี่ปุ่นตั้งแต่ทางเข้าเลยค่ะ"

"ตกใจตอนนี้พี่ว่ายังเร็วไปนะ ไปสั่งซูชิกินกันเถอะ" มินตัดบทแล้วกดเปิดหน้าจอเมนูเพื่อสั่งซูชิ เมเปิ้ลที่นั่งดูเงียบ ๆ ก็ทึ่งกับราคาที่ถูกขนาดนี้

เวลาที่ยิ่งผ่านพ้นไป เงินในกระเป๋าของมินก็เริ่มที่จะเบาขึ้นเรื่อย ๆ เธอเริ่มเช็คเงินสดที่มีในตอนนี้ นามบัตรใบหนึ่งตกลงมาจากกระเป๋า ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ว่าตั้งแต่ที่เธอให้นามบัตรติดต่อกับเมเปิ้ลไป ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย

มินมองไปที่สองอาหลานที่กำลังกินกันอย่างเอร็ดอร่อย มินยกมือขึ้นเพื่อจะบอกบางอย่างแก่ทั้งสอง

"ทั้งสองคนรู้ไหมว่าตอนนี้กินกันมานานแค่ไหนแล้ว"

"...สามสิบนาทีมั้งคะพี่มิน"

"ไม่ใช่ละ ทั้งสองคนกินกันเกือบจะครบสองชั่วโมงแล้วนะ พี่ว่าควรกลับบ้านกันได้แล้วมั้ง" มินย่นคิ้วพูดกับคนที่มุ่งกินอย่างเดียวด้วยความผิดหวัง

สองอาหลานเลิกกินซูชิทันทีหลังคนเลี้ยงพูดขึ้น และเตรียมตัวออกจากร้าน

มินพาสองอาหลานกลับมาส่งที่บ้าน แต่เมเปิ้ลที่เห็นคนที่มาส่งเธอมีอาการง่วงอยู่ตลอดเวลาจึงรั้งให้เธอมาอยู่ค้างที่บ้าน

"จะให้พี่ค้างด้วยจริงหรอ..."

"จริงค่ะ จะปล่อยให้พี่มินกลับไปทั้งแบบนี้คงไม่ดีแน่"

"....งั้นพี่ขอรบกวนสักคืนนะคะ" เมื่อกล่าวจบ มินดับรถและเดินเข้าบ้านตามเจ้าของบ้านไป

จินที่ได้ยินข่าวจากคุณอาของเธอก็ดีใจเป็นอย่างมากที่มินจะค้างอยู่ที่นี่ด้วย

"พี่สาว มาเล่นกับจินเถอะ !"

"ขอโทษนะ ตอนนี้พี่หมดแรงแล้วค่ะ เอาไว้วันอื่นพี่จะมาเล่นด้วยได้ไหมคะ ?"

"ได้ค่ะ ! สัญญานะ" มินที่ได้ปฏิเสธคำขอของจินที่ชวนเธอเล่นด้วย แต่เกี่ยวก้อยเป็นการสัญญาแทนว่าเธอจะมาเล่นด้วยอีกแน่นอน

"พี่มินลองใส่ชุดนี้นะคะ เมไม่รู้ว่าพี่จะใส่ไซด์ของเมได้หรือเปล่า" หญิงสาวหยิบชุดสำหรับเปลี่ยนมาให้มิน เธอได้นำไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัว 

มินเดินออกจากห้องแต่งตัว ก็ทำให้ทั้งสองคนที่รออยู่ด้านนอกหลุดหัวเราะออกทากับขนาดเสื้อที่หลวมโคร่งทั้งตังแบบนี้

"พี่มินตัวเล็กกว่าที่เห็นภายนอกอีกนะคะเนี่ย"

"ชมหรือด่าพี่เนี่ย..."

"ฮ่า ฮ่า เปลี่ยนกลับไปใส่ชุดเดิมดีกว่าไหมคะ ?"

"ไม่เป็นไรหรอก ผูกเชือกให้ชุดพอดีกับตัวก็พอแล้วล่ะ" 

จบจากการหาชุดนอนให้แขกคนสำคัญ ทั้งสามคนก็นอนอยู่ภายในห้องและเตียงเดียวกัน 

ในเวลากลางดึกจินตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นจากในครัว เด็กสาวตัดสินใจที่จะลุกขึ้นไปดูคนเดียวเพราะไม่อยากรบกวนสองสาวที่กำลังนอนอยู่

เด็กสาวยังคงระแวงทุกฝีก้าวในการเดิน กระทั่งเห็นเงาบางอย่างอยู่ในครัว เธอร้องและรีบวิ่งไปหาพวกพี่สาวของเธอ

สองสาวตื่นขึ้นจากเสียงร้องของจิน และได้ฟังเรื่องราวจากเด็กสาว พวกเธอจึงรีบลุกขึ้นไปดูในทันที

"...จินแน่ใจใช่ไหมว่าเห็นเงาในห้องครัวน่ะ"

"อือ เงาเล็ก ๆ ในครัวและมีเสียงของตกด้วย" จินกอดแขนอาสาวของเธอเอาไว้แน่น มินที่พยายามหาต้นเรื่องที่เกิดขึ้น ก็มีบางสิ่งกระโจนออกมาในมุมของห้อง

เหมียว~

เสียงร้องของตัวที่กระโจนออกมาในมุมมืด มินลืมตาขึ้นพบกับลูกแมวตัวสีส้มลายพาดขาว ที่เปล่งเสียงร้องเล็กๆออกมา

"ม แมวหรอ...ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ"

"พี่เมนึกอะไรออกบ้างมั้ยคะ"

"บางที...อาจจะมาจากแม่แมวสีส้มก็ได้ เมื่อสองวันก่อนตอนที่พี่กลับบ้านมา ก็เจอแมวส้มนั่งหน้าบ้าน พี่ก็นึกว่าหิวเลยไปหานมให้มันกินน่ะนะ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้กลายเป็นลูกแมวไปได้ล่ะ..." เมเปิ้ลและจินต่างกอดอกครุ่นคิดกับการมาของลูกแมวตัวนี้ มินที่นึกบางอย่างออกจึงเสริมพูดขึ้นต่อ

"พี่คิดว่า มันอาจจะเจอคนที่ไว้ใจล่ะมั้ง ถึงได้ฝากลูกแมวตัวนี้ไว้ที่นี่...และถ้าเป็นแบบนั้นจริง น้องเมกับน้องจินจะเลี้ยงมั้ยคะ ?"

"เลี้ยงค่ะ !" สองคนตอบกันออกมาพร้อมเพรียงหลังสิ้นเสียงของมิน เมเปิ้ลรีบเปิดตู้เย็นเพื่อหานมให้ลูกแมวกิน เพราะถ้าอยู่นานแล้วคงจะหิวแน่นอน

"พี่เมคะ แล้วจะตั้งชื่อลูกแมวตัวนี้ว่าอะไรอ่ะ"

"แมวส้มหรอ...ยูสุ ดีไหม ?"

"ตั้งชื่อแบบนั้นคงไม่คิดจะกินหรอกใช่หรือเปล่าคะน้องเม"

"โถ่ ! ตั้งตามลักษณะภายนอกค่ะ"

หนึ่งคืนได้ผ่านพ้นไป เสียงโทรศัพท์ของมินดังขึ้น และคนที่โทรมาหาเธอก็คือพี่สาวของเธอ

"ว่าไงคะพี่มิ่ง"

"หายไปอยู่ไหนเนี่ย ทำไมไม่กลับบ้าน"

"มาค้างบ้านรุ่นน้องค่ะ มีอะไรหรือเปล่า ?"

"เปล่าหรอก พี่แค่เห็นเราไม่กลับบ้าน วันนี้หยุดงานเพราะมีการซ่อมบำรุงในตึกนะ และวันนี้ต้องกลับบ้านด้วยล่ะเข้าใจไหม"

"รับทราบค่า" มินกดวางสายจากพี่สาวของเธอ เมเปิ้ลลุกขึ้นตามมา เพราะวันนี้เธอมีเรียนเช้า

มินเอนตัวลงนอนอีกครั้งและเข้าไปสวมกอดกับเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความสบาย

"พี่มินทำอะไรคะนั่นน่ะ..."

"กอดไอ้ต้าวที่น่ารักไงคะ"

"ถามอาของนางหรือยังคะ"

"หวงหรือว่าอยากโดนกอดบ้างหรอคะ..."

"ม ไม่ได้พูดสักหน่อย !!" เมเปิ้ลหน้าแดงและเดินออกจากห้องไปทันที 

ทั้งสามคนเตรียมตัวที่จะไปข้างนอก เมเปิ้ลอุ้มเจ้ายูสุ แล้วเอาไว้ในอ้อมอกของมินแทน ทั้งยังฝากฝังให้มินของเลี้ยงแทนเธอเพราะเธอไม่ได้มีเวลาเลี้ยงมากขนาดนั้น แม้ว่าอยากจะเลี้ยงมากก็ตาม

มินไหวไหล่ไม่ตั้งข้อกังกากับคนตรงหน้าแต่อย่างใด แต่รับเอาไว้แบบเงียบ ก่อนจะพาสองอาหลานไปส่งที่มหาลัย

"พี่มินห้ามลืมที่สัญญากับเมไว้นะคะ ต้องดูแลยูสุให้ดี ๆ ด้วยนะ !"

"รู้แล้วค่า ถ้ากังวลขนาดนั้นก็แอดเฟรนในช่องทางติดต่อที่พี่ให้ไปสักทีสิคะ"

เมเปิ้ลพยักหน้ารับคำและเดินเข้าไปในรั้วมหาลัยพร้อมกับเด็กสาว...มินที่เห็นว่าหายลับไปจากสายตาแล้วก็ขับรถตรงกลับบ้านในทันที

เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ก็ไม่พบกับพี่สาวและแฟนของเธอเลย ในบ้านนั้นเงียบสงบอย่างแปลกประหลาด

"หายไปไหนกันหมดเนี่ย ไหนบอกให้เรากลับบ้านไม่ใช่รึไงนะ เนาะยูสุ"

เหมียว~ 

เสียงร้องเป็นขานรับ มินอุ้มลูกแมวทั้งเดินหาทั้งสองคนทั่วบ้านกระทั่งได้ยินเสียงเหมือนทั้งสองคนกระทำบางอย่างในหัองจึงเลี่ยงที่จะเดินเข้าไป

"พี่เม"

"มีอะไรหรอจิน"

"มีคนแปลก ๆ ส่งข้อความมาหาพี่ด้วยอ่ะ" จินพูดทั้งยื่นโทรศัพท์ที่อยู่ในมือให้กับเมเปิ้ล...อิม ฟ้า และ โมจิ ขยับตัวเข้ามาเพื่อขอดูว่าใครส่งข้อความมาหาเพื่อนของเธอ

"โปรไฟล์รูปพี่มินหนิ"

"มินหรอ หืม...แอบเพื่อนไปมีสาวใหม่หรอคะคุณนาย ~"

"แอบบ้าอะไรล่ะ ก็แค่...." เมเปิ้ลเงียบลงลุกขึ้นและเดินให้ออกห่างจากเพื่อนของเธอ 

มินส่งรูปภาพที่เธอถ่ายคู่กับเจ้าเหมียวที่เมเปิ้ลฝากฝังไว้ให้ดูแล ความน่ารักเป็นจุดสนใจของจินมาก แต่สำหรับเมเปิ้ล สิ่งที่เธอสนใจมากกว่าก็คือคนที่ถ่ายรูปคู่กับเจ้าเหมียว

ถ่ายแบบเปิดนิดหน่อยกะจะยั่วกันหรือไงนะ...

"พี่เมยิ้มออกมาใหญ่แล้วนะ" จินเอ่ยทั้งหันไปมองเพื่อนสาวของเมเปิ้ลที่มองมาทางนี้อยู่เช่นกัน

ผ่านไปชั่วโมงครึ่งตั้งแต่ที่มินส่งรูปภาพมาให้กับเมเปิ้ล...เพื่อนสาวทั้งสามของเธอได้ล็อกตัวหญิงสาวและลากไปที่หอพักที่อิมและฟ้าพักอยู่ด้วยกันเพื่อทำการสอบสวนเรื่องคนในภาพ

"พวกแกคิดจะเล่นอะไรอีกล่ะ..."

"เปล่าหนิ ก็แค่อยากจะรู้เรื่องของคนในภาพสักหน่อยน่ะ"

"รู้ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก !" นี่เราดันเผลอลากพี่มินมาเกี่ยวในเรื่องบ้า ๆ หรือเปล่าเนี่ย

เมเปิ้ลคิดในใจพลางกลัวสายตาของเพื่อนสาวที่จ้องมองมาทางเธอ หญิงสาวที่นึกขึ้นได้ว่าหลานสาวน่าจะพอช่วยอะไรได้ จึงหันกลับไป แต่ทว่า เด็กสาวโดนของกินตกเข้าจึงทำให้ไม่สนใจผู้ที่เป็นอาอย่างเธอเลยแม้แต่น้อย

"เอาน่า ๆ รีบพูดน่าจะดีกว่านะ โทษหนักจะได้เป็นเบา"

"เดี๋ยวก่อนนะ...เราไปทำอะไรให้พวกแกก่อน แต่ถ้าอยากรู้ขนาดนั้น จะบอกให้ฟังก็ได้" เมเปิ้ลตัดสินใจที่จะยอมบอกทุกอย่าง เพราะเธอเองก็ไม่อยากมีความลับกับกลุ่มเพื่อนสนิทของเธอ

"ศึกในรอบนี้ทำเอาขาสั่นไม่หยุดเลย เห้อ..." มิ่งพี่สาวของมินเดินออกมาจากห้องโดยท่าทางอิดโรย เธอเงยหน้าขึ้นหลังพูดพึมพำกับตัวเอง เสียงของมินผู้ที่เป็นน้องสาวดังขึ้น

มินที่กำลังวิ่งเล่นกับลูกแมวด้วยความว่างที่ไม่มีอะไรทำ หญิงสาวตกใจกับเสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้น และพบว่าพี่สาวของเธอเป็นคนถ่าย

"ด เดี๋ยวเถอะ ! อย่ามาซุ่มถ่ายกันแบบนี้สิ"

"พี่ก็ออกมาให้เห็นอยู่นะ กลับมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ"

"ถึงบ้านได้เกือบสองชั่วโมงแล้วมั้ง แล้วไอ้ท่าทางอิดโรยแบบนั้น ถึงพี่ไม่พูดมินก็ดูออกนะ"

"อย่ารู้เยอะ !! ว่าแต่ ลูกแมวตัวนั้นมาจากไหนล่ะ" มิ่งเปลี่ยนเรื่องไปถามเรื่องลูกแมวที่วิ่งเล่นอยู่ภายในบ้าน

"ลูกแมวของรุ่นน้องน่ะ เมื่อคืนไปค้างบ้านน้องเขา ก็เจอเจ้าลูกแมวตัวนี้มา แล้วโดนฝากให้ดูแลไปก่อนน่ะ"

"สนิทถึงขั้นไปค้างที่บ้านอย่าบอกนะว่า เป็น แฟน กัน น่ะ" มิ่งหรี่ตาลงพูดกับน้องสาวของตน มินหน้าแดงขึ้น และตอบกลับพี่สาวของเธอไปอย่างรวดเร็ว

"ฟ แฟนอะไรกันล่ะ ! เข้าใจผิดไปไกลแล้ว !!" มินพูดออกมาด้วยท่าทางที่ร้อนรน มิ่งที่เคยทีประสบการณ์แบบนั้นมาก่อน ย่อมรู้ดีว่าในตอนนี้น้องสาวของเธออยู่ในช่วงที่กำลังสับสนกับตัวเอง

"เอาเถอะ แต่นาน ๆ ทีพี่ขอพูดในฐานะคนเป็นพี่สาวหน่อยนะ...ถ้าชอบเขาก็ดีใจกับเขาให้มาก ๆ เข้าไว้ล่ะ บอกตามตรงว่านี่เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นน้องสาวร้อนใจกับเรื่องแบบนี้" 

"...ถ้ามิน ปรึกษากับพี่คงจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?"

"ไม่หรอก มินจะรักใครชอบใครพี่ไม่ส่าหรอกนะ"

"...แล้วถ้าชอบเพศเดียวกันพี่มิ่งจะไม่มองว่ามินแปลกใช่ไหม !?" มิ่งเลิกคิ้วขึ้นกับคำถามที่มินเอ่ยถามกับเธอ

"ต่อให้เป็นเพศเดียวกันพี่ก็ไม่ว่าหรอก ดูพี่เป็นตัวอย่างสิ ยังมีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยกันอย่างที่มินเห็นนี่แหละ ความรักมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเพศหรอกนะจำเอาไว้นะยัยเด็กดื้อ" คนพี่ลูบหัวคนน้องอย่างอ่อนโยนและเดินหายเข้าไปในครัว มินเริ่มคิดตามคำแนะนำของพี่สาวเธอว่าตัวของเธอในตอนนี้รู้สึกอย่างไรอยู่ และอีกฝ่ายจะคิดเหมือนกับเธอหรือเปล่า

เช้าวันต่อมา ถึงวันที่มินจะต้องเข้าออฟฟิศเธอยังคงนึกหาวิธีไม่ได้ว่าควรจะพาลูกแมวตัวนี้ไปด้วยยังไง กระทั่งซันแฟนของมิ่งได้นำกระเป๋าใส่แมวที่เธอเคยใช้มาให้

"ลองเอาไปใช้ดูก่อนนะ ถึงสภาพมันจะเก่าไปหน่อยก็เถอะ"

"ขอบคุณค่ะพี่ซัน แล้วเรื่องซ่อมบำรุงของเมื่อวานนี้เสร็จแล้วหรอถึงเข้าออฟฟิศได้"

"ไม่ทั้งหมดหรอก แต่ทางฝ่ายเราดันจัดการเสร็จก่อนแรก ๆ เลยได้กลับเข้าทำงานไวน่ะสิ" มินพยักหน้ารับคำ และออกเดินทางเข้าออฟฟิศ

เมื่อมาถึงลูกแมวที่มินนำมาได้ได้รับความสนใจในฝ่ายที่เธออยู่เป็นอย่างมาก

"พี่มินเอามาแมวมาเลี้ยงที่ออฟฟิศเลยหรอคะ ไปได้มาได้ไงคะเนี่ย"

"มันหลงมาน่ะ พี่ตั้งชื่อให้มันว่ายูซุตามสีตัวของมันเลย" บนสนทนาในที่ทำงานไม่ได้มีอะไรมาก มินนั่งทำงานพลางเล่นกับลูกแมวไปพลาง และนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเรียกพี่สาวของเธอให้ไปหาพี่ซันด้วยกัน

"มีอะไรหรอมิน"

"มินว่าจะขอกลับเร็วเพราะมีธุระน่ะ"

"งั้นก็มาบอกคนเดียวก็ได้ไม่ใช่หรอ ?"

"เผื่อพี่ซันไม่ยอม จะได้ให้พี่จัดการไงล่ะ"

"ใช้อำนาจโดยมิชอบธรรมชัด ๆ" 

มินและมิ่งสองพี่น้องได้ไปหาซัน เพื่อให้ทราบเรื่อง หลังจากที่ได้รับการอนุญาติแล้ว มินจึงรีบติดต่อไปหาเมเปิ้ลโดยไม่ช้า เพราะเธอรู้ว่าในช่วงเวลานี้เมเปิ้ลไม่มีเรียนอย่างแน่นอน

​Min: น้องคะ ว่างอยู่หรือเปล่าเอ่ย

Meple: ว่างอยู่ค่ะ มีอะไรคะ

Min: จะชวนไปเที่ยวด้วยกันค่า พอดีช่วงบ่ายพี่ว่าง เดี๋ยวจะไปรับที่บ้านนะคะ บอกจินด้วย

Meple: โอเคค่ะ จะรอนะคะ

เมเปิ้ลตอบรับเธออย่างง่ายดาย มินยิ้มจนแก้มปริหลังจากเธอรู้ตัวว่าเผลอชอบเด็กคนนี้เข้าให้แล้ว

มิ่งและซันที่ได้เห็นมินกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังจากที่ไม่เคยได้เห็นแบบนี้มาเกือบปีก็ทำให้พวกเธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

"พี่เม พี่สาวเขาจะพ่ไปเที่ยวจริงหรอ ?"

"จริงสิ เตรียมตัวไว้เลยนะ พี่ว่าอีกไม่นานก็คงจะมาแล้วล่ะ"

"รับแซ่บ !!" สองอาหลานรีบแต่งตัวเตรียมรอคนมารับเธอ เด็กสาวดูออกว่าเมเปิ้ลรู้สึกยังไงกับมิน หลังจากที่ดูรูปที่มินถ่ายส่งคู่กับแมวมาให้เธอตลอดเวลา

"พี่เมดูชอบพี่สาวจังเลยน้า"

" อ เอ๋..จริงหรอ"

"อือ พักหลังพี่เมก็เอาแต่พูดถึงพี่สาวตลอดเลยด้วย เห็นงี้หนูดูออกน่า" เมเปิ้ลหน้าแดงและเงียบลงในเวลาเดียวกันเพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับเด็กสาวยังไงเพราะมันเป็นเรื่องจริง

เสียงแตรรถดังขึ้นจากหน้าบ้านเป็นสัญญาณว่ามินมาถึงแล้ว เมเปิ้ลและจินก็รีบออกจากบ้านไปขึ้นรถในทันที

"พร้อมไปหรือยังคะ"

"พร้อมแล้วค่ะ ที่วันนี้ชวนไปเที่ยวนี่จะไปที่ไหนหรอคะพี่มิน"

"ซื้อของสำหรับเจ้าเหมียวไงคะ พี่ไม่อยากรบกวนพี่สาวของพี่เท่าไหร่ เลยว่าจะกลับมาอยู่ที่บ้านของตัวเองเหมือนเดิมน่ะ บ้านพี่ก็อยู่ใกล้ ๆ กับน้องเมด้วยล่ะนะ ขับรถสิบนาทีก็ถึง"

"เอ๋ !? ทำไมหนูถึงไม่เคยเห็นพี่เลยล่ะ'

"ก็ไม่ได้อยู่บ้านตัวเองตั้งห้าปีเลยนี่นะ เพราะไปอยู่กับพี่สาว"

มินชวนทั้งสองคนที่นั่งอยู่ในรถคุยตลอดทางจนถึงร้านขายของสำหรับสัตว์เลี้ยง จินและเมเปิ้ลต่างช่วยเลือกของที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้าเหมียวยูซุ

"ซื้อกันเก่งขนาดนี้ เดือนนี้พี่คงไม่เหลือกินแน่ ๆ เลย"

"พี่มินชวนมาเองนะคะ เพราะงั้นเมกับจินไม่เกี่ยว ~"

"ค่า ๆ ถ้าเงินพี่หมดจะให้น้องเมมาทำกับข้าวให้กิน"

เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงจนแสงอาทิตย์ได้หายลับฟ้าไป โทรศัพท์ของเมเปิ้ลดังขึ้น เธอรับสายได้ยินเสียงปลายสายคือพี่สาวของเธอ ที่บอกว่าเธอจะไปรับจินกลับบ้าน มินที่ได้ยินบทสนทนาจึงพูดแทรกออกไปว่าเธอจะเป็นคนไปส่งเอง

เมเปิ้ลได้อธิบายทุกอย่างให้พี่สาวของเธอฟัง และก็ย้ำกับพี่สาวของเธออีกครั้งว่าจะไปส่งจินให้ถึงพี่บ้านเองและกดวางสายไป

"พี่มิน จู่ ๆ อย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะคะ"

"ขอโทษค่า แล้วบ้านของจินอยู่ที่ไหนหรอ"

"ในตัวเมืองนี่ล่ะค่ะ แต่อาจจะไกลสักหน่อย"

"ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าได้มาขับรถเล่นนะ" มินได้สอบถามเส้นทาง ทางไปบ้านของพี่สาวของเมเปิ้ล พวกเธอเดินทางจากร้านขายของสัตว์เลี้ยง ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงจึงจะถึงบ้านของพี่สาวของเมเปิ้ล

"สวัสดีค่า เมเปิ้ลนะคะ" เมเปิ้ลกดออดเรียกคนในบ้าน พวกเธอรอกันเพียงชั่วครู่พี่สาวและแฟนสาวของเธอก็เดินออกมาจากบ้านพร้อม ๆ กัน 

"มาไกลเหนื่อยหรือเปล่าเมเปิ้ล" คนเป็นพี่เอ่ย

"เมไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ถามกับพี่มินดีกว่า เขาขับรถให้ทั้งวันเลย" พี่สาวของเมเปิ้ลยิ้มและเอ่ยทักทายกับมิน

"สวัสดีค่ะ เป็นพี่สาวของเมเปิ้ล ชื่อ เมษา ค่ะ ขอบคุณที่พาจินมาส่งถึงที่แบบนี้นะคะ" มินวางตัวไม่ถูกเมื่อเห็นกิริยาที่อ่อนน้อมถ่อมตนของเมษา

"เงยหน้าขึ้นเถอะคือ ฉันเองก็เป็นคนเสนอเองด้วย เพราะงั้นไม่ต้องคิดมากหรอกนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ...แล้วทั้งสองคนจะกลับกันเลยหรือเปล่าคะ ถ้าจะกลับก็รีบไปตอนนี้ดีกว่าค่ะ ดึกขนาดนี้เดี๋ยวจะอันตราย" เมษาเตือนเมเปิ้ลและมินด้วยความห่วงใย ทั้งสองพยักหน้ารับคำจากคนตรงหน้าและบอกไปว่าพวกเธอจะกลับกันทันที

สี่ล้อรถเคลื่อนตัวออกจากตัวบ้าน จินที่มองรถของมินที่มินและเมเปิ้ลนั่งอยู่บนรถหายลับสายตา ก็ได้พูดพึมพำออกมา

"อยากจะเล่นต่ออีกหน่อยจัง..."

เวลาสี่ทุ่มครึ่ง มินและเมเปิ้ลได้กลับมาถึงบ้าน แต่เป็นบ้านของพี่มิ่ง พี่สาวของมิน เมเปิ้ลได้ตัดสินใจว่าจะขอค้างด้วยคืนนี้ มินจึงไม่ปฏิเสธ และได้รับการอนุญาติจากพี่สาวของเธอแล้วด้วย

มิ่งเดินมาต้อนรับแขกคนสำคัญ มองเมเปิ้ลอย่างถี่ถ้วนจึงทำให้เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไม มินถึงได้ถูกอกถูกใจหญิงสาวคนนี้

"เอ่อคือ...มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ขอโทษที่ทำตัวเสียมารยาทค่ะ แค่แปลกใจที่มินพาคนอื่นมาค้างที่บ้าน...พี่ชื่อมิ่งนะคะ ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างพี่ชื่อซัน แฟนพี่เองค่ะ ถ้ามีอะไรก็เรียกพี่ได้ตลอดนะคะ ส่วนห้องนอนก็นอนกับมินได้ใช่ไหมคะ ?"

"ได้ค่ะ ไม่น่ามีปัญหาอะไร"

"ถ้ามีปัญหาก็รีบวิ่งตรงมาหาพี่หรือพี่ซันได้ทันทีนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าไปพักในห้อง เมเปิ้ลรู้สึกประหม่า แม้ว่าจะเคยมาพักแล้วหนึ่งรอบก็ตาม

"มีอะไรผิดแปลกหรอน้องเม มองซ้ายขวามาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะคะ"

"ข ขอโทษค่ะ...เมแค่รู้สึกประหม่าเฉย ๆ" 

"หรอ..." มินตอบกลับไปด้วยถ้อยคำสั้น ๆ และปล่อยให้ลูกแมวที่อยู่ในกระเป๋าออกมาวิ่งเล่นด้านนอก และ ลุกไปหาเมเปิ้ลที่เตียง

"เหนื่อยหรือเปล่าคะ พี่ดันเผลอให้เรากลับดึกจนได้"

"ไม่หรอกค่ะ พี่มินอุตส่าหาที่นอนให้ด้วย แค่นี้เมก็เกรงใจจะแย่แล้วค่ะ" หญิงสาวก้มหน้าพูดกับคนข้าง ๆ เธอ 

แขนทั้งสองข้างของมินสวมกอดเอวบางของหญิงสาวที่กำลังรู้สึกประหม่า เธอไม่รู้แล้วว่าเมเปิ้ลคิดยังไงกับเธอ แต่ทว่าความรู้สึกของเธอในตอนนี้มันมีมากเกินที่จะเก็บเอาไว้ได้

"น้องเมเคยสังเกตุบ้างมั้ยค่ะ ว่าทำไมพักหลังพี่ถึงเอาแต่คอยเข้าใกล้ตลอดเวลา"

"...." หญิงสาวไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา มินที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังแสดงสีหน้าแบบไหนอยู่ ก็ได้แต่กลัวคำตอบที่เธอจะพูดออกมา

"เม...สังเกตุอยู่ตลอดค่ะ แต่เมก็ไม่รู้ว่าควรพูดออกไปดีหรือเปล่า"

"...น นี่ก็ดึกมากแล้วพวกเรานอนกันเลยดีมั้ยคะ"

"...ค่ะ..." การพูดคุยถูกตัดบทลงอย่างฉับพลัน มิ่งและซันที่แอบฟังทั้งสองคนอยู่หน้าประตูห้อง พวกเธอรู้แล้วว่า ทั้งสองฝ่ายต่างคิดอะไรกันอยู่

เช้าวันต่อมา สองสาวที่กำลังนอนอย่างสบายใจอยู่ในห้องก็ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุก แต่มินที่ตื่นก่อนจึงลุกขึ้นมาปิดเสียงปลุก

มินมองเรือนร่างของเมเปิ้ลที่ตัวของเธอเข้าไปแนบชิดใกล้ในตอนที่นอนอยู่โดนไม่รู้ตัว เธอลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและพูดขึ้น

"จะตอนตื่น หรือว่า ตอนนอน ก็ยังน่ารักไม่มีเปลี่ยนเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่เล่นกับเจ้ายูซุแล้วยิ้มออกมาน่ะ" 

"เก็บไว้พูดตอนที่เด็กคนนั้นตื่นไม่ดีกว่าหรอ..."

"พี่มิ่ง !?" มินตกใจกับพี่สาวของเธอที่แอบเข้าห้องมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่สาว แต่มิ่งกลับยิ้มแล้วนั่งลงข้าง ๆ เธอ

"มิน ตั้งแต่ที่เราไปทำธุระมาเมื่อวานนี้ ทีอะไรคืบหน้าบ้างหรือเปล่า"

"...พี่มิ่งหมายถึงอะไร ?"

"เรื่องของมินและน้องเมเปิ้ลน่ะสิ ไปหาเขามาใช่มั้ยล่ะ ไม่งั้นเมื่อคืนคงไม่มาด้วยกันหรอก"

"ถูกจับใจแล้วหรอเนี่ย...ความจริงแล้ว มินคิดว่าคงไม่มีอะไรคืนหน้าหรอก มินมองไม่ออกด้วยซ้ำนะ ว่าน้องเมกำลังคิดอะไรอยู่"

"บางทีก็แค่อาจจะวางตัวไม่ถูกก็ได้นะ ยิ่งถ้ากับคนที่มีเพื่อนน้อยหรือคนรู้จักน้อย การวางตัวเป็นอะไรที่ลำบากมากนะ แต่เอาเถอะ ถึงยังไงพี่ก็จะเชียร์ความรักของน้องสาวผู้น่ารักล่ะนะ" มิ่งลุกขึ้นและกำลังเดินออกจากห้องไป กระทั่งเธอเหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

"พี่ลืมบอกไปนะ วันนี้ไม่ต้องเข้าออฟฟิศนะ ถึงเวลาหยุดพักร้อนปีนี้ของมินแล้วน่ะ"

"จริงหรอ !?"

"ใช่...ใช้เวลาให้คุ้มค่าด้วยล่ะ พี่ช่วยได้เท่านี้แหละ และถ้าพวกพี่ออกไปทำงานก่อน ก็อย่าลืมล็อกบ้านให้ด้วยนะ" มิ่งโบกมือก่อนจะปิดประตูห้อง มินที่ได้พักร้อนของปีนี้มาเธอก็รู้สึกดีใจอย่างมาก และเหมือนว่ามินคิดที่จะทำบางอย่างอยู่ในตอนนี้

ช่วงสายของวัน มินพาหญิงสาวมาส่งที่มหาลัยเหมือนทุกครั้ง แต่ขณะที่หญิงสาวกำลังจะลงจากรถ ก็ถูกมือของคนขับรั้งเอาไว้

"เดี๋ยวค่ะ" เมเปิ้ลหันกลับมามองคนข้าง ๆ

"มีอะไรคะ"

"วันนี้เลิกกี่โมงคะ เดี๋ยวพี่จะมารับ"

"...ห้าโมงครึ่งค่ะ พี่มินไม่ทำงานหรอคะ"

"พี่ได้พักร้อนมาค่ะ เลยมีบางอย่างที่อยากจะเซอร์ไพรส์น้องเมด้วย"

"ก็ได้ค่ะ...มินจะรอดูนะคะ" หญิงสาวยิ้มให้ก่อนจะลงจากรถไป มินที่กำลังจะเคลื่อนตัวออกจากจุดนั้นก็สังเกตุที่คนที่เธอมาส่ง หันมาแล้วโบกมือให้กับเธอ

"ถ้าเพื่อนเธออยู่ตรงนั้นเรื่องได้ไม่เงียบแน่ ๆ" มินพูดกับตัวเองและขับรถออกจากมหาลัยไปอย่างรวดเร็ว

"เอาล่ะ ได้เวลาเก็บกวาดบ้านที่ไม่เคยอยู่มาตั้งห้าปีแล้วสินะ โชคดีจริง ๆ ที่น้ำกับไฟยังใช้ได้" มินกลับมาที่บ้านของเธอ เพื่อที่จะทำความสะอาดบ้าน และให้เจ้าเหมียวยูซุกับเมเปิ้ลได้มาอยู่ด้วย 

ลักษณะภายในบ้านของมิน บ้านเดี่ยว หนึ่งห้องนอน มีห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก ห้องครัว ห้องน้ำ ทุก ๆ ห้องที่ว่ามานี้คือทั้งหมดที่มินจะต้องทำความสะอาด แต่ตัวของเธอจะไหวหรือเปล่า มินเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาบ้างแล้ว

แต่เมื่อเธอได้นึกถึงสีหน้าของเมเปิ้ลเมื่อเช้าที่ตั้งหน้าตั้งตารอ ก็ทำให้เธอมีแรงใจที่จะทำขึ้นมา

"กว่าจะทำครบทุกห้องคงได้เป็นภูมิแพ้แน่ ๆ เลยแบบนี้...."

เวลาสี่โมงครึ่ง มินได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อย รวมถึงของเล่นของเจ้าเหมียว ที่จินและเมเปิ้ลช่วยกันเลือกมา เธอรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ในตอนนี้ ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องไปรับยูซุและไปหาเมเปิ้ลที่มหาลัย

"เม เป็นไรวะ ยิ้มคนเดียวอยู่ได้ทั้งวันเลยเนี่ย" อิมเอ่ยเมื่อเห็นเพื่อนสาวของเธอเอาแต่ยิ้มมาทั้งวัน

"เปล่าหรอก ก็แค่...รู้สึกอิ่มใจ ~"

"น่าหมั่นไส้" เพื่อนสาวทั้งสามพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน จนถึงเวลาห้าโมงคครึ่ง เมเปิ้ลรีบขอตัวทันที เพราะเธอไม่อยากให้คนที่มารับต้องรอนาน

เมื่อเมเปิ้ลมาถึง ก็พบกับมินที่นั่งรอเธออยู่ที่ใต้อาคารแล้ว เพื่อนสาวทั้งสามของเมเปิ้ลได้แอบตามมาว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนของเธอดีใจอยู่ตลอดเวลา

"พี่มินมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ?"

"สิบนาทีก่อนเองค่ะ พี่ไปรับยูซุมาด้วยนะ" มินหยิบกระเป๋าใบใหม่ของยูซุ ที่มีเจ้าเหมียวอยู่ข้างในนั้น เจ้าเหมียวที่เห็นเมเปิ้ลก็ทำท่าอ้อนน่ารักน่าเอ็นดูแม้ว่าจะอยู่ข้างใน

"กลับกันเลยไหมคะ"

"ค่ะ อยากรู้เซอร์ไพส์ที่พี่มินบอกเมื่อเช้าด้วยค่ะ"

"งั้นก็รีบขึ้นรถเลยค่ะ จะได้รู้เร็วขึ้น" อิม ฟ้า และ โมจิ เมื่อเห็นเพื่อนของเธอไปแล้ว ก็ได้ปรากฏตัวขึ้น พวกเธอแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาว่าฤดูใบไม้ผลิจะมาถึงเพื่อนของเธอแล้ว

"พี่มินมาจอดรถตรงหน้าบ้านใครเขาคะเนี่ย.."

"ลืมที่พี่พูดไปเมื่อวานแล้วหรอคะ ที่นี่ล่ะค่ะบ้านของพี่" เมเปิ้ลเลิกคิ้วขึ้นทำหน้ามึนงงและนึกถึงสิ่งที่มินจะเซอร์ไพรส์กับเธอ

"อย่าบอกนะคะว่า...ที่จะเซอร์ไพรส์คือจะให้ช่วยทำความสะอาดบ้าน..."

"ไม่ใช่หรอกน่า สบายใจได้ แต่เข้าไปจะตกใจยิ่งกว่าเดิมอีกนะ" เมเปิ้ลพยักหน้ารับคำยอมเชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด และเดินเข้าไปข้างในบ้านพร้อมกับกระเป๋าที่มีแมวเหมียวอยู่ข้างใน

เมื่อเดินเข้ามาข้างในได้เพียงก้าวเดียว เธอตกใจตามที่มินบอก ภายในบ้านสะอาดกว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก เธอสังเกตุมาตั้งแต่ข้างนอกบ้านที่ดูสะอาดเรียบร้อย เมเปิ้ลจึงหันกลับไปพูดกับมิน

"พี่มินทำทั้งหมดคนเดียวเลยหรอคะ"

"ใช่ พอพี่ทำเสร็จก็รีบไปรับตัวยูซุและไปหาน้งเมเลยนะคะ แล้วก็พี่มีของขวัญจะให้ด้วยค่ะ"

มินหยิบกุญแจดอกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วนำไปไว้ที่มือของอีกฝ่าย

"กุญแจอะไรคะ ?"

"กุญแจสำรองสำหรับเข้าบ้านพี่ค่ะ พี่ให้น้องเมไว้นะคะ"

"ม ไม่ดีมั้งคะ...จะให้คนอื่นมาอยู่ในบ้านด้วยแบบนี้มันก็ออกจะเกินไปหน่อย..."

"พี่ไม่เคยคิดว่าน้องเมเป็นคนนอกเลยนะคะ" มินพูดแล้วค่อย ๆ เดินเข้าหามเปิ้ลมากขึ้น แล้วเอ่ยขึ้นต่อที่ข้างหู

"พี่น่ะ อยากให้น้องเมเป็นหนึ่งในครอบครัวเลยด้วยซ้ำค่ะ" เมื่อจบ อาการเขินของหญิงสาวก็เก็บเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป เมเปิ้ลตีเข้าที่แขนของมินอย่างเบา เพื่อแก้อาการเขินของเธอ ซึ่งมินดูออกอย่างง่ายดาย

สองคนนี้เขาหยอดกันไม่พักเลย...

"พี่มิน ทำไมพี่ต้องทำขนาดนี้ด้วยหรอ บอกเหตุผลให้เมฟังได้มั้ยคะ" เมเปิ้ลพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา มินไม่อยากจะเก็บความในใจของเธออีกต่อไป หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาและเรียกให้เมเปิ้ลมานั่งข้าง ๆ เธอ

"สิ่งที่พี่จะบอกกับน้องเมต่อไปนี้ มันเป็นเรื่องสำคัญมากนะคะ และพี่ก็พร้อมฟังและยอมรับคำตอบที่น้องเมตัดสินใจเลือกค่ะ"

"ม หมายความว่าไงคะ..."

"อาจจะเร็วไปสักหน่อย แต่...พี่ชอบน้องเมเปิ้ลนะคะ ชอบทุกอย่างที่เป็นน้องเมเปิ้ลค่ะ"

"ที่ว่า..พี่มินชอบเมนี่..."

"แบบคนรักค่ะ พี่ชอบน้องเมในแบบคนรักคนนึงค่ะ" สีหน้าที่จริงจังของมิน กำมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น เธอคงกลัวกับคำตอบที่เมเปิ้ลจะพูดออกมา แต่เธอก็เลือกที่จะเตรียมใจรับคำตอบนั้น

"พี่มินพูดแบบนั้นออกมา...พี่แน่ใจแล้วใช่มั้ยคะ ว่าจะรับคำตอบของเมได้"

"พี่แน่ใจค่ะ ขอฟังคำตอบจากน้องเมได้หรือเปล่าคะ ?" หญิงสาวตรงหน้าเธอทำตาโตและพุ่งตัวเข้าไปกอดเธอ ก่อนจะให้คำตอบกับมิน

"เม ก็ชอบพี่มินเหมือนกันค่ะ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่อยู่ ๆ พี่มินก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเม ตั้งแต่วันที่พี่มินไม่ได้มานอนด้วย เมเปิ้ลเหงามากเลยค่ะ อยากจะนอนอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา" เมเปิ้ลร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตันใจ แล้วเธอรูู้้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ที่มินมีความคิดหนึ่งเดียวเหมือนกับเธอ

"ถ้างั้นต่อจากนี้ก็จะไม่เหงาแล้วนะคะ เพราะพี่จะคอยอยู่ข้าง ๆ ให้เราเอียนไปเลย ~"

ค่ำคืนอันแสนสุขของทั้งสองคนเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีกระทั่ง....

"เอ่อ เมลืมบอกอีกอย่าง"

"อะไรหรอ ?"

"สองอาทิตย์จากนี้เมอาจจะไม่ค่อยว่างนะคะ ใกล้ถึงฤดูการสอบเต็มทีแล้ว เมอยากเตรียมตัวน่ะ"

"ได้สิ ไม่เป็นไรหรอกนะ พี่จะเอาใจช่วยนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ" เมเปิ้ลปลื้มที่แฟนสาวของเธอเข้าใจเธอได้อย่างง่ายดาย มินมองอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลาก็เกิดการมันเขี้ยว จึงหอมแก้มของเมเปิ้ลไปหลายรอบ

สุดท้ายแล้ว ค่ำคืนที่แสนสงบสุข ก็จบลงด้วยความหวานชื่นของสองสาวที่ต่างเก็บงำความจริงที่อยู่ภายในใจได้ปลดปล่อยออกไปจนหมดสิ้น

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา มินได้ไปรับตัวเด็กสาวจิน ตามคำเรียกร้องของพี่สาวเมเปิ้ล ที่บอกว่าจินอยากจะมาหาพวกเธอเพราะในตอนนี้ได้ปิดเทอมกันแล้ว 

"จิน ฟังพี่นะคะ ตอนนี้พี่เมเขากำลังอ่านหนังสืออยู่ห้ามไปรบกวนนะคะ"

"รับแซ่บ ! แล้วทำไมพี่เมถึงได้มาอยู่ที่บ้านพี่มินได้ล่ะ"

"อืม...พี่เป็นแฟนกับเมเปิ้ลแล้วน่ะ หลังจากนี้ต่อให้พี่พูดก็คงรู้นะ"

"รู้ค่า ๆ หลังจากนั้นก็ใช้เวลากันทั้งคืนเลยสินะคะ"

"ย อย่าพูดอะไรที่เกินกว่านั้นเลยนะ เผื่อจินลืมว่าตัวเองเพิ่งจะสิบขวบเองนะ"

"ไม่ต้องย้ำก็ได้ค่ะ หึ ~" เด็กสาวกอดอก แก้มป่องบอกเป็นนัย ๆ ว่ากำลังไม่พอใจ จินรีบวิ่งไปหาอาสาวของเธอที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้อง เมเปิ้ลมองด้วยความตกใจ เพราะเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทั้งสองกลับกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่

"ขอรบกวนหน่อยนะคะน้องเม"

"..ทั้งสองคนกลับมากันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ เมไม่รู้สึกตัวเลย"

"จะกลับมาตอนไหนไม่สำคัญ แต่ตอนนี้ หนูกับพี่เมไปเล่นกันเถอะ !" จินดึงแขนอาสาวของเธอ เพื่อให้มาเล่นด้วยกัน แต่ทว่า

"ขอโทษนะ พี่ยังต้องอ่านหนังสือต่ออีก ไปเล่นกับพี่มินแทนได้หรือเปล่า"

"...." เด็กสาวทำหน้าหงอยเมื่อได้ยินคำตอบจากอีกฝ่าย มินเข้ามาลูบหัวเด็กสาว และเอ่ยพูดขึ้น

"งั้นไปเที่ยวห้างกับพี่ดีมั้ยคะ ออกไปเจอโลกภายนอกบ้าง"

"...เอางั้นก็ได้" เด็กสาวยังคงไม่ค่อยร่าเริงเมื่ออาสาวของเธอไม่เหมือนกับทุกที มินเดินเข้าไปหาเมเปิ้ลและกระซิบกับอีกฝ่าย

"หลังจากที่พี่กลับจากห้าง เล่นเป็นเพื่อนกับจินสักหน่อยได้ไหมคะ ตั้งแต่พี่ไปรับ น้องเขาก็เอาแต่พูดถึงเมนะคะ"

"ได้ค่ะ หลังจากกลับมานะคะ" เมเปิ้ลเกี่ยวก้อยสัญญากับมิน...มินจูงมือของเด็กสาวขึ้นรถและขับออกไปทันที

ช่วงเวลาได้ผ่านไปไม่ค่อยดีนัก เมื่อเด็กสาวยังคงไม่ร่าเริง มินที่เห็นแบบนั้นจึงได้พากลับบ้านไปหาเมเปิ้ล และในตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงไปทุกที

เมเปิ้ลที่อ่านหนังสือก็ได้รับข้อความจากมินเพื่อเป็นการบอกล่วงหน้า เมเปิ้ลที่รับรู้จึงรีบเก็บหนังสือที่กองอยู่บนโต๊ะ เปลี่ยนชุดและรอไปต้อนรับที่หน้าประตู

"กลับมาแล้วค่า ~ จินเงยหน้าขึ้นดูหน้าพี่เมสิคะ" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นตามคำบอกของมิน เธอเห็นเมเปิ้ลอ้าแขนรอเธออยู่ จินที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดในทันที

"กอดพี่แน่นไปแล้วค่ะ เป็นอะไรไปคะจิน" มือเรียวบางลูบลงที่หัวของเด็กสาวด้วยความอ่อนโยน จินยังคงกอดพี่สาวของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เพราะกลัวจะถูกสลัดให้ออกไปอีกครั้ง

"สนิทกันจนพี่รู้สึกอิจฉาแทนจินเลยนะ..."

"งั้นพี่มินลองเป็นจินดูสักวันมั้ยคะ"

"....ได้หรอคะ พี่เม..." มินทำตามที่เมเปิ้ลพูดออกมาลอย ๆ เธอส่งสายตาออดอ้อนเช่นเดียวกับจิน ทำให้เธอในตอนนี้รู้สึกเหมือนมีลูกสาวพร้อมกันสองคน

เช้าวันต่อมา เมเปิ้ลยังคงขลุกตัวอ่านหนังสือตั้งแต่เช้า จินเข้ามากวนในเวลาอ่านหนังสือของเมเปิ้ล การทะเลาะของสองอาหลานเริ่มหนักขึ้น มินได้รับเรื่องในขณะที่ทำงาน ก็ต้องรีบตรงกลับบ้านในทันที

"ทั้งสองคนทะเลาะอะไรกันน่ะ !?" มินรีบวิ่งเข้าไปหาเด็กสาวที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ แล้วถามเหตุผลที่ทะเลาะกัน มินที่ได้ฟังก็คิดว่าเป็นเหตุผลที่ไร้สาระมาก เพียงแค่เด็กสาวกลัวเมเปิ้ลจะหมดแรงขณะอ่านหนังสือ

เมเปิ้ลโทรเรียกเพื่อนของเธอให้มารับไปอ่านหนังสือที่ห้องของฟ้า เมื่อหญิงสาวออกไปแล้ว มินก็พยายามที่จะปลอบจินให้ดีขึ้น ก่อนจะพาออกจากบ้านแล้วไปออฟฟิศด้วยกัน

"ไม่ต้องคิดมากนะคะน้องจิน บางทีพี่เขาอาจจะเป็นวันนั้นของเดือนก็ได้นะ ไม่ต้องกลัวนะคะ" มินยังคงปลอบเด็กสาวต่อไปในระหว่างที่ขังรถ แต่ก็ไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าทั้งชีวิตของเด็กสาวเธอมีเพียงเมเปิ้ลแค่คนเดียว

มินอุ้มเด็กสาวขี่หลังของเธอหลังจากที่จินร้องไห้จนหลับไป ทุกต่างมองมาที่เธอ โดยเฉพาะมิ่งที่กำลัง งงว่าน้องสาวของเธอพาใครมา จึงเดินเข้าไปถาม

"มิน เด็กคนนั้นเป็นใครหรอ"

"หลานของเมเปิ้ลค่ะ เขาทะเลาะกันมินเลยพามีที่ออฟฟิศ ขอรับกวนหน่อยนะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอก แต่น้องเขาจะไม่ตกใจใช่มั้ยตื่นขึ้นมาในที่ ที่แปลกตา"

"เดี๋ยวมินจะอธิบายให้เขาฟังเองค่ะ" ความลำบากเริ่มที่จะถาโถมมาหามินมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเธอพยายามติดต่อเมเปิ้ล แต่ก็ไม่มีการตอบกลับมาเลยแม้แต่น้อย

เด็กสาวตื่นขึ้น และพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แปลก ๆ จึงได้ตะโกนเรียกหาอาสาวของเธอ แต่มิ่งได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเด็กสาว เพราะมินได้ฝากให้เธอช่วยดูแลเอาไว้ชั่วคราว

"ตื่นแล้วหรอคะ...น้องจินใช่มั้ย" เด็กสาวเกิดอาการกลัว แต่ก็เลือกที่จะถามอีกฝ่ายออกไป

"ค คุณป้าเป็นใครคะ..."

"ป้า !? พี่ยังไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อยนะคะ !!" 

"แง ! พี่เมพี่สาวหายไปไหนกันหมด !!" เด็กสาวร้องไห้ออกมาด้วยอาการตกใจกับเสียงตะคอกของมิ่ง 

หนึ่งในรุ่นน้องของมินได้ส่งข้อความไปหามิน...หญิงสาวที่ทราบเรื่องก็รีบทิ้งงานตรงหน้าไปหาจินที่กำลังร้องไห้อยู่ในทันที

"พี่มิ่ง...มินบอกว่าให้ดูแลดี ๆ ไม่ใช่หรอคะ แต่ไหงกลับทำให้เด็กตัวเล็ก ๆ ร้องไห้ออกมาล่ะ !?" เมื่อมินมาถึงก็เข้าไปปลอบปะโลมเด็กสาวในทันที ทั้งส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธไปหาพี่สาวของเธอ

"พี่สาว...นี่มันเรื่องอะไรกันอ่ะ ทำไมจินถึงมาอยู่ที่นี่ได้" เด็กสาวเงยหน้ามองคนที่กอดเธอ ตัวของจินเริ่มสบายใจขึ้นมาบ้างแล้วเมื่อได้พบเจอกับมิน

"พี่พามาที่ทำงานของพี่เองค่ะ พี่จะปล่อยให้เราอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะ" 

"...ความผิดของจินเอง..." เด็กน้อยก้มหน้าลงพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา...มินยิ้มและลูบหัวของเด็กสาว

"ไม่ใช่ความผิดของจินทั้งหมดหรอกนะคะ รู้ไว้แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ...ส่วนพี่มิ่งจะบอกได้หรือยัง ว่าจะตะคอกใส่น้องจินทำไม" สายตาที่แข็งกร้าวหันกลับไปมองที่มิ่ง อีกฝ่ายไม่รู้จะตอบยังไงจึงที่เลือกที่จะบอกกับที่เธอได้เจอเมื่อครู่

"เพราะ..น้องจินเรียกพี่ว่า คุณป้าน่ะสิ..."

"เรื่องแค่นี้ยอมหน่อยก็ได้มั้ง อายุพวกเรายอม ๆ ให้เด็กมัันเรียกไปเถอะ"

"แต่พี่เพิ่งจะอายุยี่สิบเก้า ห่างจากมินแค่สองปีเองนะ"

"แล้วไงคะ ?" สายตาที่แข็งกร้าวยังคงจ้องมองต่อไปทั้งอย่างนั้น มิ่งเงียบลงก่อนจะถอยออกไป เพราะมัันเป็นเรื่องที่งี่เง่าตามที่น้องสาวของเธอบอกเอาไว้

"ขอโทษนะคะน้องจิน คงจะกลัวสินะ พี่สั่งสอนให้แล้วค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ.." รอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าเริ่มเปิดออกมาให้เห็นจากเด็กสาว นั้นทำให้มินสบายใจเพราะอย่างน้อยก็ยังพอทำให้ยิ้มออกมาได้

เวลาล่ววเลยไปจนถึงเวลาเลิกงาน มินเพิ่งรู้สึกตัวว่าเด็กสาวหายไปจึงเดินออกตามหา และพบว่าอยู่ห้องเดียวกับซันและมิ่งที่กำลังทำบางอย่างอยู่ในนั้น

"ขอเข้าไปนะคะ" มินเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป เมื่อเข้ามาเครื่องหมายคำถามก็ลอยอยู่เต็มของมิน เมื่อได้เห็นเด็กสาวที่เอาแต่ทำหน้าเศร้าในวันนี้ ได้สนิทกับพี่สาวของเธอและแฟนของพี่สาวได้มากขนาดนี้

สองคนนี้เอาอะไรไปล่อลวงเด็กหรือเปล่านะเนี่ย....

"เม...ยัยเม !" ฟ้าที่นั่งอ่านหนังสืออยู่กับเมเปิ้ล ก็เอ่ยเรียกอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของเธอเอาแต่ทำหน้าเศร้ามาตลอดทั้งวัน

"มีอะไร ?" 

"แกเป็นอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับพี่มินของแกหรอ ?"

"...เปล่าหรอก ก็แค่ ทะเลาะกับจิน" ฟ้าถอนหายใจออกมาและถามเหตุผลกับเพื่อนของเธอ

หลังจากได้ฟังเหตุผล ก็รู้สึกว่าเป็นเหตุผลที่งี่เง่าเป็นอย่างมาก ฟ้าจึงตีหน้าเพื่อนของเธอเพื่อเป็นการดึงสติ แล้วให้ไปคุยกันโดยดี กระทั่งเสียงโทรศัพท์ของเมเปิ้ลดังขึ้น และคนที่โทรมาคือมิน

"ว่าไงคะพี่มิน"

"ในที่สุดก็ยอมรับสายนะ...ออกมาหาพี่จะได้มั้ยคะ พี่อยากคุยเป็นการส่วนตัวค่ะ"

"ให้ไปเจอกันที่ไหนคะ"

"ริมน้ำใต้ต้นไม้ใหญ่ค่ะ มีอยู่ที่เดียวน้องเมคงจะรู้นะคะ"

"ค่ะ แล้วเจอกันค่ะ" ฟ้ารู้ว่าในตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น จึงพยักหน้าแล้วบอกกับเพื่อนสาวว่าให้รีบไปโดยเร็ว

เมเปิ้ลที่มาถึงก่อนมิน ก็พบว่าไม่มีใคร จึงได้ไปนั่งรอที่ม้านั่งยาวใต้ต้นไม้ และผลอยหลับไป

มินได้มาถึงหลังจากที่เมเปิ้ลหลับไปได้ไม่นาน เธอเข้าไปนั่งกับหญิงสาว และโอบกอดไว้ด้วยความอ่อนโยน

"น้องเม ตื่นได้แล้วค่ะ นอนในที่แบบนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะคะ" เมเปิ้ลลืมตาขึ้นมองคนที่โอบกอดเธออยู่ เสียงจั๊กจั่นที่ร้องบ่งบอกถึงหน้าร้อน พร้อมแสงจากหิ่งห้อยที่อยู่รอบ ๆ ตัว บรรยากาศทุกอย่างล้วนเป็นใจ แต่ทว่าตัวหญิงสาวยังไม่สามารถทำแลบนั้นได้ เพราะที่มินนัดเจอกันในตอนนี้ไม่ใช่การทำเรื่องแบบนั้น

"พี่มินมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่คะ..."

"เพิ่งจะมาถึงเลยค่ะ นอนอยู่ตรงนี้คนเดียวมันอันตรายนะคะ"

"อืม ~" เมเปิ้ลขยี้ตาด้วยอาการที่เพิ่งตื่นนอน แล้วเอ่ยถามถึงหลานสาวของเธอ

"ตอนนี้จินอยู่ที่ไหนคะ"

"อยู่ที่บ้านของพี่มิ่งค่ะ จะไปหามั้ยคะ"

"...อยากค่ะ อยากขอโทษจิน เมรู้ว่าสิ่งที่ทำไปเมื่อเช้าไม่สมกับที่ผู้ใหญ่คนนึงควรทำ เมรู้สึกผิดมาตลอดเลยค่ะ"

"หือ ?...อะไรกัน แบบนี้พี่ก็ไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมแล้วสิในเมื่อคิดได้แบบนี้ งั้นก็ไปหาจินที่บ้านกันเถอะนะ" มินที่กำลังลุกขึัน ถูกมือเรียวบางจับเอาไว้ไม่ยอมให้เธอลุก 

หญิงสาวนั่งลงที่เดิม และมองอีกฝ่ายที่กำลังออดอ้อนเธอ ราวกับว่าต้องการอะไรบางอย่าง

"มีอะไรคะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"

"..." เมเปิ้ลไม่พูดอะไรออกมา เพียงแต่ยื่นหน้าให้กับเธอก็เท่านั้น ซึ่งมินคิดว่าเธอรู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร 

มินขยับเข้าไปใกล้กับหญิงสาว จนริมฝีปากทั้งสองไก้ประกบเข้ากัน จูบแรกของทั้งสองท่ามกลางธรรมชาติ ที่มีหลากหลายอารมณ์จนไม่สามารถพูดออกมา

เมื่อทั้งสองได้ถอนจูบออกมา ต่างคนก็ต่างเขินในการกระทำของตนเอง ก่อนจะลุกไปขึ้นรถเพื่อไปหาจินที่บ้านของมิ่ง

"น้องจินพี่มีเรื่องอยากถามค่ะ" ฝั่งของมิ่งและซันที่ช่วยกันดูแลเด็กสาวที่เพิ่งกลับมาร่าเริง จินก็ต้องหนุดเล่นอย่างชะงักเมื่อซันมีเรื่องจะพูดกับเธอ

"ถามอะไรคะ ?" จินเอ่ย

"น้องจินชอบคุณอาของหนูหรือเปล่าคะ เห็นเศร้าทั้งวันจนพี่รู้สึกเป็นห่วงเลยค่ะ" ซันเข้าประเด็นคำถามโดยที่เด็กสาวไม่ได้ทันตั้งตัว 

"ชอบค่ะ ! แต่หนูอาจจะชอบพี่เขาคนเดียวก็ได้ เมื่อเช้าก็โดนดุมาด้วย..." เด็กสาวทำหน้ายู่ ย่นจมูก นึกถึงสิ่งที่ตัวเองเจอเมื่อเช้า กระทั่งเสียงจอดรถได้มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของมิ่ง พบว่ามินกลับมาถึงบ้านแล้ว

"กลับมาแล้วค่า" มินเปิดประตูเข้ามาในบ้านพร้อมกับเมเปิ้ลที่เดินตามหลังเธอมา จินที่เห็นอาสาวของเธอเดินเข้ามาก็เข้าไปหลบข้างหลังของมิ่งในทันที 

เมเปิ้ลเดินตรงไปหาจินและดึงเด็กสาวที่อยู่ในอาการกลัวเข้ามากอด 

"จิน...พี่ขอโทษนะ ที่เมื่อเช้าเผลอพูดอะไรแย่ ๆ ออกไปทั้งทีหนูก็แค่เป็นห่วงพี่ใช่หรือเปล่า ?" เด็กสาวที่ได้ยินคำขอโทษจากอีกฝ่าย ก็กอดตอบกลับในทันที ราวกับว่า สิ่งที่เธอเจอมาเมื่อเช้าได้รับการให้อภัยให้แล้ว

"หนูก็ขอโทษพี่เมเหมือนกันนะ ที่เข้าไปกวนแบบนั้น จินไม่ได้ตั้งใจ..."

"พี่รู้ค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะโกรธแล้วนะคะ..."

"อือ" มิน มิ่ง และ ซัน ที่ยืนดูสองอาหลานคืนดีกันอยู่เงียบ ๆ ก็ทำให้พวกเธอโล่งใจที่บรรยากาศกดดันได้จบลง แต่ทว่า มินได้ล้มลงสลบไปต่อหน้าทุกคนที่อยู่ตรงนั้น มิ่งจึงรีบแบกน้องสาวของเธอขึ้นรถ และพาไปโรงพยาบาลในทันที 

เมเปิ้ลคอยดูอาการของแฟนสาวของเธออย่างไม่ห่าง และได้แต่โทษตัวเองที่ตัวของเธอไม่ทันได้สังเกตุ ว่าแฟนสาวของเธอกำลังแบกรับกับอะไรและเหนื่อยมากแค่ไหน

"ที่นี่..โรงพยาบาลหรอ..." หญิงสาวในขุดคนไข้ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายน้ำเกลือข้างกายด้านขวา แต่ทางด้านซ้าย เธอพบกับแฟนสาวของเธอที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ

"ด้นทำให้ลำบากจนได้สินะ อุตส่าจัดการเรื่องเมื่อวานได้ ก็ต้องมาเจอเรื่องใหม่อีกทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ใกล้จะสอบแล้วเชียวนะ" มินจิ้มแก้มแฟนสาวของเธอที่กำลังนอนหลับอยู่ แต่แฟนสาวของเธอเป็นคนที่ความรู้สึกไวมาก ไม่นานเธอก็ตื่นขึ้นมา

"พี่มิน ตื่นแล้วหรอคะ...อาการเป็นยังไงบ้างคะ ให้เรียกหมอมามั้ย ?" หญิงสาวยังงัวเงียกับอาการที่เพิ่งตื่น ก็ถามไถ่ด้วยความเป็น แต่ว่า...

"พี่สบายมากค่ะ ต้องขอโทษน้องเมจริง ๆ นะคะ ทำให้ลำบากในช่วงใกล้สอบอีกจนได้"

"ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรเลย เมว่าเรื่องการสอบสำหรับเมมันเรื่องเล็กไปแล้วค่ะ เทียบกับความรู้สึกของตัวเอง และของคนอื่น ๆ ที่คอยดูแลเม" มินรู้สึกเอ็นดูกับท่าทางของแฟนสาวที่ยิ้มออกมา ทำให้มินอดใจไม่ไหวที่จะหอมแก้มเมเปิ้ลเหมือนทุกครั้งที่เธอทำ

"พี่มิน ~ จะมาหอมแก้มอยู่ทำไม เดี๋ยวคนอื่นก็เข้ามาเห็นหรอก" เมเปิ้ลพยายามที่พลักแฟนสาวของเธอที่หอมแก้มไม่ยอมวางมือง่าย ๆ จนเสียงหนึ่งดังเข้ามา

"ไม่ต้องกลัวหรอกนะคะน้องเม พวกพี่ทุกคนเห็นแล้วค่ะ"

"เอ๋ !?" มินหยุดชะงักแล้วร้องเสียงหลงออกมาเมื่อได้ยิน เสียงพี่สาวของเธอพูดขึ้น

"ท ทั้งสามคน มากันตั้งแต่เมื่อไหร่" ท่าทางที่ร้อนรนของมิน ทำให้ผู้ที่เป็นพี่สาวหัวเราะออกมาในทันที

"เข้ามาตั้งแต่มินหอมแก้มน้องเขาครั้งแรกแล้วค่ะ พอฟื้นก็สวีทกันเลยนะทั้งสองคน" 

"น่าอายจัง ~"

ช่วงสายของวัน หมอได้มาตรวจอาการของมิน และพบว่าไม่เป็นอะไรแล้วจึงให้เธอกลับบ้านได้ 

ซันและมิ่งได้คุยกันเป็นการส่วนตัว และเรียกเมเปิ้ลเข้าไปคุยด้วย

"น้องเมคะ มาตรงนี้สักเดี๋ยวค่ะ"

"...จิน พี่ฝากพี่มินเอาไว้สักแปปนะ"

"รับแซ่บ !~" เมเปิ้ลเดินตามมิ่งและซันไปคุยเรื่องส่วนตัว หญิงสาวรู้สึกผิดคาดกับบรรยากาศที่ปกติได้มากขนาดนี้ 

"พวกพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ ?"

"อืม เมื่อกี้พี่กับซันคุยกันว่าจะให้มินพักงานสักสองอาทิตย์น่ะ ในระหว่างนั้นเลยจะขอให้น้องเมเปิ้ลช่วยอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลมินให้พักผ่อนได้หรือเปล่าคะ"

"แบบนั้นพี่มินจะยอมหรอคะ ยิ่งบ้างานอยู่ด้วย" เมเปิ้ลเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยถามถึงเรื่องที่บังคับให้เมเปิ้ลพักงาน

"เพราะไม่ยอมถึงต้องบังคับนี่ล่ะ ยังไงพี่ก็ขอฝากด้วยนะคะ" เมื่อทั้งสองคนคุยเสร็จ ก็เดินกลับมาหามินที่นั่งรออยู่กับจิน

"คุยกันเสร็จแล้วหรอ"

"อืม สองอาทิตย์เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ มินต้องพักงานรักษาตัวนะ"

"ทำไมล่ะพี่มิ่ง มินหายเป็นปกติแล้วนี่ไง"

"ถ้ากลับไปทำงานทั้ง ๆ ที่เพิ่งหายแบบนี้ เดี๋ยวเราก็คงฝืนทำงานโต้รุ่งเหมือนเดิมใช่มั้ยล่ะ ให้ร่างกายได้พักผ่อนบ้างก่อนจะทรุดหนักกว่านี้เถอะ"

"....ก็ได้ค่ะ...." มินก้มหน้ารับคำสั่งจากพี่สาวผู้ที่เป็นหัวหน้าในออฟฟิศของเธอ 

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา วันสุดท้ายของการสอบที่มหาลัยของเมเปิ้ล มินที่พักงานก็คอยไปรับไปส่งแฟนสาวของเธอตลอด เพียงแต่ในวันนี้แฟนสาวของเธอบอกว่า อาจจะกลับช้าเพราะน่าจะได้ไปสังสรรกับเพื่อนต่อ

"น่าเบื่อจังน้า ไอ้การนอนกลิ้งเล่นในบ้านทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรทำเนี่ย" มินที่นอนถอนหายใจภายในห้องที่มีเจ้าเหมียวก่อกวน การแจ้งเตือนในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น 

มินได้รับข้อความจากเพื่อนเก่าของเธอที่เปิดร้านอาหาร ชวนไปกินเมนูใหม่ที่รังสรรขึ้นมา หญิงสาวไม่คิดที่จะปฏิเสธ แล้วออกไปข้างนอกในทันที

"หวัดดี ขอรบกวนด้วยค่า !" 

"ยินดีต้อนรับนะมิน ส่งข้อความไปไม่นานก็มีถึงเลยนะเนี่ย"

"กินฟรีก็ต้องรีบมาสิ"

"นาน ๆ ทีอุดหนุนเพื่อนบ้างนะคะ ~" ทั้งสองคนคุยกันโดยที่ไม่ได้มองสายตารอบข้าง แต่แล้ว เสียงพูดคุยที่คุ้นเคยเข้ามาในร้าน มินหันกลับไปพบกับแฟนสาวของเธอที่เดินมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อน จึงรีบหลบในทันที ทั้งยังเรียกเพื่อนของเธอไปคุยที่หลังร้าน

"แกเป็นไรเนี่ย ทำไมลากมาหลังร้านแบบนี้ล่ะ"

"โทษที ๆ แต่มีเรื่องจะขอร้องน่ะ แกเห็นเด็กกลุ่มนั้นที่เดินเข้าร้านมาเมื่อกี้ใช่ป่ะ"

"ชุดนักศึกษาหรอ ?"

"ใช่ ผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุดในหมู่เพื่อนนั่นน่ะ แฟนเราเอง"

"จริงอ่ะ มองไม่ค่อยชัดเลยเมื่อกี้ แล้วยังไงอ่ะ"

"คืองี้ ขอเราเป็นคนทำอาหารให้น้อง ๆ กินได้หรือเปล่า"

"แฟนมาหาถึงที่เลยอยากจะทำอาหารให้กินหรอ...ก็ได้ เดี๋ยวจะเตรียมที่ไว้ให้ และเดี๋ยวเราจะไปรับออเดอร์โต๊ะนั้นเอง"

"แต้งกิ้ว" มินได้ขอทำหารให้กับแฟนสาวที่บังเอิญเข้ามาในร้านพร้อมกับเพื่อน ๆ ของเธอ

มินแสดงฝีมือในการทำอาหารที่เธอสะสมประสบการณ์มาหลายปี เธอแอบมองผลลัพธ์อยู่ห่าง ๆ แต่ทว่า...

"ผู้จัดการคะ ขอเวลาสักครู่ค่ะ" โมจิยกมือเรียกเพื่อนสาวของมินไปที่โต๊ะ และให้เรียกถึงคนที่ทำอาหารจานนี้มาให้พวกเธอ บรรยากาศตึงเครียดรอบโต๊ะอาหาร 

เพื่อนสาวของมินได้ไปตามตัวมินที่แอบยืนดูอยู่ข้างหลังร้าน เมื่อพวกเธอทั้งสองออกมาหน้าร้าน ก็พบกับอาหารบนโต๊ะเกลี้ยงจานในเวลาอันสั้น เมเปิ้ลแฟนสาวของมินเหลือบตามองมาเห็นมินพอดีจึงเผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา

"พี่มิน !?" เพื่อนสาวทั้งสามหันกันไปตาม ๆ ในทางที่เมเปิ้ลกำลังมอง

"อาหารอร่อยหรือเปล่าคะ ?"

"...อร่อยค่ะ พูดตามตรง อร่อยจนรู้สึกว่า ราคาถูกเกินไป" เมเปิ้ลพูดกับแฟนสาวของเธอ เพื่อนสาวของมินได้เข้ามาแทรกและพูดบางอย่างให้กับทั้งสี่คนที่กำลังให้คะแนนอาหารฟัง

"อาหารที่ทุกคนกินกันน่ะ ฝีมือของมิน เพื่อนพี่ทั้งหมดเลยค่ะ"

"เอ๋ !?" ทั้งสี่คนตะลึงเมื่อเจ้าของร้านได้เปิดเผยถึงคนที่ทำอาหารชุดนี้

"ถ้าทุกคนกินกันอร่อยพี่ก็สบายใจแล้วล่ะ ส่วนมื้อนี้พี่จ่ายให้เองนะ เป็นการฉลองหลังการสอบเสร็จนะ" จากที่มินเอ่ยปากว่าจะเป็นคนเลี้ยงพวกเธอ ทำให้กระเป๋าของเธอในเดือนนี้โล่งอย่างรวดเร็ว

ใจใหญ่ก็ลำบากหน่อยนะพี่มิน....

มินและเมเปิ้ลที่กลับมาถึงบ้าน ทั้งสองคนตัวติดกันตลอดเวลา ราวกับว่าในช่วงเวลานี้จะไม่มีใครที่สามารถแยกเธอออกจากกันได้

"น้องเม เหนื่อยมั้ยคะกับการสอบที่ผ่านมา"

"เหนื่อยมากค่ะ เหนื่อยจนอยากจะอ้อนพี่มินทุกวัน" มินหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดของแฟนสาวของเธอ

"งั้นก็อ้อนให้เต็มที่เลยนะคะ....แล้วตั้งแต่เป็นแฟนกันมา นอกจากจินแล้ว มีใครที่รู้อีกหรือเปล่าคะ"

"เพื่อนเมค่ะที่รู้ แต่พี่สาวของมินยังไม่รู้ค่ะ ยังไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันเลย"

"ถ้าเจอก็อย่าลืมบอกนะคะ" บนสนทนาเงียบลงในบรรยากาศที่เงียบสงบ แต่ก็อิ่มใจไปในเวลาเดียวกัน

"น้องเมคิดยังไงหรอ กับความสัมพันธ์ในตอนนี้ ที่รวดเร็ว ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แต่ก็มาเป็นแฟนกันได้"

"..ถามเมแบบนั้น เมก็พูดไม่ถูกหรอกค่ะ สำหรับเมแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ได้มีความรัก แต่เมดีใจนะคะ ที่คนแรกที่เมได้รัก คือพี่มินและหวังให้เป็นคนสุดท้ายด้วยค่ะ"

"พี่ก็หวังเอาไว้แบบนั้นค่ะ และจะพยายามตอบสนองในสิ่งที่น้องเมปราถนาให้ได้มากที่สุดด้วยค่ะ"

ความหวานที่แฝงตัวอยู่ภายใต้ไฟหรี่ในห้องนอน ทั้งสองคนต่างคิดว่าการที่พวกเธอได้มาเป็นแฟนกันในวันนี้ ต่างเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝัน เพียงเพราะจุดเริ่มต้นมาจากที่มินได้พบกับเมเปิ้ลที่ล้มป่วยโดยบังเอิญแล้วเข้าไปช่วยเหลือ

"น้องเมคะ พี่มีของมอบให้ค่ะ" มินจับมือแฟนสาวของเธอ และสวมของบางอย่างไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ

"พี่มินคะ นี่มัน..."

"แหวนคำสัญญาค่ะ พี่สวมให้เราที่จะได้รู้ว่า คน ๆ นี้เขามีเจ้าของ และเป็นหลักฐานที่พี่จะอยู่กับน้องเมตลอกไปค่ะ" 

หญิงสาวพุ่งตัวเข้าไปกอดแฟนสาวของเธอด้วยความดีใจ ที่มอบแหวนวงนี้ให้แก่เธอ และจูบกับอีกฝ่ายด้วยความรักที่เต็มเปี่ยม แสดงให้เห็นว่าเธอพึงพอใจมากแค่ไหน

"ขอบคุณนะคะพี่มิน จะดูรักษาอย่างดีเลยค่ะ..."

"พี่ก็ขอบคุณน้องเมเปิ้ลด้วยนะคะ ที่เข้ามาในชีวิตพี่ พี่จะทะนุถนอมให้ดีที่สุดค่ะ"

.

.

.

.

จบบริบูรณ์

สวัสดีครับ เป็ดทอล์ก ครับ ขอฝากผลงานเรื่องสั้นตอนเดียวจบเรื่องแรกไว้ด้วยนะครับ อาจจะมีติดขัดบ้าง เนื้อเรื่องไม่ค่อยปะติดปะต่อกันบ้าง แต่จะค่อย ๆ สะสมประสบการณ์ในการเขียนเรื่อย ๆ ครับ

ขอฝากเรื่อง You Are Frist Love ด้วยนะครับ เป็นเรื่องแนวออกไปทางกึ่งหวาน ชีวิตประจำวัน และเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่ได้มีชีวิตจริงเข้ามาเกี่ยวข้อง ขอให้อ่านกันอย่างสนุกนะครับ