”ราเชล ฮาร์ท“ นักดาบเวท ที่ปกป้องน้องชายจนพลาดท่าโดนราชาปีศาจฆ่าตาย กลับมาเกิดใหม่ในตระกูลนักเวทสายรักษา “ดีลักซ์” เขาต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมดเพื่อที่จะไปแก้แค้นราชาปีศาจ ครั้งนี้เขาจะทำได้มั้ยนะ?
แฟนตาซี,ผจญภัย,ดราม่า,แอคชั่น,สงคราม,แก้แค้น,แอคชั่น,ปีศาจ,จอมเวท,เกิดใหม่ ,นักดาบ,ดราม่า,เวทมนตร์,#BL,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ข้าเคยเป็นนักดาบเวทเลเวล 9
”ราเชล ฮาร์ท“ นักดาบเวท ที่ปกป้องน้องชายจนพลาดท่าโดนราชาปีศาจฆ่าตาย กลับมาเกิดใหม่ในตระกูลนักเวทสายรักษา “ดีลักซ์” เขาต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมดเพื่อที่จะไปแก้แค้นราชาปีศาจ ครั้งนี้เขาจะทำได้มั้ยนะ?
ตอนนี้บรรยากาศยามเย็นที่แสงสีส้มทองพาดผ่านท้องฟ้าลงมากระทบพื้นดินใกล้หมดลงเต็มที ร้านค้ามากมายสองข้างทางเริ่มเปิดไฟเพื่อให้แสงสว่างบ้างแล้ว
เด็กหนุ่มเรือนผมสีขาวสว่างดุจหิมะเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ร้านขายขนมร้านประจำ
เมื่อเห็นลูกค้าที่คุ้นหน้าคุ้นตา หญิงวัยกลางคนก็ออกมาต้อนรับอย่างเช่นทุกที ปลายนิ้วของเด็กหนุ่มชี้ไปที่อมยิ้มสีรุ้งที่อยู่ริมสุดของชั้นวางของ
“หนึ่งเหรียญเงิน [1] ค่ะคุณชาย”
ฝ่ามือหนายื่นเงินตามจำนวนที่ป้าแม่ค้าบอกก่อนจะรับอมยิ้มขนาดเท่าฝ่ามือมาลิ้มลองรสชาติ
ทันทีที่เรียวลิ้นสัมผัสเข้ากับก้อนน้ำตาลชิ้นใหญ่ดวงตาของเรย์เวนเบิกกว้าง รอยยิ้มหวานฉ่ำปรากฏขึ้นบนใบหน้า แก้มนุ่มๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อ ความสุขที่แท้จริงแผ่ซ่านไปทั่ว
แม่ค้าที่เพิ่งรับเงินไปกรีดร้องในใจถึงความน่ารักน่าเอ็นดูของ…
‘คุณชายขนมหวาน’
เรย์เวนได้รับฉายานี้มาจากการที่เขามักจะออกจากสถาบันช่วงเย็น มากว้านซื้อขนมหวานและดื่มด่ำกับรสชาติที่ย่านการค้า จนแม่ค้า พ่อค้าแถวนั้นต่างพากันตั้งฉายาให้
ใบหน้าหวานๆ ดวงตากลมโตที่เบิกกว้างอย่างมีความสุข เมื่อได้ลิ้มรสขนมที่ถูกใจ ทำให้บรรยากาศรอบข้างดูสดใสขึ้นมาทันตา โดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้สังเกต เลยแม้แต่น้อย
สองขาของเจ้าของเรือนผมสีขาวก้าวเดินอย่างช้าๆ บนสนนสายเล็กๆ ภายในใจพร่ำคิดถึงเรื่องที่ทำให้เขาต้องหนีเพื่อนสนิทออกมาจากห้องสมุด
เห้อ~
เดรคนะเดรค วันนี้มีเรื่องวุ่นวายเช่นนั้น แต่กลับให้ข้าเอาแต่อ่านหนังสืออยู่ที่ห้องสมุดอยู่ได้ ดีแค่ไหนที่โกหกว่าจะไปเข้าห้องน้ำแล้วแอบหนีออกมานอกสถาบันได้
ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจออกมานิดหน่อย แต่เมื่อลิ้มรสความหวานของอมยิ้มในมือก็ทำให้ความไม่พอใจนั้นสลายหายไปในทันที
จากความตั้งใจแรกที่เด็กหนุ่มต้องการจะไป คือ ร้านหนังสือของลูเซียส
ทว่าตอนนี้เขากลับต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน เมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารบางๆ จากด้านหลัง
สิ่งนั้นทำให้เขาแอบคิดว่าทำไมช่วงเวลาที่เพลิดเพลินนั้นจะต้องถูกขัดจังหวะไปซะทุกที
วันนี้มันวันอะไรกัน
ก่อนหน้านี้เขารู้สึกได้ว่ามีคนสะกดรอยตามมาตั้งแต่ก้าวขาพ้นประตูรั้วของสถาบัน แต่เขาไม่สนใจเพราะว่าไม่มีท่าทีจะเข้ามาจู่โจมอะไร
แต่จนถึงเมื่อครู่มันกลับไม่ใช่
เรย์เวนเริ่มคิดในใจโดยที่สีหน้าไม่แสดงความกังวล
ไม่ใช่มือสมัครเล่น
หากไม่ใช่ข้าที่พบเจอประสบการณ์ลอบสังหารมานับไม่ถ้วนเมื่อสมัยที่ยังเป็นราเชล ฮาร์ท อยู่ล่ะก็คงจะรับรู้ไม่ได้เป็นแน่
ฝีเท้าที่ไร้เสียง การทิ้งระยะห่างที่ไม่ใกล้และไม่ไกลเกินไป การแต่งกายที่กลมกลืนไม่เป็นจุดเด่น แต่สิ่งที่แสดงออกอย่างชัดเจนเลยนั่นก็คือ จิตสังหาร
รังสีอำมหิตที่อาจจะไม่ตั้งใจแผ่ออกมาแต่เป็นเพราะการจดจ่อมากไปจึงทำให้ควบคุมไม่ได้
ข้ามั่นใจว่ามันคือมือสังหารแน่นอน และจากมานาที่สัมผัสได้ คงเป็นจอมเวท ไม่เกินเลเวล 5
อะไรกัน จะจ้างมาปลิดชีพข้าทั้งที ใช้แค่คนระดับนี้เองเหรอ?
คงต้องหาพื้นที่ดีๆ เพื่อรอรับการโจมตีเสียหน่อย
เรย์เวนเริ่มเดินออกห่างจากพื้นที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านมากขึ้นเรื่อยๆ และคนที่สะกดรอยตามเด็กหนุ่มก็ตามมาเช่นกัน
รองเท้าหนังขัดเงามาหยุดอยู่ที่ป่าอะโคไนต์ ป่าที่ปลูกพืชที่มีพิษร้ายแรงมากหากกลืนกินเข้าไป แต่ถ้านำมาใช้อย่างถูกวิธี มันจะเป็นโพชั่นลดอาการเจ็บปวดตามข้อต่อได้
ซึ่งป่านี้อยู่ในความดูแลของตระกูลดีลักซ์ จึงเป็นสถานที่ที่เหมาะสมและไม่มีใครมารบกวนอย่างแน่นอน
แกร๊ก!
เสียงกัดก้อนน้ำตาลที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดดังขึ้น เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนทหารดึงก้านไม้เรียวเล็กออกจากริมฝีปาก
แค่เพียงสะบัดปลายนิ้วหัวแม่มือเล็กน้อย ก้านไม้นั้นก็ลอยขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางตามแรงโน้มถ่วงร่วงหล่นลง
ทว่ายังไม่ทันที่จะสัมผัสโดนพื้นดิน ร่างของเด็กชายวัยสิบแปดปีก็หายวับไป
ชายหนุ่มวัยกลางคนในชุดเสื้อคลุมสีดำ สวมผ้าปิดหน้า ที่เฝ้าคอยสะกดรอยตามมาตั้งแต่ออกจากสถาบันยืนตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังต้นไม้ใหญ่
มือขวาคว้าไม้คทาประจำกายจากในเสื้อคลุมออกมาตามสัญชาตญาณ
แต่แล้วเขาก็ไม่อาจขยับตัวได้
“ใครจ้างเจ้ามาฆ่าข้า”
เสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามดังขึ้นจากด้านหลังของชายสวมผ้าปิดหน้า
เขาสัมผัสได้ถึงแววตาดุดันและน่าหวาดกลัวได้โดยที่ไม่ต้องหันไปมอง
เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้า ในมือกระชับไม้คทาไว้แน่นหมายจะปลิดชีพฝ่ายตรงข้าม หรือไม่เช่นนั้นก็เพื่อป้องกันตัวก็ยังดี
“อะ อะไรกัน ไม่มีใครจ้างทั้งนั้น” เขาตอบกลับอย่างกล้าๆ กลัวๆ
แม้จะถูกจับได้ แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ ไม่มีทางที่โดนข่มขู่เท่านี้จะทำให้เจ้าตัวเอ่ยนามของผู้ว่าจ้างได้
“จะบอกว่าเจ้าคิดจะสังหารข้าด้วยเจตจำนงของตัวเองหรือไง”
ในตอนนี้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเจ้าของเรือนผมสีขาวแปรเปลี่ยนเป็นสีเลือด
เขายื่นมือมาจากด้านหลังกอบกุมใบหน้าครึ่งล่างของอีกฝ่ายไว้ ปลายเล็บจิกเข้าไปจนของเหลวสีแดงสดไหลซึมผ่านผ้าปิดหน้า
ไร้เสียงตอบกลับจากชายหนุ่มมือสังหารมีเพียงการขยับศีรษะลงเล็กน้อย
ทันใดนั้นความรู้สึกเจ็บแปลบก็แล่นเข้ามาจากช่วงเอวด้านหลัง
ฉึก!
ของแข็งสีเงินแวววาวถูกเสียบทะลุร่างกายของเด็กหนุ่มจนโผล่ออกมาให้เห็นที่หน้าท้องด้านหน้า
โลหิตไหลย้อยจากปลายดาบหยดลงสู่พื้นดิน ฝ่ามือที่กอบกุมใบหน้าร่วงหล่นอย่างหมดเรี่ยวแรง
“หึ! ถึงจะดูเป็นคนมีความสามารถแต่ก็ยังเป็นแค่เด็ก” ชายหนุ่มผ้าปิดหน้าพึมพำเบาๆ ก่อนจะหันหลังมาหาเป้าหมายที่ต้องจัดการ
“คงจะคิดว่าข้าสะกดรอยตามมาเพียงคนเดียวงั้นสิ”
สายตาเบนไปยังด้านหลังของเรย์เวนอีกทีสบเข้ากับนักดาบมือสังหารผู้ร่วมภารกิจอีกสองคน
“เอาอย่างไรดี” เสียงทุ้มต่ำของนักดาบคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ต้องทำให้มั่นใจว่าตายจริงๆ ผู้ว่าจ้างขอมาว่าให้ฆ่าอย่างเหี้ยมโหดเสียด้วยสิ”
คนที่ถือคทาเวทมนตร์ตอบกลับเช่นนั้น เพื่อนร่วมงานอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่จึงเสียบดาบทะลุหัวใจของเด็กหนุ่มเข้าไปอีกหนึ่งแผล
“พวกเจ้าคงไม่คิดว่านั่นจะทำให้ข้าตายจริงๆ หรอกใช่หรือไม่”
น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ขัดกับสีหน้าทะเล้นอย่างนึกสนุกของเจ้าของเรือนผมสีขาวสว่างดังขึ้น ทำให้มือสังหารทั้งสามคนหันขวับไปยังต้นกำเนิดเสียงที่อยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ด้านบนศีรษะ
“หากเป็นเช่นนั้นคงโง่เง่าสิ้นดี” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยอขึ้นเล็กน้อย
“ดะ ได้อย่างไรกัน”
ชายผ้าปิดหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะรีบหันมามองร่างที่ถูกดาบสองเล่มเสียบทะลุอยู่
ภาพที่เห็นคือร่างกายของเด็กหนุ่มตรงหน้าค่อยๆ สลายหายไปพร้อมกับออร่าสีดำที่ปรากฏขึ้นรอบๆ
“อะไรกัน เป็นนักเวทประสาอะไรไม่รู้จักเวทพื้นฐานอย่าง [ทวิน] งั้นเหรอเนี่ย”
[เวทเลเวล 2 : ทวิน เวทแยกร่าง โดยที่ทั้งสองร่างจะมีพลังเวท ทักษะ รูปร่างเหมือนกันทุกประการแต่ถ้าหากร่างใดร่างหนึ่งถูกฆ่าจะสลายหายไปและอีกร่างจะกลายเป็นร่างต้นทันที]
“จัดการมัน”
แต่ความตกตะลึงเพียงชั่วครู่ก็ไม่อาจทำให้ความตั้งใจของมือสังหารหายไปจากความคิดได้
คำสั่งจากนักเวทที่สวมผ้าปิดหน้าดังขึ้น นักดาบอีกสองคนก็พุ่งตัวขึ้นไปบนต้นไม้ทันที
“ให้ตายสิ ข้าไม่มีดาบเสียด้วย” เรย์เวนสบถออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
วงแหวนสีดำปรากฏขึ้นด้านบนศีรษะของเด็กหนุ่มดวงตาสีเลือด เส้นเงาดำโผล่ออกมาจากวงเวทสกัดการโจมตีของนักดาบไว้ได้
“มาเรียน่า” เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีเอ่ยเรียกชื่อสาวใช้ด้วยน้ำเสียงทะเล้น
“ขา นายน้อย” หญิงสาวกล่าวรับ พลางเดินออกมาจากพุ่มไม้ใกล้ๆ ในมือถือดาบยาวคู่กายพร้อมดึงมันออกมาจากฝักรอรับคำสั่ง
มือสังหารสามคนเผยสีหน้าประหลาดใจเมื่อพบเห็นคนที่ไม่ควรอยู่ในที่แห่งนี้
“เจ้าจัดการนักดาบสองคนนี้ที ข้าจะฆ่านักเวทนั่นเอง”
พูดจบเจ้าของเรือนผมสีขาวสว่างก็พุ่งตัวลงจากต้นไม้มาหานักเวทคนที่เอ่ยถึงทันที
ฝ่ามือสองข้างประกบเข้าหากันจนเกิดเสียงดัง เส้นเงาดำถูกบังคับให้โจมตีไปยังชายสวมผ้าปิดหน้า แต่ก็ถูกเกราะเวทสีฟ้าสกัดการโจมตีไว้ได้
“แหมๆ ให้ฉันจัดการสองคนเลยนะคะ”
หญิงสาวข้ารับใช้เอ่ยขึ้นพร้อมกับหันปลายดาบเข้าปะทะกับคู่ต่อสู้ทั้งสองคนอย่างไม่ลังเลจนเกิดเสียงกระทบของโลหะดังลั่นป่าใหญ่
“นี่น่ะเหรอมือสังหาร กระจอกกว่าที่ข้าคิดไว้อีกนะ”
เรย์เวนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เข้าไล่ต้อนด้วยพลังเวทอันทรงพลังจนทำให้อีกฝ่ายทำได้แค่ปัดป้องการโจมตีจนล่าถอยไปเรื่อยๆ
แขนขวาถูกยืดเหยียดไปด้านหน้า วงเวทสีดำปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือ
ออร่าสีดำสลัวก่อตัวรวมกันก่อนจะพุ่งเข้าหาชายหนุ่มจอมเวทที่สร้างเกราะเวทรอไว้ป้องกัน
แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะพลังเวทสีดำที่พุ่งเข้ามาระเบิดออกอย่างรุนแรงจนเกราะเวทถูกทำลาย
ทำให้ร่างกายกระเด็นไปชนต้นไม้ใหญ่จนกระอั่กของเหลวสีแดงออกมา
[เวทเลเวล 5 : ระเบิดแห่งความมืด ระเบิดพลังเวทสีดำที่ทำลายล้างได้แม้กระทั่งเกราะเวท]
“แค่กๆ” ชายสวมผ้าปิดหน้าไอออกมาจากการสำลักควันและแรงกระแทกที่ได้รับ
“ปวกเปียกชะมัด” เรย์เวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
ฝ่ามือขวาถูกยกขึ้นพอดีกับกลางอก กำมือแน่นพร้อมชูนิ้วชี้และนิ้วกลางขึ้นฟ้า ออร่าสีดำรวมตัวอยู่รอบๆ กายของเด็กหนุ่มจนเกิดเป็นลูกบอลสีดำขนาดเท่ากำปั้นหลายสิบลูกก่อนมันจะลอยอย่างเชื่องช้าเข้าไปหาศัตรู
“คิดว่าของแค่นี้จะทำอะไรข้าได้หรือไง”
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนได้ก็ใช้มือซ้ายปัดลูกบอลดำให้กระเด็นออกห่าง พร้อมชูไม้คทาหันไปหาเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนทหาร
แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากร่ายเวท ฝ่ามือซ้ายที่สัมผัสโดนลูกบอลสีดำก่อนหน้านี้นั้นก็เริ่มเน่าเปื่อย
“อร๊ากกกกกกก” ชายคนนั้ตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด
[เวทเลเวล 5 : คำสาปบอลดำ ลูกบอลสีดำที่ถ้าพลาดโดนเข้าจะทำให้ร่างกายส่วนนั้นเน่าเปื่อย]
“ไม่มีใครสั่งสอนหรือไงว่าห้ามเอามือไปแตะโดนของประหลาดสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะ”
คำพูดเหยียดหยามดังขึ้นพร้อมกับบังคับทิศทางให้ลูกบอลขยับเข้าหาฝ่ายตรงข้ามมากขึ้น จนไปสัมผัสเข้ากับร่างกายส่วนอื่นๆ
“อร๊ากกกก”
เสียงกรีดร้องดังลั่นเมื่อร่างกายของตนเองกำลังจะเน่าเปื่อยไปทีละนิด
แต่สติที่ยังไม่แตกกระเจิงทำให้ขยับไม้คทาร่ายเวทรักษาให้กับตัวเองไว้ได้ แววตาอาฆาตหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ
ไม้คทาถูกชี้ตรงไปอีกครั้งริมฝีปากขยับขึ้นลงเล็กน้อย เกิดออร่าสีฟ้ารอบตัวของเจ้าของเรือนผมสีขาวก่อตัวเป็นวงกลมขนาดใหญ่ล้อมรอบร่างกายไว้จนไม่สามารถขยับหนีออกไปได้
วงกลมพลังเวทค่อยๆ บีบตัวเล็กลงเรื่อยๆ จนร่างกายของเด็กหนุ่มเบียดเสียดอยู่ภายใน
ตู้มมมมม!!
แผละ
เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมเศษชิ้นเนื้อของร่างกายร่วงหล่นลงสู่พื้น
ทำให้มาเรียน่าที่ยังเผชิญหน้าอยู่กับนักดาบเพียงหนึ่งคน เพราะอีกคนได้ทำการปลิดชีพไปแล้วหันมามองด้วยความตกใจ
เมื่อสอดส่องสายตาจนทั่วกลับมองไม่เห็นร่างของผู้เป็นนาย และเศษเสื้อผ้าที่คุ้นเคยกองอยู่ที่พื้น ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นได้
“นายน้อยยยยยยยย!!”
เสียงตะโกนของหญิงสาวดังลั่นด้วยความตื่นตระหนก แม้สายตาจะสั่นไหวแต่ยังตั้งรับการโจมตีได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ใบไม้พลิวไหวที่ด้านหลังของชายสวมผ้าปิดหน้าอย่างรวดเร็วเพราะการเคลื่อนไหวชั่วพริบตาที่มองตามไม่ทัน
ปรากฏร่างของคนที่ควรจะกลายเป็นชิ้นเนื้อทำหน้าระรื่น
“ตะโกนเสียงดังทำไม มาเรียน่า” เรย์เวนถามโดยที่สายตาไม่ละไปจากมือสังหารตรงหน้า
“จะได้สมจริงไงคะ นายน้อย” สาวใช้ตอบกลับในขณะที่ยังแกว่งดาบไล่ต้อนชายหนุ่มอย่างนึกสนุกด้วยใบหน้ายิ้มระรื่นไม่ต่างจากผู้เป็นนาย
สองคนนี้เล่นละครในช่วงเวลาความเป็นความตายงั้นหรือ?
นักเวทมือสังหารคิดในใจก่อนจะสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“บัดสบเอ๊ย!”
มือสังหารหันไปตามต้นกำเนิดเสียงด้านหลังก็พบเห็นคู่ต่อสู้ที่อยู่ในสภาพไร้รอยขีดข่วน พร้อมสายตาเหยียดหยามที่เห็นตลอดการต่อสู้ครั้งนี้
“โง่ซ้ำซาก โจมตีร่างแยกแต่กลับใจชื้นงั้นหรือ?”
“ปากดีนัก! เจ้าก็มีดีแค่ร่างแยกเท่านั้น!”
จอมเวทถอยหลังกรูไปตั้งหลัก กระชับคทาในมือครั้งนี้เขาหลับตาลงทำสมาธิ
แสงสีฟ้าสว่างวาบออกมาจากร่างกาย ออร่ารอบๆ ก่อตัวกันจนเกิดอักษรรูนหลายสิบประโยคเรียงร้อยอยู่กลางอากาศ
พลังเวทเอ่อล้นจนพื้นดินและต้นไม้สั่นสะเทือน ก่อนจะเกิดลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งตรงไปยังเป้าหมาย
ตู้มมมม!
เสียงระเบิดดังกว่าครั้งไหนๆ เกิดควันโขมงลอยคุ้งไปทั่วบริเวณผืนป่า
เมื่อกลุ่มควันหลงจากการระเบิดลอยจางหายไปในอากาศ ก็พบภาพที่ตกตะลึงอีกครั้ง
ในจังหวะก่อนที่ลูกไฟจะพุ่งตรงเข้าหาเด็กหนุ่ม เพียงเสี้ยววินาทีฝ่ามือหนาก็ขยับเหยียดตรงไปทางศพของนักดาบที่เพิ่งสิ้นชีพไปไม่นาน
แค่เพียงขยับปลายนิ้วเล็กน้อยของเหลวเหม็นคาวสีแดงสดก็ลอยขึ้นเหนือพื้นดินก่อนจะเคลื่อนที่มาก่อตัวเป็นวงกลมทึบล้อมรอบร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว
[เวทเลเวล 5 : เกราะเลือด ป้องกันการโจมตีจากพลังเวทที่เทียบเท่าหรือด้อยกว่าได้อย่างสมบูรณ์]
“มะ ไม่จริงน่า จากที่ได้รับข้อมูลมา ดะ เด็กนี่ใช้ดาบและเวทมืดเท่านั้น”
สีหน้าซีดเผือดแข้งขาอ่อนแรงอย่างเช่นคนไร้หนทางสู้ เพราะไม่ว่าโจมตีไปเพียงใดเขาก็ไม่สามารถสร้างบาดแผลให้คนตรงหน้าได้
[เกราะเลือด] ค่อยๆ สลายตามการควบคุมของผู้ใช้เวทมนตร์เผยให้เห็นนัยน์ตาสีแดงเข้มเปี่ยมไปด้วยรังสีอำมหิตที่แลดูกระหายเลือดดุจสัตว์ป่ายิ่งกว่าครั้งไหน
“ข้อมูลที่ได้มามันผิดนะ"
ประโยคขาดช่วงชั่วครู่ในขณะที่แขนซ้ายถูกยกขึ้นสุดแขน โลหิตที่ล้อมรอบร่างกายแปรเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นหอกแหลมคมลอยคว้างอยู่กลางอากาศ
“เพราะข้า…พิเศษกว่านั้น”
น้ำเสียงเยือกเย็นจบลงพร้อมกับฟาดแขนเหยียดตรงไปด้านหน้า
หอกเลือดพุ่งเข้าไปปักทะลุร่างกายของมือสังหารด้วยความเร็วที่แทบจะมองตามไม่ทัน
“อร๊ากกกกก!!!”
เสียงกรีดร้องดังลั่นก่อนจะสิ้นใจด้วยความเจ็บปวด ร่างกายที่ถูกแท่งของแข็งสีแดงเสียบแทงพรุนไม่เหลือช่องว่างเลือดไหลทะลักอย่างไม่สิ้นสุดจนพื้นดินถูกย้อมไปด้วยสีแดงชาด
[เวทเลเวล 4 : หอกโลหิต สามารถเจาะทะลุเกาะเหล็กได้]
“ดะ ได้ โปรด ไว้ชีวิต ข้าด้วย”
เสียงร้องอ้อนวอนขอชีวิตจากชายนักดาบที่อยู่ในสภาพแขนทั้งสองข้างถูกตัดขาด ร่างกายสะบักสะบอมชุ่มไปด้วยเลือด กำลังนั่งคุกเข่ากับพื้นดินเงยหน้ามองหญิงสาวที่ถือดาบสีเงินจ่อลำคอ
“ดะ ได้โปรด”
ฉวับ!
ตุ้บ!
ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบรับจากผู้กุมชะตาชีวิต เจ้าของเรือนผมสีขาวที่เดินผ่านมาทางด้านหลังก็ใช้ [ดาร์คแฮนด์] ตวัดตัดคอทันทีในครั้งเดียว
ศีรษะของชายคนนั้นกระเด็นไปไกลตามแรงเฉือน เลือดสีแดงพุ่งออกจากลำคอของร่างที่ไร้ชีวิตเหมือนน้ำพุที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง
“ชักช้า”
ปลายนิ้วของเด็กหนุ่มขยับขึ้นลง ของเหลวก็ก่อตัวเป็นหอกขนาดเล็กจ่อปลายแหลมเข้ากับลำคอของสาวใช้
“ใจอ่อนกับมือสังหารงั้นหรือ?”
To be continued
ตัดจบได้ละครไทยมาก อนุญาตให้ดักตีหัวนักเขียนได้ค่ะ 5555555555555 และแล้วก็ฆ่าแหลกอีกแล้วงับน้องเรย์เวน ไม่ปราณี ไม่ลีลา ฆ่าหมดไม่สนลูกใครตัวจริงเสียงจริง
เชิงอรรถ